Η διήμερη παραμονή μου στην διοικητική πρωτεύουσα της Βραζιλίας μού έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω και να θαυμάσω ορισμένα από τα αντιπροσωπευτικότερα αρχιτεκτονήματά της, όπως τον Καθεδρικό ναό, το Εθνικό Κοινοβούλιο, το Υπουργείο Εξωτερικών, την γέφυρα Juscelino Kubitschek, την προεδρική κατοικία Planalto Palace και το ναό Dom Bosco Sanctuary.
Καιρός όμως να φεύγω. Οι όχθες του Αμαζονίου ποταμού απέχουν περίπου 2.450 χλμ. από το κέντρο της Brazilia και το οδικό χρονοδιάγραμμα απαιτεί 5 μέρες ταξιδιού για να φτάσω στην παρόχθια πόλη Santarem. Από εδώ και πέρα αρχίζουν πλέον τα δύσκολα, αλλά και τα ωραία. Τώρα ξεκινά ουσιαστικά το ταξίδι της Αμαζονίας.
WELCOME TO AMAZONIA
Η πορεία μου προς την πόλη Santarem, στις όχθες του Αμαζονίου ποταμού, άρχισε σταδιακά να μετουσιώνεται σε μια αυθεντική περιπέτεια δρόμου. Μικρά χωμάτινα κομμάτια άρχισαν να εμφανίζονται κάτω από τις ρόδες της μαύρης HONDA XRE 300 RALLY, ο ασφαλτόδρομος ταλαιπωρούσε συνεχώς τις αναρτήσεις της μοτοσυκλέτας, τα χωριά παρουσιάζονταν όλο και πιο φτωχικά, η τροπική βλάστηση πρωταγωνιστούσε πλέον στο τοπικό οικοσύστημα, ενώ σε δυο περιπτώσεις το πέρασμα ποταμών έγινε με μικρά πλωτά μέσα. Welcome to Amazonia…
Οι κωμοπόλεις Gurupi, Araguaina, Maraba, Altamira και Ruropolis είχαν επιλεγεί ως ενδιάμεσοι σταθμοί στη διαδρομή των 2.450 χλμ. προς την παραποτάμια Santarem. Στην κωμόπολη Maraba αντάμωσα τον φημισμένο οδικό άξονα BR 230 (Transamazonica) και θα συνέχιζα κατόπιν την πορεία μου πάνω στο ίχνος του. Σύμφωνα με τις πληροφορίες των ντόπιων, μετά την κωμόπολη Altimara, ο BR 230 ξεκινούσε την χωμάτινη “έκδοσή” του.
Τι σημαίνει όμως BR 230 (Transamazonica); Πολλή σκόνη, μοναξιά, ιδρώτας, προσεκτική οδήγηση και πολύωρη παραμονή πάνω στην σέλα. Μια πρώτη δόση κούρασης και ταλαιπωρίας είχα ήδη πάρει μέχρι την κωμόπολη Maraba, αφού για μια απόσταση 500 χλμ. χρειαζόμουν πλέον πάνω από 8–9 ώρες σβέλτης οδήγησης. Ευτυχώς που δεν ήταν εποχή βροχών.
ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
Για δυο μέρες ταξίδευα στο βασίλειο της κόκκινης σκόνης. Ήταν ασύλληπτο αυτό που αντιμετώπιζα πάνω στον χωμάτινο ΒR 230, καθ οδόν για την πόλη Santarem. Σκόνη, σκόνη, σκόνη! Όλα πάνω μου είχα πάρει ένα γοητευτικό (!) κοκκινωπό χρώμα: το μπουφάν, το παντελόνι, οι αποσκευές, το κράνος – μέχρι και στα εσώρουχα είχε εισχωρήσει η σκόνη. Φανταστείτε σε τι κατάσταση βρισκόταν το φίλτρο αέρος της μοτοσυκλέτας.
Αν θα έπρεπε πάντως να επιλέξω ανάμεσα στην σκόνη και στη λάσπη, τότε δαγκωτά… σκόνη. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που επέλεξα να ταξιδέψω τον Αύγουστο στην Αμαζονία – είναι η εποχή με τις λιγότερες βροχοπτώσεις. Σε άλλη χρονική περίοδο, η διάσχιση αυτών των χωματόδρομων με μοτοσυκλέτα είναι ένα τόλμημα λάσπης, με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας.
Πέρα όμως από την κούραση και τις δυσκολίες του δρόμου, είχα επίσης να παλέψω καθημερινά με τα συναισθήματα οργής και θλίψης που με «πλημμύριζαν», εξαιτίας της εκτεταμένης αποψίλωσης των τροπικών δασών που αντίκριζα καθ οδόν. Εκατέρωθεν του οδικού άξονα, εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα τροπικών δασών είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης και την θέση τους είχαν πάρει βοσκοτόπια για βοοειδή. Το θέαμα των αποψιλωμένων τροπικών δασών ήταν άκρως αποκαρδιωτικό και αποτελούσε την αδιάψευστη μαρτυρία της τεράστιας οικολογικής καταστροφής που συντελείται τα τελευταία χρόνια στα δάση της Αμαζονίας.
ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΑΜΑΖΟΝΙΟΥ
Στην κωμόπολη Ruropolis η άσφαλτος έκανε και πάλι την εμφάνισή της κάτω από τις ρόδες της μαύρης μοτοσυκλέτας. Διανυκτέρευση σ’ ένα από τα 3 ξενοδοχεία της Ruropolis (φανταστείτε τι έγινε κάτω από την ντουζιέρα στο ξενοδοχείο) και πορεία την επομένη –μέσω του νεότευκτου ασφαλτόδρομου (BR 163)– για την πόλη Santarem, που απείχε μόλις 215 χλμ.
Μια πυκνή πρωινή ομίχλη με συντρόφευσε στα πρώτα 40 χλμ. της διαδρομής, ενώ ένα κομμάτι της περνούσε μέσα από τα όρια του προστατευόμενου Εθνικού Πάρκου «Floresta Nacional Do Tapajos–Flona». Και ξαφνικά, στο κέντρο της Santarem εμφανίστηκε μπροστά μου ο Αμαζόνιος! Για πρώτη φορά στην ζωή μου αντίκριζα τον Αμαζόνιο. Μπορεί να άργησα 56 ολόκληρα χρόνια στο ραντεβού μου με τον υδάτινο γίγαντα της Νότιας Αμερικής, τελικά όμως το δίτροχο όνειρό μου εκπληρώθηκε. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Στην παραποτάμια Santarem, που ιδρύθηκε από τους Πορτογάλους το 1661 και φιλοξενεί σήμερα 300.000 κατοίκους, έριξα άγκυρα για 2 μέρες. Εκτός από την αναγκαία ξεκούραση και μια σύντομη γνωριμία με την πόλη, είχα επίσης να μεριμνήσω για την υδάτινη συνέχεια του οδοιπορικού, αφού το δρομολόγιο Santarem – Manaus με ποταμόπλοιο ήταν η επόμενη διαδρομή του “AMAZONAS 2021”. Μετάβαση λοιπόν στο χώρο του λιμανιού και αγορά ακτοπλοϊκών εισιτηρίων. Manaus, σου έρχομαι…
