Στην αγορά κυκλοφορούν πλέον δεκάδες μοντέλα τα οποία έχουν μια δυσκολία ως προς την κατάταξη τους σε μια από τις γνωστές κατηγορίες μοτοσυκλετών. Έχουν όρθια θέση οδήγησης, μεγάλα τιμόνια, ζάντες διαμέτρου 17 ιντσών με φαρδιά ελαστικά δρόμου, πολύ ισχυρούς κινητήρες (σε σχέση με τα On-Off) και σχετικά μεγάλες διαδρομές αναρτήσεων. Είναι πολύ “street” για να χαρακτηριστούν On-Off, από την άλλη όμως τα χαρακτηριστικά τους δεν εμπίπτουν μέσα στο φάσμα των street. Άρα; Τι είναι αυτές οι μοτοσυκλέτες τελικά;

Το σίγουρο είναι πως είναι πλέον αρκετές, ώστε –δικαιωματικά- να αποκτήσουν μια δική τους, ξεχωριστή κατηγορία. Οι δεσμοί τους με το χώμα είναι εξαιρετικά ασθενείς, το πεδίο στο όποιο κινούνται είναι η άσφαλτος, έχοντας όμως λόγο των χαρακτηριστικών τους, την δυνατότητα να οδηγηθούν γρήγορα σε “χαλασμένα” κομμάτια δρόμων με λακκούβες και “μπαλώματα”.

Ως εκ τούτου, μια ονομασία που τελικά φαίνεται να επικρατεί για αυτά τα μοντέλα, είναι το “Street Adventure”. Πολλοί μπορεί να αναρωτηθούν βέβαια για το πόσο “περιπέτεια” μπορεί να κρύβει η κίνηση με μια μοτοσυκλέτα αποκλειστικά στο ασφάλτινο δίκτυο, αλλά μάλλον δεν έχουν οδηγήσει χειμώνα στις παρυφές των Ελληνικών βουνών…

Σε κάθε περίπτωση, στο θέμα που ακολουθεί αναλύεται η εξέλιξη αυτής της κατηγορίας, με τα μοντέλα σταθμούς που σταδιακά μας οδήγησαν στο σήμερα.

Δεκαετία 1980 – Οι πολύ μακρινοί πρόγονοι

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, παρουσιάζονται δυο μοτοσυκλέτες οι οποίες ταράσσουν τα νερά, η κάθε μια με τον δικό της τρόπο, αποτελώντας αμφότερες κάτι το καινοτομικό στον χώρο των δύο τροχών. Κοινό τους χαρακτηριστικό, είναι και οι δύο μοντέλα της Yamaha, μιας εταιρείας που έχει στο DNA της την τόλμη και την πρωτοπορία.

Το TDR 250 (1988), φέρει έναν δίχρονο, δικύλινδρο σε σειρά κινητήρα, “δανεισμένο” από τα TZR 250 της εποχής και δεν μπορεί να καταταχθεί σε καμία κατηγορία. Έχει μπροστινό τροχό 18” ιντσών, σε μια εποχή που οι κατηγορίες ήταν είτε οι “χωμάτινες”, με 21” τροχούς, είτε οι “ασφάτινες”, με τροχούς 17” ή 16”, έχει fairing και μοιάζει με On-Off αλλά χωρίς ψηλό φτερό. Γενικά μπερδεύει τον κόσμο που αναρωτιέται ποιο είναι το πεδίο χρήσης του μοντέλου, αφού δεν φαίνεται  να ανήκει σε καμία από τις υπάρχουσες –τότε- κατηγορίες. Μετά τις πρώτες δοκιμές, οι απαντήσεις δίνονται.


Yamaha TDR 250

Το TDR 250 είναι μια εντελώς καινούργια πρόταση (και κατηγορία), μπορεί να οδηγηθεί πάρα πολύ γρήγορα σε δρόμους κακής ποιότητας με στροφές και ο τίτλος του “φονέα γιγάντων” του αποδίδεται δικαιωματικά, αφού έχει την ικανότητα να κάνει “γιο-γιο” πολλά από τα street και sport μοντέλα της εποχής εκείνης στα στροφιλίκια. Πρόκειται για μια πάρα πολύ σημαντική μοτοσυκλέτα η οποία ήταν και η πρώτη που έδωσε στον κόσμο να καταλάβει ότι γρήγορη οδήγηση στην άσφαλτο δεν σημαίνει απαραίτητα clip on και απόλυτη street φιλοσοφία.

Τρία χρόνια μετά το TDR 250, η Yamaha τολμά και πάλι κάτι ριζοσπαστικό. Έχοντας από νωρίς διαπιστώσει και διαβλέψει ότι τα Mega On-Off πατάνε σπάνια στο χώμα παρουσιάζει το TDM 850, μια μοτοσυκλέτα που φαίνεται να συνδυάζει χαρακτηριστικά και από τις δύο τότε κραταιές κατηγορίες, τα Street και τα On-Off.


Yamaha TDM 850

Το TDM φέρει τον κινητήρα του Super Tenere 750 με αυξημένη χωρητικότητα (77 ίπποι απόδοση), ατσάλινο πλαίσιο deltabox, σχετικά μεγάλες διαδρομές αναρτήσεων, τροχούς σε διάμετρο 18 ίντσες μπροστά και 17 πίσω, με ελαστικά 110/80 και 150/70 αντιστοίχως, και ένα πολύ ισχυρό σύστημα πέδησης.  Είναι η μοτοσυκλέτα που θεωρείται η πρώτη του είδους σε αυτή την κατηγορία, που τότε δεν είχε “εφευρεθεί” καν. To TDM, ήταν πραγματικά μια κατηγορία από μόνο του και η εμπορική του επιτυχία, άνοιξε το δρόμο και σε άλλους κατασκευαστές, για να επιχειρήσουν αργότερα κάτι παρόμοιο.

Δεκαετία 1990 – Μια νέα τάση δημιουργείται

Την δεκαετία του 1990 παρουσιάζονται μοντέλα τα οποία, το καθένα με τον τρόπο του, προσπαθούν να ανιχνεύσουν τα όρια μια νέας κατηγορίας που φαίνεται ότι πρόκειται να δημιουργηθεί. Το 1991, παρουσιάζεται ένα από τα πλέον παραγνωρισμένα μοντέλα της ιστορίας. Παρά το ότι ήταν αυτό που για πρώτη φορά έδωσε με απόλυτη ακρίβεια σχήμα στην Street Adventure κατηγορία, έχει ξεχαστεί από τους περισσότερους, με άλλα, μεταγενέστερα μοντέλα, να κλέβουν την δόξα του. Ο λόγος για το Nordwest 600 της Gilera, μια μοτοσυκλέτα με μονοκύλινδρο, υγρόψυκτο κινητήρα 558 κ.εκ., που ακολουθούσε δομικά και εργονομικά το On-Off πρότυπα της εποχής, αλλά έφερε επίσης ανεστραμμένο πιρούνι, ζάντες και ελαστικά σε ξεκάθαρα street διαστάσεις (120/60-17” και 160/60-17”) και πανίσχυρα φρένα με δύο δίσκους διαμέτρου 270 χλστ. μπροστά, που συνεργάζονταν με τετραπίστονες δαγκάνες.


Gilera Nordwest 600

Αν το TDM 850 ήταν ο “πρόλογος” το Gilera Nordwest, ήταν το “κύριο θέμα”, μια μοτοσυκλέτα πολύ μπροστά από την εποχή της. Δυστυχώς, παρά το ότι επρόκειτο για ένα εξαιρετικό σε οδηγική συμπεριφορά μοντέλο, δεν είχε την απήχηση που του άξιζε, κυρίως γιατί το δίκτυο πωλήσεων της Gilera δεν ήταν πολύ ανεπτυγμένο και γιατί ο κόσμος ήταν διστακτικός απέναντι σε κάτι τόσο “έξω από τα συνηθισμένα”.  


BMW F650ST 

Η παρουσίαση του KTM Duke, το 1994, είναι αυτή που από πολλούς θεωρείτε ως το σημαντικότερο γεγονός για την κατηγορία μέσα στην δεκαετία του 1990, ωστόσο εκτός του ότι είναι μεταγενέστερη του Nordwest, είχε επίσης τις βάσεις της περισσότερο στα SM δεδομένα.


Triumh Tiger 900

Mέσα σε αυτή την δεκαετία συντελείται επίσης και μια αλλαγή, με πολλά On-Off να παρουσιάζονται με τροχούς 19 ιντσών μπροστά και περισσότερο ασφάλτινα χαρακτηριστικά, σηματοδοτώντας μια μεταστροφή της κατηγορίας, που απομακρυνόταν όλο και πιο πολύ από το χώμα. Την αρχή την είχε κάνει πιο νωρίς η Aprilia με το Pegaso 600 του 1989, ενώ αξίζει επίσης να αναφερθούν μοτοσυκλέτες όπως το BMW F650ST (1993) με 18άρη μπροστινό τρόχο, καθώς και το Triumph Tiger 900 (1993 επίσης), μια μοτοσυκλέτα της κατηγορίας των On-Off, με αρκετή street φιλοσοφία και παρουσία στον δρόμο όμως, κυρίως λόγο του κινητήρα και του 19” τροχού μπροστά.

Το Millennium και η εδραίωση της κατηγορίας

Το 2000 η Cagiva παρουσιάζει το Navigator 1000, μια μοτοσυκλέτα που φέρνει στο λίτρο την φιλοσοφία των Street Adventure, έχοντας τον V2 κινητήρα του Suzuki ΤL1000R (υπήρχε συνεργασία Cagiva – Suzuki τότε), 18αρη μπροστινό τροχό και στήσιμο με περιφερειακά που ταίριαζαν περισσότερο σε street δεδομένα.


Cagiva Navigator 1000

Ένα χρόνο πιο μετά, το 2001, η BMW παρουσιάζει το F650SC Scarver, ένα μοντέλο που βασίζεται στην πλατφόρμα των μονοκύλινδρων “F” των Βαυαρών, έχοντας όμως πολύ προχωρημένη σχεδίαση, αποθηκευτικό χώρο στο ρεζεβουάρ, μετάδοση με ιμάντα, μονόμπρατσο ψαλίδι και 17άρηδες τροχούς με ελαστικά 110/70 και 160/60. Ήταν η commuting – φουτουριστική εκδοχή της Street Adventure φιλοσοφίας.


BMW F650SC Scarver

Αν τα Scarver της BMW ήταν προχωρημένο σχεδιαστικά, τότε το Multistrada 1000 της Ducati, που παρουσιάστηκε το 2003, ήταν από “άλλο πλανήτη”. Ο αμφιλεγόμενος σχεδιαστής Pierre Terblanche, προσέδωσε στην μοτοσυκλέτα μια ξεχωριστή, στα όρια του εκκεντρικού εμφάνιση, ίσως γιατί το συγκεκριμένο μοντέλο ήταν το πρώτο που ενέπιπτε ακριβώς στην περιγραφή της σημερινής, Street Adventure κατηγορίας. Προηγούταν δηλαδή κατά πολύ της εποχής του και το δήλωνε και εμφανισιακά. Μεγάλος κυβισμός, όρθια θέση οδήγησης, street στήσιμο, πολύ αξιόλογα περιφερειακά, εξαιρετική οδηγική συμπεριφορά. Α ναι, και το χώμα να το βλέπει “με το κιάλι” κανείς. Αυτό σημαίνει Street Adventure και η Ducati το παρουσίασε πρώτη στην πιο ολοκληρωμένη του μορφή και αυτή που αποτελεί και τον κανόνα στις μέρες μας.


Ducati Multistrada 1000

Το νερό είχε μπει στο αυλάκι πλέον και σιγά – σιγά άλλοι κατασκευαστές παρουσίαζαν τις δικές τους προτάσεις πάνω στο θέμα. Αξίζει να αναφερθούν τα Buell Ulysses XB12XT και Benelli TRE-K, ενώ η απόδειξη ότι η συγκεκριμένη κατηγορία θα έχει μέλλον, ήρθε από την Kawasaki, που το 2006, αποφάσισε η εκπροσώπηση της στα μεσαία On-Off να γίνεται εναλλακτικά, με το Versys 650, ένα μοντέλο που εισήγαγε της Street Adventure φιλοσοφία σε πιο μαζικά εμπορικά πλαίσια.


Buell Ulysses XB12XT


Benelli TRE-K


Kawasaki Versys 650

Η κατάσταση σήμερα

Στις μέρες μας, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την ύπαρξη της κατηγορίας αυτής καθώς και το ότι έχει θέση και ουσία στα μοτοσυκλετιστικά δεδομένα της παγκόσμιας αγοράς. Οι περισσότερες εταιρείες έχουν ή είχαν ένα Street Adventure μοντέλο στη γκάμα τους, ενώ συνεχώς παρουσιάζονται νέες προσθήκες από αναπτυσσόμενους κατασκευαστές. Το θέμα είναι αν όλο αυτό, που τώρα βρίσκεται στο ζενίθ του, “ξεφουσκώσει” μετά από κάποια χρόνια. Δύσκολο να απαντηθεί κάτι τέτοιο, η αγορά μοτοσυκλέτας δεν είναι κάτι “στατικό” και παγιωμένο, συνεχώς εξελίσσεται και αναπτύσσεται προς κατευθύνσεις που εξυπηρετούν τις εκάστοτε ανάγκες και τα θέλω των μοτοσυκλετιστών. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει λοιπόν προς τα πού θα πάνε τα πράγματα σε μεγάλο μήκος χρόνου. Προς το παρόν, τα Street Adventure είναι εδώ, αποτελούν μια πραγματικότητα και μπορούν να καλύψου ένα ευρύ φάσμα απαιτήσεων και αναγκών των σύγχρονων μοτοσυκλετιστών.