Η εικόνα στον τελευταίο αγώνα MotoGP της φετινής σεζόν ήταν λίγο-πολύ γνώριμη σε όποιον παρακολουθεί το πρωτάθλημα φέτος. Ο Fabio Quartararo με την πιο ασθενική Yamaha του πρωταθλήματος καταφέρνει να πάρει την έβδομη pole position του (!), κρατώντας πίσω του τον πρωταθλητή Marquez, αλλά και τον Maverick Vinales που έδειχνε πολύ γρήγορος.
Η εικόνα στην εκκίνηση ήταν ανάλογη και αυτή τη φορά ο νεαρός Γάλλος θαυματοποιός δεν τα έκανε μαντάρα, αλλά βρέθηκε από νωρίς να οδηγεί τον αγώνα και να χτίζει μια μικρή διαφορά από τους Marquez και Jack Miller που τον ακολουθούσαν. Αυτά τα 0.7 sec οπωσδήποτε θα άφησαν κάποιες ελπίδες πως θα βλέπαμε την πρώτη νίκη του πάντα γοητευτικού ως αντι-φαβορί, ωστόσο ήταν δεδομένο πως οι αδυναμίες της μοτοσυκλέτας του θα τον πρόδιδαν αργά ή γρήγορα.
Κι όμως ο 20χρονος Γάλλος διέψευσε αρκετά προγνωστικά στη Valencia. Ο Marquez τον πέρασε στον όγδοο γύρο και όλοι πίστεψαν πως απλά θα εξαφανιζόταν, μα αυτό δεν έγινε. Ο Quartararo έμεινε σχετικά κοντά του σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, παρά το ότι έχανε άνετα 10-15 km/h σε τελική στην ευθεία, ενώ ακόμη μεγαλύτερη ήταν η απώλειά του από τη Ducati του Miller που του έριχνε τακτικά μια 20αριά km/h στην ευθεία σύμφωνα με τους αισθητήρες της πίστας.
Κι όμως, ο αναβάτης της Petronas Yamaha κατάφερε να μείνει κοντά στον Marquez, ενώ ουδέποτε ανησύχησε από τον Miller πίσω του που απλά έμεινε βολικά στην τρίτη θέση του, αλλά δε φαινόταν να μπορεί να πλησιάσει αρκετά τον δεύτερο για να γίνει απειλητικός.
Ναι, αυτή περιγραφή εξηγεί και την απουσία θεάματος από τις πρώτες θέσεις του αγώνα, καθώς όλοι αρκέστηκαν σε ένα μοναχικό GP χωρίς παρατράγουδα και άλλες ενέσεις θεάματος.
Πίσω από τον Miller τερμάτισε ο Andrea Dovizioso, σε μια θέση που δεν ήταν αρκετή για φέρει τον τίτλο Ομάδων στη Ducati, ειδικά από τη στιγμή που ο Danilo Petrucci έπεσε και συνεισέφερε με ένα μεγάλο μηδενικό.
Πέμπτος είδε την καρό σημαία ο Alex Rins της Suzuki, κρατώντας μια θέση πίσω του τον Vinales που στον αγώνα δε δικαίωσε τις εμφανίσεις που είχε κάνει τις προηγούμενες δύο μέρες.
Στα αξιοσημείωτα του αγώνα δε θα συναντήσουμε καμιά φλογερή μάχη με τρελές προσπεράσεις, αλλά μερικές τούμπες. Η στροφή 6 είχε την τιμητική της, καθώς εκεί αποχαιρέτησε το 2019 ο Petrucci, ενώ ελάχιστη ώρα αργότερα έπεσε στο ίδιο μέρος από μπροστινό ο Johann Zacro, ακολουθούμενος από τον Iker Lecuona που έκανε το wild card ντεμπούτο του με τη μοτοσυκλέτα της ΚΤΜ που θα καβαλά του χρόνου.
Μάλλον το highlight της ημέρας ήταν το τρομακτικό σκηνικό όπου ο Zarco σηκώνεται από την πτώση του και κινείται προς τη Honda του, για να του έρθει σερνόμενη η μοτοσυκλέτα του Lecuona από πίσω, να του μαζέψει τους αστραγάλους και να τον στείλει σε μια ιπτάμενη κωλοτούμπα, ευτυχώς χωρίς περαιτέρω δυσάρεστα για την υγεία του. Ήταν πάντως τρομακτικό το συμβάν, τουλάχιστον μέχρι να δούμε τον Γάλλο να σηκώνεται.
Το πρόσωπο της ημέρας, ο Jorge Lorenzo, δεν έκανε κάτι περισσότερο απ' ότι συνήθως φέτος, αλλά χάρη στις κάμποσες πτώσεις μπροστά του (στους τρεις προαναφερθέντες προσθέτουμε και τους Cal Crutchlow και Andrea Iannone) τερμάτισε 13ος και συνεισέφερε 3 βαθμούς στο σακούλι της ομάδας του.
Εν τέλει ήταν αρχείαστοι, καθώς η συγκομιδή του Marquez αποδείχθηκε υπεραρκετή για να κατατροπώσει το άθροισμα των δύο εργοστασιακών αναβατών της Ducati στη μάχη των Ομάδων!
Το αποχαιρετιστήριό του ήταν αρκετά συγκινητικό μπροστά στους συμπατριώτες του, αλλά αγωνιστικά ο Lorenzo ήταν ξανά αθέατος στον αγώνα.
Η χρονιά ολοκληρώθηκε με τη Honda να καταφέρνει το πολυπόθητο Triple Crown - Αναβάτης Κατασκευαστής, Ομάδα - και τον Marquez να σημειώνει ένα ανεπανάληπτο ρεκόρ βαθμών με 420! Έχοντας ήδη σπάσει το ρεκόρ του Lorenzo στους 18 αγώνες, τώρα έθεσε ένα νέο σημείο αναφοράς και έγινε ο πρώτος που ανέβηκε πάνω από τους 400 με τον 19ο αγώνα. Στο μέλλον πάντως αυτά τα ρεκόρ θα δοκιμαστούν, καθώς στα πλάνα της Dorna το MotoGP θα φτάσει ως και τους 22 αγώνες ανά σεζόν στα επόμενα λίγα χρόνια.
Στο μεταξύ ωστόσο, η φετινή σεζόν του Marc Marquez ήταν κάτι παραπάνω από σαρωτική: 12 νίκες, 6 δεύτερες θέσεις και μια εγκατάλειψη σε 19 αγώνες! Κερδίστε τον αν μπορείτε. Αν δηλαδή δεν είχε πέσει θύμα μηχανικού προβλήματος στο Τέξας (ενώ προηγείτο με διαφορά), θα μιλούσαμε για 13 νίκες και 445 βαθμούς...
Moto2
Τον περασμένο Μάιο το μεγάλο αφεντικό της ΚΤΜ, Stefan Pierer. εξαπέλυσε μια σκληρή δημόσια επίθεση στον Johann Zarco και τις κακές του εμφανίσεις με την εργοστασιακή ομάδα της εταιρείας, ενώ, πίσω από αυτή την ιστορία που μονοπώλησε τη δημοσιότητα, οι σπόντες του έπιασαν και την απόδοση της ομάδας Moto2.
Εκεί λοιπόν ο Αυστριακός μεγιστάνας εξήγησε πως αναφέρεται στην ομάδα, υπονοώντας την εξέλιξη του πλαισίου (αφού οι κινητήρες είναι κοινοί, προερχόμενοι από την Triumph και κλειστοί για σκάλισμα από τις ομάδες) και ξεκαθαρίζοντας πως περιμένει περισσότερα γιατί έχει τον καλύτερο αναβάτη της κατηγορίας, τον Brad Binder.
Βλέποντας σήμερα την τελική βαθμολογία της μεσαίας κατηγορίας, δε μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί πώς θα ήταν αν η ΚΤΜ ήταν στο ύψος της από την αρχή της σεζόν;
Ο Binder "φυτοζωούσε" με πολύ φτωχή συγκομιδή για τους πρώτους 4 αγώνες της χρονιάς, αναθάρρησε προσωρινά με το πρώτο πακέτο αναβάθμισης στο Le Mans, επέστρεψε στο πουθενά για δύο ακόμη αγώνες και από το Assen (8ος αγώνας) και μετά άρχισε να λάμπει.
Μάζεψε πέντε νίκες, τρεις δεύτερες και μια τρίτη θέση και έφτασε να κλείσει τη χρονιά δεύτερος στο πρωτάθλημα, τρεις μόλις βαθμούς πίσω από τον πρωταθλητή Alex Marquez. Έναν αγώνα καλύτερο να είχε κάνει, θα μπορούσε να είναι αυτός ο πρωταθλητής. Τώρα βέβαια η ευκαιρία πέταξε, καθώς από του χρόνου θα βρίσκεται κι αυτός στο MotoGP.
Στη Valencia ο Binder ήταν ξανά ο μεγάλος νικητής, επικρατώντας μιας σκληρής μάχης για να ανέβει στην κορυφή του βάθρου για τρίτο συνεχόμενο αγώνα.
Βασικός του αντίπαλος ήταν ο Thomas Luthi, ενώ τρίτος τερμάτισε ο Jorge Navarro μπροστά στο κοινό της πατρίδας του. Όσο για τον πρωταθλητή Marquez, η πρόκρισή του στην 15η θέση εκκίνησης ήταν αρκετά καταδικαστική, καθώς τον ανάγκασε να κάνει υπερβάσεις από την αρχή του αγώνα. Ο Ισπανός ήταν εντυπωσιακός και ανέβηκε ως την πέμπτη θέση, όπου πια δεν είχε ρεαλιστικές ελπίδες να πιάσει τους τρεις πρώτους. Παρόλα αυτά συνέχισε στον γρήγορο ρυθμό του με αποτέλεσμα να κάνει κάποια στιγμή το λάθος και να ολοκληρώσει τη μαγική του σεζόν άδοξα στην αμμοπαγίδα της Valencia.
Moto3
Στην κατηγορία όπου το μακελειό θεωρείται ημερήσια διάταξη, ο τελευταίος αγώνας της χρονιάς κατάφερε να μας εκπλήξει, τόσο με τον ρυθμό που έπεφταν οι πρωταγωνιστές, αλλά και με το νέο εντυπωσιακό φινάλε που έβγαλε νικητή για 5 χιλοστά του δευτερολέπτου!
Όλα άρχισαν στον γύρο προθέρμανσης (warmup), όταν η KTM του Aron Canet έσπασε και άπλωσε λάδια στην πίστα. Ο Ισπανός, που κυνηγούσε εδώ τη δεύτερη θέση της κατάταξης, άθελά του προκάλεσε κόκκινες σημαίες και καθυστέρηση στην εκκίνηση.
Όταν με το καλό ξαναρχίσαμε, στον πρώτο γύρο έπεσε ο Jaume Masia ενώ οδηγούσε τον αγώνα και έβγαλε τον ώμο του, ενώ μετά ήρθε το "πολύνεκρο". Στον δεύτερο μόλις γύρο ο πρωταθλητής MotoGP Rookies Cup, Carlos Tatay, έπεσε θύμα highside στη στροφή 11 και μαζί του πήρε άλλους τέσσερεις αναβάτες, δύο εκ των οποίων από την ΚΤΜ του Tatay που πρώτα έφτυσε τον αναβάτη της και μετά επέστρεψε μόνη της στην πίστα! Με μια μοτοσυκλέτα φλεγόμενη στην άκρη της πίστας και δύο πεσμένους τραυματίες στην έξοδο της Κ11 (ευτυχώς κανείς σοβαρά), οι κόκκινες σημαίες επανεμφανίστηκαν.
Νέα διακοπή, επανεκκίνηση με μειωμένη διάρκεια μα αυτό βέβαια δε σήμαινε πως είχαμε τελειώσει με τα ανατριχιαστικά θεάματα.
Για μια φορά ακόμη είχαμε νέο πολλαπλό συμβάν, τώρα συνεπεία ενός highside του Lorenzo Dalla Porta στη στροφή 4, το οποίο πήρε μαζί του και άλλους τρεις επερχόμενους αναβάτες, Δίχως τραυματισμό μεν, αλλά πλέον ο αγώνας είχε αρχίσει να ξεμένει από πρωταγωνιστές.
Κάπως έτσι φτάσαμε σε ένα φινάλε θρίλερ, όπου ο Sergio Garcia κατάφερε να κερδίσει τον Andrea Migno στο νήμα για 5 χιλιοστά του δευτερολέπτου, ενώ λιγότερο από 2 δέκατα πιο πίσω τερμάτισε ο Xavier Artigas, πρωταθλητής European Talent Cup, αναβάτης του Ισπανικού CEV Moto3 και ντεμπούτο ως wild card στη Valencia. Η πλάκα είναι πως λίγες στροφές πριν τον τερματισμό ο Artigas οδηγούσε τον αγώνα και θα μπορούσε να έχει κερδίσει στην πρώτη του απόπειρα στο παγκόσμιο!
Φυσικά μιλάμε για καρό σημαία με πέντε αναβάτες σε τρία δέκατα του δευτερολέπτου, οι τερματισμοί στη Moto3 δεν είναι ποτέ μοναχικοί.
MotoE
Matteo Ferrari, σημειώστε το όνομα. Δε γνωρίζουμε αν ο Ιταλός θα κάνει τη μεγάλη καριέρα που όλοι οι αγωνιζόμενοι ονειρεύονται, πάντως έχει ήδη εξασφαλίσει τη θέση του στα βιβλία της ιστορίας, αναδεικνυόμενος ως ο πρώτος Παγκόσμιος Κυπελλούχος MotoE.
Εν πολλοίς ο Ιταλός κεφαλαιοποίησε τη διπλή του νίκη στο Misano και εδώ έτρεξε όσο χρειαζόταν για να αναδειχθεί Κυπελλούχος, τερματίζοντας τρίτος στον αγώνα του Σαββάτου και πέμπτος την Κυριακή. Οι βασικοί του αντίπαλοι ήταν ο Hector Garzo και ο Bradley Smith, αλλά στον διπλό αγώνα της Valencia ήταν ο Eric Granado που πήρε δύο νίκες και από το πουθενά βρέθηκε τρίτος στην κατάταξη.
Ο δε Garzo, που τερμάτισε δεύτερος το Σάββατο στον πρώτο αγώνα της Valencia, στη συνέχεια μηδενίστηκε καθώς βρέθηκε με πιέσεις ελαστικών κάτω του ελάχιστου επιτρεπτού ορίου των κανονισμών, έτσι περιορίστηκε στους 16 βαθμούς της τρίτης θέσης στον Κυριακάτικο αγώνα.
Ο δε Bradley Smith πάλεψε, πήρε δύο δεύτερες θέσεις, αλλά ο Ferrari απλά εκμεταλλεύτηκε το αρχικό βαθμολογικό του προβάδισμα και δεν ανησύχησε πολύ στη Valencia.
Όσο για τις ιδιαίτερα επώνυμες παρουσίες, αυτές ήταν μάλλον απογοητευτικές. Ο Sete Giberrnau, λ.χ., περιορίστηκε στην 11η θέση της κατάταξης με καλύτερο τερματισμό μια έκτη θέση στην Αυστρία (2ος αγώνας), ενώ ο Randy de Puniet έκλεισε τη χρονιά προτελευταίος με κορυφαίες του στιγμές τις δύο 11ες θέσεις σε Αυστρία και Valencia.
Αναλυτικά αποτελέσματα αγώνα και βαθμολογία MotoGP 2019
