Το όνομα Tiger για την Triumph συνεπάγεται άφθονη και σημαντική ιστορία. Πρωτοφορέθηκε σε μοντέλο της πίσω στο μακρινό 1937 και ήταν ένα μονοκύλινδρο 350, το Tiger 80 που αποδείχθηκε το εμπορικό σωσίβιο σωτηρίας για τα οικονομικά προβλήματα που είχε αποκτήσει η Αγγλική εταιρεία συνεπεία του κραχ του ‘29.

Δύο χρόνια αργότερα το ίδιο όνομα κόσμησε ένα εν σειρά δικύλινδρο 500 cc, το Tiger T100, η καριέρα του οποίου πήρε μια δραματική στροφή με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς αντί να κυνηγά ρεκόρ ταχύτητας βρέθηκε τροποποιημένο και βαρυφορτωμένο να φεύγει για το μέτωπο.

Ο Τίγρης επανήλθε μετά τον πόλεμο πάντως και διέγραψε λαμπρό εμπορικό βίο, μάλιστα ένα Τ100SS διεκδίκησε το δικό του μερίδιο διασημότητας αρκετά χρόνια αργότερα, όταν κάποιος κύριος Bob Dylan τσακίστηκε μαζί του το 1966 και παραλίγο να ξαναγραφτεί ένα ολάκερο κεφάλαιο της παγκόσμιας μουσικής.

Στο μεταξύ, το Τ100 είχε αντικατασταθεί το 1953 από ένα δικύλινδρο 650 cc με το όνομα Tiger Τ110. Αυτό έγινε διάσημο στα χέρια του Johnny Allen όταν το 1956 έγραψε 345 km/h στην αλμυρή έρημο Bonneville Salt Flats για ένα παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας που ουσιαστικά εκείνη τη μέρα γέννησε τη διάδοχό του, τη θρυλική Τ120 Bonneville του 1959.

Αφού λοιπόν εμπεδώσαμε την ιστορία που μας δείχνει πως η Bonneville είναι στην πραγματικότητα απόγονος Tiger, κάνουμε ένα άλμα στο 1993, όταν η Triumph έχει περάσει τα 40 κύματα, έχει κλείσει και έχει ξανανοίξει στο Hinckley υπό τη νέα ηγεσία του John Bloor.

Εκείνη τη χρονιά το Tiger επιστρέφει στην πραγματικότητά μας, αυτή τη φορά όμως ως σύγχρονο υγρόψυκτο τρικύλινδρο 900. Είναι ψηλό και ασφάλτινο, είναι ένα εντελώς νέο είδος Τίγρη που βρήκε αμέσως το κοινό του και παραμένει εδώ εν έτει 2018, με ένα γενεαλογικό δέντρο γεμάτο πετυχημένες εκδόσεις.

Και φτάνουμε στο σήμερα

Ξεκινώντας οφείλω να αποκαλύψω μια αλήθεια: το Tiger Sport είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου μοτοσυκλέτες. Προσωπική άποψη αυτή και δε χρειάζεται βαθύτερη ανάλυση. Δεν εννοώ όμως ακριβώς τη μοτοσυκλέτα που δοκιμάζουμε σήμερα, μα το αμέσως προηγούμενο μοντέλο, αυτό του 2013.

Μετουσίωσε πολλά χρόνια εμπειρίας και χιλιάδων πωλήσεων κατά την εποχή του τρικύλινδρου Tiger 1050 για να μας δώσει την ωριμότερη και τελειότερα εκπεφρασμένη εκδοχή του, το Tiger Sport.
Με την τρικύλινδρη μοτερούκλα δυνατότερη από ποτέ και πάντα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, η Triumph βελτιστοποίησε αναρτήσεις και φρένα, σκάρωσε μια νέα θέση οδήγησης και έκανε μικροπλαστική στη σιλουέτα του για να καταλήξει σε μια μοτοσυκλέτα που έδειχνε εντελώς φρέσκια, μα και απολύτως αναγνωρίσιμη ακόμη από μακριά.

Σε μια εποχή που ο ανταγωνισμός, τόσο ο ευθύς (17άρες ζάντες) όσο και ο ευρύτερος (μεγάλες adventure), φόρτωνε με ηλεκτρονικά τα όπλα του, η Triumph διέθετε στην αγορά ένα θηρίο με ντίζες στο γκάζι και μόνο ABS στα συστήματα ασφαλείας. Ήταν και παραμένει αποτελεσματικό, ικανό να τα βάλει με πολύ ακριβότερες μοτοσυκλέτες στον δρόμο χωρίς να ιδρώνει που η λέξη control δεν εμφανίζεται 15 φορές στα τεχνικά χαρακτηριστικά του.

Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, είναι ευχής έργο που το μοντέλο που το διαδέχθηκε το 2016, δεν κράτησε μόνο το ίδιο όνομα και εμφάνιση, Tiger Sport, μα και τον ίδιο ακριβώς χαρακτήρα. Μπορεί να έχει 104 αλλαγές μόνο στον κινητήρα, αλλά, αν περάσεις πόδι πάνω από τη σέλα του προηγούμενου και μετά από αυτό, δε φαίνεται και τόσο διαφορετικό.

Αυτές οι αλλαγές περιλαμβάνουν νέα κεφαλή, νέα πιστόνια και νέες εισαγωγές καυσίμου, ένα νέο τελικό εξάτμισης που δηλώνει 48% πιο ελεύθερο στη ροή των καυσαερίων και μονόδρομο συμπλέκτη.

Είναι μάλλον προφανές, όσο και αναμενόμενο, πως η Triumph προέβη σε αυτές τις επεμβάσεις (και) για να ικανοποιήσει τις προδιαγραφές Euro 4 χωρίς η μοτοσυκλέτα της να χάσει σε δύναμη, γεγονός που πέτυχε στο ακέραιο.

Πλέον το δεξί χέρι δεν κρατά ντίζα αλλά ηλεκτρικές επαφές στο ride-by-wire γκάζι και το γεγονός της επέτρεψε να ενσωματώσει μερικές στάνταρ της παγκόσμιας αγοράς, ήτοι τρεις riding modes (Rain, Road, Sport), καθώς και traction control που απενεργοποιείται.

Ο φρέσκος εξοπλισμός ολοκληρώνεται με cruise control στον βασικό εξοπλισμό, για να ενισχύσει το οπλοστάσιο μιας μοτοσυκλέτας που έχει το ταξίδι σε πρωταγωνιστική θέση στο μενού της.

Οπλικά συστήματα

Ό,τι και να λένε τα τεχνικά χαρακτηριστικά, αυτό που δεν αλλάζει στον δρόμο είναι η αποτελεσματικότητα του Tiger Sport. Με 126 ίππους και 11 κιλά ροπής, ο Τίγρης παραμένει τόσο θηρίο όσο ήταν πάντα. Η εικόνα ανοίγει με πανίσχυρες επιταχύνσεις από στάση, γαρνιρισμένες από δυνατές ρεπρίζ με το κιβώτιο συχνά να καθίσταται δευτερεύουσα λεπτομέρεια, καθώς υπάρχει αρκετή ροπή να σε τραβήξει ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Στην πόλη το Tiger Sport είναι πιο λεπτό και μανιτζέβελο από τις περισσότερες μοτοσυκλέτες της κατηγορίας του, γεγονός που συνδυάζεται αρμονικά με την ουδέτερη θέση οδήγησης και τον ακριβή του ψεκασμό.

Το ηλεκτρονικό γκάζι είναι λίγο πιο νευρικό στο άνοιγμα από το αναλογικό με το συρματόσχοινο που διέθετε ως τώρα, αλλά δύσκολα θα έλεγα πως αυτό συνιστά κάποιου είδους πρόβλημα. Είναι περισσότερο η αίσθηση που είναι καινούργια και το συνηθίζεις μέσα σε λίγη μόνο ώρα τριβής μαζί του. Από κει και πέρα το Tiger Sport γίνεται κτήμα σου και πολύ σύντομα νιώθεις πως αυτή τη μοτοσυκλέτα την είχες χρόνια, την ξέρεις σαν την παλάμη σου.

Το πεδίο δράσης του είναι ο,τιδήποτε έχει στρωθεί με άσφαλτο. Μπορεί να είναι εξίσου διασκεδαστικό είτε μιλάμε για αστική μετακίνηση, για παιχνίδια σε επαρχιακά στροφιλίκια ή κατά συρροή κατάποση χιλιομέτρων στον αυτοκινητόδρομο.

Ειδικά σε στριφτερές διαδρομές, το Triumph αυτό αρέσκεται να σε βάζει σε έναν ρυθμό ολοένα και πιο γρήγορο, χάρη στην ασφάλεια που σου δίνει η άριστη αίσθηση του μπροστινού. Το έχουμε επαναλάβει πολλάκις: δεν αρκεί να έχεις σωστές αποσβέσεις, είναι σημαντικό να έχεις feedback από το πιρούνι για να αισθάνεσαι από πρώτο χέρι πού βρίσκονται τα όρια – πριν αυτά κάνουν αισθητή την παρουσία τους με ενοχλητικό τρόπο, βλέπε γλίστρημα.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το μπροστινό το νιώθεις βιδωμένο κάτω και όσο κι αν το πιέζεις δε σου δίνει την αίσθηση πως το έφτασες στα όριά του. Απεναντίας, εκεί που νομίζεις πως έκανες απλά μια γρήγορη βόλτα, με έκπληξη ανακαλύπτεις πως έχεις πατήσει όλο πίσω λάστιχο μέχρι την άκρη της κορώνας του.

Σπουδαία απόδοση έχουν και τα φρένα της μοτοσυκλέτας, με τις τετραπίστονες Nissin μπροστά να προσφέρουν όση δύναμη θα χρειαστεί ποτέ μια μοτοσυκλέτα ικανή να δει ως και 240 km/h στο κοντέρ της. Το ABS λειτουργεί με σύνεση, δεν επεμβαίνει άσκοπα (στον μπροστινό τροχό) και όταν τεθεί σε λειτουργία είναι για να σε σώσει.

Στα πρακτικά ζητήματα ομοίως όλα είναι όμορφα και σωστά. Η νέα ρυθμιζόμενη ζελατίνα καλύπτει ικανοποιητικά τον αναβάτη, κρατώντας κορμό και κεφάλι στα απάνεμα. Για την ακρίβεια, τα 1.82 μου κρύφτηκαν αποτελεσματικότατα με ελάχιστο σκύψιμο πίσω από τη ζελατίνα και δε νομίζω πως θα χρειαζόμουν να καταφύγω σε after market λύσεις.

Η κατανάλωσή του εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο βαρύ δεξί χέρι έχει ο αναβάτης του, αλλά μπορούμε να εντοπίσουμε μια γενική μέση κατανάλωση της τάξης των 7-7.5 λίτρων ανά 100 χιλιόμετρα. Αυτή μπορεί να κατέβει με λελογισμένη χρήση, κάτι που είναι αρκετά εύκολο σε κινητήρες με άφθονη ροπή κρατώντας τους όσο γίνεται στα πέριξ της μέγιστης τιμής της (7,000 rpm), ενώ έχει εντονότατες αυξητικές τάσεις αν το βάλεις να ταξιδεύει με πολύ υψηλές μουαγιέν. Τα προφανή δηλαδή.

Ο Τίγρης ως κατοικίδιο

Αφήνοντας προσωπικές απόψεις κατά μέρος, το Tiger Sport συνιστά μια εξαιρετική επιλογή για όποιον ξέρει να εκτιμήσει τις χάρες του. Δεν είναι η μοτοσυκλέτα με τον ακοικονόμητο όγκο που θα σε κάνει να νιώσεις βασιλιάς επειδή καβαλάς κάτι που μοιάζει περισσότερο με θαλαμηγό παρά με μοτοσυκλέτα.

Δεν είναι καν το πιο δυνατό, ούτε το πιο βαριά εξοπλισμένο της αγοράς. Ο άμεσος ανταγωνισμός του είναι μάλλον μοτοσυκλέτες σαν τα Yamaha Tracer 900, Ducati Multistrada 950 και Kawasaki Versys 1000, εννοώντας πως βρίσκονται πιο κοντά στη λογική του ως προς την απόδοση και την τιμή απόκτησης.

Με τα €13,290 που ζητά η Triumph το Tiger Sport παίζει μέσα στην κατηγορία του, έχοντας καλή δικαιολογία τα παραπάνω κυβικά και άλογα που προσφέρει ως αντιστάθμισμα στα επιπλέον χρήματα που ζητά από λ.χ. το Tracer 900. Αναφέρω αυτό, διότι οι άλλοι δύο ανταγωνιστές του είναι εξαρχής ακριβότεροι στη βιτρίνα.

Παράλληλα, η Triumph εδώ και αρκετό καιρό τρέχει μια πεντανόστιμη προσφορά στο μοντέλο του 2018, το οποίο μπορεί κανείς να πάρει με €11,990!

Ασχέτως τιμής, το τρικύλινδρο θηριάκι της Triumph αποτελεί μια ολοκληρωμένη πρόταση που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τον ανταγωνισμό του, έχει δύναμη για να χορτάσει πολλά γούστα και όλον τον εξοπλισμό για να σε κάνει να νοιώθεις ασφαλής κάθε στιγμή.

Αυτή η έκδοση είναι ίσως και η τελευταία πριν – φοβάμαι πως – δούμε και εδώ να καταφτάνουν τα κόζια της νέας εποχής, με έγχρωμες ταμπλέτες αντί για όργανα και 165 ηλεκτρονικά συστήματα που κανείς δε χρειάζεται. Λιτή, συμπαγής και καλοστημένη, η μοτοσυκλέτα της Triumph βιώνει την πιο ώριμη περίοδο της ζωής της, αυτή όπου η εμπειρία συνδυάζεται με ένα σύνολο τόσο μυώδες και εκρηκτικό, όσο και γλυκύτατα φιλικό.

Τεχνικά χαρακτηριστικά

Φωτογραφίες Λεπτομερειών

Φωτογραφίες Δράσης