Μέσα σε μία θύελλα που έχει χωρίσει τον κόσμο του motocross στα δύο, ο Στέλιος Γαλατιανός κατάφερε να στεφθεί πρωταθλητής, στην δυσκολότερη κατηγορία, MX1. Ο πρωταθλητής motocross MX1 στο πρωτάθλημα της AMOTOE, απαντάει στις ερωτήσεις του Bikeit αναφορικά με τον πρώτο του τίτλο αλλά και την πορεία του προς αυτόν.

Η αρχή του... κακού

Bikeit: Πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με το motocross;

Στέλιος Γαλατιανός.:  Πάντα μου άρεσαν οι μοτοσυκλέτες. Τριών ετών άρχισα να κάνω ποδήλατο και στα πέντε μου είχα βγάλει και τις βοηθητικές από το BMX μου. Στα 13 ο πατέρας μου μού έκανε δώρο το πρώτο μου μηχανάκι – κι εκείνος παλιά έκανε motocross από χόμπι. Εκείνος είχε ένα YZF 426 κι εμένα μου πήρε ένα YZ 80άρι και κάναμε μαζί motocross. Μάλιστα είχε βάλει και στοίχημα, αν κατάφερνα να τον περάσω σε μια πίστα που κάναμε προπόνηση στα “120” (σ.σ. πίστα motocross στην Αθήνα), θα σταματούσε το motocross. Αυτό τελικά έγινε πολύ γρήγορα, στους τρεις μήνες τον είχα περάσει με το 80άρι!

Bikeit: Με τον Σταύρο τον Γεωργακόπουλο πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας;

Σ.Γ.: Ο Σταύρος ήταν φίλος μας ανέκαθεν, πριν καν ξεκινήσω την ενασχόλησή μου με το motocross. Το 2005 ξεκίνησα μια προετοιμασία με το Σταύρο, μαζί με κάποια άλλα παιδιά, και στον πρώτο αγώνα στα Τρίκαλα κέρδισα για πρώτη φορά. Μάλιστα απ’ ό,τι άκουσα, ήμουν ο πιο μικρός αναβάτης που κερδίζει στα 125. Ήταν 3 Απριλίου και είχα γενέθλια, γινόμουν 16 ετών.

Bikeit: Ήταν δηλαδή η 3η χρονιά ενασχόλησής σου και η δεύτερη στα 125. Πώς ένιωσες που μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερες να πρωταγωνιστήσεις και να είσαι μάλιστα και αναβάτης με υποστήριξη από τη Honda;

Σ.Γ.: Ζούσα το όνειρό μου, ήταν απίστευτο. Βέβαια ήμουν μικρός και μου έλειπαν κάποια πράγματα. Στερούμουν τις διακοπές το καλοκαίρι, γιατί έκανα προπόνηση, το φαγητό, γιατί έκανα διατροφή, τους φίλους μου. Τότε γκρίνιαζα, αλλά σήμερα, γυρίζοντας πίσω, λέω ότι αν μου δινόταν ξανά η ευκαιρία θα ήμουν διατεθειμένος να στερηθώ κι άλλα τόσα.  

Αντίπαλοι, ατυχίες και προτάσεις

Bikeit: Πότε μεταπήδησες στα 250 και στα 450cc;

Σ.Γ.: Ήταν 2007 με ΟΜΕ και ΕΛΠΑ που έσπασε στα δύο το πρωτάθλημα. Εγώ έτρεχα ΟΜΕ και έχασα το πρωτάθλημα από τον Παπανικολάκη στον τελευταίο αγώνα, στο τελευταίο σκέλος. Σε εκείνο τον αγώνα είχαν γίνει και κάποια παρατράγουδα (ο Παπανικολάκης έβαλε τον αδελφό του να τρέξει στον τελευταίο αγώνα, το Σάββατο στα χρονομετρημένα οι δικοί του μου πετούσαν λάσπες και πέτρες , υπήρχε γενικά ένα κλίμα περίεργο, χωρίς λόγο). Εκείνη τη χρονιά παράλληλα πήρα το Βορείου Ελλάδος με 450 σαν προπόνηση για την επόμενη χρονιά. Στην ουσία πήγα στα 450 γιατί θα ανέβαιναν όλοι οι άλλοι, ο Κουζής και ο Παπανικολάκης, οι αντίπαλοί μου. Ήμουν μικρότερος από όλους.  

Bikeit: Υπήρξε και ένας σοβαρός για εσένα τραυματισμός το 2008 που παραλίγο θα σε θέσει εκτός αγώνων και ακολούθησε μια συνεργασία με την ΚΤΜ. Τι είχε γίνει τότε;

Σ.Γ.: Ήταν  15 Μαρτίου του 2009 έπεσα στην Καρδίτσα, δύο εβδομάδες πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα και έσπασα τον μηρό μου.  Χειρουργήθηκα στην Καρδίτσα και τότε νόμιζα ότι όλα είχαν τελειώσει για εμένα. Ήμουν με πατερίτσες περίπου 4 μήνες, το πόδι μου είχε αδυνατίσει, έβλεπα τα μηχανάκια στο σπίτι μου και έκλαιγα. Το είχα πάρει απόφαση ότι δεν θα ξανακαβαλήσω μηχανή. Μετά από 6 μήνες ξαναοδήγησα. Τότε πήγα και είδα το Motocross των Εθνών στην Ιταλία και σκέφτηκα «τι κάνουμε εμείς στην Ελλάδα;». Μέχρι που ξαναφτιάχτηκε η πίστα της Χαλκίδας, πήγα με το Σταύρο γιατί δεν είχα ξαναπάει να δω, την είχαν στρώσει, είχαν ρίξει άμμο, την είχαν φτιάξει και μου άρεσε πάρα πολύ, και είπα «αυτό, μάλιστα!» και γυρίζω στο Σταύρο και του λέω «τι ωραία πράγματα που έχουν φτιάξει ρε συ». Μου λέει ο Σταύρος «καβαλάς;». του λέω «έχω ένα CRF 450 που το είχαμε αγοράσει, και κάνω με αυτό πού και πού».

Μου λέει «θέλεις να τρέξεις;» του λέω «τι εννοείς;». μου λέει , υπάρχει μια συμφωνία με την ΚΤΜ, έχεις πρόβλημα; Του λέω, κοίταξε να δεις, δεν με ενδιαφέρει, αρκεί να είσαι κι εσύ στην ομάδα. Και όντως, ο Σταύρος πήρε το Χρήστο Φωτόπουλο κι εμένα, ο Χρήστος στα 450 κι εγώ στα 250 και απροπόνητος τελείως. Είχα να καβαλήσω μηχανάκι 4 μήνες. Πήραμε τα ΚΤΜ και έκανα προπόνηση στο Κιάτο ένα σαββατοκύριακο και πήγα κι έτρεξα αγώνα και τερμάτισα δεύτερος στα 125. Και μου λέει ο Σταύρος, είσαι ανόητος που δεν το συνεχίζεις. Αυτό για μένα λέει πολλά, γιατί αν το λέει ο Σταύρος σημαίνει ότι κάτι βλέπει, που εγώ ίσως δεν το έβλεπα. Κι έτσι ξεκινήσαμε μια χρονιά με την ΚΤΜ.

Από την KTM στην Yamaha

Bikeit: Πως βρέθηκες ξαφνικά στην MX1, και από εκεί εκτός KTM;

Σ.Γ.: Στα μέσα της χρονιάς ο Χρήστος χτύπησε και αναγκάστηκα εγώ να ανέβω κατηγορία παρόλο που δεν ήμουν προετοιμασμένος, γιατί έπρεπε να παρουσιάζεται περισσότερο το SX-F 350 παρά το 250. Ο πρώτος αγώνας που έτρεξα με 350 νομίζω ότι ήταν στην Σπερχειάδα και ήταν η πρώτη χρονιά μετά από δύο χρόνια που ο Κουζής πραγματικά ίδρωσε. Ήμουν στην ουρά του όλη την ώρα, τον πέρασα κάποια στιγμή, με ξαναπέρασε και τερματίσαμε +0’’ ίσως. Έτσι συνεχίστηκε και στους άλλους δύο αγώνες, ο ένας ήταν στη Μεγαλόπολη και ο άλλος στο Άργος. Τελειώνει η χρονιά και η συμφωνία με την ΚΤΜ ήταν για ακόμη ένα χρόνο, όπου μπορούσα να επιλέξω είτε να τρέξω με 350 είτε με 450.

Επέλεξα το 350 γιατί το είχα ήδη δουλέψει και το είχα μάθει το μηχανάκι και σαν ομάδα θα ήμασταν πιο οργανωμένοι. Αυτό δεν έγινε, υπήρξε μια διαφωνία ανάμεσα στο Σταύρο και στο διευθυντή της ΚΤΜ το οποίο με ταρακούνησε λίγο, όταν έμαθα ότι ο Σταύρος σταμάτησε τη συνεργασία με την ΚΤΜ. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο διευθυντής ήταν να με πάρει τηλέφωνο, και μου είπε «τελειώσαμε με το Σταύρο, συνεχίζουμε μόνοι μας». Και του απάντησα κάτι που δεν το περίμενε «εγώ εδώ ήρθα για το Σταύρο και για καμία ΚΤΜ. Σέβομαι και εκτιμώ πολύ αυτά που μου δώσατε, σας έδωσα κι εγώ». Δεν δέχτηκα δεύτερη κουβέντα. Μου έστειλαν κανα-δυο μηνύματα, ξανασκέψου το, αλλά η απόφασή μου ήταν οριστική.

Bikeit: Πως έγινε η μετάβαση στην Yamaha;

Σ.Γ.: Η ημέρα ήταν Τρίτη και λέω στο Σταύρο «δεν πειράζει, το σαββατοκύριακο πάμε για ποδήλατο» και μου λέει, έλα από το μαγαζί και πάρε το φορτηγό και πήγαινε στη Yamaha που έχω παραγγείλει ένα μηχανάκι. «πλάκα μου κάνεις» του λέω, τι έκανες; Είχε παραγγείλει ένα YZ 450 F! “Θα σου πω αύριο” μου απαντάει, “φέρε τα ρούχα σου και πάμε να το στρώσουμε”. Τετάρτη το στρώσαμε και το Σάββατο πήγα σε αγώνα. Προπόνηση δεν πρόλαβα να κάνω. Εκεί έσπασε το αήττητο του Κουζή στο πρώτο σκέλος. Εκεί επαληθεύτηκα ότι το 350 ήταν «λίγο» σε σχέση με το 450.

Το παγκόσμιο και τα όνειρα

Bikeit: Μίλησέ μας για τη φετινή εμπειρία σου στο Παγκόσμιο.

Σ.Γ.: Κατά τη γνώμη μου, ήταν ένας αγώνας που έπρεπε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Ναι το δέχομαι, ότι είναι σκληρό το να είσαι ο καλύτερος αναβάτης στην Ελλάδα και να σε περνάνε οι ξένοι λες και είσαι σταματημένος. Ήταν όμως μια πίστα απίστευτη, τουλάχιστον πριν ξεκινήσει να βρέχει, είχαν κάνει φανταστική δουλειά εδώ και η οργάνωση ήταν άψογη. Σε σχέση με τους ξένους, πιστεύω ότι δεν μας λείπει η οδηγική ικανότητα, μας λείπει η φόρα τους. Ο καιρός δυστυχώς δεν μας έκανε τη χάρη, παρόλο που είχαμε πολλούς θεατές, πραγματικά ήταν μια γιορτή του  Motocross. Και το λέω με μεγάλη λύπη μου, ότι ήταν απαράδεκτο όσοι δεν μπήκαν να τρέξουν. Τον Βαγγελάκο ειδικά τον δικαιολογώ, γιατί τον ρώτησα, και είχε χτυπήσει το χέρι του νομίζω.

Bikeit: Σχετικά με τα δύο πρωταθλήματα ΟΜΕ και ΑΜΟΤΟΕ ποια είναι η γνώμη σου; Τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει;

Σ.Γ.: Κοίτα, για εμένα καλό είναι να υπάρχουν και περιφερειακά πρωταθλήματα, για να μπορούν και οι λιγότερο ανταγωνιστικοί αναβάτες να ξεχωρίσουν. Ένα Βορείου, ένα Κεντρικής και ένα Νοτίου Ελλάδος όμως, όχι δέκα. Πανελλήνιο Πρωτάθλημα πάντως, θα πρέπει να είναι μόνο ένα. Αλλιώς χάνει την αξία του, δεν μπορούν να είναι όλοι πρωταθλητές. Και πλέον έχουμε πιο οργανωμένες πίστες, όπως είναι του Λιτόχωρου ή του Άργους και το πράγμα να γίνει πιο επαγγελματικό.

Bikeit: Είσαι στην κατάλληλη ηλικία να δοκιμάσεις να αγωνιστείς στο εξωτερικό. Θα το ήθελες αυτό;

Σ.Γ.: Αυτό ήταν ανέκαθεν το όνειρό μου και να αγωνιστώ και να ζήσω στο εξωτερικό. Είχα πάει το 2007 για τρεις μήνες στο Βέλγιο και έκανα αγώνες και προπόνηση εκεί. Εμένα μου ταιριάζει πολύ αυτό γιατί δεν έχω γενικότερα την «ελληνική νοοτροπία». Οι καφετέριες και τα κλάμπ και η καλοπέραση δεν μου λένε κάτι, είμαι πιο «μούχλας». Αυτό μου δημιουργήθηκε μάλλον από το motocross, επειδή από μικρός ήμουν ταγμένος σε κάτι. Είμαι ευτυχισμένος με απλά πράγματα και στο Βέλγιο η ζωή ήταν δύσκολη αλλά απλή. Προπόνηση, γυμναστική, πλύσιμο τα μηχανάκια, φαγητό, ξεκούραση. Αυτό όμως είναι δύσκολο να γίνει σε επαγγελματικό επίπεδο. Θα πρέπει να βρεις μια ιδιωτική ομάδα, να πληρώσεις. Όνειρό μου πάντως είναι να πάω στην Αμερική να κάνω motocross. Βλέπω τον McGrath που είναι το πρότυπό μου και λέω μακάρι να μπορούσα να κάνω ένα play ride μαζί του!

Bikeit: Τα σχέδιά σου για το 2012 ποια είναι;

Σ.Γ.: Το 2012 είναι αρκετά αβέβαιο λόγω της κρίσης. Αν τρέξω θα τρέξω μόνο με το Σταύρο και η Yamaha ανακοίνωσε επίσημα ότι δεν θα δώσει μηχανάκια. Εγώ έχω κρατήσει κάποια χρήματα στην άκρη, έχω και ένα μηχανάκι με το οποίο μπορώ να κάνω προπόνηση και αν το φτιάξω θα μπορώ να τρέξω κιόλας και είμαι διατεθειμένος να κάνω και δεύτερη δουλειά. Αλλά αν πάω στον πρώτο αγώνα και έχει 50 συμμετοχές, δεν θα μπω να τρέξω, το έχουμε πει και με το Σταύρο αυτό. Αν είναι ένα πρωτάθλημα δυνατό, με 100 συμμετοχές, ναι, χίλιες φορές.

Φωτογραφίες