Στην δεκαετία του 1980 υπήρχαν τρία Παγκόσμια Πρωταθλήματα, αλλά η κορυφή όλων ήταν η κατηγορία των δίχρονων 500.
Το Πρωτάθλημα του 1984 ήταν ακόμα σημαντικότερο απ’ ότι συνήθως, καθώς και οι τρεις Πρωταθλητές του προηγούμενου έτους -ο Σουηδός Hakan Carlqvist, ο Jobe και ο έτερος Βέλγος Eric Geboers- θα αγωνιζόταν ο ένας απέναντι στον άλλο μέσα από τους 12 αγώνες της σεζόν, με τον Jobe, μετά από 5 σεζόν και 2 τίτλους στα 250 να έρχεται σε συμφωνία με την Kawasaki για να τρέξει με το “τέρας” ΚΧ500.
Η νέα συνεργασία συνοδεύτηκε από μια ονειρική έναρξη, καθώς ο Jobe κυριάρχησε απόλυτα στους 2 πρώτους γύρους στην Αυστρία και στην Ελβετία, για να τεθεί πρώτος στη βαθμολογία, με τους André Malherbe και David Thorpe να τον ακολουθούν.
Οι μάχες ήταν έντονες όλο το καλοκαίρι, και όταν επέστρεψαν από τη Βόρεια Αμερική με 3 γύρους να απομένουν, στη Μεγάλη Βρετανία, στο Βέλγιο και στην Ιταλία, οι Malherbe, Geboers και Jobe βρισκόταν στήθος με στήθος στους βαθμούς, ενώ ο Thorpe, μετά από ένα διπλό DNF στον Καναδά είχε μείνει πίσω, και ήθελε διακαώς να κερδίσει το home GP του, στο Hawkstone Park.
Ο Βρετανός τελικά κατάφερε να κερδίσει και τα δύο σκέλη, ενώ ο Jobe κατάφερε να συνεχίσει μετά από πτώσεις που είχε και στους δυο αγώνες, για να τερματίσει τρίτος γενικής εκείνη την ημέρα.
Όμως οι παρευρισκόμενοι θεατές και εκατομμύρια οπαδοί του Motocross παγκοσμίως θα θυμούνται για πάντα εκείνη τη μέρα για το αδιανόητο άλμα του Jobe, με τον αναβάτη του ΚΧ500 να εκτοξεύεται πάνω από τον Βέλγο Malherbe στην έξοδο από το “σκάμμα” της άμμου στο δεύτερο σκέλος, κάνοντας με τη μία το τεράστιο διπλό άλμα, καταφέρνοντας έτσι να ανέβει στο βάθρο, κάτι που φαινόταν μάλλον απίθανο στην αρχή του αγώνα.
Georges Jobe: “Το Hawkstone Park το 1984 ήταν ένας πραγματικά αξέχαστος αγώνας για μένα. Το 1983, όταν ακόμα αγωνιζόμουν με τα 250, έτρεξα έναν γύρο στο Hawkstone Park, και ήδη από εκείνη τη χρονιά σκεφτόμουν να προσπαθήσω να κάνω εκείνο το τεράστιο άλμα.
Αλλά βρισκόμουν πρώτος στη βαθμολογία του Πρωταθλήματος, και δεν ήθελα να ρισκάρω, οπότε δεν το έκανα… αλλά ήθελα τόσο πολύ να το κάνω μια μέρα.
Τελικά κέρδισα το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στα 250 εκείνη τη χρονιά, και όταν ανέβηκα κατηγορία στα 500, και άκουσα πως θα αγωνιζόμασταν στη βρετανική πίστα, ήξερα πως θα επιχειρούσα το άλμα!
Το σκεφτόμουν όλη τη χρονιά, μέχρι τη μέρα που φτάσαμε στην πίστα για τον αγώνα. Ήταν ένα πραγματικά μεγάλο άλμα, αλλά γνώριζα πως θα μπορούσα να το κάνω.
Δεν ήταν ένα άλμα το οποίο μπορούσες απλά να δοκιμάσεις και να καταφέρεις. Η ράμπα της απογείωσης ήταν στρογγυλεμένη στο τέλος της, και δεν είχε την απότομη κλίση ενός τραπεζιού, και έτσι δεν θα ήταν εύκολο, αλλά ήξερα πως ήταν δυνατό.
Κατά τη διάρκεια της προπόνησης το Σάββατο, κάθε γύρο το σκεφτόμουν, επιτάχυνα δυνατά, έφτανα στη ράμπα, αλλά την τελευταία στιγμή κάθε φορά φρέναρα και δεν το προσπαθούσα.
Όταν έφτασα ξανά στο άλμα στον τελευταίο γύρο της προπόνησης σταμάτησα μπροστά στο άλμα. Οι θεατές γνώριζαν πως ήθελα να το κάνω, και ξεκίνησαν να χειροκροτούν, να ζητωκραυγάζουν και να φωνάζουν “Jobe, Jobe, Jobe”!
Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα πως έπρεπε να το κάνω, και το έκανα. Το πλήθος τρελάθηκε!
Την Κυριακή, κατά την προθέρμανση, ο Eric Geboers με ακολούθησε όπως έκανα ξανά το άλμα, και προσπάθησε να το κάνει κι εκείνος, αλλά έσπασε το πόδι του. Δεν έσπασε καν από την πτώση που είχε, έσπασε την ώρα που βρισκόταν στο μαρσπιέ, από την πρόσκρουση της μοτοσυκλέτας στο έδαφος κατά την προσγείωση! Τόσο μεγάλο ήταν το άλμα.
Κατέληξα να πέφτω και στα δύο σκέλη, στην αρχή τους, και στη συνέχεια πέρασα πάρα πολλούς αναβάτες με τη βοήθεια αυτού του άλματος. Δεν κέρδισα τους αγώνες, αλλά κέρδισα το άλμα του Hawkstone Park, και έτσι όλοι με θυμούνται να πηδάω πάνω από τον καλό μου φίλο και αντίπαλο, Andre Malherbe.”
Ο Dave Thorpe, ο νικητής του GP είχε κι αυτός αξέχαστες αναμνήσεις από τον αγώνα, και ειδικά από το θρυλικό αυτό εμπόδιο που δεν σχεδιάστηκε ποτέ ως άλμα.
“Αν δεις ποτέ τις φωτογραφίες εκείνου του αγώνα στο Hawkstone, υπήρχαν χιλιάδες θεατές ειδικά σε εκείνο το μέρος της πίστας. Κανείς δεν περίμενε να με δει να κερδίσω εκείνη τη μέρα, ειδικά καθώς ο Georges, ο Eric και ο Andre ήταν τόσο καλοί αναβάτες στην άμμο, αλλά τα κατάφερα.
Κέρδισα, αλλά η εμβληματική εικόνα εκείνης της μέρας ήταν ο Georges, να πηδάει πάνω από τον Andre.
Ήμουν ταχύτερος σε κάθε σκέλος, αλλά δεν δοκίμασα ποτέ να κάνω το διπλό άλμα στον αγώνα.
Όταν γύριζα πίσω στα paddock, σε κάθε session, όλοι μιλούσαν μόνο για τον Georges να πηδάει αυτό το άλμα, και στο μυαλό μου γύριζε συνεχώς η ίδια σκέψη, ‘πρέπει να το κάνω κι εγώ.’
Κι έτσι, όταν έφτασα στο άλμα, στον τελευταίο γύρο των δοκιμαστικών, το πήδηξα κι εγώ.
Αυτό που δεν γνώριζα ήταν πως ο Eric Geboers είχε ήδη σπάσει το πόδι του εκεί, ένα λεπτό νωρίτερα, και μόλις βρέθηκα στον αέρα κατάλαβα πως δεν είχα αρκετή ταχύτητα.
Στάθηκα τυχερός, γιατί προσγειώθηκα και με τις δύο ρόδες στο έδαφος, και έσωσα την πτώση όχι λόγω ικανοτήτων, αλλά μόνο από τύχη.
Από την άλλη, όταν ο Eric προσπάθησε να το πηδήξει, προσγειώθηκε μακρύτερα από εμένα, έσπασε το πόδι του και έπεσε.
Αλλά ήμουν τρία δευτερόλεπτα ταχύτερος από οποιονδήποτε άλλο στα δοκιμαστικά, κι έτσι γνώριζα πως μπορούσα να κερδίσω. Και ήξερα πως οποιοσδήποτε κερδίσει στο Hawkstone μπορεί τότε να κερδίσει σε οποιαδήποτε πίστα στον κόσμο, καθώς η βρετανική πίστα είναι τόσο απαιτητική, και ιδιαίτερα σκληρή.”
Ο Thorpe θα κέρδιζε στη συνέχεια και τους δύο τελευταίους αγώνες σε Βέλγιο και Ιταλία, και την επόμενη χρονιά θα κέρδιζε τον πρώτο από τους τρεις Παγκόσμιους Τίτλους του.
Ο Georges Jobe, που πέθανε από ασθένεια το 2012, τερμάτισε 2ος στο ντεμπούτο του στα 500, με τρεις νίκες σε αγώνες και συνολικά οκτώ βάθρα για την Kawasaki, όμως θα τον θυμόμαστε για πάντα για εκείνο τον αγώνα του 1984, και για το τεράστιο άλμα που μόνο εκείνος έκανε στο Hawkstone Park, με το ΚΧ500.
Δείτε παρακάτω το βίντεο από τη θρυλική φωτογραφία του ανοίγματος, με τον Georges Jobe στο Hawkstone Park.
