Ο Θανάσης Βαβαρούτας επέστρεψε από το ταξίδι ζωής στην Λατινική Αμερική, στην Ουσουάια, την Γη του Πυρρός, την Αργεντινή και την Χιλή, όπου συνταξίδεψε με τον Σταύρο Δέρδα. Βρεθήκαμε με τον Θανάση ο οποίος μας μίλησε για την εμπειρία του, τις απαιτήσεις της οργάνωσης αλλά και του ταξιδιού.

Έχοντας ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη πολλάκις, έχοντας γυρίσει το κοντέρ των μοτοσυκλετών του επίσης πολλές φορές, ο στόχος για τον Θανάση Βαβαρούτα ήταν μακρύτερος. Ένα “ταξίδι ζωής” το οποίο θα έμενε χαραγμένο σε όλη του τη ζωή. Μιας και η εμπειρία υπήρχε σε μεγάλα ταξίδια, από την Σκωτία, το Βόρειο Ακρωτήρι, τις βαλκανικές χώρες και την Ανατολή, την Αφρική, αλλά και όλη την Ευρώπη, σειρά είχε τώρα η Λατινική Αμερική.

Η ιδέα και η προετοιμασία

Bikeit: Πώς σας ήρθε η ιδέα για ένα τόσο μακρινό ταξίδι;

Θανάσης Βαβαρούτας:  Η ιδέα ήταν δική μου και όταν σκέφτηκα αυτό το ταξίδι, φαντάστηκα στο μυαλό μου μία ομάδα τεσσάρων ανθρώπων. Τον ένα θα τον διάλεγα εγώ και τον άλλο θα τον διάλεγε ένας φίλος με τον οποίο είχαμε συνταξιδέψει και ο οποίος είναι καλός ταξιδευτής. Τελικά οι άλλοι δύο δεν τα κατάφεραν να έρθουν. Με τον φίλο που είχα στο μυαλό μου εγώ είχαμε γνωριστεί μέσα από τη μοτοσυκλετιστική παρέα και έκρινα ότι και σαν χαρακτήρας και σαν άνθρωπος ταίριαζε μαζί μου να κάνουμε ένα μεγάλο και απαιτητικό ταξίδι.

 Ένα ταξίδι δεν είναι μόνο η χαρά που προσφέρει, όλα τα νέα πράγματα που βλέπεις γύρω σου, είναι και οι δυσκολίες που θα συναντήσεις, και τότε πρέπει να βάλουν όλοι πλάτη για να ξεπεραστούν. Έτσι, είχα στο μυαλό μου τον Σταύρο τον Δέρδα, γνωστό και σαν “Pirate”στην (διαδικτυακή) παρέα. Την ιδέα την είχα στο μυαλό μου 1,5-2 χρόνια πριν γίνει πραγματικότητα. Πάντα ονειρεύομαι ταξίδια και πάντα έχω σχέδια στο μυαλό μου. Του τηλεφώνησα ένα βράδυ του Μάρτη του 2011 στο σπίτι του και του λέω, ξέρεις Σταύρο, έχω στο μυαλό μου να κάνω αυτό και θα ήθελα να το κάνουμε μαζί. Οι άλλοι εν τω μεταξύ δεν είχαν απαντήσει ακόμα. Απ’ ό,τι μου είπε ο Σταύρος αργότερα, η πρώτη του αντίδραση στο τηλεφώνημά μου ήταν να κάτσει σε έναν καναπέ, του ήρθαν κάπως απότομα τα λόγια μου. Όταν το συνειδητοποίησε, τον ενθουσίασε η ιδέα και ήταν θετικός από την αρχή.

Bikeit:  Γιατί επέλεξες σαν προορισμό τη Λατινική Αμερική;

Θ.Β.:  Έχω ταξιδέψει αρκετά μπορώ να πω στη ζωή μου και πλέον ήθελα το “κάτι παραπέρα”, έξω από τα “στενά” όρια της Ευρώπης. Έχω ταξιδέψει και Αφρική και Ασία, όχι πάρα πολύ βαθειά όμως. Η Λατινική Αμερική για μένα και για τους περισσότερους μοτοσυκλετιστές φαντάζει σαν παράδεισος, έτσι την έβλεπα τότε, έτσι τη βλέπω και τώρα που την είδα από κοντά.

Bikeit:  Πόσος χρόνος προετοιμασίας χρειάστηκε γι’ αυτό το ταξίδι;

Θ.Β.:  Το βασικό θέμα ήταν το πότε έπρεπε να γίνει ένα τέτοιο ταξίδι, καθώς η Λατινική Αμερική βρίσκεται στο Νότιο ημισφαίριο. Σχεδιάζαμε να περάσουμε μέσα από εθνικά πάρκα και παγετώνες, μέρη που δύσκολα μπορείς να προσπελάσεις, όχι με μοτοσυκλέτα, ούτε με τζιπ 4x4. Έτσι επιλέξαμε να πάμε χειμώνα δικό μας, καλοκαίρι εκεί. Το δύσκολο ήταν το ότι θα φεύγαμε μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων, όμως έπρεπε να συνδυάσουμε τις ημερομηνίες έτσι ώστε ο Σταύρος να έχει μαζέψει αρκετές ημέρες άδειας από τα δύο προηγούμενα έτη για να μπορέσει να λείπει τις 30 ημέρες του ταξιδιού μας. Και επίσης θέλαμε να είμαστε εκεί για το ράλι Dakar, το οποίο θέλαμε να παρακολουθήσουμε και το οποίο ξεκινάει τις πρώτες ημέρες του Γενάρη. Ήταν μεγάλη ευκαιρία για εμάς να το δούμε, από τη στιγμή που έφυγε από την Αφρικανική ήπειρο και πήγε στη Λατινική Αμερική, δεν θα είχαμε άλλη ευκαιρία.

Ξεκινήσαμε Μάρτη του 2011 να ψαχνόμαστε για το ταξίδι αυτό μέχρι το τέλος του 2011, οπότε και ξεκινήσαμε την πιο εντατική προετοιμασία. Είχαμε αρκετό χρόνο μπροστά μας, δέκα μήνες, μέχρι να ξεκινήσουμε, δηλαδή μέχρι να διώξουμε τις μοτοσυκλέτες. Εμείς φύγαμε 10 Δεκεμβρίου. Ο χρόνος θα μπορούσε να είναι λιγότερος, αλλά εμείς δεν ασχολούμασταν κάθε μέρα με το ταξίδι, καθώς ο καθένας μας έχει τη δουλειά του και τις υποχρεώσεις του. Ήμασταν χαλαροί και ο χρόνος ήταν υπέρ-αρκετός.

Προβλήματα και λύσεις

Bikeit:  Τι είχατε προβλέψει ότι θα χρειαστεί να προετοιμάσετε, τι προβλήματα προέκυψαν κατά την προετοιμασία σας και κατά πόσο άλλαξαν τα αρχικά σχέδιά σας μέχρι την ημέρα που φύγατε;

Θ.Β.:  Δεν μπορώ να πω ότι ξεφύγαμε πολύ από τα αρχικά σχέδιά μας. Αυτό που από την αρχή μας απασχολούσε ήταν η αυτονομία που θα είχαμε στα καύσιμα, κάτι που σε έναν μοτοσυκλετιστή του παρέχει ασφάλεια, δηλαδή να ξέρει ότι θα μπορεί να φτάσει σε ένα σημείο όπου θα υπάρχει πολιτισμός, αν και ακόμη κι εκεί βέβαια μπορεί να μην βρει καύσιμα. Η δικιά μου η μοτοσυκλέτα, BMW R 1200 GS Adventure, ήδη είχε από κατασκευής το μεγάλο ντεπόζιτο των 33 λίτρων. Το πρόβλημα ήταν με τη μοτοσυκλέτα του Σταύρου, η οποία ήταν η απλή R 1200 GS. Έτσι ο Σταύρος έκανε τη μετατροπή στη μοτοσυκλέτα του σε Adventure και έτσι λύσαμε το πρόβλημα του καυσίμου.

Ένα άλλο θέμα ήταν η επικοινωνία σε περίπτωση προβλήματος. Το λύσουμε αυτό χρησιμοποιώντας δορυφορικά τηλέφωνα, τα οποία μας τα προσέφερε η εταιρεία Navarino, η οποία μας έδωσε δύο διαφορετικά δορυφορικά, ένα ασύρματο και ένα με μόντεμ για να έχουμε δεδομένα σε σημεία που δεν υπήρχε τηλεφωνία. Έτσι λύσαμε και αυτό το πρόβλημα.

Άλλο θέμα ήταν η οδική βοήθεια. Είχα ψάξει και είχα βρει μία αντίστοιχη της δικής μας ΕΛΠΑ αλλά πολύ καλύτερη, η οποία θα μας παρείχε ασφάλεια, ακόμη και στη μέση του πουθενά. Ίσως δεν θα έφτανε σε 1-2 ώρες εκεί που θα βρισκόμασταν, πάντως σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα θα ερχόταν, και τουλάχιστον θα είχαμε κάποιον να συνεννοηθούμε.

Βέβαια και το κόστος του ίδιου του ταξιδιού ήταν ένα θέμα που μας απασχόλησε πολύ, καθώς μιλάμε για αρκετές ημέρες, με μεταφορά μοτοσυκλετών κτλ. Τελικά αυτό ήταν και το πιο μεγάλο μας έξοδο, αφού είχαμε επιλέξει να πάμε με τις δικές μας μοτοσυκλέτες και όχι να νοικιάσουμε από εκεί. Ρωτήσαμε πάνω από οκτώ εταιρείες και τελικά καταλήξαμε στη λύση της μεταφοράς με πλοίο, ως φθηνότερη επιλογή αν και πιο χρονοβόρα. Συνολικά στερηθήκαμε τις μοτοσυκλέτες μας 4 μήνες, 2 να πάνε και 2 να έρθουν.

Bikeit:  Τι άλλο χρειάστηκαν οι μοτοσυκλέτες σας στα πλαίσια της προετοιμασίας;

Θ.Β.:  Και οι δύο μοτοσυκλέτες είναι χρονολογίας του 2007. Η δικιά μου είχε γράψει 130.000 χιλιόμετρα και παραπάνω, και του Σταύρου 25.000 χιλιόμετρα. Καμία απ’ τις δύο φυσικά δεν είχαν παρουσιάσει ποτέ κανένα πρόβλημα, είναι όπως το λέει η BMW, “unstoppable”! Κι έτσι δεν προβληματιστήκαμε ποτέ, μήπως εμφανιστεί κάποιο πρόβλημα. Με την στήριξη της BMW Motorrad Hellas και του Ανδριόπουλου, προληπτικά και μόνο, αντικαταστήσαμε τον άξονα και την αντλία βενζίνης στη δική μου μοτοσυκλέτα και μόνο την αντλία βενζίνης στη μοτοσυκλέτα του Σταύρου. Τις αναρτήσεις μου τις είχα αντικαταστήσει με Ohlins από πριν, του Σταύρου οι αναρτήσεις δεν ήταν ταλαιπωρημένες. Η μόνη επιπλέον αλλαγή που έκανε ο Σταύρος ήταν οι βαλίτσες, όπου αντικατέστησε τις πλαστικές με μεταλλικές, για περισσότερη αντοχή στις χωμάτινες συνθήκες και τις οποίες προσέφερε η ΜΑΚΑΝ. Και φυσικά κάναμε ένα γενικό σέρβις πριν φύγουν οι μοτοσυκλέτες και τίποτα περισσότερο.

Η παραλαβή και η αρχή του ταξιδιού

Bikeit:  Κατά την παραλαβή των μοτοσυκλετών σας στην Λατινική Αμερική, αντιμετωπίσατε κάποιο πρόβλημα;

Θ.Β.:  Σε ταξιδιωτικά φόρουμ, όπως το HorizonsUnlimited, είχαμε διαβάσει ότι υπάρχει μια σχετική δυσκολία στο λιμάνι του Μπουένος Άιρες, σε ό,τι αφορά στη διαχείριση και τον εκτελωνισμό των cargo και ότι για παραμονή άνω των έξι ημερών εκεί, η χρέωση είναι πολύ μεγάλη. Αυτό μας είχε αγχώσει, για να μην πληρώσουμε τσάμπα λεφτά κυρίως. Έτσι αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε λίγο νωρίτερα, ώστε να είμαστε εκεί και να βοηθήσουμε στη διαδικασία εκτελωνισμού και τελικά ορθώς πράξαμε έτσι. Η όλη διαδικασία διήρκησε δύο ημέρες, πολύ γρήγορα για τα δικά τους δεδομένα, παρόλο για εμάς ήταν δύο ημέρες ταξιδιού που χάσαμε.

Bikeit:  Η διαδρομή του ταξιδιού σας ποια ήταν;

Θ.Β.:  Ξεκινήσαμε από το Μπουένος Άιρες, κατευθυνθήκαμε νότια προς Ουσουάια και φτάσαμε στη Γη του Πυρός παραμονή Χριστουγέννων. Εκεί επισκεφθήκαμε το πάρκο Bahia Lapataia και το κανάλι Beagle. Έπειτα κατευθυνθήκαμε βορειοανατολικά προς Χιλή, μπήκαμε στην Route 40, τον θρυλικό αυτό δρόμο με χώμα, λάσπη και χαλίκι. Φτάσαμε στην Χιλή, στο Puerto Natales κι από εκεί αρχίσαμε να μπαινοβγαίνουμε στα σύνορα Αργεντινής – Χιλής προκειμένου να επισκεφτούμε διάφορα αξιοθέατα που ήταν στον δρόμο μας, εθνικά πάρκα, παγετώνες κτλ. Έτσι ανεβήκαμε και πιάσαμε την Carretera Austral από την αρχή της, άλλον έναν θρυλικό δρόμο της Χιλής και τον καλύτερο που έχω οδηγήσει στη ζωή μου. Τα συναισθήματα που μου δημιούργησε ο δρόμος αυτός ήταν ανεπανάληπτα!

Έπειτα φτάσαμε στο Bariloche της Αργεντινής, μέσα από αυτό το συνεχές μπες-βγες και συνεχίσαμε στη νότια Mendoza, όπου αντιμετωπίσαμε ένα πρόβλημα, μια συγκυρία γεγονότων, το οποίο άλλαξε το αρχικό μας σχέδιο. Καθίσαμε στο Santiago τρεις μέρες, ξαναγυρίσαμε Mendoza, περνώντας δύο φορές από τις Άνδεις στο υψηλότερό τους σημείο, στα 3.280 μέτρα, πήγαμε στην Cordoba όπου παρακολουθήσαμε το Dakar και κατόπιν φύγαμε. Ο Σταύρος  έπρεπε να επιστρέψει Ελλάδα, οπότε γυρίσαμε στο Μπουένος Άιρες για να ξεκινήσει την προετοιμασία της επιστροφής κι εγώ συνέχισα το ταξίδι στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης. Eπέστρεψα στο Μπουένος Άιρες για να παραλάβω τη σύζυγό μου, με την οποία συνεχίσαμε το ταξίδι μαζί για 10 ακόμη ημέρες, σε Βραζιλία, στους καταρράκτες Iguazu, στην Παραγουάη και την Ουρουγουάη.

Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές το ταξίδι μας. Μαζί με τον Σταύρο διανύσαμε 13.000 χιλιόμετρα κι εγώ ακόμη περίπου 2.500.

Ανάμεικτα συναισθήματα

Bikeit:  Η επιστροφή στην Ελλάδα ήταν ομαλή;

Θ.Β.:  Οι μοτοσυκλέτες μας πακεταρίστηκαν στις 2 Φεβρουαρίου, έφυγαν από το Μπουένος Άιρες στις 15 Φεβρουαρίου κι εμείς τις παραλάβαμε 27-28 Μάρτη.  Αυτή είναι η ταλαιπωρία του καραβιού, ότι είναι χρονοβόρο. Κάνει 21 μέρες να φτάσει στην Αμβέρσα ή Αμβούργο όπου είναι οι διαμετακομιστικοί σταθμοί, κι από εκεί με νταλίκα έρχονται Ελλάδα.

Bikeit:  Τι συναισθήματα σου άφησε αυτό το ταξίδι και τι είναι αυτό που σου έμεινε;

Θ.Β.:  Η ψυχή μας και τα μάτια μας γέμισαν με εικόνες που δεν θα σβηστούν ποτέ από τον σκληρό μας δίσκο. Πήγαμε και σε μια δύσκολη για αυτούς εποχή, έχουν περάσει κι εκείνοι αρκετές κρίσεις, τα αποθέματα ομορφιάς όμως είναι ανεξάντλητα. Ο μοτοσυκλετιστής, πέρα από την επαφή που έχει με τον κόσμο, περνάει από διαδρομές απίστευτες. Αντικρίσαμε εικόνες απίστευτης ομορφιάς, το Torres de Paine, τα βουνά Fitzroy, τους παγετώνες - για πρώτη φορά στην Ουσουάια και μετά στο Lago Gray όπου πήγαμε με σκάφος, στο Perito Moreno που είναι ο μεγαλύτερος παγετώνας στον κόσμο.

Ήμασταν μέσα στο σκάφος και πηγαίναμε να δούμε τον παγετώνα τον Gray. Ένας καμαρότος έβγαλε μια απόχη, ψάρεψε ένα κομμάτι πάγου από τον παγετώνα που είχε αποκολληθεί, τον έκοψε με παγοκόφτη και μας σέρβιρε ουίσκι και κοκτέιλ Pisco Sour, στις 07:00 το πρωί, με θερμοκρασία 4 βαθμούς Κελσίου, για να ζεσταθούμε. Έτσι, πίνοντας το ποτό μας με το κομμάτι αυτό του πάγου, προσεγγίσαμε τον παγετώνα!

Τα συναισθήματα που βιώσαμε δεν περιγράφονται, οι φωτογραφίες και τα βίντεο που φέραμε πίσω μαζί με τον Σταύρο, δεν πρόκειται να καλύψουν και να μεταφέρουν αυτά που είδαμε!