...σε βαθμό που να μην μπορεί κανείς να ξεκινήσει κουβέντα χωρίς αυτή να έχει
μέσα της τον ιό.

Λόγω της «τέλειας καταιγίδας» έλλειψης ημιαγωγών, μπλοκαρίσματος της διώρυγας του Σουέζ, και αύξηση ζήτησης δικύκλων αλλά και αύξηση τιμής στα κοντέινερ, καταιγίδα στην οποία έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, η αγορά για την ώρα έχει φρενάρει όσον αφορά στην εισροή νέων μοντέλων.

Είναι πολλά τα αναμενόμενα μοντέλα της φουρνιάς του 2021 που συνήθως θα ήταν στη χώρα μας κατά τον Μάρτιο, Απρίλιο, Μάιο, άντε Ιούνιο το αργότερο, και που τώρα, λόγω αυτής της καταιγίδας πληγμάτων θα φτάσουν στους καταναλωτές ακόμα και τον… Οκτώβριο, τον Νοέμβριο, ή και τον Δεκέμβριο του έτους!

Καταλαβαίνετε πως οι αγοραστές είναι εκνευρισμένοι, στεναχωρημένοι και θυμωμένοι, εκφράζοντας μάλιστα πολλές φορές τα συναισθήματα τους αυτά στα social media, σε καμπάνιες νέων μοντέλων που τρέχουν οι εταιρείες.

Ποιος όμως θα φανταζόταν τη ζήτηση που θα είχαμε για δίκυκλα την Άνοιξη και το Καλοκαίρι του 2021, για να κάνει την αντίστοιχα γιγαντιαία παραγγελία και στο σωστό χρονικό διάστημα. Οι περισσότερες εταιρείες έπαιξαν με τα δεδομένα του 2020, και ξαφνικά βρέθηκαν να πνίγονται από τις παραγγελίες, σε βαθμό που να μην μπορούν να τις ικανοποιήσουν.

Οι εταιρείες που είχαν την τύχη ή την πρόνοια να παραγγείλουν νωρίς και γενναία, είναι αυτές που για την ώρα δρέπουν τα οφέλη όπως δείχνουν οι αλλαγές στην κατάταξη των ταξινομήσεων που θα βρείτε στα ενδότερα του τεύχους μας.

Χρειάζεται υπομονή από όλους μας, αλλά και λίγη λογική, καθώς οι εισαγωγείς είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας, και το να ξεσπούμε πάνω τους δεν είναι ούτε δίκαιο, ούτε και έχει αποτέλεσμα.

Από τις ευχάριστες ειδήσεις των τελευταίων ημερών ήταν η έστω και πρόσκαιρη κινητοποίηση της ΕΛ.ΑΣ. για ελέγχους παραβίασης της Λωρίδας Έκτακτης Ανάγκης ΚΥΡΙΩΣ (για να μην πούμε «μόνο») στην Ν.Ε.Ο. Αθηνών-Κορίνθου, όπου και έπεσαν εκατοντάδες κλήσεις για τους αντικοινωνικούς παραβάτες.

Από την ιστορία πάντως έχουν σημασία και κάποιες λεπτομέρειες. Πρώτον, όπως αναφέραμε, αυτή η κίνηση της ΕΛ.ΑΣ. καλό θα ήταν να είχε τακτική επανάληψη, και να επεκτεινόταν σε όλους τους αυτοκινητοδρόμους.

Δεύτερο, αν διαβάσει κανείς τα δελτία τύπου (δύο είναι), θα ανακαλύψει πως η πλειονότητα των κλήσεων κόπηκε μέσω καμερών και όχι μέσω των μπλόκων της ΕΛ.ΑΣ.. Μήπως λοιπόν θα γλιτώναμε κόπο και χρόνο από το ανθρώπινο δυναμικό της τροχαίας αν οι κάμερες στη Λ.Ε.Α. γενικευτούν, και πιάσουν όλο το δίκτυο των αυτοκινητοδρόμων;

Να πιάσουμε τώρα ένα θέμα για το οποίο έχουμε κατά καιρούς αντιμετωπίσει τη μήνη διαφόρων βιαστικών αναγνωστών των άρθρων μας στο διαδίκτυο. Αυτό αφορά στα άρθρα για τα οδικά έργα.

Αν ακολουθείτε το ΒΙΚΕΙΤ τα τελευταία χρόνια θα είχατε διαπιστώσει πως πολιτικές τοποθετήσεις δεν ταιριάζουν σε ένα site ειδικού τύπου –και για αυτό δεν τις βλέπετε να εκφράζονται εδώ- ενώ παράλληλα οι κυβερνήσεις μπορεί να αλλάζουν, εμείς όμως συνεχίζουμε να αναφερόμαστε πάντα στα θέματα που απασχολούν τους αναβάτες δικύκλου.

Τα οδικά έργα δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τη θεματολογία του περιοδικού μας, και όποιος πιστεύει πως η αναφορά μας σε αυτά αποτελεί «πολιτική τοποθέτηση» πλανάται πλάνην οικτράν. Αυτό που παραδεχόμαστε πως λείπει πολλές φορές είναι ένα ρεπορτάζ που θα επιβεβαιώνει ή θα διαψεύδει τις δηλώσεις της εκάστοτε ηγεσίας του Υπουργείου Μεταφορών, της εκάστοτε Περιφέρειας, κλπ., όμως αυτό είναι δύσκολο λόγω έλλειψης χρόνου.

Ναι λοιπόν στα άρθρα που αφορούν στα οδικά έργα που εν δυνάμει θα κάνουν καλύτερη την καθημερινότητα μας στους δρόμους, ενώ το κατά πόσο οι προθεσμίες των έργων θα αποδειχθούν ρεαλιστικές ή όχι θα το δείξει ο χρόνος.

Προχωρούμε με το όραμα των δημιουργών μοτοσυκλετών, όραμα που δυστυχώς στις μεγάλες εταιρείες συνήθως πλέον αποτελεί δημιουργία και απόσταγμα πολλών τμημάτων, όπως πρωτίστως του marketing και κατόπιν των σχεδιαστών, της έρευνας και εξέλιξης, του CEO αλλά και του ΔΣ της εταιρείας.

Όταν λοιπόν γιγαντώνεται μια εταιρεία, το όραμα ΕΝΟΣ και μόνο ανθρώπου περνά σε δεύτερη μοίρα, και ακόμα κι αν αυτός μιλά για την εταιρεία, όπως για παράδειγμα στην πρώτη ομιλία του νέου CEO της Honda, αυτό που ακούμε είναι ένα αμάλγαμα απόψεων, από πολλά κλιμάκια ειδικών, το οποίο απλώς προφέρει ο επικεφαλής τους.

Για να βρούμε πλέον προσωπικά οράματα που προέρχονται από ένα, άντε δύο μυαλά με ιδιαίτερη άποψη, θα πρέπει να κοιτάξουμε σε μικρότερες εταιρείες, όπως για παράδειγμα στην νεότευκτη ηλεκτρική Curtiss, και στο πραγματικά συγκλονιστικό βίντεο που ανέβασαν πρόσφατα στο διαδίκτυο οι δημιουργοί της, προπομπό ενός ντοκιμαντέρ, με θέμα την ηλεκτρική μοτοσυκλέτα One της Curtiss, αλλά και την αυγή μιας νέας δίτροχης ηλεκτρικής εποχής.

Στο Λεωφορείον ο Πόθος του Tennessee Williams, μαθαίνουμε πως το αντίθετο του θανάτου είναι ο πόθος, συναίσθημα που οι άνθρωποι της Curtiss Motorcycles δείχνουν να γνωρίζουν καλά.

Σας προσκαλούμε να αγνοήσετε την ιδιαίτερης σχεδίασης και Steampunk ύφους, ηλεκτρική cruiser ONE της Curtiss. Μπορεί να μην είναι του γούστου σας το στιλ.

Αγνοήστε και τη διαφημιστική ιδιότητα του βίντεο και αφήστε κατά μέρος το γεγονός πως δεν ακούμε καθόλου τον ήχο του ηλεκτρικού κινητήρα. Κάντε πέρα τις όποιες επιφυλάξεις έχετε για τις ηλεκτρικές μοτοσυκλέτες και απλώς επικεντρωθείτε στον ΛΟΓΟ του CEO της Curtiss Motorcycles, Matt Chambers, αλλά και του σχεδιαστή JT Nesbitt.

Δυο άνθρωποι με μοναδικό ΟΡΑΜΑ, με συγκροτημένη σκέψη, και με τη δυνατότητα να σε πείσουν για το ΠΑΘΟΣ τους για τα όσα πρεσβεύουν, ακόμα κι αν διαφωνείς κάθετα με αυτά που πρεσβεύουν, ακόμα κι αν είσαι ορκισμένος πολέμιος της νέας ηλεκτροκίνητης εποχής που βρίσκεται προ των πυλών.

Αν η ηλεκτροκίνηση ήταν θρησκεία, πιστεύουμε πως ο Chambers με τον Nesbitt θα ήταν σίγουρα οι αρχιερείς της, ενώ παράλληλα οραματιστές όπως ο Soichiro Honda θα ήταν περήφανοι για τον πύρινο λόγο τους.

Ένα σημείο που μας ηλέκτρισε ίσως περισσότερο από τα άλλα, ήταν το γεγονός πως η Curtiss δημιουργεί ΑΝΑΛΟΓΙΚΕΣ, όπως τις αποκαλεί, ηλεκτρικές μοτοσυκλέτες, αγνοώντας συνδεσιμότητα και όργανα που θυμίζουν περισσότερο τηλεοράσεις με τις διαστάσεις και τις δυνατότητες τους.

Μόνο και μόνο το γεγονός πως υπάρχει κάποιος, έστω και ένας, έστω και ένας τόσο μικρός παίκτης, που πηγαίνει ΚΟΝΤΡΑ στο ρεύμα, μας δίνει ελπίδα για το μέλλον.

Είναι κακό να έχεις συνδεσιμότητα στα όργανα; Είναι κακό να έχεις εκατό πενήντα ηλεκτρονικά βοηθήματα στη μοτοσυκλέτα; Είναι κακό να παίρνει ολοένα και περισσότερο η τεχνολογία το πάνω χέρι στην οδήγηση, αφαιρώντας τον έλεγχο από τον αναβάτη;

Το όραμα μηδενικών θανάτων, και η ανάγκη για ολοένα και περισσότερη οδική ασφάλεια έχει πάρει το πάνω χέρι, ενώ παράλληλα τα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια γίνονται ολοένα και πιο διαδεδομένα, καθώς πλέον η εφαρμογή τους είναι εύκολη και σχετικά ανέξοδη, παρόλο που πολλοί «πονηροί» κατασκευαστές χρεώνουν παραπάνω για το ξεκλείδωμα του λογισμικού, όπως έξτρα Riding Modes, κλπ.

Αν λοιπόν δώσουμε τον λόγο στην οδική ασφάλεια (αλλά και στο marketing που μπορεί να πουλήσει τα ηλεκτρονικά σε ένα νεότερο κοινό), η μετατροπή της μοτοσυκλέτας σε… κομπιούτερ δεν είναι κακό πράγμα.

Αν όμως επικεντρωθούμε στην ατόφια εμπειρία οδήγησης ενώ παράλληλα θέλουμε τον αναβάτη συγκεντρωμένο, με τις κεραίες του ανοιχτές, και την προσοχή του στον δρόμο, τότε τα μπλιμπλίκια είναι κακά, κάκιστα. Τα μενού, τα υπομενού, η τηλεφωνία, η μουσική, ακόμα και η πλοήγηση φέρνουν τα δικά τους δεινά, αφαιρώντας προσοχή και εμπειρία, και κάνοντας τον αναβάτη ολοένα και πιο παθητικό, να ελπίζει πως θα τον γλιτώσουν τα ηλεκτρονικά από την κακή στιγμή.

Όπως φαίνεται τα ηλεκτρονικά συστήματα έχουν έρθει για να μείνουν, ενώ οι μεγάλοι οργανισμοί ασφαλείας, οι κρατικές καμπάνιες αλλά και οι εταιρείες κατασκευής δικύκλου ποντάρουν σχεδόν τα πάντα σε αυτά.

Δεν διαφωνούμε κάθετα, ούτε όμως και συμφωνούμε απόλυτα. Κι όταν βρεθεί έστω και ένας που να υποστηρίξει με επιχειρήματα την άποψη της ΑΝΑΛΟΓΙΚΗΣ οδήγησης, πείτε λόγω ρομαντισμού, πείτε λόγω πολυετούς εμπειρίας… καθόμαστε και τον ακούμε.

Καλές βόλτες!

Κώστας Γκαζής