Ο Σάββας Κοσμίδης κατάγεται από το Νομό Σερρών, ενώ διαπρέπει στους αγώνες μοτοσυκλέτας στις Η.Π.Α. όπου και διαμένει. Τώρα ετοιμάζεται να ανοίξει νέο κεφάλαιο στην αγωνιστική του καριέρα, συμμετέχοντας στο Manx GP 2016, στο Isle of Man. Διαβάστε τι μας είπε στη συζήτηση που κάναμε μαζί του, μέσω διαδικτύου.

Bikeit: Τα βασικά. Που και πότε γεννήθηκες; Ποια είναι η σχέση σου με την Ελλάδα, πώς βρέθηκες στις Η.Π.Α. και πού μένεις τώρα;

Σάββας Κοσμίδης: Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Νομό Σερρών, συγκεκριμένα από τα χωριά του Δήμου Ηρακλειάς, Χρυσοχώραφα και Λιθότοπος. Μέτα την αποφοίτηση μου από το λύκειο, λόγω οικονομικών αιτιών πήρα την απόφαση να μεταναστεύσω μόνος μου στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στην Μασαχουσέτη. Εδώ λοιπόν και 10 χρόνια είμαι μόνιμος κάτοικος της πόλης Worcester (προφέρεται Γούστερ)

Πότε άρχισες να οδηγείς μοτοσυκλέτα, αλλά και πώς -και πότε- ξεκίνησες τους αγώνες;

Ο αδερφός της μητέρας μου και θείος μου, Γεωργιάδης Νικόλαος, ήταν ο άνθρωπος που από πολύ μικρο μου κόλλησε το μικρόβιο της μοτοσυκλέτας. Από μωρό λίγων μηνών με έβαζε στη μοτοσυκλέτα του για φωτογραφίες και με πήγαινε βόλτες. Και φυσικά όταν ήρθε η ηλικία (12 ετών αν θυμάμαι καλά) με βοήθησε να πάρω το πρώτο μου μηχανάκι (παπάκι τότε). Στα εφηβικά μου χρόνια μόνο με αυτά ασχολήθηκα, και με... ψιλοκόντρες στους δρόμους. Αν και η πίστα των Σερρών ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μου, η επαφή μου με αυτήν ήταν μόνο σαν θεατής δυστυχώς.

Μέτα την μετανάστευση μου στην Αμερική και μετά από πολλά χιλιόμετρα στους δρόμους βρέθηκα με κάποιους φίλους στην τοπική πιστά για ένα track day. Ο ιδιοκτήτης του συγκεκριμένου event με πλησίασε και ανοίξαμε συζήτηση για μελλοντικά σχέδια. Από εκεί δημιουργήθηκε μια πολύ καλή φιλία και συνεργασία και τον Απρίλιο του 2013 βρέθηκα ξανά στην ίδια πίστα, αυτή την φορά διεκδικώντας το δίπλωμα αγώνων και την πρώτη μου συμμετοχή.
Δεν ξέρω αν βρέθηκα εκεί τυχαία... πραγματικά όλα έγιναν με έναν τρόπο παρόμοιο σαν τα κομμάτια ενός παζλ που ενώνονται, η εικόνα αν θέλεις ήταν πάντα εκεί απλά δεν μπορούσα να το δω από την αρχή, έπρεπε να βρεθούν οι σωστοί άνθρωποι και να αρχίσουν να ενώνουν τα κομμάτια.

Με τι ασχολείσαι όταν δεν τρέχεις σε αγώνες;

Με πράγματα που θα με βοηθήσουν να γίνω καλύτερος αναβάτης. Προπόνηση, βλέπω βίντεο αγώνων, διαβάζω άρθρα για αναρτήσεις, τρόπους οδήγησης, κτλ. Φυσικά τον περισσότερο μου χρόνο τον τρώει η δουλειά δυστυχώς...

Μίλησε μας λίγο για την αγωνιστική σου καριέρα και την μέχρι σήμερα πορεία σου στους αγώνες. Με τι είδους αγώνες ασχολείσαι; Street; Club Racing; National Championships; Και με τι μοτοσυκλέτες αγωνίζεσαι και σε ποιες κατηγορίες.

Έχουν περάσει πολλές και διάφορες μηχανές από τα χέρια μου ευτυχώς ή δυστυχώς, την κάθε μια την αγάπησα με ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο τρόπο και κάθε αποχαιρετισμός γίνεται όλο και δυσκολότερος. Τα τελευταία δυο χρόνια έχω επικεντρώσει τις προσπάθειες μου στην κατηγορία LightWeight η οποία είναι γνωστή στο βρετανικό πρωτάθλημα ως SuperTwins. Ενώ λοιπόν έχω τρέξει και από Motard KTM 525EXC μέχρι και Suzuki GSX-R 1000 Superbike, πλέον το ενδιαφέρον μου ήταν η LightWeight κατηγορία στην οποία έτρεξα με Suzuki SV650 & Kawasaki ER6.

Το SV είναι ίσως μέχρι και σήμερα η αγαπημένη μου μοτοσυκλέτα, μου πρόσφερε πάνω από 100 βάθρα σε διάφορους αγώνες και κατηγορίες με αξιοσημείωτα 2 Εθνικά πρωταθλήματα Αμερικής (National Championships). Φέτος όμως θα επιστρέψω στις κατηγορίες MiddleWeight & Supersport με ένα πολύ δυνατό Yamaha R6, το οποίο μάλιστα βάφω με τον φίλο μου Παναγιώτη Σαββίδη, κάτι πιο προσωπικό και ιδιαίτερο για εμάς. Οπότε στα Αμερικάνικα πρωταθλήματα αλλάζει η κατεύθυνση προς τα Supersport ενώ για το Isle of Man Manx 2016 ετοιμάζεται το Kawasaki ER6 ώστε να τρέξουμε στις κατηγορίες SuperTwins & Newcomers B.

Γνωρίζουμε πως έχεις πολλές επιτυχίες όσον αφορά στους αγώνες στις Η.Π.Α.. Μίλησε μας για αυτές.

Μέχρι στιγμής, η καριέρα μου στον χώρο με ευχαριστεί πάρα πολύ. Έχω αγωνιστεί πάρα πολύ σκληρά και έχω θυσιάσει πολλά από την ζωή μου ώστε να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο σπορ. Ευτυχώς όμως οι κόποι ανταμείβονται με κάθε μου συμμετοχή. Έχω κατακτήσει 10 συνολικά πρωταθλήματα, εκ των οποίων 2 είναι σε Εθνικό επίπεδο.

Η νίκη σε κάποια πιστά επίπεδου Daytona International Speedway είναι ένα απίστευτο συναίσθημα το οποίο δεν μπορώ μέχρι και σήμερα να περιγράψω με λογία.
Το 2014 επίσης βρέθηκα πρωταθλητής πίστας της τοπικής μου πίστας, το οποίο σημαίνει ότι κατέκτησα τους περισσότερους βαθμούς συνολικά από όλες τις κατηγορίες, μια πολύ ιδιαίτερη και μοναδική τιμή.

Οι επιτυχίες αυτές κόντρα σε αναβάτες με πολύ μεγαλύτερη εμπειρία, οικονομική άνεση, ακόμα και με υποστήριξη από εργοστασιακές ομάδες ήταν που συνέβαλαν στην δημιουργία του στόχου του Isle of Man, όταν επιβεβαίωσα ότι κανένας Έλληνας δεν έχει καταφέρει να τερματίσει το ΤΤ, αυτό ήταν και το τελευταίο στοιχείο που χρειαζόμουν για να σφραγίσω τον στόχο αυτό.

Τι είδους προπονήσεις κάνεις; Άσφαλτο; Χώμα; Πίστα; Δρόμο; Ποδήλατο; Τρέξιμο;

Η προπόνηση έχει διάφορα προγράμματα τα οποία έχω δημιουργήσει και συνδυάσει μόνος μου. Η φυσική αντοχή σε συνδυασμό με τη μόνιμη συγκέντρωση είναι κύρια συστατικά της επιτυχίας στους αγώνες και ειδικά στο Isle of Man. Οι περισσότερες μέρες ξεκινάνε με μια η μιάμιση ώρα ποδήλατο (σταθερό) και βλέποντας on-board video από το Isle of Man. Αυτό με βοηθάει να μάθω τη διαδρομή άλλα και να χτίσω την απαραίτητη αντοχή για τον αγώνα.
Μετά το τέλος της δουλειάς μου συνήθως επιστρέφω στο γυμναστήριο αλλά αυτήν την φορά με γυμναστική που επικεντρώνεται στα πόδια, και στο κέντρο του σώματος. Άλλωστε αυτά είναι που κάνουν όλη την δουλειά κατά την διάρκεια των αγώνων.
Όλα αυτά συνοδεύονται από πολύ αυστηρή διατροφή, πολύ μελετημένη με ότι χρειάζεται ο οργανισμός και τίποτα περιττό. Μηδέν γλυκά, μηδέν αλκοόλ, ενώ εδώ και δυο χρόνια έχω κόψει και το κάπνισμα.

Το χώμα δεν μου άρεσε ιδιαίτερα και η επαφή μου με το Motocross ήταν πολύ επιδερμική. Από μακρυά και αγαπημένα που λέμε. Πρόσφατα όμως ανακάλυψα το Flat Track και οφείλω να ομολογήσω ότι το ερωτεύτηκα αμέσως. Είναι τεράστιο το χτίσιμο αντοχής που προσφέρει, πολύ χαμηλό κόστος προπόνησης και συντήρησης και είναι προσιτό για τον οποιονδήποτε. Οπότε έχει προστεθεί πλέον στα σαββατοκύριακα στα οποία δεν έχω αγώνες ταχύτητας.

Εδώ και ενάμιση χρόνο έχω πάρει την απόφαση να μην κυκλοφορώ μοτοσυκλέτα στον δρόμο πλέον. Αυτή η απόφαση έχει να κάνει αποκλειστικά με το ότι έχω πάρα πολλά να χάσω και τίποτα να κερδίσω. Οι δρόμοι πλέον είναι γεμάτοι απρόσεκτους οδηγούς οι οποίοι χρησιμοποιούν τα κινητά τους τηλέφωνα μόνιμα χωρίς ίχνος αίσθησης του κινδύνου που δημιουργούν. Παρόλο που μου λείπει πολύ, η ζωή μου αξίζει πολύ περισσότερο από το μήνυμα κάποιου που δεν έχει καμιά δουλειά στον δρόμο...

Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή σου στους αγώνες μέχρι σήμερα;

Πάρα πολύ δύσκολη ερώτηση. Δεν μπορώ να διαλέξω μια καλύτερη στιγμή άλλα θα σου πω 2 πολύ διαφορετικές για την κάθε περίπτωση.

Η πρώτη είναι η νίκη του εθνικού πρωταθλήματος της Αμερικής το 2014. Με μια μηχανή με πολύ μικρότερη ιπποδύναμη και τεχνολογία από τον ανταγωνισμό και με σχεδόν τους πάντες να αποκλείουν το ενδεχόμενο να γίνει πραγματικότητα. Κέρδισα τον αγώνα για 0.012 δευτερόλεπτα! Ακόμα και αρκετές εβδομάδες αργότερα... δεν μπορούσα να το πιστέψω, νόμιζα ακόμα ότι ήταν όνειρο.
Η φετινή αποδοχή στο Isle of Man (Manx GP), ήταν κάτι το οποίο με είχε αγχώσει πάρα πολύ. Όταν έμαθα ότι είμαι ο μοναδικός νεοφερμένος Έλληνας αλλά και ο μοναδικός Αμερικανός ο οποίος δέχτηκαν, ήταν σαν να πάγωσε ο χρόνος γύρω μου. Κάθισα και διάβαζα το ίδιο e-mail ξανά και ξανά. Δυστυχώς λίγες ώρες μετά έμαθα ότι ένας πολύ καλός μου φίλος δεν έγινε αποδεκτός.

Χειρότερες στιγμές έγιναν το 2015 και μάλιστα συνεχόμενα σαββατοκύριακα. Το πρώτο πλήγμα ήταν ότι μόλις τελειώσαμε το στήσιμο για το Kawasaki ER6 και κατά την διάρκεια προκριματικών (ενώ είχα και την πρωτιά μάλιστα) έσπασε το μοτέρ. Και όχι απλό σπάσιμο, ολική καταστροφή, με το ένα πιστόνι να βγαίνει έξω από τον κινητήρα, δημιουργώντας μια τεράστια τρύπα και φτύνοντας λάδι και στις δυο ρόδες. Κατάφερα να κρατήσω την μηχανή όρθια και να βγω εκτός πίστας άλλα ήταν μεγάλος ο πόνος. Ένας χειμώνας ολόκληρος αφιερωμένος σε αυτή τη μοτοσυκλέτα και πάρα πολλά χρήματα εξανεμίστηκαν σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα.
Το αμέσως επόμενο σαββατοκύριακο και καθώς πάλευα για την πρώτη θέση, χτύπησα με έναν άλλο αναβάτη με αποτέλεσμα να βρεθώ στο έδαφος στα 130-140 χιλιόμετρα. Οι αναβάτες που βρισκόντουσαν πιο πίσω δεν μπόρεσαν να με αποφύγουν οπότε 2 από αυτούς με χτύπησαν με τις μοτοσυκλέτες τους. Ο αγώνας διακόπηκε και εγώ βρέθηκα στο νοσοκομείο ενώ ο τελικός της Daytona ήταν μόλις 3 εβδομάδες μακριά.

Ευτυχώς όμως και αυτή η ιστορία έκλεισε θετικά, καθώς αγνοώντας τις ιατρικές συμβουλές να μην ανεβώ σε μηχανή για δέκα εβδομάδες επέστρεψα στην Daytona και ανέβηκα στο βάθρο σε όλους τους αγώνες στους οποίους αγωνίστηκα!

Βλέπουμε πως έχεις δουλέψει πολύ την συμμετοχή σου στο Manx GP που από ότι καταλαβαίνουμε είναι και όνειρο ζωής (με στόχο και τo ΤΤ κατόπιν;), έχοντας δημιουργήσει την ομάδα Olympus Racing. Πες μας λίγα λόγια για αυτή. Ποια είναι τα μέλη της, και ποιοι οι ρόλοι τους;

Η ομάδα ξεκίνησε από απλούς καθημερινούς ανθρώπους οι οποίοι άπλα πίστεψαν σε εμένα και σε αυτό το όνειρο. Άνθρωποι που κόβουν χρόνο από την οικογενειακή τους ζωή, τα χόμπι τους, ακόμα και τις δουλειές τους πολλές φορές, για να με στηρίξουν. Είμαστε ομάδα άλλα και οικογένεια, όλα αυτά μας πάνε πολύ πιο ψηλά από το ανταγωνιστικό επίπεδο και την αγάπη για τη μοτοσυκλέτα.

Πρώτο μέλος και αδελφικός φίλος ο Παναγιώτης Σαββίδης. Ο Πάνος είναι και αυτός από τα Χρυσοχώραφα και γνωριζόμασταν πολύ πριν την Αμερική. Ο ίδιος μετανάστευσε εδώ μερικά χρόνια πριν από εμένα. Με στηρίζει από την πρώτη στιγμή σε ότι κάνω και είναι ο καλύτερος μου φίλος από την μέρα που ήρθα εδώ. Άνθρωπος σπανιότατος, εργατικότατος και με αρχές.

Επόμενο μέλος ο Gene Berrio, ο οποίος έχει πλέον τον ρόλο του προπονητή. Ο Gene έχει την ικανότητα να διαβάζει πίστες και να καταλαβαίνει αμέσως τους τρόπους να πας γρήγορα. Το πιο σημαντικό είναι ότι έχει βρει ένα μοναδικό τρόπο να εξηγεί όλα αυτά σε έμενα ώστε να τα αντιλαμβάνομαι και να τα κάνω πράξη αμέσως. Έχει κερδίσει και ο ίδιος ένα εθνικό πρωτάθλημα στο παρελθόν και κατά την πρώτη μας επίσκεψη στην Daytona μας φιλοξένησαν οι γονείς του οι οποίοι κατοικούν μόνιμα στην Florida.

Από ανταγωνιστής σε κύριο μέλος της ομάδας ο Adam Butler, οποίος δημιούργησε πολλά κομμάτια της μοτοσυκλέτας του Isle of Man και συνέβαλε στην πολύ καλή απόδοση της. Ο Adam είναι γνωστός στους κύκλους των αγώνων για την οικογένεια πρότυπο που έχει, αλλά και για την πολύ ζεστή του καρδιά.

Bill Tansey, από τα πιο έξυπνα άτομα τα οποία έχω γνωρίσει στην ζωή μου. Ο ορισμός του «βρίσκω λύση σε όλα τα προβλήματα» και ο άνθρωπος ο οποίος έχτισε το Suzuki SV650. Ο Bill έχει το πάθος του να δημιουργεί και να βελτιώνει. Θέλει να κόψει βάρος από όπου μπορεί να κοπεί, και έχει μεγάλη εμπειρία και ο ίδιος στους αγώνες.

Τα δυο νέα μέλη της ομάδας είναι ο Keith Johnson και η Stephanie Miskell.

Μίλησε μας για την συμμετοχή σου στο Manx GP του 2016. Ποια ήταν τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετώπισες μέχρι να σε δεχτεί η διοργάνωση; Ποιοι ήταν οι όροι που έπρεπε να εκπληρώσεις; Σε ποια κατηγορία θα αγωνιστείς, και με ποια μοτοσυκλέτα;

Οι διοργανωτές του αγώνα είναι πραγματικά υπέροχοι άνθρωποι. Αγαπάνε όσο τίποτα αυτό που κάνουν και μπορώ να πω με απολυτή σιγουριά ότι το 90% από αυτούς το κάνει μόνο για την τρέλα του αθλήματος. Πάρα πολλές οι δυσκολίες για έναν αναβάτη που τον χωρίζουν σχεδόν 10.000 χιλιόμετρα και ένας ωκεανός από το Νησί!

Υπάρχουν πολύ σημαντικές αλλαγές στους φετινούς κανόνες και μία από αυτές που με επηρέασε άμεσα έχει να κάνει με τους Νεοφερμένους, αναβάτες, δηλαδή με εκείνους που δεν έχουν τρέξει ποτέ πριν στο Νησί. Ο νέος κανονισμός λοιπόν λέει ότι για να γίνει αποδεκτή η συμμετοχή του νεοφερμένου αναβάτη, εκείνος πρέπει να επισκεφθεί το Νησί για ένα Σαββατοκύριακο σχεδιασμένο ώστε να τον εκπαιδεύσει στην ασφαλή συμμετοχή στον αγώνα, την διαδικασία εγγραφής, το πιτ-στοπ, κ.α., ενώ πρέπει να να συμπληρώσει 6 τουλάχιστον γύρους της διαδρομής σε αυτοκίνητο με κάποιον δάσκαλο της διοργάνωσης. Δυστυχώς για έμενα ο συγκεκριμένος κάνονας πρόσθεσε ένα έξτρα ταξίδι της τελευταίας στιγμής, με επιπρόσθετα έξοδα και μάλιστα οδήγησε στην παραίτηση μου από την προηγούμενη μου δουλειά καθότι δεν μου εγκρίθηκε ο χρόνος διακοπών λόγω μικρής χρονικά προειδοποίησης. Όσο παράτολμο ή ριψοκίνδυνο και να ακούγεται το ότι παράτησα μια πάρα πολύ καλή δουλειά για έναν αγώνα, έχω επενδύσει πάρα πολλά σε αυτό το όνειρο και δεν μπορώ να επιτρέψω σε τίποτα να μου το στερήσει.

Άλλοι οροί ήταν η συμμετοχή σε 6 τουλάχιστον αγώνες και ο τερματισμός εντός 15δας κάτι που δεν ήταν πρόβλημα. Ιατρική και ψυχολογική εξέταση, και 2 καινούργια διπλώματα FIM και ACU.

Το δυσκολότερο κομμάτι της αποστολής, είναι το να φτάσουν οι μοτοσυκλέτες και ο εξοπλισμός στο νησί. Η χαρτούρα η οποία απαιτείται είναι απερίγραπτη, το κόστος εξωφρενικό και το άγχος το να είναι όλα μου τα όνειρα σε ένα κουτί, μέσα σε ένα καράβι, 8 βδομάδες πάνω στο νερό... πολύ δύσκολο!

Σαν νεοφερμένος λοιπόν θα τρέξω στην κατηγορία των Νεοφερμένων Β (Newcomers B) και στην SuperTwins.

Ξέρουμε πως πρόσφατα ταξίδεψες στο Isle of Man για μια πρώτη προετοιμασία για το Manx GP. Μίλησε μας για αυτήν. Τι σου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση εκεί;

Η επίσκεψη μου στο νησί ήταν από τα υπέροχα πράγματα που έχω βιώσει μέχρι στιγμής από την αρχή μέχρι και το τέλος. Καταρχήν ξεκίνησε μια φιλία ζωής με έναν Έλληνα κάτοικο του Νησιού, τον κ. Άρη Δασσούλα ο οποίος μου άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του και με φιλοξένησε για μια εβδομάδα κατά την διάρκεια της επίσκεψης μου. Είναι επίσης ιδιοκτήτης του υπέροχου εστιατορίου Αλέξανδρος στο Νησί.

Οι άνθρωποι του νησιού είναι μοναδικοί στο είδος του. Απλοί άνθρωποι, αμόλυντοι, αγαπάνε τον τόπο τους, όπως και εμείς οι Έλληνες αγαπάμε τον δικό μας. Θα έκαναν τα πάντα για να προστατεύσουν το Νησί. Λατρεύουν τους αγώνες, λατρεύουν τις μηχανές και θέλουν ο κάθε επισκέπτης να φύγει χαρούμενος και με σκοπό να επιστρέψει όσο το δυνατό συντομότερο. Γνώρισα πάρα πολλούς ανθρώπους οι οποίοι το επισκέφθηκαν κάποτε για να στηρίξουν έναν αγωνιζόμενο ή να δουν έναν αγώνα ΤΤ από κοντά, ερωτεύτηκαν το μέρος και τελικά αποφάσισαν να ζήσουν εκεί για πάντα.

Το αγωνιστικό κομμάτι του ταξιδιού με έφερε κοντά σε μεγάλα ονόματα του ΤΤ και του Manx GP, άτομα τα οποία αφιέρωσαν ώρες ολόκληρες μαζί μου ώστε να μου μάθουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Αντί λοιπόν για τους 6 υποχρεωτικούς γύρους κατάφερα να συμπληρώσω 30(!), δηλαδή 2100 χιλιόμετρα σε λίγες μέρες. Η διαδρομή δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο πουθενά αλλού στον κόσμο. Δεν είναι άπλα η επικινδυνότητα, άλλα όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που προσφέρει. Η θέση του ηλίου, τα χρώματα, οι αλλαγές θερμοκρασίας, το οδόστρωμα, και πολλά άλλα.

Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση εκεί είναι το πόσο πλούσια ιστορία έχει το νησί εκτός από τους αγώνες. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος και πιστεύω ότι ο καθένας θα πρέπει να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του και να το επισκεφθεί κάποια στιγμή.

Με ποιους τρόπους προετοιμάζεσαι για τον αγώνα του Manx GP; Πόσες μοτοσυκλέτες και τι πλήρωμα θα πάρεις μαζί σου στο νησί;

Φέτος συνεχίζεται η πολύ έντονη φυσική προπόνηση, και η συμμετοχή μου στα αμερικάνικα πρωταθλήματα. Δουλεύω με ένα από τους καλύτερους μηχανικούς της Kawasaki ώστε να έχουμε ένα μοτέρ το οποίο θα αντέξει, αλλά να είναι και αρκετά δυνατό ώστε να φέρουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Μαζί μου θα έρθουν σίγουρα οι Gene Berrio και Keith Johnson, αλλά και μερικοί ντόπιοι κάτοικοι του νησιού οι οποίοι θα στηρίξουν την προσπάθεια μου. Η μοτοσυκλέτα θα είναι η Kawasaki ER6, και θα φέρουμε μαζί μας και μια δεύτερη η οποία θα παίζει τον ρόλο των ανταλλακτικών (αχρείαστα να ’ναι)

Έχεις μιλήσει με άλλους αγωνιζόμενους που έχουν πάρει μέρος στο Manx GP; Κι αν ναι, ποιες ήταν οι συμβουλές τους;

Έχω μιλήσει με πάρα πολλούς από τους αγωνιζόμενους του Manx GP αλλά και του ΤΤ. Η κυρίαρχη συμβουλή είναι να οδηγήσω πάντα με ασφάλεια. Δεν είναι το μέρος το οποίο πας να δοκιμάσεις τα όρια σου ή εκείνα της μοτοσυκλέτας σου. Είναι ο γρηγορότερος άλλα και πιο επικίνδυνος αγώνας του κόσμου και η διαδρομή δεν συγχωρεί το παραμικρό λάθος.

Ποιοι είναι οι χορηγοί σου;

Χρειαζόμαστε ακόμα αρκετούς χορηγούς, η αποστολή είναι πολυέξοδη και το budget στενεύει όλο και περισσότερο.

Θέλω να ευχαριστήσω τους ακόλουθους:

Alessandro’s Ristorante, Ace Café, Central Mass PowerSports, Alexander Academy, DNA Filters, Souhegan Valley Motorsports, Penguin Road Racing School, Butlers Performance Machining, Chain Wheel Moto, Beauty Story by AK, Bell Helmets, Woodcraft Technologies, Spears Racing.

Ξεχάσαμε τίποτα; Αν νομίζεις πως ναι, ή αν θέλεις να επεκταθείς σε κάποιο θέμα ή να μιλήσεις για κάτι σημαντικό, πες μας εδώ. :-)

Το μόνο που θέλω να πω στους αναγνώστες είναι να κυνηγήσουν όλοι τα όνειρα τους. Όλοι μας έχουμε κάποιον σκοπό σε αυτόν τον κόσμο. Κανένας στόχος ο οποίος αξίζει δεν θα γίνει πραγματικότητα με ευκολία, Απαιτούνται θυσίες και πολύ σκληρός αγώνας. Προσωπικά δεν είμαι τίποτα ιδιαίτερο, δεν έχω γενιές στην οικογένεια μου που τρέχουν χρονιά σε αγώνες, δεν έχω μια πλούσια οικογένεια να πληρώνει ώστε εγώ να τρέχω, ένα παιδί από ένα χωριό της Ελλάδας είμαι και άπλα αποφάσισα να κυνηγήσω τα όνειρα μου.

Σας ευχαριστώ πολύ και να ξέρετε ότι η αγάπη που δέχομαι μου δίνει πολύ περισσότερο κουράγιο από όσο μπορείτε να φανταστείτε.

Να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένεια μου που με στηρίζει και με ανέχεται τόσο καιρό, και ιδιαίτερα στην μαμά μου που παρόλο που σιχαίνεται τις μοτοσυκλέτες και τους αγώνες, παρακολουθεί τους αγώνες μου... με τα μάτια κλειστά. Μαμά σ' αγαπάω!

Το Bikeit με τη σειρά του θέλει να ευχηθεί στον Σάββα καλή επιτυχία στο Manx GP, αλλά και στους αγώνες γενικότερα. Πάντα όρθιος και καλή συνέχεια Σάββα!

Φωτογραφίες