Από Νο1 στο ΑΜΑ, «βασιλιάς» στο παγκόσμιο GP.

Η επιστροφή της Yamaha στις εργοστασιακές ομάδες το 1977 βρίσκει την Yamaha να κατακτά τους τίτλους στα 350 και Formula 750. Εν τω μεταξύ, η Suzuki είχε στρατολογήσει τον κορυφαίο αναβάτη Barry Sheene με τον οποίο κατέκτησε τον τον τίτλο στα 500cc για δύο συνεχόμενες χρονιές. Η επιτυχημένη παρουσίαση της αγωνιστικής μοτοσυκλέτας παραγωγής RG500 ανέδειξαν τη Suzuki σε υπολογίσιμο αντίπαλο στους αγώνες πίστας.

Όμως η Yamaha ήταν αποφασισμένη να πάρει πίσω τον τίτλο, και για αυτό το σκοπό είχε δύο άσσους στο μανίκι. Το νέο μοντέλο της YZR500 (0W35K), με YPVS (Yamaha Power Valve System) αλλά και τον «βασιλιά» Kenny Roberts, ανακηρυγμένο δύο φορές “Grand National Champion of the USA” από την ΑΜΑ. Ο Roberts μπήκε στην ομάδα GP της Yamaha το 1978 και η εμπειρία και αυτοπεποίθησή του αυξάνονταν σε κάθε αγώνα. Με το χαρακτηριστικό του στυλ οδήγησης απέσπασε τέσσερεις νίκες την πρώτη χρονιά συμμετοχής του. Η 4κύλινδρη εν σειρά YZR500 ανέβασε τον ανταγωνισμό σε άλλα επίπεδα, και στα χέρια του «βασιλιά» έγινε μια απίστευτη δύναμη στην πίστα, χαρίζοντάς του τρεις συνεχόμενους τίτλους μέχρι το 1980.

Από το ΑΜΑ στο παγκόσμιο GP

Ο Kenny Roberts ήταν ο “Μέγας Πρωταθλητής του Πρωταθλήματος ΑΜΑ” στην  Αμερική, για δύο συνεχόμενες χρονιές, 1973 και 1974.

Την εποχή εκείνη ο Roberts ήταν 23 ετών. Ερωτώμενος εάν σκεφτόταν να συμμετάσχει στα παγκόσμια GP μετά τη νίκη του στην Ίμολα, εκείνος απάντησε κάπως αδιάφορα: «Είναι περίοδος off-season τώρα στην Αμερική και εδώ ήρθα μόνο και μόνο επειδή το θέλησε η Yamaha». Παρ’ όλα αυτά, ο Roberts έλαβε μέρος στο Γερμανικό GP τον Ιούνιο (στην κατηγορία των 250cc), όπου κατέγραψε ταχύτερο γύρο και μια 3η θέση στο πόντιουμ. Μέχρι τότε, κανένας αναβάτης δεν είχε κερδίσει ταυτόχρονα το αμερικανικό και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα GP και ο Roberts ήθελε να είναι ο πρώτος που θα το κάνει.

Ο πρώτος αγώνας επί ευρωπαϊκού εδάφους στον οποίο συμμετείχε ο αμερικανός αναβάτης Kenny Roberts ήταν ο Imola 200 μιλίων που διεξήχθη στην Ιταλία τον Απρίλιο του 1974. Την προηγούμενη χρονιά, μετά τη νίκη του στο Παν-αμερικανικό Πρωτάθλημα και την κυριάρχησή του στους αγώνες ταχύτητας - συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων σε οβάλ και χωμάτινη πίστα – ο Roberts έλαβε μέρος στον αγώνα Daytona 200 με τη Yamaha ΤΖ750 (700cc). Μετά από εκείνο τον αγώνα στον οποίο τερμάτισε δεύτερος πίσω από τον Giacomo Agostini, ο μάνατζερ της Yamaha International Corporation (YIC) “Kel” Carruthers, τον παρότρυνε να συμμετάσχει στον Imola 200, ο οποίος ήταν και μέρος της κατηγορίας Formula 750.

Η YZR 500

Το 1978 ήρθε η ώρα να προσπαθήσει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Η μοτοσυκλέτα του ήταν η YZR500 (OW35K), εν σειρά τετρακύλινδρη με βαλβίδες εισαγωγής reed και η πρώτη με το νέο σύστημα της Yamaha Power Valve (YPVS). Ήταν ένα πρωτοποριακό σύστημα βαλβίδας στην εξάτμιση για μέγιστη ρύθμιση της πίεσης των καυσαερίων σε σχέση με την απόδοση του κινητήρα.

Το σύστημα YPVS προέκυψε έπειτα από έρευνα για τη μείωση των εκπομπών ρύπων μετά τους κανονισμούς του 1974 και όχι μόνο περιόριζε το φαινόμενο blow-by των δίχρονων κινητήρων, αλλά επίσης βελτίωνε την απόδοση σε όλο το φάσμα των στροφών.

Το σύστημα αυτό εγκαταστάθηκε πρώτα στην YZR500 έπειτα από δοκιμές του στο  motocross και ο Roberts το αξιολόγησε ως εξής: “ Αυτή η μοτοσυκλέτα των 500cc έχει κάπως μικρότερη περιοχή απόδοσης σε σχέση με την YZR750 (0W31), για τον αγώνα της Daytona. Είναι όμως ελαφριά και εύκολη στην οδήγηση και μπορεί να πιάσει την ίδια τελική ταχύτητα με την 750cc, αρκεί να παραμένει στο όριο των 10,000 με 12,000 στροφών. Δεν ανησυχώ για το ενδεχόμενο ήττας από καμία άλλη ομάδα". Ο Roberts, με το γραφικό της αλυσίδας από μαύρα τετράγωνα σε κίτρινο φόντο για τα αγωνιστικά του χρώματα, το οποίο είχε από τη συνεργασία του με τη Yamaha Motor Corporation, U.S.A. (YMUS), εκμεταλλεύτηκε το “μικρό” πλαίσιο των 1680mm και με κοντρόλ ακριβείας πλαγιολισθούσε επίτηδες τον πίσω τροχό. Περνούσε τις στροφές με ελαφρότητα και απίστευτη ταχύτητα, σε μια όμορφη, συνεχή κίνηση.

Συμμετοχή και στα 250

Καθώς όμως στην πραγματικότητα οι πίστες που συμπεριλαμβάνονταν στο παγκόσμιο GP του ήταν παντελώς άγνωστες, αποφάσισε να λάβει μέρος και στην κατηγορία των 250cc προκειμένου να μπορέσει να τις οδηγήσει περισσότερο. Βέβαια, αυτή του η τακτική αποδείχθηκε επιτυχημένη και ήδη από τον τρίτο γύρο και το αυστραλέζικο GP500 εξασφάλισε τρεις συνεχόμενες νίκες, ενώ κέρδισε επίσης και στο βρετανικό GP στο Silverstone αποσπώντας έτσι τον πρώτο του τίτλο στα GP. Έπειτα ακολούθησε το πρωτάθλημα του 1979, το πιο αξιομνημόνευτο της καριέρας του, όπως ο ίδιος δήλωσε αργότερα.

«Προκειμένου να βελτιώσω ακόμη περισσότερο τη μοτοσυκλέτα μου, συζήτησα πολύ με τους τεχνικούς της Yamaha και πριν την έναρξη της σεζόν συμμετείχα στα δοκιμαστικά στην Ιαπωνία. Δυστυχώς όμως, τότε έπεσα και τραυματίστηκα στην πλάτη. Πέρασα τέσσερις εβδομάδες στο νοσοκομείο κι όμως δεν είχα καταφέρει να αναρρώσω πλήρως ως την έναρξη της σεζόν. Ένας εκ των μάνατζερ της ομάδας της Yamaha με επισκέφθηκε και μου ζήτησε να υπογράψω το συμβόλαιο, λέγοντάς μου ότι όλοι περίμεναν την επιστροφή μου. Θα θυμάμαι για όλη μου τη ζωή το πώς με είχε κάνει αυτό να αισθανθώ. Η μοτοσυκλέτα που μου έδωσαν (OW45) για την επιστροφή μου στην Αυστραλία εκείνο τον Απρίλιο ήταν άψογη κι εγώ υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην αποτύχω σε εκείνο τον αγώνα, ό,τι κι αν γινόταν. Και φυσικά κέρδισα! Όλοι οι άνθρωποι της ομάδας της Yamaha ήταν παθιασμένοι με τη δουλειά τους και την έκαναν με μεγάλο επαγγελματισμό. Κι επειδή ήταν τόσο καλή ομάδα, συνέχισα τη συνεργασία μαζί τους για πολλά χρόνια.  
Ο Roberts ανάρρωσε από το ατύχημά του για να κατακτήσει το δεύτερο συνεχόμενο τίτλο του, κερδίζοντας σε πέντε αγώνες εκείνη τη χρονιά,  τρεις εξ αυτών ο ένας μετά τον άλλο και παρά τη στενή πολιορκία από τη Suzuki στην οποία ανήκαν περισσότεροι από τους μισούς αναβάτες, συμπεριλαμβανομένων και των Barry Sheene και Virginio Ferrari.

1978 – Ο Roberts κερδίζει τον παγκόσμιο τίτλο

Το 1978 ο Kenny Roberts μπήκε στην ομάδα της Yamaha και του ομόσταυλού του Johnny Cecotto, ενώ συμμετείχε και ο Takazumi Katayama με συμβόλαιο που είχε με το ευρωπαϊκό group της Yamaha (YMENV). Η μοτοσυκλέτα εκείνης της χρονιάς ήταν η YZR500 (OW35K), βασιζόμενη στην OW35 με το σύστημα εξάτμισης YPVS για μέγιστη απόδοση.
Ο Roberts, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του στους αγώνες ΑΜΑ dirt track, συγκέντρωσε πάνω του όλη την προσοχή με τα ελαστικά του χωρίς αυλακιές και το στυλ οδήγησής του, όπου «κρεμούσε» το σώμα του έξω από τη μοτοσυκλέτα στην εσωτερική μεριά των στροφών. Αυτό το στυλ οδήγησής του, αργότερα επηρέασε άρδην τον τρόπο οδήγησης σε αγώνες ταχύτητας. Ο Roberts επίσης συμμετείχε στην κατηγορία των 250cc κυρίως για να εξοικειωθεί με τις πίστες των GP και κατέληξε να εντυπωσιάσει όλους όσους τον παρακολουθούσαν, κερδίζοντας τον πρώτο αγώνα της σεζόν.

Στον εναρκτήριο γύρο των GP500 στη Βενεζουέλα, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει νωρίς, όμως τη φόρμα του ξαναβρήκε στο δεύτερο γύρο στην Ισπανία όπου τερμάτισε δεύτερος και κέρδισε τους τρείς επόμενους γύρους, σε Αυστρία, Γαλλία και Ιταλία. Η καλή απόδοση του Roberts συνεχίστηκε με μια δεύτερη θέση σε Ολλανδία και Βέλγιο με αποτέλεσμα να ξεπεράσει σε βαθμολογία τον βασικό του αντίπαλο, Barry Sheene (Suzuki). Προς το τέλος της σεζόν, ο Roberts κατέκτησε την τέταρτη νίκη του στο βρετανικό GP και κλείδωσε τον τίτλο του πρωταθλήματος την πρώτη αυτή χρονιά της συμμετοχής του. Ο Cecotto επίσης είχε πολύ καλή παρουσία, με μια νίκη στην Ολλανδία και 3η θέση στη γενική κατάταξη, ενώ ο Takazumi Katayana τελείωσε τη σεζόν 5ος. Οι Yamaha και Suzuki αναμετρήθηκαν έντονα εκείνη τη χρονιά, με τρεις αναβάτες η καθεμιά στις έξι πρώτες θέσεις της κατάταξης.

750cc – Ο Cecotto κερδίζει τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο

Τη δεύτερη χρονιά του πρωταθλήματος Formula 750, οι αγώνες μειώθηκαν σε 10. Η Yamaha συμμετείχε με την YZR750 όπως και την προηγούμενη χρονιά και ο Cecotto κατέκτησε τρεις νίκες εξασφαλίζοντας τον τίτλο. Ο Roberts από την άλλη μεριά, αν και με τέσσερεις νίκες έλαβε τη δεύτερη θέση στην κατάταξη. Η Yamaha σάρωσε την κατηγορία με τη μοτοσυκλέτα της να καταλαμβάνει τις δέκα πρώτες θέσεις.

1979 – Ο Roberts κερδίζει τον δεύτερο τίτλο στη σειρά

Ο Roberts στέφεται πρωταθλητής για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στα 500cc. Το 1979, ο Γάλλος Christian Sarron μπαίνει στην ομάδα της Yamaha μαζί με τους πρωταθλητές Kenny Roberts και Johnny Cecotto – ο τελευταίος είχε τερματίσει τρίτος στην κατάταξη της προηγούμενης σεζόν. Η YZR500 (OW45) παρουσιάστηκε με περαιτέρω βελτιώσεις σε μια προσπάθεια να κερδίσει το στοίχημα του δεύτερου συνεχόμενου τίτλου. Η πλειοψηφία των αναβατών της κατηγορίας των 500cc ήταν με την τετρακύλινδρη μοτοσυκλέτα της Suzuki, όμως ο Roberts έκανε προς το τέλος της σεζόν τη μεγάλη ανατροπή και κέρδισε το δεύτερο συνεχόμενο τίτλο του πρωταθλήματος. Παρ’ όλα αυτά, ο τίτλος του κατασκευαστή πήγε στη Suzuki.

Μετά τον τραυματισμό του στα δοκιμαστικά της Ιαπωνίας, ο Roberts δεν συμμετείχε στον πρώτο γύρο της σεζόν του 1979 που έλαβε χώρα στη Βενεζουέλα. Τον αγώνα εκείνο κέρδισε ο Barry Sheene της Suzuki, ενώ και οι υπόλοιπες πρώτες θέσεις καταλήφθηκαν από αναβάτες της Suzuki, ενώ η καλύτερη θέση της Yamaha σε εκείνο τον αγώνα ήταν η 7η με τον Sarron. Ο Roberts επέστρεψε στο δεύτερο γύρο στην Αυστρία και τον κέρδισε, όπως επίσης και τον 4ο και 5ο σε Ίμολα και Ισπανία αντίστοιχα, ενώ κέρδισε και το GP της Γιουγκοσλαβίας το οποίο πλέον γινόταν στη Rijeka. Αυτή η απόδοση τον ανέβασε στην κορυφή της βαθμολογίας, όμως προς το τέλος της σεζόν έχασε την πρωτιά στην κατάταξη από τον Virginio Ferrari (Suzuki).

Ο Roberts επέστρεψε στην κορυφή της βαθμολογίας τερματίζοντας 4ος, ενώ στον ένατο γύρο στη Σουηδία και στον ενδέκατο γύρο στο Silverstone κατέκτησε  την πέμπτη νίκη του. Ο νικητής του τίτλου όμως θα κρινόταν στον τελευταίο γύρο στο Le Mans. Εκεί ο Ferrari εγκατέλειψε μετά από σύγκρουση ενώ ο Roberts τερμάτισε τρίτος, κλειδώνοντας τον τίτλο του πρωταθλήματος ενώ ο Sarron συνέλεξε πόντους από τους επτά εκ των έντεκα αγώνων για να τερματίσει ενδέκατος στη βαθμολογία. Ο αναβάτης επιφορτισμένος με την εξέλιξη της YZR500, Ikujiro Takai, συμμετείχε στο σουηδικό GP και τερμάτισε 8ος. Δύο τετράχρονες Honda έλαβαν μέρος επίσης στον αγώνα, αλλά εγκατέλειψαν στα μισά του.

750cc - Ο Pons κατακτά τον τίτλο

Η τρίτη χρονιά της Formula 750 περιλάμβανε δέκα γύρους με δύο αγώνες ο καθένας, σύνολο είκοσι αγώνων δηλαδή. Ο Patrick Pons με την Yamaha TZ750 κατάφερε να κερδίσει τον πρώτο του τίτλο εκείνη τη σεζόν για να γίνει ο πρώτος Γάλλος παγκόσμιος πρωταθλητής ταχύτητας. Αφού απέσπασε την πρώτη θέση στην κατάταξη από τον Cecotto (YZR750), στο γύρο της Αμερικής, ο Pons κέρδισε και τους δύο αγώνες της Δ. Γερμανίας. Στον τελευταίο γύρο στη Rijeka, τερμάτισε τρίτος και στους δύο αγώνες και κατέκτησε τον τίτλο, χαρίζοντας παράλληλα στη Yamaha τον τρίτο συνεχόμενο τίτλο της στην αυλαία του παγκοσμίου πρωταθλήματος Formula 750 εκείνη τη χρονιά.

Αποτελέσματα 1978

 

Κατηγορία	Αναβάτης	Μοτοσυκλέτα
500cc	Kenny Roberts	YZR500(0W35K)
500cc	Johnny Cecotto	YZR500(0W35K)
500cc	Takazumi Katayama	YZR500(0W35K)

 

Θέση	Κατηγορία	Αναβάτης	Κατασκευαστής	Βαθμολογία
1	500cc	K. Roberts	Yamaha	110
2	500cc	B. Sheene	Suzuki	100
3	500cc	J. Cecotto	Yamaha	66
4	500cc	W. Hartog	Suzuki	65
5	500cc	T. Katayama	Yamaha	53
6	500cc	P. Hennen	Suzuki	51

 

Κατάταξη	Κατασκευαστής	Βαθμολογία
1	Suzuki	146
2	Yamaha	139

 

Αποτελέσματα 1979

 

Κατηγορία	Αναβάτης	Μοτοσυκλέτα
500cc	Kenny Roberts	YZR500(0W45)
500cc	Johnny Cecotto	YZR500(0W45)
500cc	Christion Sarron	YZR500(0W45)
500cc	Ikujiro Takai	YZR500(0W45)

 

Θέση	Κατηγορία	Αναβάτης	Κατασκευαστής	Βαθμολογία
1	500cc	K. Roberts	Yamaha	113
2	500cc	V. Ferrari	Suzuki	89
3	500cc	B. Sheene	Suzuki	87
4	500cc	W. Hartog	Suzuki	66
5	500cc	F. Uncini	Suzuki	51
6	500cc	J.van Dulmen	Suzuki	50
11	500cc	C. Sarron	Yamaha	26
20	500cc	J. Cecotto	Yamaha	10
29	500cc	I. Takai	Yamaha	3

 

Κατάταξη	Κατασκευαστής	Βαθμολογία
Pos.	Constructor	Point
1	Suzuki	165
2	Yamaha	138
3	Morbidelli	2

 

Φωτογραφίες

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•