Στα 19 του χρόνια ο Marc Marquez ήταν ήδη παγκόσμιος πρωταθλητής στα 125cc, δεύτερος στην Moto2 το 2011 και παγκόσμιος πρωταθλητής στην ίδια κατηγορία την επόμενη χρονιά.
Μάλιστα εκείνος ο τίτλος στην Moto2 ήρθε με τον Ισπανό να οδηγεί το «κατώτερο πλαίσιο της Suter» και ήταν ο μόνος που κατάφερε να το οδηγήσει έως τον τίτλο!
Φυσικά και όλοι ήξεραν ότι μιλούσαμε για ένα τεράστιο ταλέντο, όμως από τη θεωρία μέχρι την υλοποίηση των πραγματικών δυνατοτήτων του, η απόσταση ήταν ακόμα μεγάλη.
Πάντως μέχρι τότε είχε καταφέρει να είναι ο μικρότερος σε ηλικία Ισπανός που ανέβαινε σε βάθρο στα 125cc (το 2008 σε ηλικία μόλις 15 ετών και 127 ημερών), είχε πάρει τον τίτλο στα 125cc το 2010 και μέχρι το τέλος του 2012 είχε διπλασιάσει τους τίτλους του.
Κι αν κάποιος δεν είχε πειστεί ακόμα για τις δυνατότητες εκείνου του 19χρονου, ο αγώνας στο Estoril στα 125cc και ο αντίστοιχος στην Valencia το 2012 – τους οποίους κέρδισε με τρομερή εμφάνιση από το πίσω μέρος του grid – θα έβαζε τέλος στις όποιες αμφιβολίες του.
Η Honda κατάφερε να εξασφαλίσει τότε την υπογραφή του Marquez, αλλά και να καταφέρει να παρακάμψει στη συνέχεια τους κανονισμούς: τον περίφημο rookie rule.
Σύμφωνα με αυτόν, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά δύο μόλις χρόνια πριν ανέβει στη μεγάλη κατηγορία ο Marc Marquez, κανείς νεοφερμένος δεν επιτρεπόταν να ανέβει σε εργοστασιακή ομάδα.
Έτσι ο Ben Spies για παράδειγμα, χρειάστηκε να περάσει ένα χρόνο στην Tech3 προτού πάει στην εργοστασιακή ομάδα της Yamaha.
Αυτός ο κανονισμός άλλαξε ειδικά για την περίπτωση του Marquez, με την Honda να κάνει ό,τι ήταν δυνατόν για να τον φέρει απευθείας στην εργοστασιακή της ομάδα. Και τα κατάφερε.
Το 2012, ο τότε αντιπρόεδρος του HRC, ο γνωστός Shuhei Nakamoto, έλεγε αναφορικά με την υπογραφή του Marc Marquez: «Έχει ήδη αποδείξει πόσο γρήγορος είναι, τόσο στα 125cc όσο και στην Moto2. Αν του δώσουμε το χρόνο να προσαρμοστεί στην κατηγορία, θα το δείξει και στο MotoGP».
Με χορηγό του την Repsol, ο Marquez κατέκτησε τον τίτλο στην Moto2 (2012) κερδίζοντας τον μελλοντικό του ομόσταυλο στην Repsol Honda, τον Pol Espargaro, με διαφορά 59 βαθμών.
Είχε εννέα νίκες και 14 βάθρα σε 17 αγώνες εκείνη τη χρονιά.
Στις 14 Νοεμβρίου του 2012, ο Marquez πήρε μια πρώτη γεύση από την RC213V στο επίσημο τεστ της Valencia. Εκεί έδειξε ότι θα προσαρμοζόταν γρήγορα στην κατηγορία, αφού τερμάτισε 7ος στο τεστ με διαφορά 1,1’’ από τον τότε ομόσταυλό του, τον Dani Pedrosa που ήταν πρώτος.
Στην Jerez ήταν και πάλι πολύ γρήγορος και μέχρι να ξεκινήσει το πρωτάθλημα στο Κατάρ, είχε καταφέρει να προσαρμοστεί σε μεγάλο βαθμό στην κατηγορία. Πήρε την 6η θέση στις κατατακτήριες και στον πρώτο του αγώνα απέδειξε περίτρανα ότι ένα μεγάλο αστέρι είχε γεννηθεί.
Κατάφερε να νικήσει τον Dani Pedrosa και να παλέψει σε όλο τον αγώνα με το παιδικό του ίνδαλμα, τον Valentino Rossi, τερματίζοντας τελικά τρίτος. Πήρε βάθρο στον πρώτο του αγώνα στη μεγάλη κατηγορία, κάτι εξαιρετικά σπάνιο.
Εκείνη τη χρονιά (2013) η πίστα του Τέξας έκανε ντεμπούτο στο Ημερολόγιο αγώνων. Μια πίστα στην οποία θα έβαζε τη σφραγίδα του ο Ισπανός.
Πήρε την pole position το Σάββατο, αλλά αυτό δεν του αρκούσε. Την Κυριακή, μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων, μόλις στο δεύτερό του αγώνα, θριάμβευε και πανηγύριζε την πρώτη του νίκη στο MotoGP!
Με τη νίκη αυτή έσπασε και το ρεκόρ του νεότερου σε ηλικία νικητή αγώνα στη μεγάλη κατηγορία, ανεβαίνοντας στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου σε ηλικία 20 ετών και 63 ημερών!
Η φοβερή πορεία του Marc Marquez συνεχίστηκε σε όλη τη σεζόν. Παρά το ότι ήταν νεοφερμένος στην κατηγορία, ο τρόπος που οδηγούσε ήταν μνημειώδης. Σε 18 αγώνες εκείνης της χρονιάς, τερμάτισε στο βάθρο στους 16! Στους δύο που δεν τα κατάφερε είχε μια πτώση (Mugello) και μια ακύρωση (Phillip Island).
Ήταν δεύτερος στην Jerez και τρίτος στο Le Mans, σκαρφαλώνοντας στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας, πίσω από τον Dani Pedrosa. Η πρώτη και μοναδική του εγκατάλειψη όλη τη χρονιά ήρθε στο Mugello, στην 7η στροφή της πίστας. Έπεσε στην 3η θέση της βαθμολογίας, αλλά αντέδρασε αστραπιαία.
Στον επόμενο αγώνα, μέσα στη Βαρκελώνη, επέστρεψε στο βάθρο (3ος) και στη συνέχεια τερμάτισε δεύτερος στο Assen, πίσω από τον Valentino Rossi που κέρδιζε τότε τον πρώτο του αγώνα μετά τα δύο χρόνια του στην Ducati.
Και μετά ήρθε η Γερμανία. Η πίστα του Sachsenring εν προκειμένω, εκεί που κανείς δεν μπορούσε να κερδίσει τον Ισπανό. Ούτε στα 125cc, ούτε στην Moto2 και ούτε στη μεγάλη κατηγορία.
Από τον αγώνα του 2012 έλειπαν ο Dani Pedrosa και ο Jorge Lorenzo λόγω τραυματισμού. Ο μεν πρώτος είχε για μια ακόμη φορά σπάσει την κλείδα του, ο δε Lorenzo είχε καταστρέψει την πλάκα τιτανίου που είχε επίσης στην κλείδα του μετά τη σφοδρότατη πτώση του στο Assen.
Ο Marquez εκμεταλλεύτηκε την απουσία των δυο μεγάλων αντιπάλων του και όχι μόνο πήρε τη νίκη, αλλά ανέβηκε και στην πρώτη θέση του βαθμολογικού πίνακα.
Ήταν η ένεση αυτοπεποίθησης που χρειαζόταν. Οι αντίπαλοί του αδυνατούσαν να τον σταματήσουν. Μετά το Sachsenring κέρδισε τρεις συνεχόμενους αγώνες και έγινε ο μικρότερος σε ηλικία πιλότος με 4 συνεχόμενες νίκες!
Κέρδισε τους δυο αμερικάνικους αγώνες, σε COTA και Laguna Seca και μετά το Grand Prix της Τσεχίας στην πανέμορφη πίστα του Brno. Ειδικά στην Laguna Seca γράφτηκαν διθύραμβοι για την προσπέρασή του στον Valentino Rossi. Μια κίνηση που είχε κάνει ο Vale το 2008 επί του Casey Stoner!
Μέχρι τότε είχε φτάσει να κάνει μια διαφορά 26β από τον δεύτερο, κάτι που σήμαινε ότι είχε περιθώριο να μην πάρει βαθμούς σε έναν αγώνα και πάλι να ήταν πρώτος στη βαθμολογία.
Από εκεί και πέρα όμως, στους τελευταίους αγώνες της χρονιάς οι νίκες του ήταν λιγοστές. Στην πραγματικότητα μόλις μία. Στο Silverstone πάλεψε μέχρι τις τελευταίες στροφές με τον Jorge Lorenzo, όμως έχασε από τον συμπατριώτη του, μένοντας στη δεύτερη θέση.
Στο Misano και πάλι ο Lorenzo κέρδισε, αλλά για μία ακόμη φορά ο Marc Marquez τερμάτισε δεύτερος κι έτσι δεν έχασε πολύ έδαφος από τον αντίπαλό του στο βαθμολογικό πίνακα.
Στην Aragon πέτυχε τη μία και μοναδική του νίκη στους τελευταίους εφτά αγώνες εκείνης της σεζόν και στη συνέχεια ήταν δεύτερος στη Μαλαισία, αποκτώντας ένα προβάδισμα 43β. από τους διώκτες του, με τρεις μόλις αγώνες να απομένουν για το τέλος της σεζόν.
Κι όμως το πρωτάθλημα δεν είχε ακόμα τελειώσει. Στο Phillip Island η πίστα είχε καινούργια άσφαλτο με πάρα πολύ καλό κράτημα και υψηλότατα επίπεδα πρόσφυσης. Αυτό είχε ως συνέπεια τα ελαστικά της Bridgestone να καταστρέφονται πολύ εύκολα και δεν υπήρχε περίπτωση κανείς να ολοκληρώσει έναν ολόκληρο αγώνα με αυτά.
Έτσι η οργάνωση αποφάσισε ότι θα γινόταν υποχρεωτικό pit stop μετά από 14 γύρους, ώστε κάθε πιλότος να τερματίσει τον αγώνα με δυο σετ ελαστικών στη μοτοσυκλέτα του.
Ο αγώνας ήταν καταστροφικός για την Repsol Honda. Το επιτελείο του Marquez έκανε ένα τραγικό λάθος, καθώς δεν μέτρησε σωστά (!) τους 14 γύρους και έκανε σήμα στον Ισπανό να βγει έναν γύρο αργότερα.
Αυτό είχε ως συνέπεια να δει ο Marquez τη μαύρη σημαία του αποκλεισμού. Και τα πράγματα θα γίνονταν χειρότερα στη συνέχεια, καθώς τον αγώνα τον κέρδισε ο Jorge Lorenzo, μειώνοντας στους μόλις 18β. τη διαφορά του από τον συμπατριώτη του.
Στο Motegi ο Jorge Lorenzo κέρδισε και πάλι, ενώ ο Marc ήταν δεύτερος κι έτσι η διαφορά έπεσε στους 13β. με τον Marquez να είχε χάσει 30 βαθμούς σε δύο αγώνες.
Στην Valencia θα κρινόταν ο τίτλος και το αν ο Jorge Lorenzo θα έπαιρνε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το πρωτάθλημα ή αν ο Marquez θα κέρδιζε τον τίτλο στην πρώτη χρονιά στη μεγάλη κατηγορία.
Ο Lorenzo ήταν σε εκπληκτική κατάσταση και προερχόταν από δύο νίκες, αλλά ακόμα κι αν κέρδιζε στην Ισπανία θα έπρεπε ο αντίπαλός του να μην βρεθείς το βάθρο. Κάτι όχι και τόσο εύκολο, μιας και ο φοβερός rookie είχε 15 βάθρα σε 17 αγώνες!
Τελικά κέρδισε τον αγώνα, αλλά έχασε το πρωτάθλημα αφού ο Marc Marquez τερμάτισε στην τρίτη θέση, με τον τίτλο ουσιαστικά να κρίνεται στην Jerez όπου στην τελευταία στροφή της πίστας ο Marquez νίκησε τον Lorenzo και του πήρε αυτούς τους πολύ σημαντικούς πέντε βαθμούς.
Αν δεν είχε χάσει τότε ο Lorenzo, ο τίτλος θα ήταν δικός του, αφού πήρε 330β. και ο Marc ολοκλήρωσε τη χρονιά με 334β.
Ο τίτλος ήταν του νεοφερμένου Marc Marquez, ο πρώτος από τους πολλούς που θα ακολουθούσαν, γράφοντας τη δική του εποχή στο MotoGP. Κερδίζοντας το πρωτάθλημα το 2013, έγινε και ο νεαρότερος σε ηλικία αναβάτης που κατέκτησε πρωτάθλημα στη μεγάλη κατηγορία.
Ήταν μόλις 20 χρονών και 266 ημερών…
