Του Kevin Ash

Φωτογραφίες: Milagro

Ανοίγεις το γκάζι και νιώθεις τη μοτοσυκλέτα να σπαρταράει καθώς ξεπετάγεται μπροστά με αδηφάγο δύναμη. Δεν σκέφτεσαι την απίστευτη τεχνολογία, την απαράμιλλη αισθητική ή την κορυφαία επίδοση. Τα πράγματα είναι πιο απλά: Η Ducati 1199 Panigale είναι η πιο σέξυ μοτοσυκλέτα που κατασκευάστηκε ποτέ. Ο συνεργάτης του Bikeit, Kevin Ash, ήταν ένας από τους πρώτους δημοσιογράφους που βρέθηκαν στην πίστα Yas Marina στο Abu Dhabi, όπου έγινε η παγκόσμια παρουσίαση της εκπληκτικής αυτής Superbike, και μας μεταφέρει τις εντυπώσεις του.

195 διαθέσιμοι ίπποι

Όλα τα υπόλοιπα απλώς συνηγορούν σε αυτή τη διαπίστωση. Σίγουρα δεν θα σου ξυπνούσε αυτά τα βασικά ένστικτα αν δεν ήταν τόσο αποστομωτικά όμορφη, αν είχε μικρότερες επιδόσεις ή φορεμένη ήδη τεχνολογία. Είναι όμως και κάτι ακόμα, κάτι που ξεπερνάει τις μετρήσεις, τα χρονόμετρα και τα διαγράμματα. Είναι μια δόση μαγείας, που, όταν το πρωί στο γκαράζ σου βλέπεις αυτό τον πειρασμό να σε περιμένει λες ναι, η μέρα μου είναι ήδη καλύτερη.

Η τεχνολογία της είναι σκέτη πρόκληση, και σε κάνει να αισθάνεσαι σαν πρωτάρης έφηβος μπροστά της. Από πού να ξεκινήσεις; Από το μπροστινό μέρος, και τα πρωτοεμφανιζόμενα LED φωτιστικά σώματα; Από τις monobloc δαγκάνες της Brembo ειδικά για την Panigale, 7% ελαφρύτερες από τις προηγούμενες; Η’ κάτω από τη φειδωλή ενδυμασία της, τον αλουμινένιο monocoque σκελετό, βάρους μόλις 4.2 κιλών και τον V-twin κινητήρα που δημιουργεί ένα σασί αρκετά στιβαρό ώστε να περικλείει 195 ίππους απόλυτα ελέγξιμους σε κάθε στροφή;

Τεχνολογία αιχμής

Σχετικά με την τεχνολογία αυτής της εξ’ ολοκλήρου νέας μοτοσυκλέτας, μπορείτε να διαβάσετε το αναλυτικό άρθρο, αλλά θα πρέπει να σας προειδοποιήσω: αν η τεχνολογία είναι κάτι που σας «φτιάχνει», εδώ μιλάμε για hardcore. Επιγραμματικά όμως, η Ducati 1199 Panigale διαθέτει τα μεγαλύτερα πιστόνια από κάθε άλλη μοτοσυκλέτα ή αυτοκίνητο παραγωγής, 112 χιλιοστών, εφάμιλλα μόνο του Suzuki M1800S με 50% περισσότερη δυνατότητα. Είναι εξαιρετικά υπερτετράγωνη σε διαστάσεις, χρειάζεται επομένως τεράστιες βαλβίδες από τιτάνιο, για την εξίσου τεράστια ροή καυσίμου που απαιτείται, προκειμένου να παράγει όλη αυτή τη δύναμη. Και χωρίς το δεσμοδρομικό σύστημα κίνησης, αυτό πολύ απλά δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί.

Το ξέρουμε ότι είναι μια νέα μοτοσυκλέτα, το πόσο νέα όμως είναι συνοψίζεται σε αυτό: είναι η πρώτη Ducati διάταξης V2 που χρησιμοποιεί διαφορετικών διαστάσεων στρόφαλο και κιβώτιο ταχυτήτων, από το 1980 και την Pantah 500 SL. Έκτοτε, κάθε κινητήρας συνέχιζε να χρησιμοποιεί ιμάντα και ρουλεμάν στον στρόφαλο, και διατηρούσε τις αποστάσεις και γωνίες μεταξύ των τριών βασικών αξόνων, δύο του κιβωτίου, και του στροφάλου, που πρώτος σχεδίασε ο θρύλος Fabio Taglioni, στα τέλη της δεκαετίας του ’70.

Τότε πάντως, μια χαρά τα κατάφεραν. Ήρθε όμως η ώρα για τη Ducati να προχωρήσει παρακάτω. Η παράδοσή της παραμένει αυτούσια και δεν είναι ρετρό, είναι υψηλές επιδόσεις μαζί με υψηλή αίσθηση και αισθητική. Έτσι, οι ιμάντες κίνησης αντικαταστάθηκαν από καδένες οι οποίες χρειάζεται να ανταπεξέλθουν με το βαρύ φορτίο των μεγάλων βαλβιδών στις υψηλές στροφές περιστροφής. Μάλιστα, η ανάγκη τους για σέρβις είναι μειωμένη, αφού έχουν μεγαλύτερη αντοχή από τις προηγούμενες – η ρύθμιση γίνεται στο μεγάλο σέρβις, στα 25.000 χιλιόμετρα. Ο νέος στρόφαλος γυρίζει πάνω σε επίπεδα ρουλεμάν, τα οποία λόγω του ότι είναι πιο συμπαγή, αφήνουν χώρο για περισσότερο υλικό στον στρόφαλο, και έτσι, την ευελιξία για να αποδώσει περισσότερη δύναμη ο κινητήρας. ‘Ένα φτιαγμένο Ducati 916 έβγαζε πολύ λιγότερη δύναμη από τα 195 του Panigale.

Νέος κινητήρας

Το κιβώτιο ταχυτήτων έχει τοποθετηθεί κάθετα, μειώνοντας το μήκος του κινητήρα και επιτρέποντας ένα μακρύτερο ψαλίδι, 39 χιλιοστά περισσότερο από την 1198, χωρίς όμως επιπλέον βάρος. Αυτό, καθώς και το σβέλτο πίσω μέρος ευθύνονται για την κατά 52% μετατόπιση προς τα εμπρός της κατανομής του βάρους, αντίστοιχη με τις αγωνιστικές εκδόσεις της 1198.

Ο στροφαλοθάλαμος είναι σφραγισμένος έτσι ώστε η υπερμεγέθης αντλία λαδιού να μπορεί να αποβάλλει τον αέρα, μειώνοντας την πίεση μέχρι και κατά 0.8 bar και αποτρέποντας τα πιστόνια να αντλούν καύσιμο από τον στροφαλοθάλαμο, ξοδεύοντας περιττή ενέργεια. Το ιδιοφυές σύστημα αποσυμπίεσης διατηρεί δύο βαλβίδες εξαγωγής ανοιχτές κατά την εκκίνηση, κι έτσι απαιτείται μικρότερη μίζα, αλλά και αντίστοιχη μπαταρία, εξοικονομώντας περισσότερα από 3 κιλά στο σύνολο 10 κιλών διαφοράς που έχει η 1199 σε σχέση με την 1198.

Δεν είναι όμως μόνο ελαφρύτερη της 1198. Η Ducati υποστηρίζει ότι έπειτα από μετρήσεις που έγιναν και στις ανταγωνίστριες μοτοσυκλέτες υπό τις ίδιες συνθήκες (με όλα τα υγρά πλην της βενζίνης), η 1199 Panigale είναι 14 κιλά ελαφρύτερη από την Aprilia RSV4 και 17 κιλά από την BMW S1000RR!
Οι προαναφερθείσες μοτοσυκλέτες είναι ιδιαίτερα σημαντικές για τη Ducati, σύμφωνα με τον αρχιμηχανικό Andrea Forni, μιας και η Aprilia υπήρξε σημείο αναφοράς για το πλαίσιο της Panigale και η «άγρια» BMW έθεσε τις βάσεις για τον κινητήρα της Ducati. Όμως, 17 κιλά διαφορά στην οδήγηση δεν είναι και λίγα!

Καμιά όμως από αυτές τις μοτοσυκλέτες δεν μπορεί να ανταγωνιστεί το πακέτο των ηλεκτρονικών της Panigale, και μιλάμε για την έκδοση S, η οποία θα είναι και η πιο δημοφιλής επιλογή, παρά την τσουχτερή τιμή της. Το traction control είναι πιο βελτιωμένο από ποτέ και περιλαμβάνει λειτουργία αποτροπής γλιστρήματος του πίσω τροχού.  Επίσης το συνδυασμένο ABS, είναι παρόμοιο σε αρχές με το C-ABS της Honda Fireblade – και τα δύο συστήματα προέρχονται από την Bosch και οι διαφορές μεταξύ τους είναι στις λεπτομέρειες. Και φυσικά, τα διάφορα ηλεκτρονικά του κινητήρα, που επηρεάζουν την απόδοση της δύναμης και το σημείο κορύφωσής της.

Μοναδικά συστήματα

Η αλλαγή της ταχύτητας είναι άμεση και το ο μονόδρομος συμπλέκτης είναι εφοδιασμένος με σύστημα για μείωση ταχύτητας στο κλείσιμο του γκαζιού (Engine Brake Control -EBC), ένα σύστημα που ελέγχει τη δύναμη του φρεναρίσματος και την ταχύτητα και επιλέγει αν το γκάζι πρέπει να παραμένει ανοικτό λίγο για να βελτιώσει ή όχι το φρένο του κινητήρα, κι έτσι να συμβάλλει στην σταθερότητα. Το σύστημα αυτό έχει διαβαθμίσεις, όπως και κάθε τι άλλο σε αυτή τη μοτοσυκλέτα, οι οποίες αλλάζουν αυτόματα, ανάλογα με την επιλογή του κάθε mode: Wet με 120 ίππους, Sport με 195 και ομαλή απόδοση ή Track με 195 και εκρηκτική απόδοση. Παράλληλα, όπως και στο Multistrada 1200, οι ρυθμίσεις των αναρτήσεων προσαρμόζονται κατά βούληση. Κάθε setting μπορεί να προσαρμοστεί στις προτιμήσεις του αναβάτη και το σύστημα τις διατηρεί μέχρι να βάλεις άλλο setting ή να επιλέξεις το προεπιλεγμένο.

Ακόμα δεν σας έπεισε; Τότε ας μιλήσουμε για τον πίνακα ελέγχου, ο οποίος δεν είναι απλά προηγμένης γενιάς σε σχέση με τον βαρετό LCD που είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα, είναι απαράμιλλης ευκρίνειας, με ευρεία χρωματική γκάμα και προσαρμόζεται σύμφωνα με τις συνθήκες. Για τα πρώτα 1.000 χιλιόμετρα, μια κόκκινη γραμμή σου θυμίζει να μην το παρακάνεις, όσο κι αν μπαίνεις στον πειρασμό. Το ίδιο συμβαίνει και όταν κάνει πολύ κρύο, δεν ξεκινάς απλά και το πας τέρμα γκάζι, χρειάζεται να ζεσταθεί πρώτα, και τότε η κόκκινη γραμμή εξαφανίζεται και σου λέει ότι η 1199 είναι έτοιμη για οδήγηση.
Με μια κίνηση του δάχτυλου, μπαίνει η επιλογή “race” και στο δείκτη των στροφών οι πρώτες ενδείξεις μικραίνουν, αφήνοντας περισσότερο χώρο στις ενδείξεις των μεσαίων με υψηλών στροφών περιστροφής, για να είναι πιο ευανάγνωστες.

Καρδιά από... πέτρα

Λοιπόν, εκτός κι αν είσαι φτιαγμένος από πέτρα, διαβάζοντας όλα αυτά, θα αδημονείς πολύ να την οδηγήσεις. Ο προκάτοχος της 1199 ήταν βαριά σε αίσθηση και ζόριζε τους καρπούς, όμως η Panigale είναι αρκετά ευρύχωρη, με το τιμόνι ψηλότερο κατά 10 χιλιοστά, τοποθετημένο πιο πίσω και μακρύτερο σε πλάτος, ενώ η θέση οδήγησης είναι πιο μπροστά. Το ύψος μου είναι 1.92 μέτρα και κάθομαι πολύ άνετα, αν και νομίζω ότι κάποιος με μικρότερο ύψος δεν θα μπορούσε άνετα να πατήσει κάτω. Το δοχείο βενζίνης παίζει ρόλο που βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια σου, γιατί μιας και αυτή η μοτοσυκλέτα φρενάροντας μπορεί να σου ανοίξει τη μύτη, μπορείς να το σφίξεις δυνατά ανάμεσα στα πόδια σου και καθώς τα χέρια σου βρίσκονται ψηλότερα, δεν αγωνίζεσαι πια να μείνεις στη θέση σου. Παράλληλα, η μετατόπιση από πλευρά σε πλευρά είναι ευκολότερη λόγω της ψηλότερης θέσης οδήγησης.

Όχι ότι θα χρειαστεί πολλές φορές να αλλάξεις στάση οδήγησης. Η ευκινησία της Panigale κόβει την ανάσα, κάνοντας τις άλλες superbike να μοιάζουν βραδυκίνητα τέρατα μπροστά της. Φαντάσου μια supersport 600, μέχρι τη στιγμή που θα ανοίξεις το γκάζι… αλλά θα φτάσουμε και σε αυτό.
Το άλλο που εντυπωσιάζει είναι το πόση διαφορά κάνουν οι ρυθμίσεις των ηλεκτρονικών. Αφήνοντας όλα τα άλλα ανέγγιχτα, μια αλλαγή στο EBC αυξάνει το φρενάρισμα του κινητήρα, και η μοτοσυκλέτα ολισθαίνει περισσότερο μέσα στη στροφή, έπειτα ξεκινάει να πλαγιολισθαίνει ενώ το πίσω μέρος γλιστράει. Αλλάζοντας μία δύο ταχύτητες και η μοτοσυκλέτα κάθεται κάτω καθώς εξαπολύει την τεράστια δύναμή της, με μια μικρή ταλάντευση, ακόμα κι όταν παρεμβάλλεται το ABS στο φρενάρισμα, πριν σε τινάξει μπροστά και πλαγιάσεις, μπαίνοντας σφιχτά στη στροφή.

Κράτημα και επιδόσεις

Η δύναμη στο μέγιστο, και καθώς βγαίνεις από τη στροφή στην ευθεία, σε πιάνει μανιακό γέλιο – δεν μπορείς να πιστέψεις το πόση ώθηση μπορεί να συνδυαστεί με πρόσφυση, πριν καν το traction control μπει στον κόπο να παρεμβληθεί. Τα νέα ελαστικά της Pirelli Diablo, Supercorsa SP, συνδέονται με το υπόλοιπο σώμα μέσω ενός μακρύ ψαλιδιού και ελέγχονται από τις κορυφαίες αναρτήσεις της Ohlins. Το υλικό των ελαστικών είναι τόσο στιβαρό όσο της περσινής αγωνιστικής superbike, από όπου άλλωστε προέρχεται η εξωτερική κατασκευή τους,  και είναι διπλής γόμας.
Όταν επιτέλους καταφέρεις να την πλαγιάσεις, το DTC δεν παρεμβαίνει και τόσο αθόρυβα, το πίσω μέρος ολισθαίνει παρά κλωτσάει, μία ηλεκτρονική παρέμβαση σε γλιστράει όμορφα, σαν να σε σπρώχνει ένα αόρατο πόδι με ελεγχόμενη κλωτσιά..

Εκτός από την εκπληκτική ευκινησία, η καλύτερη απόρροια της ελάττωσης του βάρους είναι τα ηλεκτρονικά συστήματα, EBC, DTC, ABS, γιατί προσδίδουν τόση σταθερότητα και αυτοπεποίθηση ώστε να οδηγήσεις στα άκρα, όσο με καμιά άλλη μοτοσυκλέτα. Τα συστήματα αυτά λειτουργούν τόσο υποβοηθητικά της οδήγησης όσο και ως δικλίδα ασφαλείας. Στις μεγάλες ταχύτητες σου υπενθυμίζει την supersport γεωμετρία της, καθώς ξεκινάει ομαλά και σκίζει τον αέρα μπαίνοντας με 260χ.α.ω. στη στροφή έχοντας ακόμη αρκετή επιτάχυνση.

Οι νέες Brembo είναι κομψοτεχνήματα, που σε καθησυχάζουν με την πηγαία δύναμή τους, παρά σε προκαλούν, χάρη στο βαθμό ελέγχου τους, που για αρκετούς θα είναι μια νέα, μοναδική εμπειρία. Πατώντας το μπροστινό φρένο, η μονάδα της Bosch, 9ME, διοχετεύει τη δύναμη στο πίσω μέρος για ιδανική πέδηση και σταθερότητα, ενώ το endo γίνεται με το καλύτερο κοντρόλ. Δεν μπλοκάρει, δεν μειώνεται, δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα, μόνο φρενάρισμα με μια κάμψη των δαχτύλων σας.

Αισθησιασμός

Η πηγή όλου αυτού του αισθησιασμού που βγάζει η 1199 προέρχεται από τον κινητήρα της, ο ήχος του μοιάζει σαν μιας τεράστιας καρδιάς που αντλεί αίμα και τον ακούς ακόμη και στις υψηλές στροφές, προκαλώντας σου ανατριχίλα. Η μόχλευση της είναι πραγματικά υπέροχη. Πρέπει να το ανοίξεις τέρμα: η απόδοση στις χαμηλές και μεσαίες στροφές είναι μικρότερη σε σχέση με την 1198, ενώ οι υψηλές βγάζουν 25 ίππους περισσότερο, μια τεράστια διαφορά σε αυτό το σημείο. Ο χαρακτήρας του κινητήρα είναι τελείως διαφορετικός από της 1198, απαιτώντας περισσότερη προσπάθεια για να φτάσει στο μάξιμουμ, ενώ της 1198 ο κινητήρας ανέβαζε στροφές αβίαστα. Για πολλούς αναβάτες όμως, αυτό δεν ήταν καλό στην έξοδο από στροφές, καθώς αυτή η δύναμη απαιτούσε πολύ προσεκτικό χειρισμό, ειδικά στην έκδοση χωρίς το traction control.

Μπορεί η 1199 να έχει μικρότερη απόδοση στις μεσαίες στροφές, αυτή που έχει όμως είναι αρκετή, ακόμη και για οδήγηση σε πίστα όπου η πρόσφυση και η εμπιστοσύνη, καθώς και το μακρύτερο μεταξόνιο σημαίνει ότι δεν θα χρειάζεται να παλεύεις με τις σούζες όλη την ώρα. Στον δρόμο θα χρειαστεί να δουλέψεις το κιβώτιο περισσότερο από ό,τι με την 1198 για να προσπεράσεις αυτοκίνητα, είναι όμως μια καλή ευκαιρία να παίξεις με τον ήχο του κινητήρα. Η τοποθέτηση της ταχύτητας γίνεται αβίαστα και με το quickswift (μηχανισμό γρήγορης αλλαγής σχέσεων) στο κιβώτιο ταχυτήτων, η μοτοσυκλέτα επιταχύνει ασύλληπτα γρήγορα. Πρόκειται για το καλύτερο quickswift παραγωγής μέχρι τώρα, που εντείνει κι αυτό την εμπειρία οδήγησης της Panigale.

Δύσχρηστη αλλά μοναδική

Μέσα σε κίνηση η 1199 δεν θα είναι και πολύ ευχαριστημένη, υπάρχει μια τραχύτητα και απότομη απόδοση απόκριση στο άνοιγμα του γκαζιού, στις χαμηλές ταχύτητες, το μόνο στοιχείο που προδίδει τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι μηχανικοί στο να κάνουν τους τόσο φαρδύς και ρηχούς κυλίνδρους του κινητήρα, να βγάζουν το επιθυμητό αποτέλεσμα ξεκάθαρα. Σε σχέση με τις παλιές Ducati όμως, η αίσθηση είναι ομαλή και ευχάριστη.
Η 1199 Panigale, είναι όπως θα την περίμενες, σοκαριστικά γρήγορη, αν και δεν διαθέτει την επιτάχυνση πυραύλου που ακόμη κάνει την S1000RR να ξεχωρίζει. Σύμφωνα με την Ducati, η ιπποδύναμη της 1199 είναι η ίδια όσο και της BMW, όμως οι σχέσεις μεταξύ τους είναι μεγαλύτερες, αφού η δύναμη που αναφέρεται επισήμως για την S1000RR είναι αρκετά σεμνή – στην πραγματικότητα η αίσθηση που δίνει οδηγικά η τελευταία, είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτό που λένε.

Αλλά η Panigale 1199 δεν μπορεί να χτυπήσει στα ίσα την ενέργεια που βγάζει η BMW, είναι ακόμη η ταχύτερη μοτοσυκλέτα της κατηγορίας. Αν την χρησιμοποιείς αποκλειστικά σε πίστα, λίγες φορές σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, μπορείς να εκμεταλλευτείς το πλεονέκτημα του μικρότερου βάρους, την δύναμη με την οποία στρίβει, την ευαισθησία στο φρενάρισμα και την εμπιστοσύνη που μεταδίδει. Είναι πολλοί τυχεροί όσοι μπορούν να την οδηγήσουν.
Η ικανοποίηση από την οδήγησή της είναι τεράστια, δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι η ποιότητα που δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε τεχνικά χαρακτηριστικά και νούμερα. Είναι η ζέστη που βγαίνει από ρουθούνια της, κάτω από τα ψυχρά λευκά LED φώτα. Είναι η αιλουροειδής γραμμή της,  η οπτική του μπροστινού μέρους, το χαμηλό και τεντωμένο κοστούμι της, το χρώμα, στο κόκκινο του αίματος.

Αιλουροειδής κόκκινη

Λόγω όλων αυτών που προσφέρει, της προκλητικής υπεροχής της που σε κάνει να την ποθείς, η 1199 Panigale είναι μια πραγματικά πολύ σέξι μοτοσυκλέτα. Ακόμη κι αν δεν καταφέρει να συναγωνιστεί την BMW στην πίστα, προσωπικά εγώ και πάλι την Panigale θα διάλεγα. Θα την ήθελα κατ’ αρχήν για τη χαρά του να είμαι κάτοχός της, έπειτα για την μοναδική εμπειρία της οδήγησής της και τέλος, για τις αξεπέραστες επιδόσεις της.
Έχει όμως και ένα μειονέκτημα μέσα σε όλη αυτή την ομορφιά: το πλαϊνό σταντ είναι σκληρό. Το τέλειο ελάττωμα.

Τεχνικά χαρακτηριστικά

Φωτογραφίες οδήγησης

Στατικές φωτογραφίες