Του Τάκη Μανιάτη

Ένα όνειρο, μία ιδέα, ένα βλέμμα μακρύτερα από εκεί που κοιτάνε άλλοι. Κάπως έτσι, ξεκίνησε η διαδρομή του Ανδρέα Ψυχογυιού προς τον διασημότερο αγώνα στον κόσμο, Isle of Man. Κάπως έτσι και με μεγάλη προσπάθεια, κόπο, άγχος, κούραση, έγινε ο πρώτος αναβάτης που συμμετείχε και τερμάτισε στο νησί του Man, στην Αγγλία, στο Manx Grand Prix, στον αγώνα που όλοι οι αναβάτες πρέπει να τρέξουν πριν συμμετάσχουν στο Isle of Man. Μας μίλησε για όλους και για όλα, και το πρόσωπο του έλαμπε καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης!

Από το όνειρο στην πράξη

Bikeit: Ας τα πάρουμε από την αρχή, πώς προέκυψε στο μυαλό σου η ιδέα να τρέξεις στο Manx;

Ανδρέας Ψυχογυιός: Το 2009, όταν τελείωσα τους αγώνες και κρέμασα τα γάντια, στην Ισπανία στον μεγάλο τελικό, ξεκίνησα την ενασχόλησή μου ως μάνατζερ αναβατών. Το προσπάθησα για ένα, δυο χρόνια, όμως κάτι με έτρωγε μέσα μου και έτσι το 2010 σκέφτηκα να τρέξω στο ΤΤ Isle of Man. Ανέθεσα τότε σε κάποια άτομα να με καθοδηγήσουν, όμως η τότε προσπάθεια πήγε στράφι, μέχρι το 2012, οπότε έστειλα εγώ προσωπικά e-mail στη διοργανώτρια αρχή σχετικά με τις προϋποθέσεις που χρειάζεται να έχει ένας αναβάτης για να τρέξει εκεί. 

Bikeit: Τι είδους δυσκολίες αντιμετώπισες σχετικά με την οργάνωση του εγχειρήματος και την εξεύρεση χορηγιών;
Α.Ψ.: Η μόνη δυσκολία ήταν η αναμονή για το τελικό οκ από τη διοργάνωση, κάτι το οποίο θα το μάθαινα δύο μήνες πριν τον αγώνα. Ήξερα ότι έχω όλες τις προϋποθέσεις για να τρέξω, γιατί είχα συμμετάσχει σε ευρωπαϊκούς αγώνες με διακρίσεις, και στο βαλκανικό και στο ισπανικό πρωτάθλημα, όμως δεν είχα την επίσημη απάντηση ούτως ώστε να μπορώ να πάω στους σπόνσορες και να τους μιλήσω. Έπρεπε όλη την προεργασία να την κάνω μόνος μου.

Bikeit: Πώς ένιωσες κατά την αναχώρησή σου για τo νησί;

Α. Ψ.: Μπορώ να πω ότι τα συναισθήματα μου κορυφώθηκαν όταν ξεκίνησα το ταξίδι. Άγχος και φόβος, μήπως κάτι πάει στραβά και τελικά δεν πραγματοποιηθεί όλο αυτό το εγχείρημα που μόνος μου ξεκίνησα ένα χρόνο πριν. Ένα μήνα πριν την αναχώρηση μας, όταν έκανα την παρουσίαση της ομάδας, συνειδητοποίησα την εθνική του διάσταση και ένιωσα να πέφτει μεγάλο βάρος στις πλάτες μου. Διότι άλλο είναι να σκέφτεσαι ότι ο Ανδρέας θα πάει να τρέξει κι άλλο να τον παρακολουθεί όλη η Ελλάδα και πως όλη η Ελλάδα ζει το όνειρο του Ανδρέα. Ένιωσα φόβο, μη συμβεί κάτι και δεν μπορέσω καν να πάω, ή όταν πάω μήπως δεν προκριθώ και δεν αγωνιστώ, ενώ πριν αισθανόμουν σίγουρος.

Bikeit: Πώς ένιωσες απέναντι στις άλλες ομάδες, με μεγαλύτερη εμπειρία και εργοστασιακούς αναβάτες;

Α.Ψ.: Είμαι άτομο που δεν φοβάμαι εύκολα, αντιθέτως είμαι δραστήριος και ενεργός κι έτσι δεν φοβήθηκα τις άλλες ομάδες, αλλά έψαξα να βοηθηθώ από αυτές, ώστε να αξιοποιήσω το 100% των δικών μου δυνατοτήτων.

Η ζωή στο νησί

Bikeit: Από τη στιγμή που έφτασες στο νησί, είχες μπροστά σου μία εβδομάδα προσαρμογής. Πώς πέρασε αυτή η εβδομάδα;

Α.Ψ.: Το ελάχιστο που θα έπρεπε να κάνω ήταν να έχω μια μεγάλη μοτοσυκλέτα και να γυρίζω σε γρήγορους χρόνους το νησί καθημερινά. Όμως δεν είχα αυτή τη δυνατότητα, είχα μαζί ένα σκούτερ SH 150 και με αυτό πήγαινα σιγά – σιγά, να κάνω μια αναγνωριστική στο νησί. Οι άλλοι συμμετέχοντες πηγαίνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο νησί, επτά μήνες πριν τον αγώνα, τρεις μήνες πριν κτλ. Οι νεοεισερχόμενοι μάλιστα μπορούν να πάνε τον Μάρτιο επίσημα, όπου η διοργάνωση τους δείχνει το νησί και τους δρόμους. Το 60% των υπολοίπων συμμετεχόντων, είτε είχαν παρακολουθήσει στο παρελθόν το ΤΤ τουλάχιστον επί δύο χρόνια ή είναι αναβάτες που έχουν τρέξει σε παρεμφερείς αγώνες στην Αγγλία, Ουαλία, Ιρλανδία, και έχουν εξοικειωθεί με αυτό το περιβάλλον.

Bikeit: Άρα εσύ είχες ένα σοβαρό μειονέκτημα σε σχέση με τους άλλους συμμετέχοντες, αφού η πρώτη σου επίσκεψη στο νησί έγινε κατευθείαν για να αγωνιστείς. Πώς κατάφερες να προσαρμοστείς τόσο γρήγορα;

Α.Ψ.: Προσπαθούσα κατ’ αρχήν να προσαρμοστώ στη θερμοκρασία του νησιού, διότι φύγαμε από εδώ καλοκαίρι με 40 βαθμούς κελσίου και εκεί η θερμοκρασία κυμαινόταν από 11 έως 17 βαθμούς. Παρακαλάγαμε για λίγο ήλιο. Αυτή η αλλαγή ήταν δύσκολη για μένα σαν οδηγός, διότι έπρεπε σε μία εβδομάδα να προσαρμοστώ στο κρύο και στην υγρασία.

Bikeit: Τι ένιωσες στην πρώτη σου επαφή με την πίστα και πώς είναι να οδηγάς σε κανονικό δρόμο σε σύγκριση με μια πίστα;

Α.Ψ.: Φόβο και πανικό, δεν πίστευα αυτό που έβλεπα. Οι ταχύτητες είναι ιλιγγιώδεις, ο δρόμος στενός, χειρότερος κι από τους ελληνικούς και περνάει μέσα από δάση και βουνά. Επίσης έχει και την ιδιομορφία των ελληνικών δρόμων, όπου δεν έχεις ορατότητα πάνω από 400 μέτρα, όμως πρέπει να πηγαίνεις μόνιμα με 180+ χιλιόμετρα, χωρίς να μπορείς να κλείσεις το γκάζι. Να το έχεις κρατημένο μπορούσες, όχι να το κλείνεις όμως, γιατί ήξερες ότι ο άλλος έρχεται από πίσω σου με 210 χιλιόμετρα. Δεν γίνεται να φρενάρεις, δεν μπορείς να πεις κουράστηκα και θα κάνω λίγο στην άκρη, πρέπει να αντέξεις μέχρι να τελειώσει ο γύρος. Κάποιες στιγμές που ξεπερνάς τα 230 - 240 χιλιόμετρα, λες, είναι παράνοια αυτό το πράγμα!
Το ότι οδηγάς σε κανονικό δρόμο αντί για μία πίστα δεν το σκέφτεσαι άπαξ και ξεκινήσεις, σου φαίνεται σαν να είσαι σε κανονική πίστα. Δεν περνάει καν από το μυαλό σου αν θα πεταχτεί άνθρωπος ή αμάξι εκείνη την ώρα.

Bikeit: Ήταν ευκολότερο να ακολουθείς κάποιον από πίσως;

Α.Ψ.: Ήταν ευκολότερο αν ακολουθούσες έναν αναβάτη της κατηγορίας senior, εκείνοι γνωρίζουν καλά την πίστα. Αν ακολουθούσες έναν νεοεισερχόμενο που δεν γνωρίζει καλά την πίστα, θα μπορούσε να σε παρασύρει σε ιλιγγιώδη ταχύτητα, χωρίς να ξέρει πού είναι η επόμενη στροφή. Ευτυχώς, οι νεοεισερχόμενοι φοράνε κόκκινο μπλουζάκι και μπορείς να τους αναγνωρίσεις.

Διαφορές στην πραγματικότητα

Bikeit: Προτού πας στο Manx GP, είχες δει φυσικά βίντεο του αγώνα με αναβάτες που έπεφταν πάνω σε σπίτια, μπαριέρες ή έφευγαν στο γκρεμό κτλ. Πόσο σε επηρέασαν αυτά κατά τη διάρκεια του αγώνα;

Α.Ψ.: Αυτό που βλέπεις στα βίντεο που υπάρχουν στο ίντερνετ είναι κατά 50% κάτω σε ένταση, σε σύγκριση με την πραγματικότητα. Ο ενθουσιασμός, ο τρόμος, δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε βίντεο. Μία στροφή 400 μέτρων στο βίντεο φαίνεται σαν μια απλή στροφή, διότι ο αναβάτης στρίβει με 230 χιλιόμετρα σε 4 δευτερόλεπτα, είναι τόσο μεγάλες οι ταχύτητες.
Όταν πήγαμε με τον πλοηγό να δούμε εκείνη τη γνωστή στροφή, όπου έπεσε ο Κόνορ στον γκρεμό, διαπιστώσαμε πως τελικά αυτή δεν είναι απλά μία στροφή, αλλά τέσσερις στροφές μαζεμένες. Ο πλοηγός μου είπε ότι στις τρεις πρώτες στροφές θα πρέπει να είμαι πάνω στην άσπρη γραμμή και στην τέταρτη να μαζευτώ. Πήγαινα με 180 χιλιόμετρα και έψαχνα πού είναι η καμπύλη για να μαζευτώ. Πανικός, και από κάτω γκρεμός. Στο βίντεο όμως, φαίνεται σαν μια απλή στροφή γιατί ζουμάρει η κάμερα και δεν φαίνεται όλο το τοπίο.

Bikeit: Μπορείς να μας περιγράψεις τη διαδικασία των προκριματικών;

Α.Ψ.: Την πρώτη ημέρα των δοκιμών μπήκαμε με πλοηγό, ο οποίος μας είχαν πει ότι θα μας γυρίσει στα 30 λεπτά περίπου τον γύρο. Την ημέρα εκείνη ο προσωπικός μου χρόνος ήταν 24’55’’, δηλαδή από την πρώτη ημέρα, η οποία δεν χρονομετρείται, εγώ είχα πιάσει τον χρόνο μου για να μπορέσω να τρέξω. Ένιωσα ότι “το έχω” το νησί.
Τη δεύτερη μέρα των δοκιμών όμως, ξεκίνησε να βρέχει. Ο δρόμος εκεί δεν γλιστράει, αλλά με την εμπειρία που έχω από τους ελληνικούς δρόμους, είχα κρατημένο το γκάζι στα 180 χιλιόμετρα, ενώ οι Άγγλοι που ήταν πιο εξοικειωμένοι, πήγαιναν με το γκάζι τέρμα. Έπρεπε να κατεβάσω τον χρόνο μου, και τα 15 δευτερόλεπτα που κατέβασα σε ένα session ήταν πολύτιμα.
Γενικά, κάθε μέρα από τις έξι ημέρες δοκιμών ήταν τελείως διαφορετική. Διότι τη μία μέρα είχε υγρασία και την άλλη έβγαινε ο ήλιος και σε τύφλωνε σε κάποια σημεία. Επίσης, κάθε φορά που αυξάνεις την ταχύτητα, η διαδρομή σου φαίνεται εντελώς διαφορετική και νέα. Και μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να έχεις και το νου σου να δεις τον κριτή, ο οποίος κρατάει τη σημαία προειδοποίησης για τις επόμενες 2 στροφές, αν έχει ήλιο, υγρασία, λάδια στο οδόστρωμα κτλ.

Bikeit: Χρειάστηκε να κάνεις αλλαγές στη μοτοσυκλέτα σου όσο ήσουν στο Manx GP και ποιές;

Α.Ψ.: Από την πρώτη ημέρα των δοκιμών συνειδητοποίησα ότι η μοτοσυκλέτα ήθελε άλλες αναρτήσεις, τις οποίες όμως δεν είχαμε την ευχέρεια να αλλάξουμε εκεί. Επίσης καλύτερο σταμπιλιζατέρ, διότι ένα σφιχτό μηχανάκι πίστας δεν μπορεί να δουλέψει σε έναν δρόμο με ανωμαλίες. Ήθελε δηλαδή νορμάλ αναρτήσεις, διότι ο δρόμος ήταν ένας συνηθισμένος δρόμος, σαν να λέμε Χαλκούτσι – Ωρωπός, με λακκούβες και σαμάρια. Σε ένα συγκεκριμένο σημείο, επτά χιλιόμετρα πριν το Ράμσεϋ, έχανα πάνω από ένα λεπτό στον γύρο, ήμουν μια με δύο ταχύτητες κάτω, για να μπορέσει να ηρεμήσει το μηχανάκι.
Τα έβλεπα αυτά τα προβλήματα αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι, δεν είχα την οικονομική ευχέρεια να τηλεφωνήσω στην Ελλάδα και να ζητήσω να μου στείλουν μπροστινό σύστημα και ούτε ήξερα αν θα ταίριαζε στις συνθήκες. Κι όμως, παρά τα προβλήματα αυτά, δεν κουράστηκα καθόλου, διότι έχω την τεχνική να οδηγάω πολύ γρήγορα στον δρόμο, το έδειξαν και οι χρόνοι μου άλλωστε. Εκείνοι που γνώριζαν το τερέν, κατάφεραν να κατεβάσουν κατά ένα δευτερόλεπτο τον χρόνο τους, ενώ εγώ από τα 25 λεπτά πήγα στα 21 και κάτι, τρία και κάτι ολόκληρα λεπτά. Αν είχα και τις σωστές αναρτήσεις, πιστεύω πως θα ήμουν μέσα στην δεκαπεντάδα.

Η μέρα του αγώνα

Bikeit: Έχεις κάνει λοιπόν τους χρόνους σου, έχεις προκριθεί, το μηχανάκι το γνωρίζεις. Και φτάνουμε στην ημέρα του αγώνα.

Α.Ψ.: Την ημέρα του αγώνα έκλεισα το γκάζι. Διότι τότε συσσωρεύτηκαν όλες μου οι φοβίες. Σκεφτόμουν, φτάσαμε στη βρύση και γεμίσαμε την κανάτα, μην της δώσουμε τώρα μία και την σπάσουμε. Μπορούσα να κατεβάσω κι άλλο τον χρόνο μου, είχα ήδη ξεπεράσει τον πήχη που είχα βάλει και από προτελευταίος ανέβηκα πολλές θέσεις, χάρισα κιόλας αρκετές κλείνοντας το γκάζι, γιατί ήθελα μόνο τον τερματισμό, τίποτα άλλο. Και όσο πλησίαζε η ώρα του τερματισμού, τόσο το χέρι μου έκλεινε το γκάζι. Και δεν έκλεινε στις στροφές των 220 χιλιομέτρων, έκλεινε περισσότερο στις στροφές των 60 χιλιομέτρων, στα σφιχτά σικαίην. Έλεγα από μέσα μου, «Ψυχογυιέ, πήγαινε μόνο για τον τερματισμό, έχεις την άλλη μέρα για να κάνεις ό,τι θέλεις, να τρέξεις και στον αγώνα των senior». Δεν έτρεχα πλέον μόνο για τον Αντρέα, έτρεχα για όλη την Ελλάδα, όλη η Ελλάδα ήθελε να τερματίσω. Αυτή η σκέψη μου έκλεισε το γκάζι.

Bikeit: Πώς ένιωσες όταν πήρες την καρό σημαία; Πώς αντέδρασε η ομάδα σου;

Α.Ψ.: Άλλαξαν τα πάντα, άλλαξε το πρόσωπό μου. Καθάρισα, ηρέμησα μέσα μου, ένιωσα διαφορετικός άνθρωπος. Δεν περιγράφεται αυτή η σκηνή.
Και η ομάδα ξεκουράστηκε γιατί είχε πάρα πολύ άγχος. Το έβλεπες αυτό και στις άλλες ομάδες, ήταν όλοι μελαγχολικοί μέχρι να μπει ο αναβάτης τους μέσα, διότι ήξεραν ότι μπορεί να μην ξαναμπεί. Κι εγώ σαν αναβάτης ήμουν σφιγμένος μέχρι να μπω στην εκκίνηση, εκεί τα ξέχναγα όλα. Πριν, υπάρχει πάντα αυτή η σκέψη στου μυαλό σου «να πάω για χρόνο στα 21 λεπτά ή θα σκοτωθώ;».

Bikeit: Την επομένη του αγώνα έτρεξες και στην κατηγορία senior, τι έγινε τότε;

Α.Ψ.: Την επόμενη ημέρα έγινε η απονομή κι εγώ είχα ένα ελεύθερο 40λεπτο για την κατηγορία των senior, δύο γύρους αναγνώριση ξανά την πίστα. Τότε ξεθάρρεψα, αφού είχα τελειώσει τον αγώνα και μπορούσα να πάω ακόμη πιο γρήγορα. Έδωσα γκάζι, αλλά με πούλησε το μηχανάκι. Δεν μου κούμπωσε η ταχύτητα σε μία στροφή, νέκρωσε από φρένα και με έβγαλε έξω. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσω διαγώνια πάνω σε μια μάντρα, ευτυχώς χωρίς να πάθω κάτι σοβαρό, μόνο μώλωπες.

Ο απόηχος της προσπάθειας

Bikeit: Πάμε τώρα στον απόηχο της προσπάθειας, ποια ήταν η αντιμετώπιση του κόσμου μετά την επιστροφή σου στην Ελλάδα;
Α.Ψ.: Είδα την αγάπη του κόσμου, τη συμπαράσταση, είδα αυτό που λείπει από την Ελλάδα και από τον Έλληνα μοτοσικλετιστή, και ευχαρίστως να του το ξαναδώσω. Και στον εαυτό μου, και στην ομάδα μου, και στον κόσμο. Ο κόσμος θέλει να βλέπει Έλληνες αθλητές στο εξωτερικό και αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το κάνουμε.

Bikeit: Θεωρείς δηλαδή ότι το ΤΤ και το Manx GP ταιριάζουν με την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα αναβάτη;

Α.Ψ.: Βέβαια, αφού ακόμη οι πίστες υπολειτουργούν, οι περισσότεροι συνεχίζουν να ξεδίνουν στους δρόμους. Εννοείται ότι ένας απλός, καθημερινός αναβάτης δεν μπορεί να πάει να τρέξει εκεί πέρα, θα σκοτωθεί. Θα πρέπει να έχει και γνώσεις και εμπειρία μεγάλη, όπως επίσης και αυτοσυγκράτηση, κάτι που έχει μόνο ένας αθλητής, ο οποίος μπορεί να κοντρολάρει τον εαυτό του ανάλογα με το τερέν και τη μοτοσυκλέτα που έχει. Αν πας στο Manx μόνο με το «μπορώ», είσαι τελειωμένος.

Οι χορηγοί

Bikeit: Ποιους θα ήθελες να ευχαριστήσεις για την στήριξή τους σε αυτό το μεγάλο εγχείρημα;

Α.Ψ.: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους χορηγούς που βοήθησαν την προσπάθεια μου που είναι οι :
• MC Motor Import – Μουμτζόγλου Κώστας, με Dainese φόρμες, Arai κράνη, Arrow εξατμίσεις
• Τζανής Μπατής – Μηχανικός, εξουσιοδοτημένο κατάστημα Honda
• J.N.K. Transport Μεταφορική εταιρία – Αλτζερίνης Κώστας, φίλος μοτοσυκλετιστής
• Ηλιόχρωμα, κατάστημα χρωματοπωλείο – Ηλίας Γεωργιόπουλος, φίλος μοτοσυκλετιστής
• DNA φίλτρα αέρος, Ντίνος Νικολαϊδης
• Varadero Club, πρόεδρος Ευάγγελος Τσίβης
• Enzo De Cuba
• Κομνηνός Ιγνάτιος – Είδη βουλκανισμού
• Χάλαρης Γιώργος – συναθλητής και φίλος, αντιπρόσωπος Kawasaki
• Superfast ferries
• AGIP – ENI, λιπαντικά

Αλλά και στους επιμέρους χορηγούς, • Speedjunkies.gr – Design μοτοσυκλέτας, κράνους – Γιάννης Ραγιάς, • Paint Killer – βαφή μοτοσυκλέτας, • Γεωργόπουλος Άκης – Τακάκια Goldfren, • Σπηλιώτης Μιχάλης – Fairing, • Μουράτης MotoGP, • Μότο Ρεμάλια – μοτοσυκλετιστική παρέα, • Iveco Κοντέλης – service φορτηγού, • Εμπορική AEBE IVECO, • Ρόδα και Κοπάνα – μοτοσυκλετιστική Παρέα – Γιάννης Τσάνες, • Αρτεμις – Σωματείο – Παναγιώτης Σιδέρης
Και φυσικά τους χορηγούς επικοινωνίας, Bikeit.gr, Zougla.gr, Epitrohon.gr, Εδώ μιλάμε μηχανοκίνητα blogspot, Bikerspirit