Ακολουθώντας μία τακτική για την απόκτηση του τίτλου στα 500, η Yamaha βάζει  στην άκρη τον Hideo Kanaya προωθώντας τον στην εξέλιξη της μοτοσυκλέτας.
Αν και ο Hideo Kanaya έχει κερδίσει για πρώτη φορά αγώνα GP500 στο Salzburgring, κι ενώ ο ομόσταυλός του Giacomo Agostini σημειώνει αλλεπάλληλες νίκες σε Hockenheim και Imola, ο Kanaya επιστρέφει στη βάση της Yamaha, ακολουθώντας την επιθυμία της ομάδας του. Ο τίτλος πήγε στον Agostini, όμως ο Kanaya είχε ήδη συλλέξει 45 βαθμούς και μια 3η θέση στη γενική κατάταξη.

1975 - Δύο κορυφαίοι αναβάτες μαζί

Μάιος του 1975, Salzburgring, Αυστρία. Ανάμεσα σε όλους εκείνους που περιστοίχιζαν το πόντιουμ για την απονομή μετά τη λήξη του αγώνα, ήταν τα πρόσωπα όσων ανήκαν στην ομάδα της Yamaha που ήταν δακρυσμένα. Ο Hideo Kanaya στεκόταν στο πρώτο σκαλί, με τα χέρια διάπλατα ανοιχτά και γελούσε αδιάκοπα, κάτι που δεν είχε κάνει εδώ και καιρό. Αυτή θα ήταν η δεύτερη νίκη του την ίδια μέρα, μετά την πρώτη στα 350cc. Όμως τώρα, δεν ήταν απλώς η πρώτη του νίκη στα GP500, ήταν ταυτόχρονα η πρώτη νίκη Ιάπωνα αναβάτη στην premiere class.

Η πρώτη ευκαιρία στον Kanaya να συμμετάσχει στο παγκόσμιο GP με την ομάδα της Yamaha δόθηκε το 1972 (η πρώτη του νίκη στα GP ήρθε με την Kawasaki το 1967, οπότε κατέκτησε την 1η θέση στα 125cc στο γύρο της Ιαπωνίας). Μεσούσης της σεζόν, ο Kanaya είχε συμμετάσχει στο βελγικό GP και είχε κλέψει τις εντυπώσεις με την επίδοσή του, που περιλάμβανε και μία νίκη στον εναρκτήριο γύρο των 250cc. Μαζί με τον Jarno Saarinen, κατείχε τη θέση του με την εργοστασιακή ομάδα της Yamaha, η οποία τον επόμενο χρόνο θα συμμετείχε στην κατηγορία των 500cc.

Στον αγώνα Daytona 200 όμως, το 1974, όπου συμμετείχε με τον ομόσταυλο του πλέον Giacomo Agostini, ο Kanaya τραυματίστηκε και αναγκάστηκε να αποσυρθεί για την υπόλοιπη σεζόν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έπειτα από ένα δυναμικό ξεκίνημα και νίκη του στον αγώνα Daytona 200, ο Agostini επίσης τραυματίστηκε, καθώς ενεπλάκη σε ατύχημα που προκάλεσε άλλος αναβάτης, στο σουηδικό  GP, στα μισά της σεζόν. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, έχασε μέσα από τα χέρια του τον τίτλο στα GP500 από τον Phil Read.

Για τον Kanaya από την άλλη πλευρά, η απόσυρσή του από το πρωτάθλημα προκειμένου να εξελίξει τη μοτοσυκλέτα του, απεδείχθη μεγάλη ευκαιρία. “Χάρη στις προσπάθειες των ομάδων των αντιπροσώπων μας, καθώς και εκείνων που στηρίζονταν από ιδιωτικές πρωτοβουλίες, καταφέραμε και πήραμε τον τίτλο του κατασκευαστή στην κατηγορία των 500cc. Αυτό όμως δεν είναι τίποτα χωρίς τον τίτλο του αναβάτη. Το 1975 είναι η χρονιά που όλοι θα καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να εξασφαλίσουμε τον τίτλο του αναβάτη!” Αυτή ήταν κατευθυντήρια γραμμή που είχε επιβληθεί στην ομάδα της Yamaha.

Το να ριχθούν δύο κορυφαίοι αναβάτες στη μάχη για τον τίτλο θα ήταν υπερβολικό, οπότε προτεραιότητα δόθηκε στον Agostini, με το ήδη γεμάτο βιογραφικό του, ενώ στον Kanaya δόθηκε ένας περισσότερο υποστηρικτικός ρόλος. Όντας ο δεύτερος αναβάτης της ομάδας, θα ήταν κυρίως επιφορτισμένος με την εξέλιξη της μοτοσυκλέτας, αυτή ήταν η οδηγία που του δόθηκε από την ομάδα.

1975 - Οι φιλοδοξίες του Kanaya

Ο Kanaya όμως, είχε και τις προσωπικές του φιλοδοξίες και δεν είχε καμία πρόθεση να αρκεστεί απλώς στο έργο της εξέλιξης. Στον πρώτο γύρο για τα GP500 στη Γαλλία, ο Kanaya έδωσε τη νίκη στον Agostini με διαφορά μόλις 0.5 του δευτερολέπτου και έχοντας ήδη σημειώσει ταχύτερο γύρο με 2’23’’8. Στο δεύτερο γύρο στην Αυστραλία, βρέθηκε πάλι δεύτερος πίσω από τον Agostini, στα προκριματικά για τα 500cc, ενώ στα προκριματικά για τον αγώνα των 350cc κατάφερε να ξεπεράσει τον Agostini και να σημειώσει καλύτερο χρόνο. Αυτή του η απόδοση έδειχνε ότι, ευκαιρίας δοθείσης, ο Kanaya θα μπορούσε να φέρει τη νίκη. Και η ευκαιρία αυτή ήρθε αναπάντεχα. Στον τελικό των 350cc, ο Agostini αντιμετώπισε πρόβλημα στα μηχανικά μέρη, έτσι ο Kanaya που ήταν ήδη προπορευόμενος, την εξασφάλισε.

Παρ’ όλα αυτά, στον τελικό των 500cc, και οι δύο αναβάτες είχαν αργό ξεκίνημα. Ο Kanaya είχε υπόψη του ότι κάποια μέρη της πίστας ήταν ακόμη βρεγμένα λόγω της βροχής που είχε πέσει κατά τη διάρκεια του αγώνα στα 350cc, έτσι αρκέστηκε σε μια ήρεμη οδήγηση. Ο Agostini όμως είχε διαφορετικά σχέδια. Αποφάσισε ότι σε μια τέτοια ώρα, όπου οι άλλοι αναβάτες θα κινούνταν εκ του ασφαλούς, θα ήταν η τέλεια ευκαιρία για εκείνον να πάρει την πρωτιά. Και καθώς το γκρουπ των αναβατών θα συνωστιζόταν στην εσωτερική γωνία, εκείνος θα τους προσπερνούσε έναν προς έναν, από την εξωτερική.

Αν και εξεπλάγη αρχικά από το θάρρος του Agostini, ο Kanaya αποφάσισε ότι δεν γινόταν να μείνει πίσω. Στην πρώτη στροφή του δεύτερου γύρου, όρμισε τόσο δυνατά που σχεδόν ακούμπησε στα προστατευτικά, και με το κράνος του σχεδόν να ξύνεται στην πλαϊνή ράγα, προσπέρασε το δεύτερο γκρουπ. Και καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια, βρέθηκε πολύ κοντά στο να προσπεράσει και τον Agostini που προηγείτο.

Έτσι, το ζευγάρι της Yamaha κατάφερε να αφήσει πίσω του τους υπόλοιπους αναβάτες. Όμως, τη στιγμή που όλοι είχαν πειστεί ότι ο αγώνας θα τελείωνε σε μια επανάληψη του εναρκτήριου γύρου, με τον Agostini να απέχει μόλις κλάσματα του δευτερολέπτου από τον Kanaya, και εν τέλει να παίρνει τη νίκη, εκείνος, ξαφνικά άρχισε να ελαττώνει ταχύτητα! Για την ακρίβεια, έμεινε τόσο πίσω, που ο Kanaya ολοκλήρωσε τον τελευταίο γύρο μόνος του και μόνο στην τελική ευθεία συνειδητοποίησε τη νίκη του και ύψωσε το ένα χέρι του στον αέρα.

1976 - Αναστολή δραστηριοτήτων

Η Yamaha αναστέλλει τις δραστηριότητες της εργοστασιακής της ομάδας λόγω της πετρελαϊκής κρίσης, αποσύρει τη συμμετοχή της ομάδας, κι έτσι  J. Cecotto κερδίζει τον αγώνα της Daytona πριν την έναρξη της σεζόν στα GP500 αλλά κατακτά και την 2η θέση στο Le Mans.

Το έτος 1976 η Yamaha αποφασίζει να αναστείλει όλες τις αγωνιστικές της δραστηριότητες πλην όσων γίνονταν στην Ιαπωνία, λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Ο πολυσυζητημένος αναβάτης του εναρκτήριου γύρου στη Γαλλία ήταν ο Johnny Cecotto από τη Βενεζουέλα. Οδηγώντας την YZR500 (OW23), ο Cecotto κατέλαβε τη 2η θέση, πίσω από τον κορυφαίο πρωταθλητή και βασικό του αντίπαλο, Barry Sheene (Suzuki). Παρ’ όλα αυτά, η κυριαρχία της Suzuki συνεχίστηκε, καταφέρνοντας οκτώ νίκες στους δέκα αγώνες της σεζόν, με τις Yamaha και MV Agusta να καταφέρνουν από μία έκαστη. Οι τίτλοι αναβάτη και κατασκευαστή πήγαν στη Suzuki και ο Sheene στέφθηκε πρωταθλητής. Η μοναδική νίκη της Yamaha ήρθε στον τέταρτο γύρο του πρωταθλήματος, στο Isle of Man TT, από τον Ιρλανδό αναβάτη Tom Herron και την τροποποιημένη βερσιόν της ΤΖ350.

Στα 350cc η Yamaha κατέκτησε τον τίτλο του κατασκευαστή για Τρίτη συνεχόμενη χρονιά, ενώ στο Isle of Man, ο Chas Mortimer ήταν ο νικητής στα 350cc.

Ο αγώνας του Isle of Man TT έλαβε χώρα στις 5 Ιουνίου και ο Βρετανός αναβάτης Chas Mortimer κερδίζει στην κατηγορία των 350cc. Πλην τούτου, οι πέντε από τους δέκα αγώνες της σεζόν κερδίζονται από τη Yamaha κι έτσι κατακτά για Τρίτη συνεχόμενη χρονιά τον τίτλο του κατασκευαστή.

Στα 250cc η Yamaha Κέρδισε ξανά στο στο Isle of Man TT με αναβάτη τον Ιρλανδός Tom Herron αυξάνοντας σε τρεις τις κατηγορίες του συγκεκριμένου αγώνα όπου κυριάρχησε η ιαπωνική εταιρεία. Στα 250cc, ο ιδιώτης Takazumi Katayama κατέλαβε τη δεύτερη θέση στην κατάταξη, έχοντας μία νίκη αλλά και άλλα δυνατά αποτελέσματα. Στο σουηδικό GP, ο T. Katayama κατακτά τη νίκη με δεύτερο τον D. Braun.

Βαθμολογία

 

Βαθμολογία αναβατών

Θέση	Κατηγορία	Αναβάτης	Κατασκευαστής	Βαθμολογία
1	500cc	B. Sheene	Suzuki	72(87)
2	500cc	T. Lasivuori	Suzuki	48(54)
3	500cc	P. Hennen	Suzuki	46
4	500cc	M. Lucchinelli	Suzuki	40
5	500cc	J. Newbold	Suzuki	31(34)
6	500cc	P. Coulon	Suzuki	28
6	500cc	J. Cecotto	Yamaha	12

 

Βαθμολογία κατασκευαστών

Θέση	Κατασκευαστής	Βαθμολογία
1	Suzuki	90(136)
2	Yamaha	48(55)
3	MV Agusta	26
4	Hermetite	1
5	Nava	1

Φωτογραφίες

• 
• 
• 
• 
• 
• 
•