Κάπως έτσι, και με μάλλον έναν δισταγμό, ξεχυθήκαμε στους δρόμους της ισπανικής υπαίθρου, ξεκινώντας από το xalet Prades όπου μείναμε το βράδυ, πάνω στο βουνό, κατηφορίζοντας προς το ξενοδοχείο, σε χαμηλότερα υψόμετρα. Μόνο 150 χιλιόμετρα σήμερα, σε αντίθεση με τα 365 που γράψαμε χτες, την πρώτη μέρα της παρουσίασης, όπου κυριολεκτικά κάναμε περισσότερα απ’ όσα θα ήθελε κάποιος αναβάτης περιπέτειας. Και η Yamaha ήθελε να δούμε και άλλα γι’ αυτήν τη νέα μοτοσυκλέτα. Σήμερα όμως η διαδρομή ήταν τεχνική, σφιχτή στο χώμα, με συνεχόμενα αλματάκια σε δασικό στενό δρόμο, κατηφορικό με κροκάλα και γλιστερό έδαφος, και από δίπλα ένα χάσιμο καμιά 300αριά μέτρα να καραδοκεί. Όλα αυτά μαζί, συν την κούραση της προηγούμενης μέρας, θα προσπαθούσαν να μπουν στο μπλέντερ για να φτιάξουν ένα μείγμα που να μην μας κάτσει στο λαιμό. Κάτι από την αρχή δύσκολο, πόσο μάλλον το να κατέβει μονορούφι στην περίπτωση που όλα δούλευαν ρολόι.
Η κατηφορική γλιστερή διαδρομή αποτελεί ένα ιδανικό πεδίο για παιχνίδι, μιας και η μαλακή μοτοσυκλέτα συμπιέζεται και βρίσκει πρόσφυση εύκολα – ακόμη και τα Pirelli STR κρατάνε καλά και το γλίστρημα γίνεται ελεγχόμενα. Ο συμπλέκτης δουλεύει πάλι καλά, αλλά η μανέτα του βρίσκεται μακριά – σε συνεχόμενη χρήση, δείχνει ότι κάτι θα ήθελε για να την πιάνω καλύτερα. Δυστυχώς δεν ρυθμίζει η απόσταση από τα δάκτυλα, ενώ μάλλον είναι μεγάλη σε μήκος για τέτοια συνεχή χρήση. Αυτή του φρένου ρυθμίζει και έρχεται εύκολα στα δάκτυλα μου, αλλά και οι δύο δεν έχουν κόψιμο πριν το μπιλάκι και σε περίπτωση πτώσης μπορεί να σπάσουν σε σημείο που να δημιουργήσει πρόβλημα – το κόψιμο αυτό είναι για να παραμένει η υπόλοιπη μανέτα σε λειτουργία, όταν σπάσει αυτό.
Μικρό το κακό σκέφτομαι, ούτως ή άλλως οι μανέτες δεν κοστίζουν πολύ, αν κάποιος είναι περίεργος σαν και μένα.
Κατηφορίζω και απολαμβάνω παιχνίδι στα συνεχόμενα αλματάκια – λες και τα έχουν βάλει επίτηδες στον κατηφορικό στενό δασικό, σαν σαμάρια δρόμου για να μειώνουν την ταχύτητα. Εγώ πάντως απολαμβάνω πετάγματα με λίγο γκάζι, ώστε να μη με τινάζει η ανάρτηση. Η μοτοσυκλέτα παίρνει μήκος στο άλμα, αλλά με το ύψος εξαντλεί τη διαδρομή και σχεδόν ακουμπά στο έδαφος – πολλές φορές τερματίζει το αμορτισέρ και νιώθω ότι βρίσκει η ποδιά. Βλέπω τον πλοηγό που τερματίζει και η δική του ανάρτηση μπροστά και το διπλό stand που χρησιμοποιεί κοπανάει συνεχώς στο έδαφος. Το Tenere 700 δεν φτιάχτηκε για κάτι τέτοιο, παρά το ότι το κάνει με άνεση και ασφάλεια αφού, παρά τα χτυπήματα, δεν κουνάει, ούτε χάνει γραμμή, ούτε κινδυνεύω. Απλά συμβαίνει.
Μιλάω με τον πλοηγό και ρυθμίζω την προφόρτιση του ελατηρίου της πίσω ανάρτησης, υδραυλικά, μέσω κοχλία, που κρύβεται πίσω από τον λασπωτήρα της ανάρτησης.
Η μοτοσυκλέτα αλλάζει, η ανάρτηση συμπεριφέρεται καλύτερα, συμπιέζεται λιγότερο στατικά, κρατάει το βάρος της και το βάρος μου, καλύτερα. Πλέον περνάει τα άλματα με περισσότερη άνεση, περνάει πιο εύκολα από λακκούβες, δείχνει πιο ψηλή και η συμπεριφορά της είναι πιο στιβαρή. Μου αρέσει.
Μετά από μία ώρα συνεχόμενο παιχνίδι καταλήγουμε στο σημείο της φωτογράφισης, μέσα στα δέντρα. Εκεί, ψάχνοντας τα εργαλεία, ανοίγω το σελάκι του συνεπιβάτη, για να διαπιστώσω ότι στο πίσω τμήμα δεν κρύβει κάτι, απλά μπορείς να βάλεις ένα μικρό πέταλο αν θες. Η μπροστινή σέλα, του αναβάτη, αφαιρείται με δύο άλεν βίδες – το άλεν βρίσκεται ήδη εκεί, κι έτσι η πρόσβαση γίνεται σε ένα λεπτό. Τα εργαλεία κρύβονται κάτω από την σέλα, μαζί με τη ζελατίνα για τα χαρτιά της μοτοσυκλέτας, ενώ στον χώρο της μπαταρίας κάτι μικρό μπορεί να στριμωχτεί.
Ρυθμίζω στις αναρτήσεις δύο κλικ πιο αργή την επαναφορά της ανάρτησης και δύο κλικ πιο αργή την απόσβεση συμπίεσης στο μπροστινό. Οι αναρτήσεις ‘’ακούνε’’ αμέσως και η μοτοσυκλέτα γίνεται πιο σφιχτή, πιο καλή για επιθετική οδήγηση, πιο στιβαρή για να την πιέσω και να πάρω αυτό που θέλω. Μεγάλη διαφορά, με μικρές ρυθμίσεις, γεγονός που δείχνει ότι οι ρυθμίσεις των αναρτήσεων δεν είναι διακοσμητικές.
Μιλάω με τον καλεσμένο της Yamaha, Franco Ciami, Γάλλο εργοστασιακό αναβάτη της εταιρίας στο Dakar – τερμάτισε 8ος φέτος! Τον ρωτάω για τις εντυπώσεις του και απαντά πως βρίσκεται πολύ κοντά στην εργοστασιακή με την οποία τρέχει στο Dakar. Θέση οδήγησης και χαρακτήρας είναι πολύ κοντά. Τι θα άλλαζε για να έρθει στα μέτρα του; Ψηλότερη σέλα, πιο σφιχτές αναρτήσεις. Τις αναρτήσεις τις ρύθμισα, έμενε η σέλα. Ευτυχώς που εκεί υπήρχε έτοιμη Rally έκδοση, με ψηλότερη κατά 4 εκατοστά σέλα, τελικό της Akrapovic, βάση αλουμινίου για την πινακίδα.
Την παίρνω και συνεχίζω με αυτήν και βρίσκω κατευθείαν την θέση μου ψηλότερα. Η έξτρα σέλα με τοποθετεί πιο ψηλά και έχω καλύτερο έλεγχο – μπορώ να οδηγήσω πιο επιθετικά, να γραπώσω το τιμόνι και να ελέγχω την μοτοσυκλέτα με περισσότερη άνεση. Επίσης, σηκώνομαι πιο γρήγορα από καθιστός, όρθιος. Ωστόσο, είναι και πιο μαλακή και άνετη, οπότε, αν και ψηλότερη, είναι σίγουρα η σέλα που θα έβαζα. Το τελικό της Akrapovic ενισχύει τον ήχο, αλλά και το άρπαγμα από τις χαμηλές στροφές – το νιώθεις αμέσως στο χώμα, ειδικά όταν γλιστράς με τον πίσω τροχό και ανοίγεις το γκάζι για να ντριφτάρεις ελεγχόμενα. Περισσότερη δύναμη στις χαμηλές, όση θες για να παίξεις πλαγιολισθαίνοντας. Γεμάτες μεσαίες αλλά και ξέσπασμα ψηλά, που δείχνει να απελευθερώνει τον κινητήρα.
Βγαίνουμε σε ορεινά στροφιλίκια, πλακώνουμε τις μοτοσυκλέτες σε συνεχόμενες εναλλαγές – σήμερα έχουμε λίγες ευθείες και κάθε στροφή μας δείχνει πόσο καλό στήσιμο έχει το Tenere. Προχωράμε προς το τέλος, κάνουμε φωτογραφίσεις, οδηγούμε μαζί με τον Franco Ciami πάνω στα αιολικά πάρκα και βλέπω ότι στα χέρια ενός επαγγελματία, γίνεται όπλο.
Άσφαλτος-χώμα, χώμα-άσφαλτος, συνεχόμενες εναλλαγές, που οδηγούν τελικά στο ξενοδοχείο.
Κάθομαι και τη χαζεύω. Μου άρεσε πολύ η ποικιλία χρήσεων, η άνεση με την οποία κινείται, που μετά από δύο μέρες συνεχόμενης απαιτητικής οδήγησης σε κάθε τερέν δεν με έκανε να βαρεθώ. Θα έλεγα ότι βαρέθηκα μάλλον από το ασυντόνιστο πρόγραμμα της παρουσίασης, παρά από την μοτοσυκλέτα.
Όλα συνεχίζουν να δουλεύουν σωστά, ψάχνω να βρω αν το ψηλά τοποθετημένο ρεζερβουάρ ενοχλεί στις αλλαγές κλίσεων – ναι είναι το κέντρο βάρους κάπως ψηλά, αλλά δεν ενοχλεί. Με τις αναρτήσεις ρυθμισμένες σφιχτά, νιώθω ότι κάθομαι πιο βασιλικά, η μοτοσυκλέτα συμπιέζεται λιγότερο, δείχνει πιο μεγάλη, σαν να πήρε καμιά 200αριά κυβικά έξτρα σε αίσθηση.
Βλακείες, στο μυαλό μου είναι.
Τα μαρσπιέ είναι τεράστια, σωστά για την χρήση, με ελαστικά παρεμβάσματα που αφαιρούνται - αλλά δεν χρειάστηκε γιατί στις άκρες του το λάστιχο τους αφήνει χώρο για τα “δοντάκια”. Σχάρα δεν υπάρχει για φόρτωμα, αλλά τέσσερεις μικρές βάσεις, έτοιμες για πιάσιμο ‘’χταποδιών’’ – η σχάρα είναι έξτρα αξεσουάρ.
Κοιτάω την ποιότητα. Η βαφή είναι άριστη, το ίδιο και τα πλαστικά περιφερειακά, δεν είδα κάπου να φεύγει χρώμα και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως, σε μοτοσυκλέτα που έπεσε και σύρθηκε, το αλουμινένιο ρεζερβουάρ δεν ακούμπησε – το πλαστικό του ψυγείου, εξέχει και προστατεύει.
Ο πίνακας οργάνων έχει τα βασικά και τα εμφανίζει σωστά – μπερδεύεσαι λίγο με την αλλαγή των ενδείξεων, μιας και τα δύο κουμπιά που υπάρχουν πρέπει να πατηθούν ταυτόχρονα – μάλλον κάποιο λάθος που θα διορθωθεί στην παραγωγή. Το ABS πάντως απενεργοποιείται εύκολα – κάθε φορά που σβήνει η μοτοσυκλέτα, πρέπει να το απενεργοποιείς ξανά. Αυτό ίσως είναι πρόβλημα για όσους κάνουν συνεχώς χώμα.
Έχει αλουμινένια ποδιά, φώτα LED τα οποία δεν δοκιμάσαμε βράδυ ώστε να ξέρουμε τι ένταση και δέσμη έχουν, αλλά και πατέντα στο μπροστινό φτερό, που ρυθμίζει σε ύψος με δύο βίδες από κάθε πλευρά, για να μην μπουκώνει από την λάσπη! Θεωρώ πως ούτε στην χαμηλή ρύθμιση θα μπουκώνει, μιας και είναι αρκετά ψηλό, αλλά αφού υπάρχει, θα εκτιμηθεί την κατάλληλη στιγμή.
Όσο για την απάντηση στην ερώτηση ‘’γιατί μας ξεθέωσαν στο χώμα δύο μέρες’’; Γιατί πολύ απλά, ήθελαν να δείξουν τον adventure χαρακτήρα του Tenere και να το ξεχωρίσουν τελείως από το Tracer – και το κατάφεραν. Γι’ αυτό και το μεγαλύτερο ποσοστό της φωτογράφισης έγινε Off road και όχι On Road.
Γενικά, είναι μία μοτοσυκλέτα ‘’τόσο – όσο’’. Έχει αυτά που πρέπει για να ζήσεις μαζί της, δεν έχει αυτά που θα ήθελες για να κάνεις το κομμάτι σου ενδεχομένως σε συζητήσεις. Old school σε κάποια, αλλά προσεγμένη ώστε να καίει βενζίνη 90 οκτανίων χωρίς καμία αλλαγή, αν φτάσεις μέχρι το Καζακστάν.
Με το κόστος αγοράς των €10,490, σίγουρα μένουν χρήματα να κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι πραγματικότητα!
