Πριν από μερικά 24ωρα, η πασίγνωστη Shimano, που δραστηριοποιείται κυρίως στα ποδήλατα, κατέθεσε πατέντες για κατοχύρωση ευρεσιτεχνίας, σχετικά με σύστημα ασύρματων, ηλεκτρονικά ελεγχόμενων φρένων για ποδήλατα. Η ιδέα της λειτουργίας τους είναι απλή: Στις μανέτες των φρένων τοποθετούνται αισθητήρες και ένας μηχανισμός ανάδρασης, ώστε ο αναβάτης να έχει «κόντρα» στο χειριστήριο και όχι... αέρα. Πιέζοντας τις μανέτες, τους χειρισμούς του αναβάτη αποκωδικοποιεί μια ηλεκτρονική μονάδα, που στέλνει σήμα στις δαγκάνες των φρένων – στις οποίες βρίσκεται ο μηχανισμός ενεργοποίησης. Στην πιο «εξελιγμένη» μορφή τους, τα φρένα αυτά δεν χρειάζονται καν ντίζες ή σωληνάκια: Η επικοινωνία μεταξύ μανέτας και δαγκάνας θα γίνεται... ασύρματα – άρα και χωρίς κανένα εφεδρικό μηχανισμό, σε περίπτωση αστοχίας. Ανατριχιάσατε; Και εμείς.

Κάπου εδώ βέβαια πρέπει να σημειώσουμε, ότι η τεχνολογία «brake-by-wire», δηλαδή συστήματα φρένων με ηλεκτρονικό έλεγχο και χωρίς άμεση σύνδεση του πεντάλ με τα φρένα, χρησιμοποιείται κυριολεκτικά εδώ και δεκαετίες στα αυτοκίνητα και στα αεροπλάνα. Ο οδηγός/πιλότος δεν χειρίζεται τα φρένα απευθείας, αλλά πατά ουσιαστικά ένα ποτενσιόμετρο – με έναν μηχανισμό ανάδρασης από ελατήριο για την απαραίτητη τεχνητή αίσθηση. Την κατανομή των δυνάμεων πέδησης αναλαμβάνουν τα ηλεκτρονικά.

Ένα από τα σχέδια της πατέντας της Shimano για τα ηλεκτρονικά της φρένα. Ολόκληρος ο μηχανισμός της δύναμης βρίσκεται μέσα στη δαγκάνα, ενώ ένα γραμμικό ποτενσιόμετρο βρίσκεται στην μανέτα. Στην περίπτωση αυτή, υπάρχει και εφεδρικό υδραυλικό τμήμα στο σύστημα. 

Είναι λοιπόν τα συστήματα brake-by-wire η επόμενη λέξη της τεχνολογίας στις μοτοσυκλέτες; Δεν είναι καθόλου απίθανο. Ήδη, πολλές μοτοσυκλέτες έχουν την δυνατότητα να φρενάρουν «μόνες τους» σε συνεργασία π.χ. με συστήματα ραντάρ, για την αποφυγή επικείμενου ατυχήματος. Ακόμα, ήδη αρκετές μοτοσυκλέτες μπορούν να κάνουν ηλεκτρονική κατανομή της δύναμης φρεναρίσματος, ανάλογα με τις συνθήκες και διορθώνοντας λάθη του αναβάτη τους. Το τελικό στάδιο εξέλιξης αυτών των συστημάτων θα ήταν, πολύ πιθανόν, η χρήση ενός μόνο χειριστηρίου για πέδηση στην μοτοσυκλέτα: Είτε μία μανέτα, είτε ένα πεντάλ και όχι και τα δύο μαζί, αφού την δύναμη θα ασκεί και θα κατανέμει, η μονάδα πίεσης/διαμοιρασμού.

Βέβαια τα υπάρχοντα συστήματα στις εφαρμογές αυτοκίνησης, έχουν πάντα εφεδρικό υδραυλικό κύκλωμα – σε περίπτωση αστοχίας του ηλεκτρονικού κομματιού, ανοίγει μία βαλβίδα και ο πλήρης μηχανικός/υδραυλικός έλεγχος επιστρέφει. Ελπίζουμε, ότι οι σχεδιαστές των συστημάτων θα λάβουν υπόψιν τους αυτή την κρίσιμη παράμετρο... διότι δεν θα θέλαμε να ξέρουμε τι θα συμβεί, αν ξαφνικά στα 180 χλμ/ώρα, τα «ασύρματα» φρένα πιάσουν παρεμβολές και βγουν εκτός λειτουργίας, χωρίς backup...