Η πόλη έχει έναν αέρα αριστοκρατικό, όμορφα αρχιτεκτονικά κτίρια, κυρίως στο κέντρο, όπου είναι σχεδόν όλο πεζοδρομημένο και όλα δείχνουν καθαρά και τακτοποιημένα. Την πόλη χωρίζει στα δύο ένα όμορφο ποτάμι (Ρίο Ουρουμέα) που εκβάλλει ακριβώς στο κέντρο της και συμβάλλει στην ιδιαίτερη εικόνα της.
Η ακτογραμμή της περιλαμβάνει τρεις ξεχωριστές παραλίες. Η μεσαία La Concha, θεωρείται μία από τις πιο όμορφες στον κόσμο. Στο κέντρο του κόλπου, υπάρχει και ένα νησί που στέκεται φρουρός στο εκπληκτικά γραφικό λιμάνι, όπου το ναυτικό μουσείο προσφέρει στον επισκέπτη αναμνήσεις του βασκικού ναυτικού παρελθόντος. Από την άλλη πλευρά, περιβάλλεται από τρία βουνά που προσφέρουν φανταστική θέα.
Το Σαν Σεμπαστιάν ιδρύθηκε το 1524 και η παλαιά πόλη στηρίζεται σε έναν αμμώδη ισθμό που συνδέει την ηπειρωτική χώρα με το δύσκολο και απότομο Monte Urgull, το οποίο περιβάλλεται από το φρούριο La Mota (16ος αιώνας).
Με αυτά στο νου, το πρωί της άλλης μέρας σηκωθήκαμε, νιφτήκαμε και ξεχυθήκαμε στους δρόμους προς άγραν πρωινού. Βγαίνοντας έξω αντικρίσαμε έναν υπέροχο καιρό με ήλιο και ζέστη. Στην πρώτη πλατεία που μας τράβηξε καθίσαμε και παραγγείλαμε … ή καλύτερα: προσπαθήσαμε να παραγγείλουμε. Λίγο δύσκολο να συνεννοηθείς, αλλά τι θέλαμε, έναν καφέ και κάτι βρώσιμο. Αφού απολαύσαμε τον καφέ, αρχίσαμε τον ποδαρόδρομο.
Πράγματι, η ύπαρξη του ποταμιού που εκβάλει δίπλα στο λιμάνι, περνώντας από το κέντρο σχεδόν της πόλης, δίνει μια διαφορετική ομορφιά. Τα κτίρια, με την υπέροχη Belle Époque αρχιτεκτονική, τα περισσότερα καλοσυντηρημένα, είναι κάτι που ευχαριστεί και συναρπάζει τον επισκέπτη. Το ίδιο θελκτική είναι όμως και η παραλία που βρίσκεται μπροστά στην πόλη. Όπως και το μικρό λιμανάκι πιο δίπλα, με το ναυτικό μουσείο και το aquarium που φιλοξενείται εκεί. Τι να πρωτοδείς…
Αποφασίζουμε να χωριστούμε: ο Χρήστος με το Δημήτρη θα κολυμπήσουν στον ωκεανό και εγώ με το Γιάννη, θα επισκεφτούμε το μουσείο και το aquarium. Έτσι θα έχουμε κάτι να συζητάμε στη συνέχεια…
Όταν συναντιόμαστε μετά από 1-2 ώρες, έχουμε πεινάσει. Πάμε «προς τα πάνω» όπου έχουμε εντοπίσει την περιοχή με τα αμέτρητα μπαρ και παμπ (παλιά πόλη). Καθόμαστε για tapas – εγώ δεν έχω ξαναδοκιμάσει τέτοια – και ανακαλύπτουμε ότι η περιοχή είναι από τις καλύτερες και ιδιαίτερες γαστρονομικά περιοχές που μπορεί να επισκεφτεί κανείς στην Ευρώπη. Μαθαίνουμε δε, ότι εδώ έχει ιδρυθεί και η πρώτη σχολή γαστρονομίας πανεπιστημιακού επιπέδου, από μια ομάδα κορυφαίων σεφ. Εμείς δοκιμάζουμε διάφορες γεύσεις tapas (2€ το κομμάτι – όχι δεν τα λες και φτηνά – μια μπουκιά είναι) και πίνουμε κρασί! Στη συνέχεια ένας καφές είναι απαραίτητος μιας και χρειάζεται να ψωνίσουμε και κάτι για το σπίτι…
Το απόγευμα απολαμβάνουμε μια βόλτα στην παραλία και πιάνουμε τη γνωστή συζήτηση περί οικονομίας, πολιτισμού, Ευρώπης κ.ά. Η επίσκεψη σε ξένα μέρη και η παρατήρηση των ντόπιων και της ζωής δίνει πάντα έναυσμα για τέτοιες συζητήσεις. Το βραδάκι, θα ξανατιμήσουμε τα tapas – δεν θα μείνουμε και πολύ ευχαριστημένοι αυτή τη φορά – και θα πάμε για ξεκούραση. Αύριο αρχίζουμε το ταξίδι της επιστροφής.
Σαν Σεμπαστιάν - La Ciotat (Νότιο Γαλλία) ~774 χλμ.
Ξημέρωσε άλλη μια υπέροχη ημέρα. 8.00 το πρωί είμαστε στις μηχανές – χωρίς πρωινό, αλλά πανέτοιμοι να καταπιούμε χιλιόμετρα. Κατεύθυνση η περιοχή της Μασσαλίας, όπου διαμένει ένας φίλος του Γιάννη. Έχει ζέστη. Παίρνουμε το δρόμο για Τουλούζη. Όμορφα… Το μυαλό μας ταξιδεύει. Αλλά όχι για πολύ! Ξαφνικά αρχίζει κίνηση. ΤΡΑΓΙΚΗ κίνηση. Τι έχει συμβεί: μαθαίνουμε ότι υπάρχει τριήμερο αργίας στην Γαλλία και όλοι έχουν βγει στους δρόμους. Δεν υπάρχει αυτό.
Εν τέλει αγχωθήκαμε, έστω και αν είμαστε συνηθισμένοι. Όμως ακολουθούσαμε την παρακάτω τακτική: όπου είχε σταματημένα αυτοκίνητα, ανάβαμε τα alarm, μπαίναμε στη βοηθητική λωρίδα και μην τους είδατε… Σιγά σιγά μας ακολουθούσαν και άλλες μηχανές.
Κάποια στιγμή σταματάμε για ανεφοδιασμό μηχανών και ανθρώπων. Ο Γιάννης επικοινωνεί με το φίλο του τον Κώστα, ο οποίος μας προτείνει μια μικρή πόλη στην περιοχή της Μασσαλίας, La Ciotat, αντί να μπούμε στην μεγαλούπολη. Έτσι ξεκινάμε πάλι με κατεύθυνση λίγο ανατολικότερα. Ευτυχώς η κίνηση έχει κοπάσει, δεν έχει αλλάξει όμως κάτι στα διόδια, απλά πλέον πηγαίνουμε από το πλέον δεξιό γκισέ, μιας που έχουμε παρατηρήσει ότι «έτσι κάνουν όλοι» οι μηχανόβιοι.
Ο Δημήτρης με την κάρτα (στα δόντια) μας ξεμπερδεύει όλους γρήγορα και προχωράμε.
Πλησιάζοντας τη Μεσόγειο, το τοπίο γίνεται πιο γνώριμο και ίσως και πιο φιλικό. Αφήνοντας στα δεξιά μας τη Μασσαλία, μπαίνουμε σε επαρχιακό δρόμο με κατεύθυνση το Ciotat. Μπαίνοντας στην πόλη – στην πραγματικότητα στην παραλία της, βλέπουμε ένα δρόμο με φοίνικες, μεγάλη παραλία όπου κάνουν μπάνιο, πολλά ξενοδοχεία εποχής με μια κάποια Αραβική επιρροή στην τεχνοτροπία και γενικά ένα όμορφο – τουριστικό μέρος. Ο Δημήτρης έχει ήδη κλείσει σε ένα όμορφο ξενοδοχείο (190€ για ένα βράδυ για όλους). Κατευθυνόμαστε προς το ξενοδοχείο, παρατηρώντας δίπλα μας Porsche και ταξί Tesla ενόσω στην παραλία κολυμπάνε και κάνουν πικ νικ, μικροί – μεγάλοι. Τακτοποιούμε τα πράγματα και τις μηχανές στο ξενοδοχείο και η πρόταση για μια βουτιά δεν ακούγεται άσχημα… Μεσόγειος γαρ. Μόνο ο Γιάννης φεύγει να βρει τον φίλο του που έρχεται και αυτός από Μασσαλία.
Η βουτιά στη θάλασσα μας αναζωογονεί και μας ξυπνάει. Δεν είναι και κάτι αξιόλογο ως παραλία, αλλά… Αργότερα διαβάζουμε ότι η παραλία είναι τεχνητή, μιας και όλη η περιοχή ήταν βραχώδης και αναγκάστηκαν να μεταφέρουν άμμο… Καλά έκαναν!
Επιστροφή, ένα γρήγορο ξέπλυμα… και πάμε να βρούμε το Γιάννη. Έχουν κάτσει για πίτσα σε ένα κοντινό μαγαζί. Ο Κώστας μένει Μασσαλία, αρκετά χρόνια τώρα. Είναι και η φίλη του μαζί. Γαλλίδα. Συζητάμε για τον τρόπο και την ποιότητα ζωής εδώ στη Γαλλία. Εμείς τα βρίσκουμε όλα ωραία… Ο ίδιος έχει πολλά να καταμαρτυρήσει. Είναι όμως στη Μεσόγειο και αυτό τον ευχαριστεί.
Το βράδυ, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος διαβάζω ότι στην πόλη αυτή, οι διάσημοι αδελφοί Lumière, το 1895, γύρισαν μια από τις πρώτες κινηματογραφικές ταινίες: «L'Arrivée d'un train en gare de La Ciotat».
La Ciotat - Modena (Ιταλία) ~630 χλμ.
Στις 8.00 το πρωί είμαστε έτοιμοι, αλλά στην ρεσεψιόν δεν είναι κανένας! Πληρώνουμε και φεύγουμε για Νίκαια. Η κίνηση – με αυτό που πάθαμε χτες το έχουμε άγχος – μέτρια. Περνάμε από κοντά από το διάσημο Σεν Τροπέ και τις πασίγνωστες κινηματογραφικές Κάννες και αποφασίζουμε να μπούμε στη Νίκαια. Η επιλογή αρχικά δεν μας βγαίνει μιας και γίνονται έργα στην παραλιακή και υπάρχει ένας γενικός χαμός.
Αφήνουμε τις μηχανές λίγο μακριά και πάμε να δούμε την γνωστή κεντρική πλατεία (Place Massena). Είναι όμορφα, αλλά δεν το πολύ-ευχαριστιόμαστε. Πίνουμε καφέ σε ένα … σουβλατζίδικο. Ούτε κρουασάν ούτε μπριός… Κοιτώντας τη μηχανή του Δημήτρη, διακρίνω - ευχόμενος να κάνω λάθος, το πίσω λάστιχο να είναι λίγο πατημένο. Σταματάμε και βάζουμε αέρα. Θα το παρακολουθήσουμε. Και το γηραιό Tiger, δείχνει να χάνει κάποια υγρά από το ψυγείο. Καλά ντε, στην επιστροφή είμαστε! Ψηλά το ηθικό!
Ξεκινάμε με κατεύθυνση τη Γένοβα και περνάμε από «πάνω» τα άλλα διάσημα μέρη που ακούνε στο όνομα Μονακό, Σαν Ρέμο και εκεί αρχίζει το γνωστό (για όποιον έχει περάσει από την περιοχή) γέφυρα – τούνελ και πάλι γέφυρα – τούνελ… Κάποια στιγμή αποφασίζουμε να ανασυγκροτηθούμε και να πιούμε και έναν καλό Ιταλικό καφέ.
Εκεί στη συζήτηση, αποφασίζουμε και τον τελικό μας στόχο για σήμερα: Μόντενα! Μια πόλη με ιστορία που δεν έχουμε ξαναμείνει. Εμπρός λοιπόν στον αγώνα με τις Lamborghini και τις Ferrari που ασφυκτιούν στους πηγμένους δρόμους, τους γεμάτους νταλίκες και … Ελληνικές μηχανές… Τα διόδια τα πλήρωνε όλα ο Δημήτρης στη Γαλλία με την κάρτα του. Την πρώτη φορά που προσπαθεί να κάνει το ίδιο στην Ιταλία, δεν παίρνει την κάρτα δεύτερη φορά… Μετά από λίγη ώρα πλησιάζει Ιταλός υπάλληλος, και μας εξηγεί με παντομίμα ότι δεν επιτρέπεται η ίδια κάρτα δεύτερη φορά στα ίδια διόδια, για λόγους ασφαλείας…. Τι να πεις. Τουλάχιστον εδώ εμφανίστηκε άνθρωπος. Στη Γαλλία ποτέ!
Εν τέλει φτάνουμε στη Modena. Η πόλη έχει μακρά ιστορία – μόνο να σκεφτεί κανείς ότι το ομώνυμο Πανεπιστήμιο ιδρύθηκε το 1175! Έχει όμως και σύγχρονη μηχανοκίνητη προσφορά, μιας και είναι η έδρα πολλών γνωστών Ιταλικών αυτοκινητοβιομηχανιών: Ferrari, De Tomaso, Lamborghini, Pagani και Maserati.
Εμείς βρίσκουμε ένα αποδεκτό ξενοδοχείο να καταλύσουμε (130€ για ένα «οικογενειακό δωμάτιο» που μας χωρά όλους). Αφήνουμε τα πράγματα και πάμε να βρούμε να δειπνήσουμε. Η πόλη, ειδικά το κέντρο, είναι πανέμορφη. Τα γνωστά Ιταλικά κτίρια με έναν υπέροχο καθεδρικό ναό και πλήθος νεαρόκοσμου να κυκλοφορεί με βοή. Βρίσκουμε ένα όμορφο εστιατόριο και τρώμε σπαγγέτι, πίνουμε κόκκινο κρασί και μας κερνάνε Limoncello. Τι άλλο να ζητήσει κανείς…
Modena - Ancona (Ιταλία) ~260 χλμ
Σήμερα είναι ουσιαστικά η προτελευταία μέρα της εκδρομής. Όλοι ξυπνάμε πρωί και παίρνουμε πρωινό στο στενό χώρο που έχει για το σκοπό αυτό το ξενοδοχείο.
Ετοιμαζόμαστε και αναχωρούμε. Βγαίνοντας από την πόλη και η τεχνολογία μας προδίδει: Ο Δημήτρης αδυνατεί να βρει την έξοδο για τον Α1 και έτσι ευχαριστιόμαστε αρκετή ώρα την Ιταλική campagna (εξοχή). Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές είναι δύσκολο να κοιτάς το GPS και ταυτόχρονα το δρόμο. Ευτυχώς εγώ που κοιτάω το δρόμο βλέπω τη σωστή πινακίδα και έτσι καταφέρνουμε να βρεθούμε στην εθνική για Ανκόνα.
Φτάνουμε στο γνώριμο Ιταλικό λιμάνι νωρίς και πρώτη φορά, καταφέρνουμε να πάμε μια μεγάλη βόλτα, τόσο προς τον μεγάλο εντυπωσιακό καθεδρικό ναό που δεσπόζει του λιμανιού όσο και προς την άλλη πλευρά που βρίσκεται ένα μνημείο πολέμου και έχει μια άλλη μεγάλη παραλία. Στο μέσο κολατσίζουμε σάντουιτς και πίνουμε καφέ.
Το απόγευμα, μπαίνουμε στο πλοίο της ΑΝΕΚ. Βρίσκουμε τις καμπίνες μας και πάμε να δούμε τον απόπλου. Χαιρετάμε με μισή καρδιά την Ιταλία… Όμορφα μέρη. Ακριβά πλέον για εμάς τους Έλληνες της κρίσης, αλλά αξεπέραστα.
Το βράδυ στο σαλόνι, μια παρέα από Ηπειρώτες τραγουδάνε και χορεύουν δημοτικά τραγούδια. Επιστρέφουν και αυτοί από εκδρομή. Μας κερνάνε τσίπουρο. ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
Πάτρα - Αθήνα ~225 χλμ
Κυριακή πρωί ξυπνάω νωρίς. Δεν έχω ύπνο. Βγαίνω έξω. Πλησιάζουμε στην Κέρκυρα. Ο καιρός φανταστικός. Αυτή είναι η εποχή για διακοπές… Ποιος μπορεί όμως. Το πλοίο πιάνει Ηγουμενίτσα και κατεβάζει αρκετούς επιβάτες και οχήματα.
Εμείς συνεχίζουμε για Πάτρα. Εκεί καταπλέει στο νέο λιμάνι της Πάτρας. Δεν έχω ξανάρθει εδώ! Παρατηρούμε έξω. Κάποιοι λιμενικοί ξετρυπώνουν 3-4 λαθρομετανάστες από ένα ρυμουλκούμενο. Η σύγχρονη μεγάλη πληγή. Ο καιρός εδώ είναι βαρύς. Κατεβαίνουμε από το πλοίο και μπαίνουμε Πάτρα. Βάζουμε βενζίνη, ελέγχουμε τον αέρα και πάμε για Αθήνα.
Στην Ακράτα μας πιάνει η βροχή… Περίμενε Δημήτρη, να σε βοηθήσουμε! Όχι, έχω μάθει…. Βρέχει μέχρι την Κόρινθο. Φτάνουμε χωρίς να το καταλάβουμε στα διόδια της Ελευσίνας. Ώρα για αποχαιρετισμούς. ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ συντρόφια. Να είμαστε καλά και για του χρόνου!
Διαβάστε εδώ το 1ο μέρος του ταξιδιωτικού στη Χώρα των Βάσκων
