Σπάνια να υπάρξει παιδί το οποίο στην θέα μιας μοτοσυκλέτας δεν γουρλώνει τα μάτια και δεν επιθυμεί διακαώς μια βόλτα! Είναι σίγουρο επίσης, ότι όλοι μας οι ενήλικοι μοτοσυκλετιστές, πολύ θα θέλαμε να εκπληρώσουμε αυτή την παιδική επιθυμία και να προσφέρουμε στα πιτσιρικάκια μια συναρπαστική εμπειρία.
Βέβαια το να έχεις έναν ανήλικο ως συνεπιβάτη, αποτελεί τεράστια ευθύνη, ελπίζουμε ότι είναι άμεσα αντιληπτό και ξεκάθαρο αυτό. Μπορεί να στηριχτεί επαρκώς; Φτάνουν τα πόδια του στα μαρσπιέ; Θα μπορέσει να παραμείνει ακίνητο στην διάρκεια μιας βόλτας; Έχει αντιληφθεί τα βασικά για το πως πρέπει να κρατιέται και να συμπεριφέρεται ως συνεπιβάτης;
Πέρα από όλα αυτά, πολύ σημαντικό είναι το τι ορίζει επίσης ο νόμος επί του συγκεριμένου θέματος. Όχι πολλά είναι η αλήθεια…
Στην Ελλάδα, ο ΚΟΚ δεν προβλέπει κάποιο ηλικιακό όριο για τους συνεπιβάτες. Η χρήση κράνους επισημαίνεται φυσικά, είναι ρητή και υποχρεωτική, ενώ αναφέρεται συμπληρωματικά, ότι τα παιδιά κάτω των 5 ετών, θα πρέπει υποχρεωτικά να συγκρατούνται πάνω στην μοτοσυκλέτα με εγκεκριμένα συστήματα, κατάλληλα για την ηλικία, το βάρος και στην σωματική τους διάπλαση.
Βέβαια ποια είναι τα εγκεκριμένα αυτά συστήματα και ποιοι οι φορείς αρμόδιοι για να δώσουν έγκριση, δεν αναφέρεται πουθενά. Όπως επίσης δεν αναφέρονται λεπτομέρειες για το κράνος αλλά και τον υπόλοιπο προστατευτικό εξοπλισμό. Οπότε, σε ένα ακραίο παράδειγμα, ένας γονιός που μεταφέρει το παιδί του δεμένο με ιμάντες στο πίσω κάθισμα, έχοντας φορέσει σε αυτό ένα κράνος XXL είναι ok, βάση του ΚΟK.
Ποιος θα ασχοληθεί βέβαια στην Ελλάδα, όπου γονείς “σαντουϊτσάρουν” τα παιδιά τους ανάμεσα τους και κάνουν ανέμελα τρικάβαλες μετακινήσεις, χωρίς να τους σταματά κανείς…
Οι μόνες προδιαγραφές που βρήκαμε ήταν οι TUF και EN1434 της EE, που αφορούν όμως παιδικά καθίσματα ποδηλάτων και ηλεκτρικών ποδηλάτων. Βρήκαμε επίσης να πωλούνται κάποια παιδικά καθίσματα ειδικά για χρήση μοτοσυκλέτας, με το ένα από αυτά να έχει πάρει έγκριση τύπου TUV (Γερμανία).
Το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι κάθε κράτος – μέλος της ΕΕ, ορίζει τα δικά του γύρω από το θέμα “ανήλικος συνεπιβάτης”, δεν υπάρχει δηλαδή, πέραν της υποχρεωτικής χρήσης κράνους, μια ξεκάθαρη νομοθετική γραμμή με την οποία να συμμορφώνονται οι εταίροι και βάση της οποίας θα θεσπιστούν οι προδιαγραφές.
Για παράδειγμα στο Βέλγιο, απαγορεύονται συνεπιβάτες σε μοτοσυκλέτα κάτω των τριών ετών, ενώ παιδιά 3-8 ετών μπορούν να μεταφέρονται σε “ειδικό” κάθισμα, με δίκυκλα που δεν υπερβαίνον τα 125 κ.εκ. Στην Δανία, μπορούν να ανέβουν σε μοτοσυκλέτα παιδιά άνω των 5 ετών, ενώ αν το ύψος τους είναι μικρότερο από 135 εκατοστά, είναι υποχρεωτική η χρήση “εγκεκριμένου” παιδικού καθίσματος. Στην Γερμανία, δεν υπάρχει ηλικιακό όριο, τα παιδιά κάτω των 7 ετών πρέπει να κάθονται σε “ειδικό” κάθισμα ενώ είναι υποχρεωτική η χρήση κράνους, χωρίς να ορίζονται οι προδιαγραφές αυτού! 
‘Άλλες χώρες δεν αναφέρουν καν το κάθισμα και απλά απαιτούν τα πόδια να φτάνουν στα μαρσπιέ, ενώ υπάρχουν και αρκετές περιπτώσεις, με πιο τρανταχτή αυτής της Ελβετίας, όπου απλά… δεν ορίζεται τίποτα σχετικά με το θέμα αυτό, υπάρχει δηλαδή νομοθετικό κενό!
Που καταλήγουμε λοιπόν με βάση όλα αυτά; Στην λογική φυσικά! Την λογική θα πρέπει να χρησιμοποιήσει κάθε γονιός, θείος ή γνωστός που πρόκειται να μεταφέρει ανήλικους συνεπιβάτες στο δίκυκλό του.
Κράνος, προστατευτικός εξοπλισμός, εξασφάλιση επαρκούς στήριξης και φυσικά επίγνωση του ότι το κάθε παιδί έχει καταλάβει ορισμένους βασικούς κανόνες για την συμπεριφορά του πάνω σε μια μοτοσυκλέτα!
