Παγωμένο καλωσόρισμα
Αποχαιρετήσαμε το Ελσίνκι με 20 βαθμούς Κελσίου, αλλά όσο πιο βόρεια προχωρούσαμε, τόσο η θερμοκρασία έπεφτε. Παράλληλα, το χιόνι έκανε την εμφάνισή του στις άκρες του δρόμου, ενώ πάμπολλες λίμνες παρουσιάζονταν λευκές και παγωμένες. Γνωρίζαμε ότι ήταν ζήτημα χρόνου να δούμε τον υδράργυρο να κατρακυλά κάτω από τους 0 βαθμούς Κελσίου. Πάντως ο ήλιος -παρότι με δόντια και μάλιστα «κοφτερά»- εξακολουθούσε να μας χαμογελά. Είχαμε πετύχει τον τέλειο συνδυασμό: ουρανός Ελλάδας και θερμοκρασίες Λαπωνίας!
Σύντομα, ο αυτοκινητόδρομος μεταμορφώθηκε σ’ έναν άψογο επαρχιακό οδικό άξονα, με χαμηλά όμως όρια ταχύτητας, γεγονός σαφώς εκνευριστικό και καταπιεστικό. Έπρεπε ωστόσο να τηρούμε ευλαβικά τα όρια ταχύτητας, γιατί τα πρόστιμα ήταν αρκετά τσουχτερά και δεν είχαμε καμία διάθεση να ενισχύσουμε τα φιλανδικά δημόσια έσοδα…
Στο χωριό του Αη Βασίλη
Μετά από 800 χιλιόμετρα και δυο μέρες στον δρόμο, μάς υποδέχτηκε η πόλη Rovaniemi, με θερμοκρασίες που άγγιζαν τους 3 C. Καθοδόν, συνηγορήσαμε κι εμείς με την άποψη ότι η Φιλανδία είναι η «Χώρα των Χιλίων Λιμνών»...
Στη Rovaniemi ανταμωθήκαμε με τον Αρκτικό Κύκλο. Πρόκειται για τον παράλληλο γεωγραφικού πλάτους 66° 33΄ 38΄΄ βόρεια του Ισημερινού, ο οποίος χωρίζει την Αρκτική ζώνη από την Βόρεια ήπια ζώνη της κυρίας Εύκρατης ζώνης. Οι ντόπιοι, έχοντας εκμεταλλευτεί τουριστικά την γεωγραφική αυτή ιδιαιτερότητα, έκτισαν στο σημείο του Αρκτικού Κύκλου το διάσημο πλέον χωριό του Αη Βασίλη, μια εμπορική ατραξιόν που λειτουργεί όλο τον χρόνο προσελκύοντας χιλιάδες επισκέπτες. Η χαρά του Γιώργου, κυριολεκτικά.
Εκτός όμως από το να αγοράσουμε χριστουγεννιάτικα σουβενίρ πασχαλιάτικα (!), στο χωριό του Αη Βασίλη είχαμε έρθει για μια ακόμα αποστολή: να "πατήσουμε" πάνω στον Αρκτικό Κύκλο! Και τελικά την επιτελέσαμε, με ανείπωτη χαρά και ενθουσιασμό: 66° 33΄ 38΄΄ λοιπόν…
Επιστροφή μετά από 28 χρόνια…
Από την Rovaniami μόλις 700 χλμ. μας χωρίζουν πλέον από τον απώτατο προορισμό του“2 GENERATIONS’ RIDE – CAPE 2 CAPE”. Ήταν ανήμερα Πάσχα όταν ξεκινούσαμε την πορεία μας προς το Nordkapp, το βορειότερο χερσαίο ακρωτήριο της Ευρώπης! Παραδόξως όμως, μια απέραντη θλίψη και μελαγχολία μας είχε κυριεύσει. Ο λόγος; Άλλοι έτρωγαν ψητό αρνί στην πατρίδα κι εμείς εδώ στην ξενιτιά τρώγαμε ψητές… ρέγγες!
Μπορεί ο οδικός άξονας μέχρι το Nordkapp να ήταν ανοικτός από τα χιόνια, όμως, η πρόγνωση του καιρού για τις επόμενες 48 ώρες δεν ήταν ωστόσο ευχάριστη. Στο νησί του ακρωτηρίου αναμένονταν σφοδρές χιονοπτώσεις – ευτυχώς στην διάρκεια της δεύτερης ημέρας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι είχαμε στην διάθεσή μας μόνο μια μέρα για να φτάσουμε - με αφετηρία την κωμόπολη Inari - στο Nordkapp και αμέσως μετά να απομακρυνθούμε όσο πιο πολύ γίνεται. Τι κάνουμε λοιπόν Γιώργο; Να επιχειρήσουμε μια αυθημερόν καταδρομική επίθεση στο ακρωτήρι; Και το ρωτάς μπαμπά; Φύγαμε!
Έτσι κι έγινε τελικά… «Μαστιγώνοντας» αλύπητα το σιδερένιο άτι, χιονισμένα τοπία, γραφικά ψαροχώρια, αμέριμνοι τάρανδοι και εξαίσιες θαλασσινές εικόνες πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας σαν κινηματογραφική ταινία. Μέχρι που αντίκρισα ξανά την υδρόγειο σφαίρα του Βορείου Ακρωτηρίου. Μετά από 28 ολόκληρα χρόνια…
Πατέρας και γιός στο Nordkapp
Εδώ, ο καβαφικός πηγαιμός του “CAPE 2 CAPE” έφτασε στο τέλος του. Μακρύς και κρύος (κυριολεκτικά) ο δρόμος μέχρι την βόρεια εσχατιά της Ευρώπης, γεμάτος όμως μοναδικές παραστάσεις, ανεκτίμητες εμπειρίες και δυνατά συναισθήματα, που ευγνώμονες “κρύψαμε» βαθειά μέσα στις ψυχές μας για πάντα. Πατέρας και γιός…
Η “Ιθάκη” μας ήταν εδώ –στην άκρη του γκρεμού– και μας καρτερούσε ατενίζοντας τον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό. Μπροστά στην υδρόγειο σφαίρα του Βορείου Ακρωτηρίου, στήσαμε με τον Γιώργο ένα μικρό, αυθόρμητο πανηγύρι. Όλη η ένταση, η κούραση και η προσμονή των προηγούμενων ημερών, μοιραία βρήκαν λυτρωτικά διέξοδο. Αγκαλιαστήκαμε ζεστά, πανηγυρίσαμε παθιασμένα, φωτογραφηθήκαμε με τρέλα. Ναι, τα είχαμε καταφέρει! Πατέρας και γιός…
Από το Ταίναρο στο Nordkapp. Η ψυχή, το πάθος, η προσπάθεια, η θέληση, η αγάπη, το όνειρο! Ταξιδευτές στην ίδια σέλα της ζωής…