Στην αρχή της χρονιάς, είχε ξεκινήσει η προετοιμασία – που έχει γενικά μια υπερρεαλιστική προσέγγιση – και είχαν προταθεί τρεις προορισμοί: Το Βόρειο Ακρωτήρι (με δεδομένο το χρόνο που έχουμε, προλαβαίναμε μόνο να πάμε ή να γυρίσουμε), η Σκωτία (αυτή θα μπορούσε να ήταν μια καλή περίπτωση: αεροπλάνο και ενοικίαση εκεί των μηχανών – είναι ακριβό όμως το ενοίκιο – ακόμα δε γνωρίζαμε πόσα θα πληρώναμε σε αυτή την εκδρομή) και τέλος η Βαρκελώνη (ε, εδώ δεν πέσαμε και πολύ μακριά).
Κάπου έπεσε στο τραπέζι η Ανδαλουσία και ο Γιάννης ξετρελάθηκε γιατί ο Χιμένεθ – προπονητής της ΑΕΚ – ήταν από κει. Στη συνέχεια ανεβήκαμε λίγο πιο πάνω στα Πυρηναία και τέλος, μάλλον ο Χρήστος, έδωσε πορεία για Γκουέρνικα (Γκερνίκα), μέρος μαρτυρικό με ιστορία και τέχνη. Και εκεί σκοπεύαμε να πάμε. Πραγματικά. Πώς μείναμε στο Σαν Σεμπαστιάν, δεν έχω καταλάβει ακόμα και τώρα!
Κάποια στιγμή μπήκε στη μέση και η Ανδόρρα, αλλά όσο ξαφνικά μπήκε, άλλο τόσο έφυγε, όπως αποχώρησε και ο Μιχάλης – που μετά από πολλά χρόνια θα έχανε ένα ταξίδι λόγω εργασίας – αλλά ήρθε στην παρέα ο Δημήτρης, παλιός συνάδελφος που είχε τελευταία μπει και στο μηχανοκίνητο … αθλητισμό. Ο Δημήτρης έφερε μαζί του πολλή οργάνωση πολλά gadget και κλείσιμο ξενοδοχείων από πριν… Το χρειαζόμασταν!
Αλλά ας ξεκινήσουμε….
Αθήνα - Νις, Σερβία ~860 χλμ.
Ένα Σαββατιάτικο πρωινό, προς το τέλος Μαΐου, την ώρα που πολλοί άλλοι ξεκινάνε για τα ψώνια της εβδομάδας, ή για μια κοντινή βόλτα, εμείς είχαμε ραντεβού στο γνωστό σημείο μετά τα διόδια του Αγίου Στεφάνου. Φέτος είχαμε μαζευτεί τέσσερεις αναβάτες. Ο Δημήτρης ήταν η νέα προσθήκη. Ο Χρήστος και εγώ οι πιο παλιοί και ο Γιάννης που είχε ξανασυμμετάσχει. Φέτος ο Χρήστος είχε μάλιστα υποσχεθεί να μην ξεχάσει το μπουφάν του (!) όπως είχε κάνει κάποια φορά…
Στόχος μας, για άλλη μια φορά η Ναϊσσός (Νις) της Σερβίας: αρκετά χιλιόμετρα αλλά πρέπει να γίνουν. Έχουμε βάλει μακρινό στόχο φέτος! Περνώντας το Σχηματάρι, ένα σμήνος αεροπλάνων RED Arrows σπάει τη μονοτονία της διαδρομής: κάνουν πρόβες γιατί έχουν κάποια επίδειξη τις επόμενες μέρες. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΙ!
Ο καιρός είναι καλοκαιρινός, χωρίς ευτυχώς τη ζέστη. Σε τέτοια περίπτωση είναι σχεδόν αδύνατον να αποφύγει κανείς μια στάση στα ανοιξιάτικα Καμένα Βούρλα, για ελληνικό καφέ. Μαζί με τον καφέ ακολουθεί και η τυρόπιτα και μας παίρνει λίγο η ώρα να ζεσταθούμε και να ξαναγνωριστούμε. Ο Δημήτρης, αναλαμβάνει το ρόλο του «γκατζετάκια» της ομάδας: τηλέφωνα, φορητά hot spot, GPS και μπαταρίες – θα τα ζήλευε και ο «ιππότης της ασφάλτου». Ο Γιάννης αναλαμβάνει το κοινό ταμείο και οι δύο παλιοί, να δίνουμε οδηγίες…. Ευτυχώς που δεν είναι και ο Μιχάλης εδώ!
Οι μυρωδιές της Άνοιξης και η καταπράσινη φύση, μας οδηγούν χωρίς να το καταλάβουμε στον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης. Και σε λίγο είμαστε στα σύνορα τα οποία τα περνάμε χωρίς καθυστέρηση. Να πω εδώ ότι κάθε φορά που φτάνω στα σύνορα έχω ένα κόμπο στο στομάχι … και κάθε φορά που περνάω χωρίς πρόβλημα, αισθάνομαι μια μεγάλη αγαλλίαση: Τι είν’ τούτο γιατρέ μου;
Στα Σκόπια ο γνωστός παλιόδρομος. Θέλει προσοχή στον Βαρδάρη γιατί «γράφουν». Περνάμε και εκείνο το φοβερό θεοσκότεινο τούνελ – ένα αντίστοιχο έχουμε και μεις κάπου στην Αιτωλοακαρνανία, στο δρόμο για Αστακό… Ευτυχώς όλα κι όλα τα Σκόπια είναι «ένα τσιγάρο δρόμος» και έτσι σύντομα μπαίνουμε στη Σερβία. Και βρισκόμαστε μέσα στην κοιλάδα του Μοράβα. Φανταστικό μέρος, αλλά και επικίνδυνος ο δρόμος. Έχει αρχίσει και πέφτει το βράδυ και μαζί του έρχεται και η κούραση.
Μπαίνουμε εύκολα στη Νις από τη γνωστή διαδρομή. Ο Δημήτρης έχει φροντίσει να κλείσει ξενοδοχείο από το booking. Πού οι παλιές αναμονές και εξερευνήσεις… Έχει όμως και το κόστος του: 30€ το άτομο – ακριβά για Σερβία! Ευτυχώς τουλάχιστον μας βρίσκουν χώρο να βάλουμε μέσα τις μηχανές. Ετοιμαζόμαστε και πάμε στο κέντρο για φαγητό. Εκεί το κόστος δεν έχει αλλάξει. Με 25€ τρώμε και πίνουμε όλοι. Κόσμος πολύς – είναι Σάββατο βράδυ. Πάμε για ύπνο και … αρχίζει να βρέχει!
Νις - Λιουμπλιάνα, Σλοβενία ~762 χλμ.
Σήμερα πρέπει να φτάσουμε στη Σλοβενία (Λιουμπλιάνα). Έχω μιλήσει με το φίλο μας, το Μανώλη και μας περιμένει. Χωρίς συζήτηση. Ξέρω ότι αυτό το θέλει πολύ, του λείπει η παρέα και η Ελλάδα και συμφωνούμε να μην του χαλάσουμε το χατίρι.
Ετοιμαζόμαστε, τρώμε πρωινό με θέα στο ποτάμι – δεν πρέπει να έχει και πολύ κόσμο το ξενοδοχείο - και βγαίνουμε έξω. Ο καιρός βαρύς. Δεν βρέχει αλλά είναι όλο υποσχέσεις. Ξεκινάμε χωρίς αδιάβροχα, αλλά δεν περνάει λίγη ώρα και αρχίζει το ψιλόβροχο. Στάση για αδιάβροχα και εκεί πέφτει το πρώτο μεγάλο γέλιο της εκδρομής. Ο Δημήτρης έχει «δανειστεί» ένα ολόσωμο αδιάβροχο και χρειάζεται όλη την ομάδα για να το κουλαντρίσει. Έχουν σταματήσει διάφοροι και μας κοιτάζουν, αλλά εμείς τους απογοητεύουμε: εν τέλει καταφέρνουμε να τον ντύσουμε! Ξεκινάμε και πάλι και το ψιλόβροχο θα μας συντροφεύσει μέχρι το Βελιγράδι. Στο ενδιάμεσο θα κάνουμε μια στάση για βενζίνη και καφέ.
Στο Βελιγράδι «επιλέγουμε» (καλά ντε, κατά λάθος) να μπούμε μέσα αντί να πάρουμε τον περιφερειακό. Δεν πειράζει. Ίσως και καλύτερα. Το βλέπουμε σε fast forward. Οι γνωστοί πύργοι της ραδιοτηλεόρασης που βομβαρδίστηκαν πριν κάποια χρόνια παραμένουν εντυπωσιακοί.
Αφήνουμε το Βελιγράδι πίσω μας και πιάνουμε την μεγάλη πεδιάδα της Βοϊβοντίνα - βομβαρδισμένο και αυτό το μέρος από το ΝΑΤΟ.
Μπαίνουμε στην Κροατία εύκολα. Η πεδιάδα συνεχίζει. Η ώρα δεν περνάει και φυσάει πολύ από δεξιά. Είναι εκνευριστικός αυτός ο αέρας… Στάση για βενζίνη και ξηρούς καρπούς. Ο Χρήστος άλλη μια φορά κουβαλάει μαζί του ένα κιλό φιστίκια! Παίρνουμε δυνάμεις.
Στις 7.30 το απόγευμα φτάνουμε στα σύνορα με τη Σλοβενία. Ο έλεγχος είναι σχολαστικός: μάλλον λόγω “Schengen” κάνουμε μισή ώρα να περάσουμε… Και έχουμε ειδοποιήσει ήδη το Μανώλη να αρχίσει να ψήνει, ελπίζω να μην το πήρε κυριολεκτικά. Εν τέλει καταφέρνουμε να μπούμε στη Σλοβενία και αγοράζουμε και τις απαραίτητες vignettes.
Το τοπίο αλλάζει. Υπέροχο. Πράσινοι λόφοι, καταπληκτικός δρόμος, όμορφα χωριά. Ο Δημήτρης βάζει μπροστά το GPS και έτσι φτάνουμε χωρίς καθυστέρηση στο Μανώλη (είναι εδώ και χρόνια μόνιμος κάτοικος Σλοβενίας, παντρεμένος με την Andreja). Τι να πω, έχω περάσει πάνω από πέντε φορές και κάθε φορά είναι καλύτερα. Ο Μανώλης έχει ψήσει, έχουν ετοιμάσει το τραπέζι με σαλάτες και κρασί και μας περιμένουν με την καλύτερη διάθεση. Και φυσικά, αν και το σπίτι είναι μικρό, δεν μας αφήνουν να φύγουμε. Το βράδυ περνάει με φαγητό και συζήτηση. Και στρώνουμε για ύπνο στη μικρή σαλο-τραπεζαρία. Καλη… ρρρρρρρρ. Τι ήταν αυτό; Ο Δημήτρης, έχει επάξια αναλάβει να αντικαταστήσει το Μιχάλη στο βραδινό ροχαλητό. Και είναι άμεσος! Είπατε τίποτε;
Νις - Sauze d'Oulx, Ιταλία ~720 χλμ.
Ξημέρωσε η επόμενη μέρα και πώς να φύγουμε από το Μανώλη. Η Andreja έχει φύγει ήδη για το σχολείο της – είναι εκπαιδευτικός. Με βαριά καρδιά ετοιμαζόμαστε και ξεκινάμε… Θα ξανάρθουμε Μανώλη. Ευχαριστούμε.
Παίρνουμε κατεύθυνση για Τεργέστη. Όμορφα μέρη. Τα έχουμε γυρίσει πολύ. Όμως αυτή η κίνηση στις Ιταλικές Εθνικές. Νταλίκες όσες δεν μπορεί κανείς να φανταστεί. Και μόλις βγούμε αριστερά για να προσπεράσουμε (η μέση ταχύτητα που διατηρούμε είναι τα 130 χλμ) να σου ξαφνικά ένας γρήγορος Ιταλός από πίσω να σου αναβοσβήνει τα φώτα… Και αυτό το παιχνίδι συνεχίζει για πολλά μα πάρα πολλά χιλιόμετρα. Τουλάχιστον σταματάμε για εσπρεσάκι και βενζίνα (και καταλαβαίνουμε ότι πλέον είμαστε σε δυτικοευρωπαϊκό κράτος: όλα πανάκριβα)!.
Λίγο μετά, προφανώς για μείωση της ηχορύπανσης, έχουν κλείσει την Εθνική με ψηλούς φράχτες που σχεδόν είναι πάνω από το κεφάλι σου. Δεν το συνιστώ. Έχει πιάσει και ζέστη και ευτυχώς έχουμε βγάλει τις επενδύσεις από τα μπουφάν.
Κάποια στιγμή προσπερνάμε μια νεκροφόρα Jaguar… Το πιο άχρηστο πράγμα που θα έλεγε και η Έλενα: ίσως να μην την χάρηκε εν ζωή, την αξιοποιεί όμως μετά θάνατο… Η μάχη με τις νταλίκες συνεχίζεται ενώ περνάμε έξω από το Μιλάνο όπου και πληρώνουμε τα πρώτα Ιταλικά διόδια: 30€ το άτομο.
Πάμε για Τορίνο και περνάμε απ’ έξω, όπου ξαφνικά μέσα στην κίνηση, χάνουμε το Μήτσο. Μπαίνουμε στον Ε70 για Frejus – ένα από τα τούνελ που ενώνουν Ιταλία με Γαλλία και σταματάμε δεξιά για να επικοινωνήσουμε με τον … χαμένο.
Ευτυχώς δεν έχει παραστρατήσει πολύ και σε λίγο εμφανίζεται. Έχει όμως κίνηση – σχεδόν σταματημένα αυτοκίνητα. Βούτυρο στο ψωμί μας: αρχίζουμε τις «σφήνες» και ξεμπερδεύουμε γρήγορα.
Κι άλλα διόδια! Στάση να ξεπιαστούμε. Έχουμε αφήσει πίσω μας τις Εθνικές και τα μεγάλα αστικά κέντρα και η φύση έχει αρχίσει να ομορφαίνει. Ξεκινάμε με κατεύθυνση το Sauze d'Oulx, ένα μικρό χωριό λίγο έξω από το δρόμο μας, πάνω στο βουνό. Το βρήκαμε στο Ίντερνετ σε μια στάση το πρωί και μας έκανε «κλικ». Για να δούμε…
Έχει πιάσει λίγο κρύο και τα τούνελ διαδέχονται το ένα το άλλο. Είναι όμως ωραία: ένα φαράγγι πανέμορφο θα μας καλωσορίσει και θα μας ανεβάσει ψηλά στο βουνό. Όμορφα χωριά, άνθρωπος όμως ούτε για δείγμα! Φτάνουμε και στο χωριό μας. Πρέπει να είναι πολύ τουριστικό, κάποια εποχή του χρόνου, όχι όμως τώρα: δεν υπάρχει «ψυχή γεννημένη».
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο που έχει κλείσει ο Δημήτρης. Μάλλον είμαστε οι μόνοι πελάτες. Όμορφα. Πραγματικά ξεχωριστά. Ευτυχώς – είχαν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια – βρίσκουμε ανοιχτό ristorante: μια συμπαθητική κυρία μας προτρέπει να μην κάτσουμε στο μεγάλο τραπέζι… Ίσως έρθει κόσμος λέει και κοιταζόμαστε με απορία. Τρώμε λαζάνια, τυριά και κρασί D’ asti. 130€. Είπαμε, ανήκομεν εις την Δύσιν! Μικρή βόλτα στο άδειο χωριό για να χωνέψουμε (την Δύσιν…) και πάμε για ύπνο!
Sauze d'Oulx Σαν Σεμπαστιάν (Ισπανία) ~1.045 χλμ.
Ξημέρωσε η επόμενη μέρα και το πρωινό μας αποζημίωσε. Μπορεί να ήμασταν οι μοναδικοί πελάτες, αλλά μας περιποιήθηκαν. Ξεκινάμε και κατεβαίνουμε το βουνό για να βγούμε στον κεντρικό δρόμο προς την σήραγγα (τούνελ) του Frejus.
Είχαμε ξαναπεράσει μια φορά πριν από αρκετά χρόνια, όταν μετά από ένα ατύχημα, είχε κλείσει για μεγάλο διάστημα το τούνελ του άσπρου βουνού (Mont Blanc). Δεν θυμόμουν όμως τίποτε… Ούτε καν την λεπτομέρεια ότι για να περάσεις (τα 12.8 χλμ. της διαδρομής) έπρεπε να πληρώσουμε 30€ ο καθένας…
Απέναντι, παρατηρούμε να περνάνε τα φορτηγά του «γιατρού» (Rossi). Πάνε στην Imola για το ομώνυμο MotoGP. Πίσω μας ακολουθεί μια κατακόκκινη Ferrari. Και μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα σκέψεων, μπαίνουμε στη Γαλλία χωρίς ουσιαστικά να περάσουμε σύνορα.
Η διαδρομή είναι υπέροχη και ακολουθεί την ροή ενός ποταμιού. Οι Γάλλοι, γνωστοί sportsmen κάνουν κανό στο ποτάμι και ποδήλατο στο μονοπάτι από πάνω. Και ξαφνικά αρχίζει το μαρτύριο, péage, τα πρώτα διόδια επί Γαλλικού εδάφους.
Στεκόμαστε στην ουρά και όταν έρχεται η σειρά μας, δεν βγάζει το μαγικό χαρτάκι… Προσπαθούμε ξανά και ξανά, πατάμε το κομβίο για βοήθεια, πίσω μας ουρά, ευτυχώς δεν κορνάρουν! Τελικά κάτι γίνεται και μπαίνουμε στην AutoRoute με κατεύθυνση τη Λυών.
Στάση για καφέ και ανασυγκρότηση: τέσσερεις καφέδες και άλλα τόσα νερά 18€. Κομμένο το εμφιαλωμένο νερό. Από τις γούβες στο δρόμο θα πίνετε!
Η κίνηση στη Γαλλία είναι πιο εύκολη από το χάος της Ιταλικής αουτοστράντα. Περνάμε το Clermont Ferrand – από πού το θυμάμαι άραγε; Εναλλάσσονται τόσο γρήγορα τα μέρη που δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς. Στάση σε όμορφο καφέ, επιτέλους εκτός δρόμου. Θέλουμε 300 χλμ για Μπορντό, αλλά τα χιλιόμετρα δεν φεύγουν! Διόδια πολλά και μας ταλαιπωρούν. Ευτυχώς ο Δημήτρης έχει μπει μπροστά και πληρώνει για όλους με την κάρτα του. Στην αρχή η διαδικασία είχε ως εξής: έβγαζε το γάντι, άνοιγε το μπουφάν, έβγαζε το πορτοφόλι, έβγαζε την κάρτα και πάλι πίσω. Ένα κάτι σαν την κυρία με την τσάντα του Ψαθά. Σιγά σιγά, διόδιο το διόδιο βελτιώνει τον αλγόριθμο. Στο τέλος τον βλέπουμε να έχει την κάρτα στα δόντια. ΘΕΟΣ!
Φτάνοντας στο Μπορντό, περνάμε ένα ποτάμι. Κοιτάζω αριστερά, μια παραδεισένια εικόνα. Ένα παλάτι μέσα στους αμπελώνες. Πού είμαστε ακριβώς; Τι ήταν αυτό; ποιος ξέρει… Ο ήλιος μας τυφλώνει. Βγαίνουμε αριστερά με κατεύθυνση Bayonne - Σαν Σεμπαστιάν.
Το όριο των 70-80 χλμ είναι προφανές ότι έχει μπει λόγω ήλιου. Αυτή την ώρα ο ήλιος σε χτυπάει στα μάτια, δεν σε αφήνει να δεις σχεδόν τίποτε. Στάση δεξιά σε βενζινάδικο. Έχει βραδιάσει και είναι ώρα να αποφασίσουμε, θα σταματήσουμε κάπου εδώ ή θα προχωρήσουμε προς τον προορισμό μας, δηλαδή την χώρα των Βάσκων; Εγώ είμαι ο μόνος που προτείνει να σταματήσουμε. Οι άλλοι είναι αντίθετοι… Η πλειοψηφία νικά. Ο Δημήτρης παίρνει τηλέφωνο σε μια πανσιόν που είχε κλείσει και τους λέει ότι θα φτάσουμε μεν, αλλά αργά.
Και ξεκινάμε το τελευταίο σκέλος μιας πολύ δύσκολης μέρας. Και αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο! Έχει πέσει το σκοτάδι και ο δρόμος είναι επαρχιακός. Σαν να μην έφταναν αυτά έχει βάλει κρύο, υγρασία, φαίνεται ότι είμαστε κοντά στη θάλασσα. Πρέπει να ποτίζουν και τα χωράφια τους… Ίσως από τις πιο δύσκολες και κουραστικές διαδρομές που έχουμε κάνει. Και αρκετά διόδια. Μπαίνουμε επιτέλους Ισπανία!
Κι άλλα διόδια, στα Ισπανικά αυτή τη φορά… Και κάποια στιγμή μπαίνουμε και στον Άγιο Σεβαστιανό. Μεγάλη η χάρη του. Ωραία πόλη φαίνεται. Η ώρα έχει περάσει, σχεδόν μία μετά τα μεσάνυχτα. Ο Δημήτρης βάζει το GPS που μας οδηγεί στο κέντρο της πόλης. Κάποια στιγμή σταματάμε, μιας και αρχίζουν οι πεζόδρομοι. Οι δύο μένουν στις μηχανές και εγώ με το Δημήτρη αναλαμβάνουμε να βρούμε την πανσιόν. Είναι μέσα στο παλιό κέντρο, ανεβαίνουμε δυο μισοκατεστραμένους ορόφους και ευτυχώς ο τρίτος είναι κατοικήσιμος.
Ο καλός κύριος που μας περιμένει ΔΕΝ μιλάει Αγγλικά, μας δίνει όμως να καταλάβουμε ότι πρέπει να υπογράψουμε και να τον πληρώσουμε! Είναι δυο δωμάτια με κοινές τουαλέτες.. Ούτε λόγος για πρωινό. Γελάμε μιας και έχουμε ανακουφιστεί που επί τέλους υπάρχει ελπίδα να κοιμηθούμε το βράδυ σε κρεββάτι. 220€ για δυο βράδια – μας κόβεται λίγο το γέλιο.
«Εγώ τώρα πάω να φάω,» μας δίνει να καταλάβουμε, στην νοηματική… Εμείς; Τολμώ να ρωτήσω. Εσείς … κοχόνες μας απαντά με νόημα.
Βγαίνουμε στην πλατεία, βρίσκουμε τους άλλους, βάζουμε τις μηχανές σε ένα χώρο στάθμευσης και κουβαλάμε τα πράγματα. 1.45 είμαστε κάτω ψάχνοντας…. Μια μπυραρία ανοιχτή. Μία μπύρα – σκέτη - στα όρθια το καλύτερο που μπορεί να γίνει… Χρήστοοοοο που είναι το ξηροκάρπι;
Καληνύχτα Pays de Basque.
