"Απαγορεύεται η οδήγηση δίτροχων τις μεσημβρινές ώρες''
''Απαγορεύεται η διέλευσις από τους δρόμους τάδε και τάδε''
Απαγορεύεται η χρήση των δικύκλων γενικά και ειδικά.
Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα την δεκαετία του '70, όταν το δίκυκλο ήταν ένα μέσο μετακίνησης για τον απλό πολίτη. Οι δυσκολίες της εποχής, είχαν ανάγει το δίκυκλο σε ένα ταπεινό μεταφορικό μέσο, το οποίο όμως είχε τις... δυσκολίες του, αναφορικά με την κυκλοφορία του.
Η τροχαία σταματούσε τους αναβάτες και τους έπαιρνε τα κλειδιά, καθώς τους θεωρούσε ''καμικάζι''.
Φταίνε και τα κακά κυκλώματα της εποχής, που δημιουργούσαν αυτή την εικόνα, με τους αναβάτες να κλέβουν μοτοσυκλέτες για ανταλλακτικά, τις οποίες ''έσκιζαν'' προτού λύσουν, και τα κυνηγητά με την αστυνομία, έδιναν κι έπαιρναν.
Οι αντιπροσωπείες, δεν έφερναν ανταλλακτικά, κι έτσι δημιουργήθηκε το παραπάνω κύκλωμα, που έπαιρνε μαζί του και τους νόμιμους.
Οι οποίοι, βρίσκονταν στο τμήμα για εξακρίβωση στοιχείων, παρά το ότι είχαν τα νόμιμα έγγραφα - άδεια και δίπλωμα, που λόγος για ασφάλεια τότε.
Και όλοι, φακελωμένοι ως εγκληματίες, με φωτογραφίες στην σήμανση, απλά γιατί οδηγούσαν μοτοσυκλέτα.
Ξέρετε, τότε οι μεγαλύτερες έφταναν στα 500 -600 κυβικά. Άλλες εποχές, ωραίες.
Ακούγαμε αυτές τις ωραίες ιστορίες, λίγες μέρες πριν, όταν είχαμε την τιμή να περάσει από τα γραφεία μας ο κος Κώστας Καββαθάς. Ναι, ο άνθρωπος που έχτισε από το μηδέν την ειδική δημοσιογραφία στην Ελλάδα, αυτός στον οποίο εν μέρει οφείλουμε την δουλειά μας, και φυσικά, πολλές αλλαγές που έγιναν στα δίτροχα (2 ΤΡΟΧΟΙ) και τετράτροχα (4 ΤΡΟΧΟΙ).
''Η μοτοσυκλέτα για μένα ήταν μέσο μετακίνησης. Παρά το ότι μου άρεσαν τα αυτοκίνητα, με μοτοσυκλέτα κυκλοφορούσα κάθε μέρα."
Καββαθάς και μοτοσυκλέτα. Αυτό ήταν το θέμα της συνέντευξης που θα δημοσιευθεί τις επόμενες μέρες, με ωραίες ιστορίες γύρω από τον "Δάσκαλο", όπως τον χαρακτηρίζουν, και δεν του αρέσει - αλλά έτσι είναι.
Πιάσαμε τις ιστορίες, και προσπαθήσαμε να καταλάβουμε πρώτα εμείς, και να τις δείξουμε και σε εσάς, σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετώπισε η μοτοσυκλέτα στα πρώτα της ''σοβαρά'' βήματα, στα τέλη της δεκαετίας του '70. Πως βρέθηκαν λύσεις, πως ο μοτοσυκλετιστής άρχισε να αντιμετωπίζεται διαφορετικά, πως σταμάτησαν τα αυτόφωρα, γιατί και πως δημιουργήθηκαν οι λέσχες μοτοσυκλέτας και τι καλό έκαναν στο πέρασμα του χρόνου;
Αιτία ο εορτασμός των 40 χρόνων από την επίσημη σύσταση της ΛΕ.ΜΟΤ. (ανεπίσημη το '78), και η συνέντευξη του κου Παναγιώτη Καράμπελα, του πρώτου - και τιμητικά - επετειακού προέδρου. Βρεθήκαμε με τον Παναγιώτη να λέμε ιστορίες, που δεν λένε να τελειώσουν.
Για την ΛΕ.ΜΟΤ. που συστάθηκε για να μπορεί οργανωμένα να απευθύνεται στην αστυνομία, για να μην τους αντιμετωπίζουν ως ''καμικάζι''. Για το αυτοκόλλητο της ΛΕ.ΜΟΤ. που αναγνωριζόταν από την αστυνομία και οι αναβάτες ξεχώριζαν αμέσως ως ''σωστοί'' και δεν πήγαιναν αυτόφωρο. Για την οργάνωση της πρώτης πανελλήνιας συνάντηση μοτοσυκλετιστών, αλλά και την δημιουργία της ΜΟΤ.Ο.Ε., της πρώτης ομοσπονδίας, ως συνδικαλιστικό όργανο, για να εκφράζει τα προβλήματα των λεσχών της. Για το πρώτο καταστατικό που δόθηκε δωρεάν για την δημιουργία λεσχών, για κάθε πτυχή του μοτοσυκλετισμού, από τότε, μέχρι τώρα.
Ο κάθε ένας, τις δικές του ιστορίες. Ο πρόεδρος της ΛΕ.ΜΟΤ., ένα ερασιτέχνης λάτρης που μιλάει για κάθε πτυχή του μοτοσυκλετισμού.
Ο κος Καββαθάς, ένα ανοιχτό βιβλίο, ένα “ιερό τέρας” της δημοσιογραφίας, που χρειάζεται μήνες και χρόνια συζήτησης για να μπορέσεις αποστάξεις αυτά που έχει βιώσει από επαγγελματική σκοπιά, στον χώρο του μηχανοκίνητου.
Όπως και να έχει, ευχαριστούμε και τους δύο για τον χρόνο τους και ευελπιστούμε να μεταδώσουμε την ιστορία όσο καλύτερα γίνεται.
Για να θυμούνται οι παλιοί, και να μαθαίνουν οι νέοι!
Τάκης Μανιάτης
