Κείμενο: Κώστας Γκαζής
Φωτογραφίες: Τάκης Μανιάτης
Συνεργάστηκε: Θοδωρής Ξύδης

Τις γυμνές μοτοσυκλέτες Faster Sons της Yamaha τις ξέραμε. Με το ΜΤ-10 γνωρίσαμε τον Fastest Son, τον ταχύτερο γιο δηλαδή, με πατέρα το YZF-R1 και μητέρα τη σειρά ΜΤ. Δεν μιλάμε απλώς για τη νέα ναυαρχίδα της σειράς ΜΤ, αλλά ένα από τα ικανότερα Streetfighter μοντέλα παραγωγής, που ενθουσιάζει τόσο σε Stunt Riding, όσο και σε Supersport οδήγηση.

Η ατζέντα των designers του MT-10 φαίνεται πως ήταν να δημιουργήσουν την πλέον ακραία, ιδιότυπη, καγκούρικη, φιγουρατζίδικη, φωνακλάδικη μοτοσυκλέτα στην ιστορία της φίρμας. Άλλωστε το τραβάει το είδος.

Ειδικά στη διχρωμία γκρι-φλούο κίτρινο, το ΜΤ-10 μοιάζει με... Rave Party, ενώ χτυπάει στο μάτι και εντυπωσιάζει ακόμα και τους πλέον άσχετους με τη μοτοσυκλέτα. Από την άλλη, είναι τόσο ακραίο, που οι φαν των δύο τροχών πολώνονται.

Μίλησα ακόμα και με ακραίες περιπτώσεις αναβατών, συγκεκριμένα αγωνιζόμενων dragster που δεν τρελάθηκαν με την εξωτερική εμφάνιση του ΜΤ-10, ακριβώς λόγω του απίστευτα extreme design που τους ξένισε.

Κατά μία έννοια, η Yamaha ακολούθησε την ΚΤΜ στον ακραίο Streetfighter σχεδιασμό, όμως αντί για την αισθητική βέλους του SuperDuke R, το ΜΤ-10 ξεχωρίζει για τις πολλές διακοπτόμενες επιφάνειες, τα πολλά επίπεδα στο φέρινγκ και στα πλαστικά, τα οποία από τη μια εντυπωσιάζουν, ενώ από την άλλη... φλυαρούν επιδεικτικά.

Έχει τόσες προεξοχές...

Η... μεσαία μάσκα έχει 2 στρογγυλούς προβολείς, με τον ένα να ανάβει στη χαμηλή σκάλα, ενώ στον προβολέα ανάβει και ο δεύτερος. Ανάμεσα στους προβολείς βρίσκεται ένας κεντρικός αεραγωγός με πλέγμα. Κάτω από τη μαύρη μάσκα με τους προβολείς, έχουμε ένα ακόμη σύνολο πλαστικών, με 2 γκρι πλαστικές... αεροτομές, ενώ πάνω από τη μαύρη μάσκα, βρίσκουμε μία ακόμα (δίχρωμη) μάσκα, με μαύρο στο κέντρο, και φως-σιρίτι DRL, ενώ γκρι έχουν τα 2 πλαστικά εκατέρωθεν της. Πάνω σε αυτή τη μάσκα έχουμε μια κοντή φιμέ ζελατίνα.

Στα πλαϊνά του γκρίζου ρεζερβουάρ έχουμε 2 ακόμα μαύρους αεραγωγούς, που θυμίζουν εκείνους του VMAX. Δυο τρίγωνα πλαστικά προστατευτικά “ντύνουν” τα άκρα του ψυγείου νερού, ενώ πίσω τους βρίσκουμε δύο ακόμα γκρι πλαστικά που κρύβουν την κεφαλή του κινητήρα.

Στα πλάγια του ρεζερβουάρ το ΜΤ-10 έχει δυο μαύρα γκριπ για να ακουμπούν τα γόνατα του αναβάτη, ενώ προχωρώντας προς τα πίσω, έχουμε 2 διαφορετικά πλαστικά στην εξάτμιση, σε μαύρο χρώμα, ένα για να κρύβει το μεγάλο σε μέγεθος καζανάκι, και ένα ακόμη στο τελικό, με σκοπό να του μειώνει οπτικά τον όγκο.

Τέλος, ΚΑΙ στην ουρά έχουμε “τσαχπινιά” στα πλαστικά, με δύο μικρές αεροτομές στο πάνω μέρος της.

Βιομηχανικό αποτέλεσμα έχει και η συστοιχία των ψυγείων, με το ψυγείο της υγρόψυξης στο πάνω μέρος το οποίο συμπληρώνεται από ένα μικρότερο ψυγείο λαδιού στο κάτω μέρος. Διάταξη που φέρνει στο μυαλό το Ducati Streetfighter, και γεμίζει ασφυκτικά την ματιά του θεατή, στο μπροτινό μέρος του ΜΤ-10.

Το κερασάκι αποτελεί η συγκεκριμένη βαφή σε γκρι και κίτρινο φλούο, που... περονιάζει το μάτι, ενώ όπως λένε οι Βρετανοί... it can't be unseen! Όταν τη δεις, το αποτύπωμα της δεν μπορεί πλέον να φύγει από το μυαλό σου, ότι και να κάνεις. Μικρό φάουλ οπτικά, η θέα που έχει ο αναβάτης -αλλά και η θέα της μοτοσυκλέτας από πίσω-, καθώς στο πάνω μέρος του ΜΤ-10 δεν υπάρχει κανένα κίτρινο ίχνος να “σπάσει” το τεράστιο γκρι ρεζερβουάρ που κυριαρχεί έτσι απόλυτα.

Πολυφωνία δίχως προηγούμενο, σε επίπεδο φωνασκίας. Αυτό θα ήταν ίσως κακό για τα περισσότερα είδη μοτοσυκλετών, όχι όμως για ένα Streetfighter που σκοπό έχει την ακραία οδηγική ανάταση του αναβάτη. Είναι loud, και το δείχνει! Και οι οπαδοί της stunt σκηνής θα το εκτιμήσουν δεόντως.

Επικίνδυνο έντομο, δηλητηριώδες ζώο, ψυχεδελικό φυτό, πυρηνικό όπλο. Όλα τα παραπάνω εκφράζουν απόλυτα την σχεδιαστική αισθητική του ΜΤ-10.

Το (άχρηστο για κάποιους) χρηστικό κομμάτι

Είναι λίγο αστείο να συζητούμε το χρηστικό κομμάτι μιας πυρηνικής βόμβας όπως το ΜΤ-10, αλλά θα κάνουμε μια προσπάθεια.

Η σέλα είναι σχετικά ψηλή για αναβάτη ύψους 1.70, οι καθρέπτες έχουν κοντό στέλεχος και δείχνουν αρκετά τους ώμους του αναβάτη, ενώ η μανέτα του συμπλέκτη δεν έχει εύκολη ρύθμιση όπως θα περιμέναμε σε μοτοσυκλέτα αυτής της κατηγορίας και τιμής -του φρένου όμως έχει.

Το τιμόνι δεν κόβει πάρα πολύ, δεν κόβει όμως και λίγο -άριστο για Sport χρήση, ικανοποιητικό και στην αστική οδήγηση στο μποτιλιάρισμα.

Ο κεντρικός διακόπτης είναι λίγο ντεμοντέ, ενώ το κλειδί του ΜΤ-10 δεν έχει κάτι το ξεχωριστό, μην ξεχωρίζοντας από το κλειδί οποιουδήποτε ΜΤ. Υπέροχη είναι η εμφάνιση των ρυθμίσεων στο πάνω μέρος του πλήρως ρυθμιζόμενου πιρουνιού που προέρχεται από YZF-R1, ενώ εύκολο σε ρυθμίσεις είναι και το πίσω Piggyback αμορτισέρ.

Άριστη δουλειά έχει γίνει στην... εξαφάνιση καλωδίων κ.α. στα πλαϊνά της μοτοσυκλέτας, με το αποτέλεσμα να είναι πεντακάθαρο, αφήνοντας να αναδειχθούν ελεύθερα τα μηχανικά μέρη του ΜΤ-10.

Μικρό παράπονο από το κιβώτιο, πέρα από τον σκληρό συμπλέκτη, οι μεγάλες διαδρομές των σχέσεων, που θέλουν μπότα και κίνηση αποφασιστική, “να το εννοείς” όταν κάνεις αλλαγή. Κάποια δυσκολία εμφανίζεται και στην εύρεση νεκράς.

Η ψηφιακή οθόνη των οργάνων έχει μεγάλο όγκο πληροφορίας, από ενδείξεις κοντέρ και στροφές κινητήρα μέχρι ένδειξη σχέσης κιβωτίου, ένδειξη στάθμης καυσίμου και θερμοκρασίας, θερμοκρασία περιβάλλοντος, στιγμιαία και μέση κατανάλωση, ρολόι, shift light, TCS, Mode, κ.α. Καλοδεχούμενη και η έξοδος ρεύματος για GPS.

Άριστη η θέση οδήγησης, όρθια όσο χρειάζεται, προσφέρει έλεγχο, πολύ καλές λαβές από το φαρδύ τιμόνι.

Το ABS στο πίσω μέρος μπαίνει αρκετά εύκολα σε λειτουργία.

Η διαδρομή της ντίζας του συμπλέκτη περνάει πάνω από τον κεντρικό διακόπτη, και σε ενοχλεί λίγο όταν θέλεις να βάλεις-βγάλεις το κλειδί.

Η ποιότητα κατασκευής είναι πολύ καλή, με κάποια παράπονα από τα πλαστικά επιθέματα στο ρεζερβουάρ, για τα γόνατα, τα οποία έχουν τζόγους και δείχνουν φτηνά.

Η θέση του συνεπιβάτη είναι εν πολλοίς διακοσμητική. Πέρα από τη λεπτή σέλα, το θέμα είναι τα μαρσπιέ που βρίσκονται στον Θεό! Πάρα πολύ ψηλά, διπλώνουν πολύ τα πόδια.

Περί ηλεκτρονικών

Θα σταθούμε σε δυο περίεργες κινήσεις της Yamaha όσον αφορά στον προορισμό της μοτοσυκλέτας. Από τη μία ο αναβάτης ΔΕΝ μπορεί να απενεργοποιήσει το ABS -ξεχάστε Endo και πλαγιολισθήσεις με κατεβάσματα πριν τη στροφή- ενώ από την άλλη το ΜΤ-10 έχει... Cruise Control. Πώς; Τι;

Μια ακόμα περίεργη λεπτομέρεια είναι το ότι μπορεί ο αναβάτης να έχει στο αριστερό γκριπ ένα κουμπί με το οποίο μπορεί να εναλλάσσει ενδείξεις στα όργανα, όμως αν θέλει να μηδενίσει κατανάλωση ή χιλιομετρητές πρέπει να απλώσει απαραίτητα χέρι... στα όργανα, καθώς μόνο από εκεί μηδενίζουν οι ενδείξεις!

Άριστο το Traction Control, με τρία επίπεδα. Το επίπεδο τρία είναι το πλέον παρεμβατικό, και προτείνεται για χρήση σε βρεγμένη γυαλισμένη αθηναϊκή άσφαλτο (σούπερ). Το επίπεδο 2 επεμβαίνει πιο αργά, και το επίπεδο 1 αφήνει ακόμα και γλυκές σούζες ισχύος, και ελαφριά πλαγιολίσθηση. Για πραγματικό παιχνίδι πρέπει να απενεργοποιήσεις το Traction Control, και ευτυχώς αυτό γίνεται πανεύκολα και γρήγορα.

Τα τρία Riding Modes (A, B & Standard) αλλάζουν εύκολα από το κουμπί Mode στο δεξί γκριπ, ενώ για αδιευκρίνιστους λόγους η Yamaha ΑΛΛΑΞΕ τις ρυθμίσεις τους, και έτσι ΔΕΝ είναι όπως ήταν στο MT-09, δηλαδή το Α με την πιο απότομη απόκριση. Αντίθετα, στο ΜΤ-10 είναι το Β εκείνο το Mode με την πιο άμεση, απότομη και άγρια απόκριση στο γκάζι, το A είναι κατά τι πιο γλυκό, και το Standard το πιο γλυκό, ομαλό και ελεγχόμενο από όλα -και αυτό που προτιμούσαμε στο 99% των περιπτώσεων. Ουσιαστικά με τον χάρτη Α η απόδοση γίνεται πιο άμεση σε χαμηλές και μεσαίες στροφές, ενώ με το Β γίνεται πιο άμεση -και νευρική- παντού. Η αλήθεια είναι πως στο Β η απόδοση είναι τόσο άγρια και απότομη που πλέον χάνεται η μπάλα από πλευράς ελέγχου. Προσωπικά είμαι αντίθετος στην λογική “σας προσφέρουμε 3 επίπεδα από τα οποία το 1 είναι το καλό, και τα υπόλοιπα 2 έχουν φτιαχτεί για να σκορπίζουν τρόμο”.

Ναι στην διαφορετική απόδοση, αλλά με μέτρο και έλεγχο, γιατί πέρα από τις ευθείες υπάρχουν και οι στροφές, υπάρχουν και τα stunts... και εκεί ο χάρτης Β μετατρέπει το ΜΤ-10 σε σχεδόν ανεξέλεγκτο μαινόμενο ταύρο, με τον αναβάτη να εξασκείται στο ροντέο. Αν αυτό σας εξιτάρει... απλώς πατήστε το κουμπάκι, βρείτε το Β, και προσπαθήστε να κρατηθείτε. Για όλες τις υπόλοιπες στιγμές της ζωής σας, το Standard κάνει καλύτερη δουλειά, με το Α να έπεται στην προτίμηση μου. Σημειώστε πως οι ίπποι παραμένουν στα ίδια -περίπου- επίπεδα (δείτε τη δυναμομέτρηση, όπου το Β έβγαλε την μεγαλύτερη ιπποδύναμη αλλά με ελάχιστη διαφορά), οπότε η αλλαγή αφορά κυρίως στην απόκριση του γκαζιού.

Επίσης αξίζει να αναφερθεί πως το ΜΤ-10 ΚΡΑΤΑΕΙ το mode της επιλογής σας στη μνήμη της μοτοσυκλέτας, ακόμα κι όταν την κλείσετε από τον κεντρικό διακόπτη, χρηστική λεπτομέρεια που κάνει ευκολότερη τη ζωή του αναβάτη. Από την άλλη αν έχετε απενεργοποιήσει το Traction Control και σβήσετε τη μοτοσυκλέτα, όταν την ανοίξετε και πάλι, για λόγους ασφαλείας το Traction Control θα έχει μπει ξανά ON.

Σημειώστε πως το ΜΤ-10 δεν διαθέτει μονάδα μέτρησης αδράνειας IMU, κι έτσι η λειτουργία Traction Control και ABS είναι υποδεέστερη από του YZF-R1, αλλά παρόλα αυτά παραμένει σε υψηλότατα επίπεδα.

Ο συμπλέκτης τώρα, μας λέει η Yamaha, είναι Assist & Slipper, με υποβοήθηση στο τράβηγμα δηλαδή και μονόδρομος (περιορισμένης ολίσθησης). Στη θεωρία το πρώτο, γιατί στην πράξη η υποβοήθηση δεν κάνει αισθητή την παρουσία της, ειδικά όταν έχουμε οδηγήσει άλλους Assist συμπλέκτες. Έτσι η μανέτα αποδεικνύεται σκληρή και κουραστική στη συνεχή χρήση, ενώ η σύμπλεξη είναι ελαφρώς On-Off, και ο συμπλέκτης θέλει εκμάθηση και συνήθεια στην απελευθέρωση του -θέλει πολύ σταδιακή απελευθέρωση στις εκκινήσεις, ειδικά μόλις ξεκινήσεις το πρωί. Και λόγω ενός μικρού κενού στην απόδοση στις ΠΟΛΥ χαμηλές στροφές, θέλει λίγο πατινάρισμα, για να μπείτε στην περιοχή που ξεκινάει το πανηγύρι.

Γκάζια, σούζες, αλητεία

Δηλαδή η απλή καθημερινότητα για το ΜΤ-10. Άρχοντας του σκότους, μάστερ των πολεμικών τεχνών σε κάθε διαδρομή με οδηγικό ενδιαφέρον, αρχιστράτηγος σε drift και rolling burnouts, πρίγκηπας της σούζας -σηκώνεται και με τρίτη στο κιβώτιο-, endo δεν κάνει όπως είπαμε, ενώ εκεί που εντυπωσιάζει είναι σε κάθε διαδρομή με στροφές. Εκεί θα φανεί η προέλευση του από το YZF-R1, και θα ενθουσιάσει με τη συμπεριφορά του και με την ταχύτητα με την οποία μπορεί να κινηθεί. Εμφανώς πιο μαλακές από τους YZF-R1 οι αναρτήσεις, όχι όμως και... τουριστικές. Αν προέρχεστε από Superbikes, θα σας φανούν αρχοντικές, αν πάλι όχι, ίσως τις βρείτε κάπως σκληρές στα κακά οδοστρώματα. Κι όταν αρχίζεις και πιέζεις, τότε γίνονται μαγικές.

Στην ανάβαση Πάρνηθας, απαιτητική διαδρομή για οποιοδήποτε χιλιάρι, το ΜΤ-10 με έκανε να παραμιλάω από ενθουσιασμό, καθώς επιτάχυνε γραμμικά και δυνατά παντού, άλλαζε πορεία αστραπιαία (το μικρότερο μεταξόνιο της κατηγορίας στα 1.400mm), κράταγε πορεία άψογα υπό δυνατό φρενάρισμα, και φρέναρε σαν δαιμονισμένο... και όλα αυτά δίνοντας σου την αίσθηση χειρουργικού εργαλείου. Δίχως τρόμο, δίχως ανώφελες σούζες εκεί που δεν τις χρειάζεσαι, δίχως υπερβολική προσπάθεια από μέρους σου, και δίχως εκπλήξεις από μέρους του, με τις αναρτήσεις να ακολουθούν με μικρομετρική ακρίβεια το οδόστρωμα, “σιδερώνοντας” σαμάρια και λακκούβες, με τη μοτοσυκλέτα βράχο παντού, δίχως να παρουσιάζει ποτέ νευρικότητες στο τιμόνι (διαθέτει και μη-ρυθμιζόμενο σταμπιλιζατέρ).

Ελεγχόμενο, ταχύτατο, ακριβές, σταθερό, ευέλικτο, αποτελεσματικό!

Κερασάκι η εκπληκτική απόδοση από τα ελαστικά Battlax Supersport της Bridgestone. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για βεντούζες που δημιουργούν με κάποιο μαγικό τρικ τεράστια υποπίεση κάτω από το πέλμα τους, ρουφώντας το μεδούλι και την ψυχή του δρόμου. Κορυφαία, μοναδική απόδοση που πρέπει να τη ζήσει κανείς, για να την πιστέψει.

Η δύναμη των 160 εργοστασιακών αλόγων μεταφράζεται σε 139,89 hp στον πίσω τροχό, οι οποίοι σαν νούμερο είναι δυνατό, αλλά σίγουρα όχι κορυφαίο -όταν στο ίδιο δυναμόμετρο έχουμε μετρήσει το 1290 Super Duke R στους 157,12 hp.

Όπως βέβαια δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε, τα νούμερα έχουν πάντα σημασία, αλλά ποτέ την απόλυτη και τη μόνη. Αποτελούν στοιχεία της εξίσωσης, με πολλές ακόμα παραμέτρους να δημιουργούν το συνολικό αποτέλεσμα.

Ένα ακόμη σημείο στο οποίο το MT-10 δείχνει να μην έχει αντίπαλο (μετά την ελεγχόμενη δύναμη, και τη δυνατότητα να μεταβληθεί σε fastest moving object δίχως δράματα) είναι η μοναδική ελαστικότητα του κινητήρα του. Κινήθηκα αρκετά στο μποτιλιαρισμένο κέντρο της Αθήνας, και δεν μπορούσα να σταματήσω να εντυπωσιάζομαι με την ανυπαρξία σκορτσαρίσματος και το γουργούρισμα του μοτέρ, ακόμα και με 3η σχέση στο κιβώτιο κάτω από τις 2.000 rpm. Μια μοτοσυκλέτα με πολύ μακρύ γρανάζωμα (265 χλμ/ώρα στον κόφτη) -όπως τα περισσότερα χιλιάρια Streetfighter- ΔΕΝ έχει δικαίωμα να δουλεύει τόσο καλά στις χαμηλές στροφές με μεγάλες σχέσεις στο κιβώτιο. Ναι, αλλά το ΜΤ-10 κάνει ακριβώς αυτό. Cruising, αν έτσι θέλετε, δίχως να χάνει ούτε χτύπο, υποδειγματική βόλτα με ελάχιστα χιλιόμετρα στο κοντέρ, και φυσιολογική παραγωγή θερμότητας που δεν ψήνει πόδια. Πόσο πιο ολοκληρωμένο μπορεί να γίνει ένα Fighter 1000; Πραγματικά δεν ξέρω.

Η κατανάλωση κατά τη διάρκεια του τεστ κυμάνθηκε από 8,6 λίτρα σε εξαγριωμένη οδήγηση, όμως σε πιο ήρεμες καταστάσεις είδαμε μέση κατανάλωση 7,5 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα, κατανάλωση λογικότατη για χιλιάρι επιδόσεων.

Κάτι ακόμα εντυπωσιακό είναι ο ήχος της εξάτμισης. Στο ρελαντί δεν σε τρελαίνει, με τον Crossplane στρόφαλο να βγάζει ήχο που ακούγεται ελαφρώς... αρρύθμιστος, όμως μόλις οι στροφές ανέβουν ελάχιστα, αρχίζει ένα μουγκρητό, που όμοιο του δεν έχετε ξανακούσει! Κάπως σαν διασταύρωση Sepultura με Whiplash -αν σας αρέσουν τα σκληρά.

Πανέμορφο, ταχύτατο, ικανότατο

Το Yamaha MT-10 είναι ένα από τα αποτελεσματικότερα γυμνά μοντέλα σε Supersport οδήγηση που έχουμε οδηγήσει ποτέ. Ίσως το αποτελεσματικότερο. Δυνατό χαρτί -ή αδύνατο σημείο κατ' άλλους- η ευκολία με την οποία μπορεί να κινηθεί σε φρενήρεις ρυθμούς. Χωρίς να εμπνέει τρόμο, χαρίζει Superbike συγκινήσεις στον αναβάτη, εμπνέοντας τεράστια εμπιστοσύνη όσον αφορά στη συμπεριφορά, στο κράτημα και στην πληροφόρηση που παρέχει. Ρουκέτα εδάφους-εδάφους, που δεν σηκώνει σούζα όποτε του καπνίσει, αφήνοντας τον αναβάτη του να απολαύσει γρήγορη οδήγηση.

Κι όταν ο αναβάτης θελήσει να παρεκτραπεί με σούζες και drift, το MT-10 δεν θα πει όχι, ανεβάζοντας το κασέ του όσον αφορά στα... ακροβατικά. Αξιοσημείωτο όμως είναι πως δουλεύει υποδειγματικά και σε ρυθμούς χαλαρής βόλτας αλλά και στο μποτιλιάρισμα, ενώ διαθέτει εμφάνιση “φτιαγμένου” Stunt Bike -ειδικά στον χρωματισμό Night Fluo της μοτοσυκλέτας δοκιμής (οι άλλοι δύο είναι οι Tech Black και Race Blu).

Σου αφήνει μια γεύση μοναδικής ολοκλήρωσης, και την αίσθηση πως οδηγείς κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Στα 14.500 ευρώ η τιμή του είναι ανταγωνιστική, ενώ για την εμπειρία οδήγησης που παίρνεις, δείχνει πραγματική ευκαιρία. Για όσους τώρα θέλουν το... κάτι παραπάνω, μην ξεχνάτε και το ακόμα πιο exclusive -και ακριβοθώρητο- MT-10 SP με ηλεκτρονικές αναρτήσεις Ohlins, κ.α., έκδοση που παρουσιάστηκε στην Intermot 2016, και αναμένεται να φτάσει στους dealers τον Φεβρουάριο του 2017. Fastest Sons indeed.

Τεχνικά χαρακτηριστικά

Δυναμομέτρηση

Παρακολουθήστε παρακάτω το βίντεο της δυναμομέτρησης του MT-10 στο δυναμόμετρο του Power House Engineering.

Και δείτε το αποτέλεσμα στην παρακάτω φωτογραφία. Η καλύτερη δυναμομέτρηση ήρθε με τον χάρτη Β.

Φωτογραφίες κίνησης

Φωτογραφίες λεπτομερειών