Πόσο πονάει ένα σπασμένο χέρι, ένα σπασμένο πόδι ή μερικοί κομμένοι χιαστοί στα γόνατα;
Πόσο πονάει μία πτώση με 140 χιλιόμετρα στην άμμο, σε λόφους και πέτρες;
Πόσο με 300 χιλιόμετρα σε αμμοπαγίδα σε μία πίστα;
Κοστολογείται με κάποιο τρόπο ο πόνος, η παραμονή σε νοσοκομείο, οι εγχειρήσεις, αλλά και η απώλεια κινητικότητας ή, τελικά, η απώλεια μίας ζωής;
Απάντηση σε όλα αυτά, προφανώς και δεν υπάρχει, γιατί όλα δεν βρίσκονται κάτω από τον παράγοντα ''λογική''.
Η λογική είναι πολύ σχετική για τον άνθρωπο και διαφέρει από τον κοινό θνητό που διατηρεί το ωράριο του ακολουθώντας ευλαβικά ένα πρόγραμμα, έως τον αθλητή και δη τον πρωταθλητή.
Στη μοτοσυκλέτα οι πρωταθλητές, αλλά και φυσικά όλοι όσοι έχουν ως στόχο την ψηλότερη θέση, όποια και αν είναι αυτή, έστω και αν είναι μία συμμετοχή, έχουν άλλα δεδομένα.
Ως αθλητές θέτουν εαυτόν σε κίνδυνο εις γνώση τους και πολλές φορές το τίμημα είναι τεράστιο.
Όχι πάντα με ανάλογα οφέλη.
Ένα μήνα πριν, είδαμε τον Toby Price να τερματίζει στο Rally Dakar του 2019 νικώντας για δεύτερη φορά τον θρυλικό αγώνα.
Η σύντομη ιστορία του Toby είναι πως, δύο χρόνια πριν, κόντεψε να μείνει παράλυτος αφού έσπασε τον αυχένα του: “Ο χειρότερος τραυματισμός ήταν πιθανότατα ο σπασμένος σβέρκος. Έπρεπε να έχω πεθάνει. Έσπασα τρεις σπονδύλους – C6, C7 και Τ1 – γι’ αυτό και έχω οκτώ βίδες και τρεις μεταλλικές ράβδους στον λαιμό μου αυτή τη στιγμή."
Επανήλθε κερδίζοντας τον τίτλο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Rally του 2018 για να σπάσει τον καρπό του σε προπόνηση και να συμμετάσχει στο φετινό Dakar έτσι, καταρρίπτοντας κάθε ποσοστό που θα τον ήθελε να έχει εγκαταλείψει από την πρώτη κιόλας μέρα.
Ο τερματισμός στο Rally Dakar στην 1η θέση, έφερε στον συμπαθή Αυστραλό δωράκι ένα χειρουργείο αποκατάστασης στο ήδη χειρουργημένο σκαφοειδές του δεξιού του χεριού, που πλέον είχε ανοίξει στα δύο.
Με κίνδυνο να παρουσιαστεί σημαντικότερο πρόβλημα στο χέρι του, ο Toby τα έδωσε όλα για τον τερματισμό και τελικά έφερε και το καλύτερο αποτέλεσμα.
Ήταν τα λεφτά; Όχι, και το λέμε αυτό γιατί υπάρχουν άπειρα παραδείγματα στους αγώνες μοτοσυκλέτας που αναβάτες τρέχουν χωρίς να έχουν τέτοια ανάγκη.
Ας μην πάμε μακριά, το σημαντικότερο παράδειγμα είναι ο Valentino Rossi. Ένας αναβάτης που στα 40 του, τρέχει και διεκδικεί θέσεις, βάθρα και γιατί όχι και ένα ακόμη τίτλο, έχοντας ήδη 9 στο ενεργητικό του. Δεν έχει να αποδείξει κάτι, ούτε το κάνει για τα λεφτά. Για όσους δεν το γνωρίζουν, εκτός από καταξιωμένος αγωνιζόμενος, διαθέτει την VR46 που παράγει casual εξοπλισμό αναβατών, αλλά και τα ρούχα του αντιπάλου του, Marc Marquez (όπως και άλλων). Είναι και ιδιοκτήτης δύο ομάδων στις κατηγορίες Moto3 και Moto2, έχει και το ράντσο του στην Ταβούλια στην Ιταλία για flat track, οπότε από χρήματα μάλλον δεν έχει ανάγκη.
Αλλά, αψηφά όλους τους νόμους της φυσικής και θέτει σε κίνδυνο συνέχεια την ζωή του, φρενάροντας από τα 340 παίζοντας ''αγκώνες'' με κάποιον συναθλητή για την πρώτη θέση.
Ο Dani Pedrosa, ο μικρόσωμος των MotoGP, αναγκάστηκε να "ακούσει" το σώμα του και να σταματήσει στο τέλος του 2018, έπειτα από σημαντικά σπασίματα και επεμβάσεις.
Ο Nicola Dutto όμως δεν άκουσε το σώμα του - που ούτως ή άλλως ''δεν άκουγε'', και έγινε ο πρώτος παραπληγικός που συμμετείχε στο Rally Dakar φέτος, δεμένος πάνω στην μοτοσυκλέτα του, και με τρεις αναβάτες να τον προσέχουν. Το ατύχημα που του στοίχισε την παράλυση, συνέβη το 2010, κατά την διάρκεια αγώνα Rally στην Ιταλία.
Αλλά αυτός δεν το έβαλε κάτω.
Τι συνδέει αυτούς τους αναβάτες;
Αυτό που νιώθει ο Price βλέποντας τον τερματισμό του Dakar με σπασμένο χέρι, αυτό που "γεμίζει" τον Rossi κινδυνεύοντας όντας "γεμάτος", η όρεξη που έχει ο Pedrosa όντας ''σπασμένος και κολλημένος'', και η θέα που βλέπει ο Dutto οδηγώντας στην άμμο, δεμένος πάνω στην μοτοσυκλέτα του, είναι το ίδιο, και λέγεται αδρεναλίνη.
Και αυτό, δεν κοστολογείται. Έχει όμως τίμημα, και πολλές φορές, είναι μεγάλο.
Ο Toby Price, το εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο:
“Φαντάζομαι πως με περιμένει κάμποσος πόνος αν είμαι αρκετά τυχερός να φτάσω ως τα 60. Υποθέτω πως αυτό είναι αναμενόμενο αν έχεις περάσεις τόσους τραυματισμούς όπως εγώ. Πολλοί από σας θα αναρωτιέστε γιατί να θέλω να ρισκάρω κι άλλους τραυματισμούς. Ή κάτι ακόμη χειρότερο. Δεν έπαθα αρκετά; Να σας πω, κάθε φορά που χτυπώ σκέφτομαι πως ήρθε η ώρα να σταματήσω. Και κάθε φορά, μια-δυο μέρες αργότερα, θέλω να καβαλήσω και να βρεθώ εκεί έξω ξανά.
“Είναι κακό αυτό που λέω, αλλά η αδρεναλίνη είναι πραγματικά σαν ένα εθιστικό ναρκωτικό. Όταν καβαλώ μοτοσυκλέτα, αυτό το συναίσθημα με συνεπαίρνει.”
Τάκης Μανιάτης
