Μια «βουτιά» στους αριθμούς της φετινής αγωνιστικής σεζόν προσφέρει πάντα μια ενδιαφέρουσα οπτική για το MotoGP.

Όπως για παράδειγμα, αν ο Pecco Bagnaia είχε καταφέρει να κάνει ένα αντίστοιχο πρώτο μισό, όπως ήταν το 2^ο του όταν και κέρδισε 143 βαθμούς, τότε θα ήταν αυτός ο παγκόσμιος πρωταθλητής.

Ο Ιταλός, που εντυπωσίασε πάνω στην Ducati του, κατάφερε στο δεύτερο μισό της χρονιάς να πάρει 116 βαθμούς από τους 125 διαθέσιμους!

Κι όμως, δεν είναι αυτός που κλέβει την παράσταση σε ό,τι αφορά τη βελτίωση συγκομιδής βαθμών ανάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο μισό.

Αυτό το πέτυχε μια άλλη Ducati και μάλιστα ένα μοντέλο του 2019! Ήταν ο Enea Bastianini, πάνω στην GP19 του, αυτός που στο πρώτο μισό είχε πάρει μόλις 27 βαθμούς σε 9 αγώνες.

Ωστόσο ο καταπληκτικός rookie κατάφερε σχεδόν να τριπλασιάσει τους βαθμούς του από το GP της Αυστρίας μέχρι και την Valencia, συγκεντρώνοντας άλλους 75!

Μάλιστα σε αυτό το διάστημα κατάφερε να ανέβει και δύο φορές στο βάθρο των νικητών!

Επιπλέον, ο Bastianini είχε και τη μεγαλύτερη άνοδο από κάθε άλλον στο βαθμολογικό πίνακα της μεγάλης κατηγορίας.

Μέχρι και μετά το Assen, ο νεαρός Ιταλός ήταν στην 16^η θέση της βαθμολογίας, αλλά ανέβηκε έως την 11^η στο φινάλε της χρονιάς, κερδίζοντας 5 θέσεις!

Εδώ να σημειώσουμε ότι υπολογίζουμε την επίδοση του Enea Bastianini απέναντι στους υπόλοιπους πιλότους που έκαναν και τους 18 αγώνες.

Κι αυτό επειδή υπάρχει και η περίπτωση του Jorge Martin, ο οποίος έχασε 4 Grand Prix στο πρώτο μισό λόγω του τραυματισμού του και κέρδισε 9 θέσεις στο δεύτερο.

Ένας Martin που αν δεν είχε εκείνον τον τραυματισμό, θεωρητικά θα ήταν σε θέση να διεκδικήσει ακόμα και την 5^η θέση της βαθμολογίας!

Αντίθετα, αν δούμε τους οδηγούς που έχασαν πολύ στο δεύτερο μισό της χρονιάς, τότε δύο ονόματα είναι αυτά που ξεχωρίζουν.

Πρώτα αυτό του Johann Zarco που έκανε εξαιρετικό πρώτο μισό και διεκδικούσε ακόμα και το πρωτάθλημα, όντας δεύτερος στη βαθμολογία.

Ωστόσο στους τελευταίους 9 αγώνες έχασε 71 ολόκληρους βαθμούς σε σχέση με τους πρώτους και από τη 2^η θέση υποχώρησε στην 5^η της βαθμολογίας.

Βέβαια ο μεγαλύτερος χαμένος του δεύτερου μισού ήταν ο Miguel Oliveira. Ο Πορτογάλος ξεκίνησε τη χρονιά και έφτασε ως το Assen έχοντας μαζέψει 85 βαθμούς. Ορισμένοι τον πίστεψαν ακόμα και για διεκδικητή του τίτλου, όμως η συνέχεια τους απογοήτευσε.

Στους 9 αγώνες του δεύτερου μισού της χρονιάς, ο Oliveira ούτε λίγο ούτε πολύ πήρε μόλις εννέα βαθμούς με αποτέλεσμα να κατρακυλήσει από την 7^η θέση της βαθμολογίας στην 14^η.

Μια εικόνα που έρχεται σε αντίθεση με αυτή που παρουσίασε ο ομόσταυλός του στο γκαράζ των Αυστριακών, ο Brad Binder.

Ο Ν. Αφρικανός κατάφερε να πάρει 31 βαθμούς στο δεύτερο μισό, τους 25 χάρη στη θαρραλέα του νίκη στην Αυστρία και από 9^ος τερμάτισε στην 6^η θέση του βαθμολογικού πίνακα.

Παρόμοια αύξηση στη συγκομιδή βαθμών στο δεύτερο μισό είχε και ο Alex Rins, κυρίως επειδή περιόρισε τα (πολλά) λάθη του από το πρώτο μισό.

Την ίδια ώρα ο Joan Mir ήταν και φέτος πολύ σταθερός και συνεπής στους αγώνες του, έχοντας από ένα DNF σε κάθε μισό και χάνοντας μόνο 6 βαθμούς ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο μισό.

Εδώ να σημειώσουμε ότι οι αριθμοί δείχνουν ότι η έλευση – έστω και καθυστερημένα – του συστήματος ride height της Suzuki δεν έκανε τελικά τη μεγάλη διαφορά.

Τουλάχιστον κέρδισε μια θέση στη βαθμολογία, τερματίζοντας τελικά τρίτος εις βάρος του Johann Zarco.

Τέλος, αν στο παιχνίδι βάλουμε και την περίπτωση του Maverick Vinales – ο οποίος έφυγε από την Yamaha και πήγε στην Aprilia – τότε αυτός είναι ο μεγαλύτερος χαμένος.

Σε σχέση με το πρώτο μισό της σεζόν, ο Ισπανός έχασε 84 ολόκληρους βαθμούς, αλλά αγωνίστηκε με την Aprilia μόλις στους τελευταίους πέντε αγώνες της χρονιάς.