Κείμενο & Φωτογραφίες: Αλέξης Γλυνιαδάκης

Παραδοσιακά, η μέρα του Αγίου Πνεύματος είναι η έναρξη του καλοκαιριού για τη μοτοσυκλέτα, με προορισμό μοτοσυκλετιστικές συγκεντρώσεις. Είτε αυτό λέγεται Πανελλήνια της ΜΟΤΟΕ είτε Rally του Harley Davidson Club Hellas, οι μέρες αυτές για τους λάτρεις των συγκεντρώσεων είναι κυκλωμένες στο ημερολόγιο με χοντρό μαρκαδόρο.

Μόλις λοιπόν άρχισαν να πλησιάζουν οι ημερομηνίες, αρχίσαμε το σχεδιασμό και τα πλάνα.

Για μένα, φέτος ήταν μονόδρομος, όχι μόνο επειδή είμαι λάτρης των Harley και του συγκεκριμένου lifestyle, αλλά επειδή φέτος προστέθηκε και η συμμετοχή του πιο αγαπημένου προσώπου μου στην πίσω σέλλα: η θετή μου κόρη ενδιαφέρεται για τις Harley και το όλο σκηνικό και με τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου δε μου άφησε κανένα περιθώριο: Φέτος θα πάμε στο Rally του Harley Davidson Club Hellas στη Γιάλοβα, για να γνωρίσει ανθρώπους και μηχανές. 

Οπότε η πανελλήνια της ΜΟΤΟΕ στα λουτρά Πόζαρ διαγράφτηκε από το ημερολόγιο και τη θέση της πήραν πλάνα για μπάνια στη Βοϊδοκοιλιά, night life στην Πύλο, live και μπύρες με τους ανθρώπους της λέσχης, των οποίων το μοτο είναι «Organized like a team, Riding like a pack, Partying like a family».

Τι μας έλειπε; Το σωστό δίκυκλο. Η Harley Davidson Athena και ο Αριστείδης Αθανασίου δε δίστασαν ούτε λεπτό και μας παραχώρησαν ένα Sportster Forty-Eight στο οποίο μάλιστα τοποθέτησαν μια ολοκαίνουρια πίσω σέλλα για τις ανάγκες του δικάβαλου. Το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο.

Στον πηγαιμό

Παρασκευή μεσημέρι, η θερμοκρασία είναι ήδη στους 38 βαθμούς, αλλά ούτε νωρίτερα προλαβαίναμε να φύγουμε, ούτε υπάρχει περίπτωση να περιμένουμε να βραδιάσει.

Ξεκινάμε στις 2:30 μαζί με τον Κώστα και τη Ζωή και το εντυπωσιακό Custom Softail Evolution τους.

Η διαδρομή από το κέντρο μέχρι τα διόδια είναι εφιαλτική λόγω θερμοκρασίας και τρομακτικής κίνησης. Όλοι θέλουν να φύγουν από την Αθήνα με κάθε μέσο και τα δύο Harley ελίσσονται μέσα στο τεράστιο parking που αποκαλείται «Δρόμοι της Αθήνας το καλοκαίρι» με την άνεση της ροπής από μηδέν στροφές αλλά και την απαραίτητη προσοχή για τα σαμάρια που εξέχουν δεξιά-αριστερά.

Στη λεωφόρο Καβάλας η θερμοκρασία που βγάζουν οι κινητήρες των φορτηγών έχει μετατρέψει τον ελεύθερο χώρο γύρω τους σε φούρνο από τον οποίο ΠΡΕΠΕΙ να περάσεις το γρηγορότερο δυνατό.
Φτάνουμε στα διόδια περίπου 3 η ώρα και είναι σίγουρα η πρώτη φορά που φτάνω σε διόδια και χαίρομαι τόσο πολύ!

Από τα πρώτα διόδια και μετά, οι θερμοκρασίες παραμένουν υψηλές και κανείς δεν ανοίγει ζελατίνα κράνους, αλλά είναι υποφερτά. 

Το μοτέρ γουργουρίζει στις 3.500 στροφές, κινούμαστε με περίπου 130 χ.α.ω. και απλά σταματάμε κάθε φορά που θέλει γέμισμα το peanut ντεπόζιτο του Forty-Eight ή όποτε κάποιος από την ομάδα χρειάζεται επειγόντως τσιγάρο (και εννοώ το πίσω μου κάθισμα, μια κι εγώ δεν καπνίζω!).

Ένας λάθος υπολογισμός στη συχνότητα των γεμισμάτων αφήνει από βενζίνη στην άκρη του δρόμου το όμορφο Softail του Κώστα, λίγα χιλιόμετρα μετά τη Μεγαλόπολη. Πάμε να βρούμε βενζίνη με την Αθανασία, αφήνοντας πίσω το ζευγάρι. 

Επαρχιακός δρόμος, ο ήχος του Forty-Eight όπως ανεβοκατεβάζει ταχύτητες και οι γλυκές στροφές απογειώνουν το κέφι, ακόμα και με τέτοια ζέστη. Παρά λίγο να γίνει η ζημιά.

Το ανεβοκατέβασμα του δρόμου κατάφερε να κρύψει ολόκληρο κατσίκι που πέρναγε το δρόμο με το πάσο του μέσα στη ζέστη.

Η κατάσταση αποσοβήθηκε από την ύπαρξη του ABS, τα πραγματικά βελτιωμένα φρένα του 48 και των χοντρών Scorcher που μας σταμάτησαν πριν καν σκεφτώ εναλλακτικές πορείες διαφυγής.

Προς νεότερους αναγνώστες: Αν συναντηθείτε με ζώο, προσπαθήστε να περάσετε πίσω από τον κώλο του. Είναι ασφαλέστερο, τα περισσότερα ζώα δεν ξέρουν να κάνουν πίσω.

Βρήκαμε βενζίνη, την πήγαμε πίσω στα παιδιά και συνεχίσαμε κανονικά.

Μέχρι την Καλαμάτα, η εθνική οδός δεν έχει τίποτα συγκλονιστικό, εκτός από βενζινάδικα ανά 70 χιλιόμετρα.

Από Καλαμάτα μέχρι Πύλο όμως, ο δρόμος έχει εξαιρετικά ενδιαφέρον, αφού είναι γεμάτος στροφές χαμηλών ταχυτήτων όπου μπορείς να διασκεδάσεις χωρίς να κινδυνεύεις πραγματικά.

Προσοχή στα χωριά. Μειώστε συνειδητά την ταχύτητά σας όταν περνάτε μέσα από αυτά. Κανένα λόγο δεν έχουν οι κάτοικοι να τρομάζουν από τη δική σας διασκέδαση.

Στο χωριό Καζάρμα η διασταύρωση που οδηγεί στο Πολυλίμνιο. Έχετέ το υπόψη σας γιατί σίγουρα θέλετε να πάτε στο σύμπλεγμα αυτών των λιμνών, σε μερικές από τις οποίες μπορείτε να κολυμπήσετε στο πιο εξωτικό σκηνικό που φαντάζεστε.

live μουσική, hangover, μπανάκι, κουβεντούλα

Πριν φτάσουμε στην Πύλο, δεξιά στη διασταύρωση για Γιάλοβα, περνάμε μέσα από τη Γιάλοβα και στην είσοδο για τη λιμνοθάλασσά της, το camping Ερωδιός που φιλοξενεί τη συγκέντρωση.

Μέλη της λέσχης μας υποδέχονται, κάνουμε Sign in στην εξαιρετικά χαμηλή τιμή των 10 ευρώ ανά άτομο και… είμαστε μέσα μετά από 280 χιλιόμετρα!

Ο χώρος είναι τεράστιος, οπότε είχαμε επιλογές με ίσκιο και ησυχία. Στήνουμε στα γρήγορα και… βόλτα να δούμε το χώρο με την παραλία ακριβώς μπροστά μας, και πεντακάθαρες και φροντισμένες εγκαταστάσεις. Ήδη rock ήχοι πλημμυρίζουν το χώρο αφού o dj ζεσταίνεται για το βραδινό πάρτυ. Για το πάρτυ δε θα πούμε πολλά, απλά κάποιοι σηκώθηκαν αρκετά αργά και με εξαιρετικά βαρύ κεφάλι την επόμενη μέρα. Μουσικάρες, κέφι και η αίσθηση ότι τούτοι εδώ οι τύποι δε σταματάνε ποτέ να διασκεδάζουν. 

Πρωί Σαββάτου και είμαστε αποφασισμένοι να πάμε για μπάνιο στη μαγική παραλία της Βοϊδοκοιλιάς. Ξεχνάμε το hangover και παίρνουμε το Sportster για μια σύντομη βόλτα μέχρι εκεί. Οι θερμοκρασίες παραμένουν υψηλές από το πρωί. Φτάνουμε στην παραλία, παρκάρουμε κάτω από ένα δέντρο το πανέμορφο μέσο μεταφοράς μας και μετά από 30 μέτρα περπάτημα είμαστε στη μέση μιας πανέμορφης παραλίας που σχηματίζει σχεδόν τέλειο κύκλο με ένα μικρό άνοιγμα προς το πέλαγος.

Ρηχά νερά με πολύ αργό βάθεμα, επιτρέπουν παιχνίδι και χαζομάρες στα νερά για πολλές ώρες. Δυστυχώς ο ήλιος είναι αδυσώπητος και σε περίπου 2 ώρες είμαστε αναγκασμένοι να φύγουμε μια και ομπρέλα δεν υπάρχει. Αυτό έλειπε, να μεταφέρουμε και ομπρέλα στη μηχανή!

Επιστροφή στη Γιάλοβα, βόλτα στο λιμανάκι του χωριού, ελαφρύ φαγητό σε μικρό εστιατόριο με ευγενέστατους ανθρώπους και πίσω στο camping, όπου ακούγονται ροκιές στα ηχεία ήδη από το μεσημέρι.

Με ροκιές ή όχι, η κούραση από τη χτεσινή κραιπάλη και τον ήλιο μας ξανακοιμίζει. Απογευματάκι πια, καφεδάκι και κουβεντούλα με τα παιδιά της λέσχης.

Το Harley Davidson Club Hellas ιδρύθηκε το 1990 από 20 ιδρυτικά και αυτή τη στιγμή έχει γύρω στα 150 μέλη και Chapter στη Θεσσαλονίκη.

Είναι μέλος της ‘Federation of Harley-Davidson Clubs Europe’-(FH-DCE) που είναι η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία των αντίστοιχων λεσχών με συνολικά 30.000 μέλη.

Λόγω της θέσης του αυτής, έχει διοργανώσει δύο φορές το Πανευρωπαϊκό Super Rally στην Ελλάδα, (2001 στην Ηγουμενίτσα και 2010 στην Πάτρα) κάτι που εκτός από τη διεθνή αναγνώριση το καθιστά και από τις πιο εύρωστες οικονομικά λέσχες μοτοσυκλέτας στην Ελλάδα, αν όχι την πιο εύρωστη. 

Η εξαιρετικά οργανωμένη και καλόγουστη έδρα της λέσχης είναι στο Περιστέρι, Αγίας Παρασκευής 50.

Γύρω στις 8 η ώρα, αρχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τη σκληρή πραγματικότητα:

Η ζέστη δεν πρόκειται να υποχωρήσει ούτε την Κυριακή και ήδη έχουμε καεί αρκετά από την παραλία.

Θα ήταν υπερβολή να γυρίσουμε Κυριακή βράδυ, αφού δουλεύω Δευτέρα πρωί. 

Η πιο σωστή κίνηση – όσο κι αν δεν ήταν η πιο ευχάριστη – είναι να φύγουμε το βράδυ του Σαββάτου. Εντάξει, αλλά δε θα χάσουμε το live!

Η επιστροφή

Η λέσχη έχει διοργανώσει βόλτα στην Πύλο, όπου έχουν ήδη στήσει stage για Rock (φυσικά!) συναυλία από συγκροτήματα της περιοχής.

Μάζεμα σκηνής λοιπόν πολύ γρήγορα (χάσαμε τον αγώνα βραδυπορίας που ήταν ήδη σε εξέλιξη), φόρτωση του Forty-Eight και ίσα ίσα προλαβαίνουμε την αναχώρηση για Πύλο στις 9:00. 

Εντυπωσιακό θέαμα η βραδινή κίνηση περίπου 80 μοτοσυκλετών στο στροφιλίκι που συνδέει Γιάλοβα με Πύλο.

Η πομπή φτάνει στην Πύλο και φυσικά γίνεται η ατραξιόν της βραδιάς.  Είμαι σίγουρος ότι διάφοροι, άγνωστοι σε μένα, έχουν φωτογραφία μου από εκείνη τη βραδιά, γιατί έβλεπα φλας από κινητά να αναβοσβήνουν προς όλες τις κατευθύνσεις.

Παρκάρισμα, κουβεντούλα με εντυπωσιασμένους ντόπιους ή τουρίστες και το πάρτι συνεχίζεται. Ήταν φυσικό ότι δε θα έπινα γουλιά μπύρες εφόσον με περίμεναν κοντά 300 βραδινά χιλιόμετρα με το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο στην πίσω σέλλα, όμως η διασκέδαση ξεχείλιζε και πάλι και το συγκρότημα που έπαιξε έβγαλε πολύ καλή μουσική και εξαιρετικές φωνές. 

Κατά τις 11:30, αφού χαιρετάμε όλους όσους γνωρίσαμε στο διήμερο, ξεκινάμε από Πύλο το ταξίδι της επιστροφής.

Φουλάρισμα στη Γιάλοβα και αργή κίνηση στο δρόμο μέχρι Καλαμάτα μια και πλέον ταξιδεύουμε μόνοι σε ένα δύσκολο δρόμο και δε ρισκάρω με τίποτα οποιαδήποτε ατυχία χωρίς να με ακολουθεί δεύτερη μοτοσυκλέτα που θα μπορούσε να βοηθήσει μέσα στην ερημιά.

Στις 12 βρισκόμαστε Καλαμάτα. Από κει ξεκινά η κίνηση στην Ολυμπία οδό που διακόπτεται μόνο από διόδια και στάσεις για ανεφοδιασμό. 1:30 είμαστε στη νότια είσοδο της Τρίπολης. Το Sportster γουργουρίζει κινούμενο με 140 χιλιόμετρα, ταχύτητα οριακά υψηλή για τις αντοχές των ταλαιπωρημένων μυών του λαιμού μου.

Το καθρέφτισμα του πορτοκαλί φωτισμού του δρόμου στην άσφαλτο προκαλεί οπτική εντύπωση υγρού οδοστρώματος. Ή να είναι η κούραση;

Πιάνω τον εαυτό μου να κλείνει το γκάζι σε εισόδους ανοιχτών παρατεταμένων στροφών, σα να κινούμαστε πραγματικά στο βρεγμένο, ενώ η θερμοκρασία είναι πάνω από 32 βαθμούς. 2:30 είμαστε στην Πατησίων.

Ένα εξαιρετικό διήμερο είχε λάβει τέλος.

Η Αθανασία κατεβαίνει από τη σέλλα πιασμένη, αλλά με χαμόγελο. Κάνει ήδη σχέδια για την επόμενη εξόρμηση, ενώ εγώ δε βλέπω την ώρα να ξαπλώσω σε κρεβάτι. Νιάτα …

«Καλά μηχανάκια είναι τα Sportster, αλλά δεν ταξιδεύουν» μου πέταξε το παλικάρι με το μαύρο Sportster Iron στο φανάρι, στην Πειραιώς ενώ πήγαινα να επιστρέψω τη Forty-Eight στη Harley Davidson Athena. Χαμογέλασα. 

«Οι άνθρωποι ταξιδεύουν, όχι τα μηχανάκια» απάντησα. «Τα μηχανάκια απλά κάνουν το ταξίδι πιο όμορφο». Κι αυτό το Forty-Eight έκανε το ταξίδι πανέμορφο, δίνοντας έναν άλλο τόνο σε σχέση με τα συνηθισμένα.

Άσε που με οδήγησε στα πανέμορφα αδελφάκια του, των οποίων τα αφεντικά ξέρουν πραγματικά να διασκεδάζουν.

Φωτογραφίες