Αργότερα, άρχισαν να καταφθάνουν στην χώρα μας οι πρώτοι εξοπλισμοί για την προστασία του αναβάτη, τα κράνη, τα δερμάτινα μπουφάν, τα παντελόνια και οι μπότες. Αλλά ακόμη, ένας αναβάτης με κράνος, ήταν σίγουρα η εξαίρεση, και όχι ο κανόνας. Άσε που το να φοράς κράνος, έμοιαζε μέχρι και ως ντροπή.
Τότε, εκείνη τη δεκαετία του ’80, είχε μόλις συσταθεί και η πρώτη λέσχη μοτοσυκλετιστών στην Ελλάδα, η ΛΕΜΟΤ, με τα μέλη της να δημιουργούν την πρώτη ομοσπονδία, προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα, να βάλουν το ληθαράκι ώστε η μοτοσυκλέτα στο σύνολο της να γίνει αποδεκτή από την κοινωνία.
Από αλήτες τσαντάκιδες μηχανόβιοι, να γίνουν μοτοσυκλετιστές, τους οποίους να αποδέχεται ο κόσμος. Και μάλιστα, η ΜΟΤΟΕ, όπως ονομάστηκε, κατάφερε να υπάρχουν αυτοκόλλητά της στις μοτοσυκλέτες, και οι αστυνομικοί της εποχής να τα αναγνωρίζουν, και να τους αφήνουν να συνεχίσουν τη διαδρομή τους ‘’απροβλημάτιστα’’.
Μεγάλο κατόρθωμα της εποχής, μεγάλη και η συμβολή του ειδικού τύπου που επέμενε στην χρήση εξοπλισμού, με φωτογραφίσεις, παρουσιάσεις, αφιερώματα, ενώ και οι σχολές που ‘’ήρθαν’’ και ξεκίνησαν σεμινάρια στην Ελλάδα, συνέβαλαν φυσικά στην διάδοση του μοτοσυκλετισμού, και στην εκπαίδευση του κοινού.
Όλα αυτά τα χρόνια, πραγματοποιείτο από την ΜΟΤΟΕ η Πανελλήνια Συνάντηση Μοτοσυκλετιστών, η οποία ξεκίνησε από το φιλικό κλίμα εκείνου του πρώτου προεδρείου, να καταντήσει ένα τσίρκο για κάθε είδους εκολλαπτόμενους “stunt riders”. Οοι οποίοι λίγο – πολύ, περίμεναν πως και πως αυτή τη στιγμή της χρονιάς, προκειμένου να κάψουν λάστιχα με burnout, να σουζάρουν όπως και όπου, να κάνουν παντιλίκια και κόντρες μέσα σε κόσμο, να κινδυνεύσουν αυτοί και οι γύρω τους, να προκαλέσουν και να προκληθούν.
Η ίδια ιστορία κάθε φορά, που άλλαζε σαν θίασος μέρος, από camping σε camping, φτάνοντας μάλιστα και στην ύπαρξη θυμάτων.
Μία άσχημη ιστορία, με σταθερά ανοδική εξέλιξη προς το αρνητικό, με τους ‘’κάγκουρες’’ κάθε επιπέδου να τιμούν την εκδήλωση. Και την Ομοσπονδία, να την διοργανώνει κάθε φορά, αψηφόντας για μέτρα ασφαλείας, για μείωση των φαινομένων, για μία κατεύθυνση προς την εποχή που ζούμε, την σύγχρονη μοτοσυκλέτα και τον σύγχρονο μοτοσυκλετιστή.
Τα λεφτά πολλά βλέπετε, και όταν τα έσοδα μίας Ομοσπονδίας έρχονται κυρίως από την Πανελλήνια Συνάντηση, τα στραβά μάτια έχουν την τιμητική τους.
Και φτάνουμε αισίως στην 41η συνάντηση, που έλαβε χώρα αυτή τη φορά στην Αμάρυνθο, στην ευρύτερη περιοχή της Εύβοιας, όπου η επιλογή, για δεύτερη συνεχόμενη φορά, ξενοδοχειακού συγκροτήματος αντί για camping, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων.
Μετά την Κέρκυρα του 2022, όπου το νέο ‘’πρόσωπο’’ του μοτοσυκλετισμού έλαβε χώρα, ήρθε η Αμάρυνθος, και το θέμα φυσικά δεν είναι το αν κάποιος θα μείνει σε σκηνή ή σε 5στερο. Δικαίωμά του, αν και το ‘’πνεύμα’’ του μοτοσυκλετισμού, τρέφεται αλλιώς, και σίγουρα, υπήρχαν εκείνο το τριήμερο του αγίου πνεύματος δεκάδες εναλλακτικές για εκδρομές και μοτοσυγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα.
Το θέμα είναι ότι τα γεγονότα που λάμβαναν χώρα κάθε χρονιά, μετακόμισαν και στην Αμάρυνθο, και γιατί να μην γίνει αυτό, εύλογα θα αναλογιστεί κάποιος.
Όλα τα μακρυψάλιδα, turbo / nitro, κ.α., κάθε λογής κάγκουρες με οδηγικές ικανότητες, τα λάστιχα που άφησαν τον καπνό που θα μείνει μέρες στον αέρα και χρόνια στις μνήμες των ντόπιων, οι κόντρες και η επιθετική διάθεση, οι τσαμπουκάδες στα καταστήματα, η απλήρωτοι λογαριασμοί σε καφετέριες – κάποιος έκλεισε το μαγαζί του για να μην το βανδαλίσουν, και άλλα πολλά, συνέβησαν στην Αμάρυνθο. Περάσαμε από εκεί, το είδαμε, το βιώσαμε ως περαστικοί ταξιδιώτες, γιατί σε καμία περίπτωση δεν θα ‘’τιμούσαμε’’ μία τέτοια διοργάνωση.
Και μέσα στο χώρο της Πανελλήνιας, στο ξενοδοχείο, άλλος κόσμος. Πισίνες, μπουφέδες, φωτογραφίες, συγχαρητήρια μεταξύ των οργανωτών, όλα κρέμα.
Και τι μας νοιάζει τι θα γίνει απ’ έξω; Ας καούν, ας σκοτωθούν, ας βγάλουν τα σώψυχά τους τα παιδιά, να περάσουν καλά, όπως νομίζουν, όπως τους αρέσει, αρκεί να γεμίσουμε τα δωμάτια, να πάει καλά η πανελλήνια, να δείξουμε ότι το κάναμε καλά.
Τι ακριβώς προσφέρει αυτή η εκδήλωση στον Έλληνα μοτοσυκλετιστή; Τον ξεφτιλίζει; Αμαυρώνει την εικόνα που έχει ο κάθε ένας στην κοινωνία, που οδηγάει μία μοτοσυκλέτα από hobby, που έχει κάνει μία επένδυση την οποία χαίρεται μαζί με την παρέα του, και ταυτόχρονα βάζει και το κεφάλι του στη φωτιά;
Είναι αυτό που θέλουμε ως μοτοσυκλετιστές; Μας αρέσει να μας κοιτάνε και να λένε ‘’αυτοί’’ και να μην ξαναπατήσουν το πόδι τους στα μέρη μας;
Και τι να κάνει η Ομοσπονδία θα μου πείτε. Ας κάνει τα βασικά, έχοντας εμπειρία από 40 ακόμη πανελλήνιες συναντήσεις: Να ενημερώσει από πριν ότι καταδικάζει κάθε είδους τέτοια ευτράπελα, που συμβαίνουν σε εξωτερικούς χώρους και φυσικά δεν είναι υπεύθυνη γι’ αυτά, και ας ενημερώσει την αστυνομία, ότι θα συμβούν, να κατεβάσει κλούβες με ΜΑΤ, να επιβάλλουν το νόμο.
Δεν γίνεται αυτή η ημερομηνία να ανήκει σε κάθε λογής κάγκουρες, χαρισμένη από την Ομοσπονδία. Αν είναι έτσι, ας καταργηθεί. Αλλά είναι και τα λεφτά βλέπεις.
Ας ξεκινήσουμε από κάπου. ΔΕΝ γίνεται να συμβαίνουν αυτά τα ξεφτιλίκια εν έτη 2023, και η ΜΟΤΟΕ να πετάει χαρταετό και να καρπώνεται άλλη μία επιτυχημένη διοργάνωση.
Αυτό που συνέβη για μία ακόμη φορά, είναι ξεφτίλα. Δεν το στηρίζουμε, δεν συντασσόμαστε, δεν μας αντιπροσωπεύει.
Τα λόγια είναι φτώχια. Μία φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις και αυτό το τριήμερο, υπήρχαν εκατομμύρια λέξεις από φωτογραφίες και video που κάνουν το γύρο του διαδικτύου.
Όχι, δεν θα δημοσιεύσουμε καμία. Θα κρατήσουμε τον μοτοσυκλετισμό – αλλά και τις οδηγικές μας ικανότητες, για πάρτη μας.
Δεν μας φταίει κανείς άλλος να τον ‘’πάρουμε’’ μαζί μας. Κυριολεκτικά, και μεταφορικά.
Αυτό που συνέβη, ήταν μία πανελλήνια αποτυχία. Συγχαρητήρια.
Τάκης Μανιάτης
