Από τη στιγμή που θα γεννηθούν οι άνθρωποι ζουν με τον κίνδυνο. Σε μικρή ηλικία δεν τον υπολογίζουν. Σιγά-σιγά η εμπειρία σου διδάσκει τις συνέπειες των επικίνδυνων συνηθειών σου. Μαζεύεσαι και φυλάγεσαι, όμως το επόμενο στάδιο είναι να αποδεχθείς την επικινδυνότητα του κόσμου, και να διαλέξεις τις δικές σου ισορροπίες ανάμεσα στην ασφάλεια και στον κίνδυνο. Με άλλα λόγια πού θα επιλέγεις την ασφάλεια, και πού θα ρισκάρεις. Και θα ρισκάρεις είτε γιατί πιστεύεις πως θα την βγάλεις καθαρή, είτε γιατί έχεις επιλέξει μια επικίνδυνη συνήθεια που δεν θέλεις να κόψεις, αποδεχόμενος κινδύνους και συνέπειες.
Ο καθένας από εμάς διαλέγει να γίνει φίλος με έναν ή παραπάνω κινδύνους. Μια από τις πρώτες εικόνες που θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία ήταν τα γόνατα μου. Γεμάτα καύκαλα από πληγές που επουλωνόταν, συνέπεια από τις αναρίθμητες τούμπες που έτρωγα με το ποδήλατο μου. Πόνο δεν θυμάμαι. Μόνο τα εντυπωσιακά κόκκινα, χτυπημένα γόνατα. Θυμάμαι επίσης με τρομερή ακρίβεια, και μεγάλη χαρά, τους επικούς λόφους που κατηφόριζα σαν δίτροχος δαίμονας της κολάσεως. Είχα ήδη διαλέξει τον κίνδυνο μου.
Όταν μεγάλωσα λίγο, προσπαθούσα να πείσω τον πατέρα μου να κόψει το κάπνισμα, που στα μάτια μου ήταν μια συνήθεια που οδηγούσε μαθηματικά σε καρκίνο και αργό βασανιστικό θάνατο. Εκείνος όχι μόνο δεν ερχόταν στα σύγκαλα του, με όλες τις επιστημονικές αποδείξεις που του απαριθμούσα -ή με τα καψούλια που παράχωνα στα τσιγάρα του και με τις νεκροκεφαλές που ζωγράφιζα στα πακέτα τους-, αλλά μου έκανε και πλάκα. Με τρέλαινε! Και δώστου κάπνισμα και γκούχου-γκούχου. “Δεν είναι καλά στα μυαλά του ο άνθρωπος” σκεφτόμουν. Όμως ο πατέρας μου είχε απλώς διαλέξει κι εκείνος τον κίνδυνο του.
Στα 18 μου, οδηγούσα ένα KDX200R, με το οποίο ξεκίνησα το Motocross -λέμε τώρα. Εξοπλισμός μου ένα κράνος, ένα τζιν μπουφάν κι ένα ζευγάρι γάντια κομμένα στα δάχτυλα. Αστεία πράγματα δηλαδή. Σύμβουλός και προπονητής μου τότε το Eurosport και οι αγώνες που έδειχνε από το αμερικάνικο MX. Στόχος; Τα τρία δευτερόλεπτα πτήσης στο τραπέζι της πίστας Motocross του Βατόλακκου, στην Κρήτη. Απογείωση, ένα, δύο, τρία, προσγείωση. Εγώ τα κατάφερα, δεν συνέβη όμως το ίδιο και με τον 12ο θωρακικό μου σπόνδυλο. Όταν συνήλθα από τη λιποθυμία που προκάλεσε ο πόνος, από πάνω μου βρισκόταν ολόκληρη η ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού που έκανε προπόνηση δίπλα στην πίστα. Τα πρώτα λόγια που τους είπα ήταν: “Τρία δευτερόλεπτα στον αέρα!” Κι εκείνοι θύμωσαν που τους είχα ανησυχήσει και έφυγαν. Μετά έπεισα τον φίλο μου (που θεωρούσε πως υπερέβαλα με τον πόνο που ένιωθα) να μου βάλει μπροστά το KDX, καβάλησα, και γύρισα πίσω στα Χανιά. Ευτυχώς την έβγαλα καθαρή -από τύχη και μόνο. Τα νεύρα δεν πειράχτηκαν, το κάταγμα έδεσε, κι εγώ περπάτησα ξανά. Μόνο που πλέον φοβόμουν πως οι συνέπειες του κινδύνου που είχα επιλέξει ίσως με ξεπερνούσαν.
Ο άνθρωπος που κατάφερε να διαλύσει τον παραπάνω φόβο ήταν ο πατέρας μου. Μπορεί να μην ήθελε τη μοτοσυκλέτα, κυρίως γιατί φοβόταν για την ασφάλεια μου, όμως ακόμα περισσότερο δεν ήθελε να με βλέπει υπό τον έλεγχο του φόβου. Με έβλεπε να αναρρώνω αλλά να μη θέλω να οδηγήσω, μέχρι που μια μέρα δεν άντεξε, και μου πέταξε: “τη μοτοσυκλέτα πότε θα την καβαλήσεις επιτέλους;”
Η παραπάνω φράση δεν θα είχε το παραμικρό αποτέλεσμα αν προερχόταν από φίλο μου, όμως ακριβώς επειδή την είπε ο πατέρας μου -που απεχθανόταν τη μοτοσυκλέτα- λειτούργησε ως ευεργετικό σοκ που με επανέφερε στα συγκαλά μου. Με συγκίνησε και με ταρακούνησε, που ο άνθρωπός μου με έσπρωχνε να κάνω αυτό που αγαπούσα, ακόμα και όταν ήξερε πως αυτό ήταν επικίνδυνο για μένα!
Τα παραπάνω γεγονότα ήρθαν στο μυαλό μου πρόσφατα, όταν διάβασα το συγκινητικό αντίο της χήρας του πρόσφατα αποβιώσαντα αγωνιζόμενου στο Isle of Man TT, Daley Mathison. H Natalie Johnson-Mathison έγραψε μεταξύ άλλων τα εξής: “Όλοι ξέραμε το πόσο στραβά μπορούσε να πάει, αλλά ο Daley ποτέ δεν θα ήθελε να σταματήσει. Έχασε πολλούς φίλους και είδε πράγματα που κανείς δεν θα έπρεπε να δει σε αγώνα. Το πώς ανέβαινε ξανά στη μοτοσυκλέτα, δεν θα το μάθω ποτέ. Αλλά ήταν η ζωή του και το πάθος του. Έδινε το 100% και εγώ και η Daisy (σσ. η κορούλα του) ήμασταν μαζί του, σε κάθε βήμα της ζωής του. Στα ψηλά και στα χαμηλά.”
Είναι αυτή η ειλικρινής αγάπη του περίγυρου του ατόμου, που υπερβαίνει την θέληση τους να κρατήσουν απόλυτα ασφαλές το αγαπημένο τους πρόσωπο, αποδεχόμενοι με τη σειρά τους τις συνέπειες του κινδύνου της επιλογής του.
Δεν είναι εύκολο για κανέναν, δεν είναι απόλυτο, είναι ίσως ακόμα και ανεύθυνο, δεν παύει όμως να είναι συγκλονιστικό.
Κώστας Γκαζής
