Του Τάκη Μανιάτη

Καλύτερα δεν θα μπορούσε να μας κάτσει: Σύννεφα, ομίχλη, αραιό έως σπάνιο ψιλόβροχο, νερολακκούβες, ποταμάκια, έλατα, παραλίες, αλλά και το ιδανικότερο τερέν για οδήγηση, σε 150 χιλιόμετρα γύρω από την Δίρφη!

Ιδανικές συνθήκες

Ελέγξαμε τον αέρα στα “τακουνάτα” ελαστικά μας, μιας και θα οδηγούσαμε στο 60% σε χωμάτινες διαδρομές, γεμίσαμε τα ρεζερβουάρ, και ξεχυθήκαμε προς τον Μίστρο. Ανεβαίνοντας υψόμετρο, αφήναμε πίσω μας και τον ήλιο, για να έρθουν τα πρώτα σύννεφα και να συναντήσουμε το πρώτο τμήμα της χωμάτινης διαδρομής, ένα φιδίσιο δασικό δρόμο, μέσα στα δέντρα, με “ποτισμένο” από την υγρασία χώμα και ιδανικό κράτημα.

Γρήγορα βρήκαμε ρυθμό και σταματήσαμε στο ποτάμι, όπου και έγινε το πρώτο μάθημα, αναφορικά με τον τρόπο προσπέλασης του. Όλοι δοκίμασαν τον σωστό τρόπο με επιτυχία, ώστε να ξέρουν τι να κάνουν στην περίπτωση που σε μία προσωπική τους βόλτα συναντήσουν κάτι τέτοιο, και συνεχίσαμε για την Σέτα. Λίγο πιο ψηλά, μας κύκλωσε η ομίχλη ενώ το τοπίο μας γέμισε όμορφες εικόνες, με χρυσο-μπρούτζινα φύλλα στο έδαφος να σηκώνονται στο πέρασμά μας. Το διάλλειμα στην Αγία Τριάδα για ξεκούραση και νερό από την πηγή ήταν απαραίτητο, πριν συνεχίσουμε την άνοδο στο Ξηροβούνι, μετά το πέρασμα ενός ακόμη μικρού ποταμού. Η ομίχλη εδώ περισσότερη, τα έλατα να γαργαλάνε με τις κορυφές τους τα σύννεφα, το τερέν να έχει γίνει “κατά παραγγελία” και όλοι οι αναβάτες να απολαμβάνουν την διαδρομή.

Δυσκολίες καθόλου, η διαδρομή ήταν βατή ακόμη και από το Honda FMX 650, από το XT 660R, από το F 650 και το G 650 GS, αλλά και από τα τέρατα, F 800GS Adventure, KTM 1190 Adventure R, BMW R 1200 GS αλλά και το Moto Morini GranPasso 1200! Κάθε μάρκα και κυβισμού μοτοσυκλέτα μπορούσε να κινηθεί άριστα σε αυτή την διαδρομή με χωμάτινα ελαστικά, και λίγο μετά, όλοι συζητούσαμε για τον απίστευτο καιρό και την διαδρομή, στον καφέ, στους Στρόπωνες.

Έλατα - παραλία - ομίχλη!

Ένα γραφικό χωριουδάκι, που, βαμμένο με τα χρώματα του Χειμώνα, τους λιγοστούς κατοίκους, τον πεντακάθαρο αέρα, μας φιλοξένησε για όση ώρα χρειαστήκαμε ώστε να αναπληρώσουμε σε υγρά και τρόφιμα. Η συνέχεια έγινε σε χαμηλότερα υψόμετρα. Λίγα μόλις μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, χωθήκαμε σε απάτητους δασικούς δρόμους από την Αγία Ειρήνη, περάσαμε την Γλυφάδα, καταλήξαμε στην παραλία του Λιμνιώνα, όπου έγινε άλλη μία στάση, μιας και είχαμε ήδη καλύψει τα 2/3 της διαδρομής.

Συνέχεια από την άσφαλτο προς Ψαχνά, όπου η ομάδα χώρισε, και οι πιο ορεξάτοι, συνέχισαν πάλι σε δασικούς δρόμους, μέσα στην ομίχλη, με κατεύθυνση νότια πλέον. Θα γυρνούσαμε προς τα πίσω, κυκλώνοντας την Δίρφυ, και τώρα βρισκόμασταν στο βόρειο τμήμα της. Αφήσαμε τον κεντρικό χωματόδρομο για να οδηγήσουμε σε “σφιχτά” συνδετικά τμήματα, μέσα στην καρδιά του δάσους, μιας και η παρέα “άντεχε” και το ζητούσε. Κινούμενοι Νοτιοδυτικά, κάτω από την Κερασιά και τον Καλπακόβραχο, περάσαμε τον Άγιο Αθανάσιο για να ανηφορίσουμε στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, με θέα την πετρώδη Δίρφυ, και να καταλήξουμε τελικά, στην Στενή Ευβοίας.

Άλλοι κίνησαν για Αθήνα, αφού η απόσταση είναι μόλις 100 χιλιόμετρα, άλλοι επέλεξαν να τιμήσουν τις ταβέρνες της περιοχής, δίνοντας έτσι γεύση, σε μία πλούσια σε εικόνες και οδήγηση χωμάτινη ημέρα, με την οργάνωση και υποστήριξη της σχολής ασφαλούς οδήγησης Rideit.

Πληροφορίες – συμμετοχές: www.rideit.gr

Φωτογραφίες