Η ιστορία του Maverick Vinales και της Yamaha αποδείχθηκε ιδιαίτερα δαιδαλώδης και περίεργη, με πολλά στοιχεία της να μην έχουν γίνει γνωστά παρά μόνο τα τελευταία 24ωρα, όταν και πλέον η «βόμβα» έσκασε στο MotoGP.
Μια «βόμβα» που στέλνει τον Maverick Vinales εκτός Yamaha από το 2022 και μετά. Ένα διαζύγιο που λίγοι, πολύ λίγοι, έβλεπαν ότι ερχόταν.
Κι όμως, μέσα από τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών τις τελευταίες ημέρες, μέσα από την στάση του ίδιου του Vinales στους (μη) πανηγυρισμούς του βάθρου του στο Grand Prix της Ολλανδίας, κατανοεί κανείς ότι η ρήξη δεν ήταν αποτέλεσμα διεργασιών των τελευταίων εβδομάδων.
Τα πρώτα ρήγματα είχαν ξεκινήσει εδώ και χρόνια.
Ο Maverick, όπως και οι περισσότεροι οδηγοί (ελάχιστοι είναι εκείνοι οι πιλότοι που ό,τι τους έδινες το πήγαιναν στο όριο αδιαφορώντας για ρυθμίσεις κτλ όπως ο Capirossi ή ο Stoner) θέλουν ένα υγιές περιβάλλον για να εργαστούν.
Χρειάζονται ηρεμία, σιγουριά και εμπιστοσύνη στο επιτελείο τους για να αποδώσουν τα αναμενόμενα. Και όχι απαντήσεις τύπου «…δεν έχουμε ιδέα» ή «…δεν ξέρω», τις οποίες λάμβανε συχνά από τους ανθρώπους της ομάδας ο Ισπανός.
Ενδείξεις των σχέσεων των δύο πλευρών ήταν και οι απαντήσεις του ίδιου του Vinales κατά το παρελθόν, όταν έλεγε «…ρωτήστε την Yamaha, όχι εμένα» ή πιο πρόσφατα όταν ξεκάθαρα δήλωνε ότι οι μηχανικοί στο εργοστάσιο αγνοούν τα λεγόμενά του.
Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο και αυτό που ο ίδιος αποκάλυψε πριν μερικά 24ωρα, όταν μας είπε ότι στις αρχές της περσινής σεζόν – όταν η Yamaha του πρόσφερε νέο συμβόλαιο – έμεινε έκπληκτος! Δεν μπορούσε να το πιστέψει, με δεδομένο ότι ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε να πάρει τα αποτελέσματα (δλδ τίτλους) για τα οποία τον έφεραν στην ομάδα.
Οι αλλαγές των αρχιμηχανικών του πρόσφεραν πρόσκαιρες επιτυχίες και βάθρα, όμως και αυτές έδειχναν ότι δεν υπήρχε αυτό το κλίμα ασφάλειας και σιγουριάς που αποζητούσε.
Πέρα από τους πρώτους μήνες του 2017, όταν και πήγε από την Suzuki στην Yamaha ξεκινώντας τη χρονιά με τρεις νίκες στους πρώτους πέντε αγώνες, τα υπόλοιπα χρόνια στην ομάδα μόνο ρόδινα δεν ήταν.
Στο ξεκίνημά του με τους μπλε, όλοι λέγαμε τότε ότι ήταν αυτός που θα μπορούσε να σπάσει την κυριαρχία του Marc Marquez στο πρωτάθλημα. Όμως οι ρήσεις αυτές δεν κράτησαν για πολύ.
Στη συνέχεια και για το υπόλοιπο διάστημα, κυριάρχησε το μοτίβο ενός αθλητή άλλοτε χαρούμενου και άλλοτε απεγνωσμένου, ή του «πρωταθλητή» των δοκιμών ή του δυνατού σε όλα τα ελεύθερα/κατατακτήριες πλην των αγώνων. Μια θλιβερή εικόνα, που είχε έναν και μόνο κοινό παρανομαστή: την έλλειψη πρόσφυσης στον πίσω τροχό.
Ο Maverick Vinales έχει δείξει ότι όταν η πίστα έχει καλό κράτημα (πρόσφατο παράδειγμα το Assen με τη νέα του άσφαλτο) ή όταν οι ρυθμίσεις/θερμοκρασίες/ελαστικά όλα είναι εντάξει, είναι από τους πιο γρήγορους οδηγούς στον κόσμο.
Όταν κάτι λείπει, τότε δεν έχει λύσεις. Σε γενικές γραμμές, δύο είναι οι βασικοί παράγοντες επιτυχίας για τους πιλότους σε ένα πρωτάθλημα όπως το MotoGP: να το διασκεδάζουν (που σημαίνει να είναι χαρούμενοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση) και να έχουν μια μοτοσυκλέτα, ένα σύνολο, ικανό να τους δώσει την ευκαιρία να παλέψουν για τον πολυπόθητο τίτλο του πρωταθλητή.
Όταν έχεις και τα δυο, η επιτυχία είναι πολύ κοντά. Όταν λείπει το ένα, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα και στο άλλο. Δεν λειτουργείς ομαλά, με ηρεμία και σύνεση. Η στάση του Vinales, οι απαντήσεις του ανά καιρούς και η γλώσσα του σώματός του, τα μαρτυρούσαν όλα αυτά με τον καλύτερο τρόπο.
