Ξεκίνησε για ένα ταξίδι δέκα μηνών, αλλά στην πορεία τα σχέδια άλλαξαν. Ο Ηλίας Βροχίδης συνεχίζει την αφήγησή του στο δεύτερο μέρος της μοναδικής αυτής συνέντευξης, αναφορικά με την περιήγησή του στην Ασία, για εικοσιέξι και μισό, μήνες. Στο δεύτερο μέρος, της συνέντευξης – ποταμός, οι λόγοι για την επέκταση του ταξιδιού, οι χώρες που διέσχησε, τα προβλήματα και η προσαρμογή στην Ελλάδα.

Η συνέχεια του ταξιδιού

Bikeit: Μετά την διαμονή σου στην Ινδία, αποφασίζεις να επεκτείνεις το ταξίδι σου. Ποια είναι η πρώτη σου σκέψη;

Ηλίας Βροχίδης: Στην αρχή σκέφτηκα να πάω στην Κίνα. Εκεί όμως δεν μπορείς να μπεις με μηχανοκίνητο όχημα αν δεν συνοδεύεσαι από ξεναγό του κράτους. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πληρώσεις αυτοκίνητο για τον ξεναγό, ξενοδοχείο, το μισθό του, το φαγητό του, τα πάντα. Άρα για 1-2 εβδομάδες στην Κίνα θα χρειαζόμουν 4ψήφιο αριθμό ευρώ, πράγμα απαγορευτικό αυτό για μένα, όχι μόνο από άποψη χρημάτων αλλά λόγω του ότι προσωπικά δεν μου έλεγε κάτι το να κάτσω τόσο λίγο στην Κίνα μαζί με ένα ξεναγό. Η Κίνα είναι μεγαλύτερη από την Ινδία, και στην Ινδία έκατσα 8 μήνες, οπότε στην Κίνα θα καθόμουν τουλάχιστον ένα χρόνο. Όταν τελείωσα με την Ινδία, πήγα στο Δελχί και έκατσα ένα μήνα μελετώντας ταξιδιωτικούς οδηγούς και το ίντερνετ για να δω κατ’ αρχήν πού  μπορώ να πάω με μοτοσυκλέτα και επίσης, να πάω  στις πρεσβείες, να δω εκεί αν θα μου δώσουν βίζα. Η γραφειοκρατία τους είναι σκέτη τρέλα. Έχουν ακόμη τη σοβιετική νοοτροπία και οι βίζες ξεκινάνε μια συγκεκριμένη μέρα, ποια μέρα θα μπεις, ποια θα βγεις. Μεγάλος μπελάς, πολύ δύσκολο. Πήρα όλες τις βίζες τελικά, αφού πέρασα από χίλια κύματα.

Bikeit: Ποια ήταν λοιπόν η διαδρομή που ακολούθησες και πώς γύρισες πίσω στην Ελλάδα;

Η.Β.: Στην αρχή σχεδίαζα να περάσω από το Αφγανιστάν. Πήρα τη βίζα για το Αφγανιστάν, έβγαλα μια διαδρομή χωρίς μεγάλο ρίσκο, αλλά λίγες μέρες πριν ξεκινήσω από Δελχί χειροτέρευσε πολύ η κατάσταση, βομβάρδισαν την εθνική οδό και έτσι όλη η κίνηση περνούσε από τα χωριά των Ταλιμπάν. Έτσι αποφάσισα ότι είναι προτιμότερο να κάνω ένα μεγάλο κύκλο, αλλά να βγω ζωντανός. Από την Ινδία λοιπόν πέρασα πάλι στο Πακιστάν, από άλλο δρόμο αυτή τη φορά, έπειτα Ιράν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Κιργιστάν, Καζακστάν. Πέρασα την Κασπία θάλασσα με καραβάκι και βγήκα στις καυκάσιες χώρες, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Αρμενία, Ναγκόρνο, Καραμπάχ και ύστερα πάλι πίσω Αρμενία, Γεωργία και Τουρκία και γύρισα στην Ελλάδα από τον Πόντο, βόρεια Τουρκία.  

Οι αλλαγές στην Ελλάδα

Bikeit: Σε όλο σου το ταξίδι, υπήρξε κάποιο μέρος που να ξεχώρισες πιο πολύ και ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σου;

Η.Β.: Βασικά τίποτα δεν με κρατάει σε ένα μέρος. Ακόμη και στις μεγάλες πόλεις που καθόμουν για να γράψω τα άρθρα μου, πέρα από 10 μέρες δεν έμενα, συνήθως μια εβδομάδα. Πιο πολύ σε ένα μέρος έκατσα στην Αρμενία,  σε ένα χωριό στον μικρό Καύκασο και εκεί προσπάθησα να ενταχθώ στην τοπική κοινωνία και να ζήσω όπως και αυτοί. Ο χειμώνας εκεί κρατάει 8-9 μήνες και κατά μέσο όρο η θερμοκρασία είναι στους -10. Οι άνθρωποι ζεσταίνονται με ξυλόσομπες, όμως δεν έχουν αρκετά ξύλα γιατί εκεί λόγω υψόμετρου δεν υπάρχει βλάστηση.  

Το επιστέγασμα όλου μου του ταξιδιού φυσικά, ήταν τα Ιμαλάια.  Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα σαν ανάμνηση όμως, είναι η φιλοξενία των ανθρώπων, πλην της Ινδίας, ίσως και του Νεπάλ. Σε όλες τις υπόλοιπες χώρες η φιλοξενία σε σκλάβωνε. Το είχα διαβάσει και το ήξερα, αλλά όταν το ζεις δεν το πιστεύεις. Είναι απίστευτα ζεστοί όλοι, όπως ήμασταν κι εμείς οι Έλληνες παλιά, την εποχή των παππούδων μας, αλλά τώρα το έχουμε ξεχάσει αυτό.

Bikeit: Μετά από αυτή την μοναδική εμπειρία στην Ανατολή και το ταξίδι σου, τι ήταν αυτό που σε έκανε να θέλεις να επιστρέψεις; Τι αλλαγές βρήκες στην Ελλάδα;

Η.Β.: Γύρισα μόνο και μόνο για να ξαναφύγω, γιατί έπρεπε να δουλέψω, να μαζέψω χρήματα για το επόμενο ταξίδι. Όπως είχαν γράψει και τίτλο σε μια εφημερίδα που έγραφε για το ταξίδι μου, «επιστρέφω για να ξαναφύγω». Και γι’ αυτό δεν έπεσα σε κατάθλιψη. Γύρισα με ένα καθαρό στόχο.
Ήθελα να δω και τους δικούς μου, τη μάνα μου. Άφησα τον μικρό μου αδελφό παιδί και τον βρήκα έφηβο. Έχω και μια ετεροθαλή αδελφή η οποία γεννήθηκε όταν εγώ έλειπα και την γνώρισα όταν ήταν ενός έτους. Όταν γύρισα υπήρχαν πολλές αλλαγές, είχε πεθάνει ο ένας παππούς μου και η μία γιαγιά μου.

Αντίστροφο πολιτισμικό σοκ

Bikeit: Πώς ήταν η επιστροφή σου στη δική μας καθημερινότητα;

Η.Β.: Δυσκολεύτηκα πολύ να συνηθίσω ξανά τη δική μας καθημερινότητα. Έπαθα κάτι σαν «αντίστροφο πολιτισμικό σοκ»  που το θυμάμαι πολύ έντονα. Μου βγήκε και οργανικά αυτό, πέντε μέρες δεν μπορούσα να κοιμηθώ,  πονούσε το κεφάλι μου από την αϋπνία. Η αλλαγή με συγκλόνισε, γιατί σαν άνθρωπος μου αρέσει να ζω λιτά, να είμαι με το αντίσκηνο μου στα βουνά. Η μόνη μου έννοια ήταν που θα πάω, που θα βρω βενζίνη, αν έχει καμιά βλάβη το μηχανάκι μου, απλά πράγματα. Και ξαφνικά βρέθηκα σε ένα σπίτι με δυο τουαλέτες, με τρεχούμενο νερό που κάνεις ένα έτσι (σ.σ. δείχνε την βρύση)και τρέχει. Εκεί που ήμουν έπαιρνα τη νταμιτζάνα και πήγαινα στην πλατεία του χωριού για να πάρω νερό στην πλάτη για να κάνω μπάνιο. Έγραψα και ένα ποιηματάκι σχετικό, υπάρχει στο βιβλίο.

Θυμάμαι την πρώτη νύχτα που γύρισα, αφού συνάντησα πάλι τους φίλους μου στον Λευκό Πύργο, επιστρέψαμε στο σπίτι και ήθελα κάτι να φάω. Είχε η μάνα μου ετοιμάσει φαγητό και πήγα να το βάλω σε μια κατσαρόλα να το ζεστάνω και μου λέει «αφού έχουμε φούρνο μικροκυμάτων». Φούρνο μικροκυμάτων έχουμε στο σπίτι από όταν γεννήθηκα, αλλά στο ταξίδι μου δεν είδα ούτε έναν, οπότε είχα ξεχάσει την ύπαρξή τους. Λίγες μέρες πριν από εμένα είχε έρθει στην Ελλάδα ένας ινδός που έκανε το γύρο του κόσμου με ποδήλατο και τον είχα συναντήσει δυο φορές στο ταξίδι μου, μία στην Ινδία και μία στη Γεωργία. Του είπα λοιπόν, όταν πας Ελλάδα, πήγαινε στο σπίτι μου να σε φιλοξενήσει η μάνα μου. Έφτασε στο σπίτι μας λίγες μέρες πριν φτάσω εγώ και σκεφτόμουν «τώρα αυτός ο άνθρωπος που με είδε στην Ασία να μένω στο αντίσκηνο, και να φοράω τα ίδια ρούχα κάθε μέρα και μετά είδε το σπίτι μου, τι θα σκέφτεται άραγε για μένα; Σίγουρα θα έχει μπερδευτεί!».  Έτσι μπερδεύτηκα κι εγώ όταν γύρισα.

Αντίθετα όμως, όταν ξεκίνησα από την Ελλάδα είχα διαβάσει και ήμουν προετοιμασμένος. Θα μου πεις, ήξερες και τι θα συναντήσεις στην Ελλάδα. Όμως εμένα ο χαρακτήρας μου είναι πιο κοντά στην Ανατολή, εκεί ένιωθα σαν στο σπίτι μου. Όταν πήγα στην Τουρκία ένιωθα πιο άνετα από ότι εδώ. Κυκλοφορούσα στους δρόμους άνετος, οι ντόπιοι και με χαιρετούσαν, με καλούσαν στο σπίτι τους για τσάι, να με φιλοξενήσουν, με έκαναν να νιώθω πολύ πιο άνετα από ότι εδώ που κυκλοφορούμε όλοι μαγκωμένοι και φοβισμένοι.

Το επόμενη βήμα

Bikeit: Πώς είναι τώρα η καθημερινότητά σου;

Η.Β.: Προσπαθώ πάντα να μην ενταχθώ στο σύστημα. Το κινητό μου το έχω συνήθως κλειστό. Δεν θέλω να μπω σε αυτό το λούκι που σου ζητάει τόσα πολλά και καταλήγεις να δουλεύεις για το σύστημα. Έτσι δεν σου μένει ούτε χρόνος ούτε ενέργεια για να κάνεις κάτι άλλο. Γιατί, για να έχεις ένα καλό σπίτι, ένα καλό αυτοκίνητο;

Bikeit: Στο επόμενο ταξίδι σου τι θα αλλάξεις;

Η.Β.: Το μόνο που θα αλλάξω είναι ότι θα βάλω στη μοτοσυκλέτα μου και μανιβέλα. Αυτό ήταν που μετάνιωσα περισσότερο από καθετί, το ότι  είχα μόνο μίζα. Δεν ξέρω αν θα πάρω την ίδια μοτοσυκλέτα και στο επόμενο ταξίδι μου, αυτό θα εξαρτηθεί από το αν κάποια εταιρεία θα μας υποστηρίξει, κυρίως στα ανταλλακτικά, αυτό είναι που με ενδιαφέρει. Γιατί στο προηγούμενο ταξίδι μου, παρόλο που πλήρωνα κιόλας, ταλαιπωρήθηκα πολύ. Τη μεμβράνη του καρμπιρατέρ τρεις μήνες την περίμενα, από την νότια Ινδία πήγα στο Κιργιστάν, 18.500 χιλιόμετρα με σκισμένη μεμβράνη, που σημαίνει ότι σε κάθε μεγάλη ανηφόρα εκτός δρόμου κατέβαινα και έσπρωχνα, σκέτο μαρτύριο. Έβαλα μπάλωμα δυο φορές. Τώρα είμαι σε επαφές με κάποιες εταιρείες και θα δούμε πώς θα πάει. Πάλι 250cc θα επιλέξω όμως, μάξιμουμ τα 400cc, μανιβέλα, αερόψυκτο εντουράκι γιατί πιο πολύ με ενδιαφέρει το χώμα.

Αφρική και Μέση Ανατολή

Bikeit: Το επόμενο ταξίδι σου πού θα είναι;

Η.Β.: Θα είναι Αφρική και Μέση Ανατολή και αυτή τη φορά δεν θα είμαι μόνος, θα ταξιδέψω μαζί με την κοπέλα μου, τη Χριστίνα. Αναγκαστικά θα πάμε με δύο μηχανές και από Ευρώπη, όπου θα κάνω μαζί της ένα μεγάλο κομμάτι και ελπίζω και όλο το ταξίδι. Θα ήθελα να ξεκινούσαμε από Μέση Ανατολή, αλλά αυτό δεν γίνεται με την παρούσα κατάσταση, θα πάμε από Γιβραλτάρ - Μαρόκο, δυτική ακτή μέχρι νότια στον Ισημερινό, και μετά ανεβαίνουμε από την ανατολική ακτή. Ελπίζουμε ότι μετά από χρόνια θα έχει ηρεμήσει η κατάσταση και θα μπορέσουμε να περάσουμε Σουδάν, Αίγυπτο και μέση ανατολή.

Bikeit: Πόση διάρκεια πιστεύεις ότι θα έχει αυτό το ταξίδι;

Η.Β.: Σίγουρα περισσότερη διάρκεια, γιατί είναι μεγαλύτερη η έκταση και περισσότερες οι χώρες. Τώρα ακριβώς δεν μπορώ να πω πόσο θα διαρκέσει, την προηγούμενη φορά είπα 10 μήνες και έγινε 2 χρόνια. Τώρα μπορεί να πω 2 χρόνια και να γίνει 5, ποιος ξέρει!

Φωτογραφίες