Δεν πέρασαν καλά-καλά 2 με 2.5 μήνες... Θυμάμαι καλά πως οδηγούσα το ασθενοφόρο κατευθυνόμενος σε επείγον περιστατικό στην κάθοδο μεγάλης λεωφόρου.
Κάναμε χρήση ηχητικών και φωτεινών σημάτων προκειμένου να καταφέρω να κερδίσω χρόνο, να σπεύσω ταχύτερα, να παλέψουμε με το θηρίο.
Τότε είναι που σε είδα από τον καθρέπτη να με πλησιάζεις με τη μηχανή, έμοιαζες 25-30 χρονών. Ήσουν βιαστικός, προσπαθούσες να προσπεράσεις και υπέθεσα ότι έχεις κάτι σπουδαίο να κάνεις. Μπορεί να είχες τελειώσει τη βάρδια στη δουλειά και να πήγαινες στα παιδάκια σου. Μπορεί να σε περιμέναν η μητέρα κ ο πατέρας σου σπίτι για οικογενειακό τραπέζι. Μπορεί ακόμη-ακόμη να ήθελες να φτάσεις μια ώρα νωρίτερα στην αγκαλιά της καλής σου... ξέρω κι εγώ; Στιγμιαίες σκέψεις...
Μας προσπέρασες με ταχύτητα, είδα το βλέμμα σου όπως μας κοίταξες λοξά, καθαρό, σπινθηροβόλο. Το διέκρινα γιατί οδηγούσες χωρίς κράνος στο κεφάλι, χωρίς τα βασικά, μια μεγάλη μηχανή κάνοντας επικίνδυνους ελιγμούς ανάμεσα από ΙΧ, λεωφορεία, πεζούς ... σλάλομ.
Κάνεις δε μπορούσε να μας πει ότι θα βρισκόμασταν ξανά λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω, τι σύμπτωση, περίπου μισό χιλιόμετρο. Γύρω τριγύρω είχε μαζευτεί κόσμος, κάτι κακό έχει γίνει είπα στο συνάδελφο και αμέσως ενημερώσαμε ότι θα επιληφθούμε.
Μια μηχανή στο οδόστρωμα, ένας νεαρός με βλέμμα στο κενό, καμία αντίδραση, με κάτι που έμοιαζε σαν αναπνοή, ήταν δεν ήταν... Τα σημάδια στο κεφάλι μαρτυρούσαν τη σφοδρότητα της πρόσκρουσης, για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό μου η εικόνα του προσώπου σου όταν με πέρασες νωρίτερα με ταχύτητα, τίποτα δεν θύμιζε πλέον το πρόσωπο σου όπως ηταν πριν.
Ο κόσμος εκεί σε πανικό... Σε βάλαμε, ως προστάζουν οι διαδικασίες, στο ασθενοφόρο και προσπαθήσαμε να σου δώσουμε πνοή, τα αίματα πλημμύρισαν το στόμα σου, σε καθαρίζαμε και ξανά και ξανά, έχανες αίμα από κάθε οπή του προσώπου σου, μύτη, αφτιά.
Δάκρυσαν τα μάτια σου για μια στιγμή. δάκρυ αναμεμιγμένο με αίμα, μάλλον ήταν κάποιο αντανακλαστικό … ίσως ... κανείς δεν θα μάθει... Στον δρόμο για το νοσοκομείο το ασθενοφόρο έμοιαζε να πετάει και ο συνάδελφος πίσω προσπαθούσε να κάνει το θαύμα. Σε 4 μόλις λεπτά η είσοδος μας στα επείγοντα.
ΔΕΝ ΑΝΑΠΝΕΙ ... ΝΑ ΠΑΡΕΙ, ΔΕΝ ΑΝΑΠΝΕΕΙ ... φτάσαμε συνάδελφε, πάμε γρήγορα!!! ΑΝΟΙΞΤΕ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΦΟΡΕΙΟ ΦΩΝΑΖΑΜΕ... Μάταια πάλευαν μια ώρα οι γιατροί και νοσηλευτές των επειγόντων...
Αυτό που βίωσα εγώ μαζί σου θα το διαχειριστώ, όπως κάνω με κάθε περιστατικό φίλε μου καλέ με το πάλαι ποτέ καθαρό, διαπεραστικό βλέμμα, έχω αναπτύξει άμυνες, αντοχές, είμαι Διασώστης άλλωστε!
Ο πόνος όμως που είδα και η απόγνωση στα μάτια της συζύγου σου όταν ήρθε πανικόβλητη στο νοσοκομείο με την κοιλιά φουσκωμένη περιμένοντας το πρώτο σας μωράκι δεν ξέρω πως θα περάσει... Έμαθα οτι πρίν λίγο καιρό είχε φύγει ο πατέρας σου και η μαμά πενθούσε ακόμη...
Κρίμα... Μετά από λίγες ημέρες ρώτησα για την έκβαση, ο γιατρός είπε ότι αν φορούσες το κράνος...
Αν φορούσες το κράνος
Αν φορούσες το κράνος
Αν φορούσες το κράνος, αν, αν, αν...
Μια από τις πολλές ιστορίες από το πεδίο μάχης των Αθηνών...
ΜΗΧΑΝΗ & ΚΡΑΝΟΣ ΠΑΝΤΑ
ΙΧ & ΖΩΝΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΠΑΝΤΑ
ΟΧΙ ΚΙΝΗΤΟ & ΤΙΜΟΝΙ
ΟΧΙ ΑΛΚΟΟΛ & ΟΔΗΓΗΣΗ
Σάκης Καρακατσάνης
Διασώστης ΕΚΑΒ
Κεντρική Υπηρεσία Αθηνών
