Ο Barry Sheene παίρνει τον τίτλο στον τελευταίο αγώνα.
Το 1981 ο Kenny Roberts με το νέο του συμβόλαιο με τη Yamaha, έβαλε στόχο να κερδίσει τον τέταρτο στη σειρά τίτλο του. Αλλά και ο βρετανός Barry Sheene ένωσε τις δυνάμεις του με την ομάδα της Yamaha. Έτσι, οι δυο αναβάτες από Αμερική και Βρετανία αντίστοιχα, ανέβηκαν στη σέλα της YZR500.

500 – Δυνατές μάχες

Επίσης, άλλοι τέσσερεις αναβάτες από την άλλη άκρη του ωκεανού υπέγραψαν συμβόλαιο με ομάδες αντιπροσώπων της ιαπωνικής εταιρείας για να οδηγήσουν το μοντέλο παραγωγής TZ500. Η χρονιά περιλάμβανε μερικές καλές μάχες με αναβάτες της Suzuki και ο Roberts κατάφερε να τερματίσει τρίτος στην κατάταξη, κερδίζοντας δύο αγώνες, ενώ ο Sheene τερμάτισε 4ος με μια νίκη. Παρ’ όλα αυτά, το δίδυμο των αναβατών δεν κατάφερε να διατηρήσει την παράδοση των συνεχόμενων τίτλων και ο λόγος ήταν ο Marco Lucchinelli της Suzuki, ο οποίος φάνηκε δυνατότερος ήδη από τα μέσα της σεζόν.
Ο Roberts εκείνη τη σεζόν οδήγησε τη νέα YZR500 (OW54). Ο κινητήρας της δεν ήταν ο κλασικός 4κύλινδρος σε σειρά, αλλά ένας “square-4” με τέσσερεις κυλίνδρους. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που η Yamaha υιοθετούσε κάτι τέτοιο σε αγώνες GP. Από τον εναρκτήριο γύρο όμως, οι μοτοσυκλέτες της Suzuki υπερίσχυσαν. Στον πρώτο γύρο στο Σάλτσμπουργκ, οι αναβάτες της Suzuki Randy Mamola, Graeme Crosby και Hiroyuki Kawasaki σάρωσαν τις θέσεις στο πόντιουμ ενώ ο Roberts δεν κατάφερε να τερματίσει. Αντιμαχόμενος, νίκησε τους αγώνες που ακολούθησαν σε Hockenheim και Monza και φάνηκε ότι θα μπορούσε να διατηρήσει τη καλή του φόρμα καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν. Όμως, μια βλάβη στα φρένα και μια σειρά άλλων ατυχών γεγονότων δεν του επέτρεψαν να εκπληρώσει το στόχο του εκείνη τη σεζόν.

Ο Sheene από την άλλη μεριά, ξεκίνησε τη χρονιά οδηγώντας την YZR500 (OW53) με τον 4κύλινδρο σε σειρά κινητήρα και τερμάτισε 4ος στον εναρκτήριο γύρο. Επίσης κατάφερε να τερματίσει 6ος και 3ος στους δυο επόμενους αγώνες αντίστοιχα. Στον τέταρτο αγώνα της σεζόν, που έγινε στη Γαλλία, μεταπήδησε στην YZR (OW54) με τον V4 κινητήρα. Παρόλο που σε εκείνο τον αγώνα τερμάτισε 4ος, όπως και στον επόμενο στην Ιταλία, καθώς και 2ος στην Ίμολα, δυσκολεύτηκε πολύ στο τελείωμα της σεζόν, με τερματισμούς χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον. Στον τελευταίο αγώνα στη Σουηδία και υπό βροχήν, έβαλε τα δυνατά του για να δείξει τις πραγματικές του δυνατότητες. Ξεκινώντας από την pole position, κατέγραψε ταχύτερο γύρο και κατέκτησε την πρώτη του νίκη για αυτή τη σεζόν, τερματίζοντας ακριβώς μπροστά από τον Boet van Dulmen, με Yamaha επίσης. Ο αναβάτης εξέλιξης της Yamaha YZR500, Ikujiro Takai, συμμετείχε κι εκείνος στο βρετανικό GP και τερμάτισε στην 8η θέση.

250 – Επιστροφή στις νίκες

Για τη Yamaha, το παγκόσμιο πρωτάθλημα GP250 ήταν ιδιαίτερης σημασίας. Το 1963, η Yamaha κατέκτησε την πρώτη της νίκη στην κατηγορία αυτή και το 1964 πήρε τους πρώτους της τίτλους, κατασκευαστή και αναβάτη, στα GP250. Ακόμα και όταν η ιαπωνική εταιρεία έπαψε τη συμμετοχή της στους αγώνες με εργοστασιακές μοτοσυκλέτες, οι TD-2 και TD-3 τα μοντέλα παραγωγής, τα special parts και τα μοντέλα με υψηλή εξέλιξη μονοπωλούσαν τους τίτλους στα 250cc από το 1970 έως το 1973.

Παρ’ όλα αυτά, όταν ξεκίνησε την εργοστασιακή της συμμετοχή στην κατηγορία GP500 το 1973, η Yamaha σταδιακά περιόρισε τις δραστηριότητες της στην κατηγορία των 250cc, αν και πάλι λάνσαρε στην αγορά το νέο αγωνιστικό μοντέλο παραγωγής, την ΤΖ250. Τη θέση της Yamaha στην κατηγορία αυτή, πήραν οι κατασκευάστριες Harley-Davidson, Morbidelli και Kawasaki με εργοστασιακές ομάδες, κατάφεραν να εδραιωθούν και εν τέλει να κερδίσουν τίτλους. Και ενώ οι αναβάτες της ΤΖ που στην κατηγορία των 250cc αποτελούσαν την πλειοψηφία στην γραμμή της εκκίνησης, σταδιακά άρχισαν να μειώνονται.

Σε μια προσπάθεια αντιστάθμισης, η Yamaha πρόσθεσε αναρτήσεις Monocross και δισκόφρενα στην ΤΖ250 το 1976. Με το μοντέλο του 1979 προσπάθησε να αυξήσει τον ανταγωνισμό, υιοθετώντας ένα νέο πλαίσιο και πίσω ψαλίδι, και αλλάζοντας το σχήμα του ντεπόζιτου έτσι ώστε να ταιριάζει στο νέο στυλ οδήγησης. Προκειμένου να δημιουργήσει έναν κινητήρα με υψηλότερες στροφές περιστροφής, και περισσότερη δύναμη, το μοντέλο του 1981 της ΤΖ250 είχε μικρότερη διαδρομή στο 54 x 54mm (διάμετρος x διαδρομή) προερχόμενο από την TD-3.

Νέος κινητήρας

Επίσης, ο συγκεκριμένος κινητήρας περιελάμβανε ειδικά σχεδιασμένα κάρτερ και το σύστημα Yamaha Power Valve System (YPVS) στην εξάτμιση για βελτίωση ροπής. Έτσι η TZ250 βρισκόταν ένα τεράστιο βήμα μπροστά.
Το 1982 ένας ανερχόμενος αναβάτης από τη Γαλλία, ο Jean-Louis Tournadre, έβαλε ένα τέλος στη στασιμότητα της Yamaha που είχε σε αυτή την κατηγορία. Με μια πρώτη νίκη στον εναρκτήριο γύρο που έγινε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, ο Tournadre σταθερά άρχισε να μαζεύει πόντους στη βαθμολογία, με τέσσερεις 2ες και τρεις 3ες θέσεις. Έπειτα, νίκησε τον πρωταθλητή του 1980 – ’81 Anton Mang με διαφορά ενός πόντου και με την ΤΖ250 χάρισε στη Yamaha τον πρώτο της τίτλο στα GP250 μετά από μια δεκαετία.

Με την τύχη και πάλι στο πλευρό της, η Yamaha είδε τους κόπους των κορυφαίων αναβατών της Carlos Lavado και Christian Sarron το 1983 και 1984 αντίστοιχα να αποδίδουν. Εκείνοι χάρισαν στη Yamaha τους δεύτερους και τρίτους στη σειρά τίτλους της, για κατασκευαστή και αναβάτη. Η ιαπωνική εταιρεία είχε ανακτήσει την πρώτη θέση στο παγκόσμιο GP, όμως η Honda σύντομα θα αντέστρεφε το κλίμα. Την επόμενη χρονιά, το 1985, η τελευταία, εξέλιξε την RS250R, δίχρονη, V- δικύλινδρη αγωνιστική μοτοσυκλέτα παραγωγής και με αναβάτη τον Freddie Spencer κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα GP σε δύο μάλιστα κατηγορίες, στα 250cc και στα 350cc.

Το 1986, o Tadahiko Taira με το νούμερο 31, συμμετείχε στο παγκόσμιο GP στα 250cc ως επαγγελματίας αναβάτης για πρώτη φορά, και κατάφερε, αν και αουτσάιντερ στο τελευταίο αγώνα που έγινε στο Σαν Μαρίνο να φέρει την πολυπόθητη νίκη.
Η Yamaha αντεπιτέθηκε με την ΤΖ250, πλέον εφοδιασμένη με βαλβίδες εισαγωγής reed, αλουμινένιο πλαίσιο τύπου Deltabox, νέο σύστημα εξαγωγής καυσαερίων και τροχούς 17 ιντσών με λάστιχα radial. Τότε, το 1986, παρουσίασε και την YZR250 (0W82) εργοστασιακή μοτοσυκλέτα, δικύλινδρη με διπλό στρόφαλο, και με αυτήν ο Carlos Lavado εξασφάλισε τον δεύτερο παγκόσμιο τίτλο του, σημειώνοντας έξι νίκες από τους 11 αγώνες του GP. Με την ίδια μοτοσυκλέτα, ο Tadahiko Taira έκανε πραγματικότητα το μακρόχρονο όνειρό του, να γίνει επαγγελματίας αναβάτης των GP, κατακτώντας την πρώτη του νίκη στον τελευταίο γύρο του Σαν Μαρίνο.

Φωτογραφίες

• 
• 
• 
• 
• 
•