Της Τζο Λαδά

Έφτασε γρήγορα το πλήρωμα του χρόνου και η ΚΤΜ κράτησε την υπόσχεση της για τον ερχομό του “μεγάλου αδελφού” των “μικρών,” της οικογένειας Duke. Μετά τον ενθουσιασμό που μας προκάλεσε το άριστα στημένο Duke 125, μας έδωσε το κάτι τις παραπάνω με λίγο γκάζι ακόμα στο Duke 200, ο τρίτος "μικρός" Δούκας  ήρθε να μας αφήσει άφωνους με τα 390 κυβικά του. Τον ευχαριστούμε!

Αγριάδα και… υποσχέσεις!

Από πού ν’ αρχίσω και που να τελειώσω. Το πορτοκαλί ατσάλινο πλαίσιο χωροδικτύωμα φιλοξενεί το μεστό κινητήρα, που φαίνεται έτοιμος να σου χαρίσει στιγμές καθαρής διασκέδασης. Τα αστραφτερά λευκά και μαύρα πλαστικά μέρη (τεπόζιτο, μάσκα, ουρά) καλύπτονται από αυτοκόλλητα εντυπωσιακά (πλην όμως πάνω από το βερνίκι) με μοντέρνα γραφικά. Η μαύρη upside-down μπροστινάρα 43mm της White Power καταλήγει σε χυτή πορτοκαλί 17’’ αλουμινένια ζάντα, (ομοίως και το μαύρο εξαιρετικό, πανέμορφο χυτό ψαλίδι με τις εξωτερικές ενισχύσεις - καθαρά για προσθήκη αγριάδας εδώ), οι οποίες με τη σειρά τους “φοράνε” ακτινικές φρενάρες μπροστά, της BYBRE (by Brembo - εξ Ινδίας, δηλαδή). Η διπίστονη δαγκάνα πάνω στον δίσκο 300mm μπροστά, η δαγκάνα ενός εμβόλου και ο δίσκος 230mm πίσω, με το ABS να φαντάζει περήφανα στο κέντρο, σε ετοιμάζουν για το παιχνίδι που φαντάζεσαι.

Πέφτω για άλλη μια φορά στην παγίδα και ψάχνω να βρω εξάτμιση. “Βρε που την πήγανε, μα τι την κάνανε” μέχρι που την εντοπίζω κάτω δεξιά από τον κινητήρα, κοντή και φαλτσοκομμένη, έτσι όπως θα τη σχεδίαζε κάθε industrial designer που σέβεται τον εαυτό του. Σε γενικές γραμμές, το Duke αποπνέει μια αγριάδα, την οποία δεν αργώ να διαπιστώσω καβαλώντας τη σέλα του.

Για τους μεν και τους δε

Μου αρέσει να έχω επιλογές και, όταν τις έχω, δεν αργώ να καταλήξω σε αυτό που προτιμώ. Έτσι λοιπόν, πριν ανέβω καν στη σέλα πληροφορούμαι τύπου “εμπιστευτικά” ότι το ABS ναι μεν υπάρχει αλλά αν θέλω μπορώ να το απενεργοποιήσω με το πάτημα ενός “κρυφού” κουμπιού κάτω αριστερά της ψηφιακής οθόνης οργάνων – δεν υπάρχει ένδειξη εκεί. Γιατί κρυφό; Μα, για να δώσει την αίσθηση της “αλητείας” κάθε φορά που το απενεργοποιείς, αφού για αλητείες πας και το ξέρεις! Το απενεργοποιώ άμεσα. Χαιρέκακο χαμόγελο.

Η σέλα “σαν-από-κόντρα πλακέ θαλάσσης” του 125 και του 200 εξακολουθεί να είναι το ίδιο σκληρή και άβολη στο 390 για έναν αναβάτη λίγων κιλών και μικρού “οπισθίου” όγκου – αναλογίας λίπους / μαξιλάρι δηλαδή, με την ειδοποιό διαφορά, όμως, ότι μπορώ να την αλλάξω πανεύκολα, χρησιμοποιώντας απλά το κλειδί της μοτοσυκλέτας για να ξεκλειδώσω το σελάκι του συνεπιβάτη και να βγάλω αυτό του οδηγού – άντε και δύο βίδες ακόμη! Θα το αντικαταστήσω ελαφρά τη καρδία με τη δεύτερη επιλογή μου από την ΚΤΜ, το μαλακότερο και σαφώς ομορφότερο σελάκι με τα πορτοκαλί εξώραφα και το ραφτό “KTM PERFORMANCE” στα πλάγια. Έτσι, αντί τα οπίσθια να μουδιάσουν μετά τα πρώτα 10’ οδήγησης, με το δεύτερο σελάκι μου (το οποίο διατίθεται ως έξτρα από τη μοτοσυκλέτα, μη μπερδευόμαστε) μπορώ να οδηγώ κυριολεκτικά για ώρες.

Και δεν είναι μόνο η σέλα που θα με βοηθήσει σε αυτό. Το USD μπροστινό της White Power (που ανήκει στην ΚΤΜ) με διάμετρο 43mm και διαδρομή 150mm θα αποδειχθεί διαμάντι σε όλες τις πιθανές περιπτώσεις. Κινούμαι σε κακό οδόστρωμα και στρίβω πάνω σε μικρά σαμάρια και καπάκια υπονόμων; Θα αποσβέσει άμεσα κάθε τι που θα βρεθεί στο διάβα του, χωρίς να μου κάνει επικίνδυνα “κοσκινίσματα” το τιμόνι και θα περάσει σε χρόνο dt το απειροελάχιστο κούνημα στο εξαιρετικό, με τη σειρά του, πλαίσιο για να πάει στην πίσω ανάρτηση και μετά… να πάει στο καλό (!), κάτι που βέβαια μόνο ένας έμπειρος αναβάτης θ’ αντιληφθεί. Ο απλός καθημερινός αναβάτης, δεν θα νιώσει τίποτα, και αυτό είναι το πλέον σημαντικό.

Η άνεση και το παιχνίδι

Για την πίσω ανάρτηση είχαμε ετυμηγορία από την “κολλητή” - συνεπιβάτη, που έχει ανέβει μαζί μου σε “νι” μοτοσυκλέτες από τα 13 μας και τα έχει ζήσει όλα από αυτή τη θέση. “Καλά, η ανάρτηση πίσω είναι τέλεια, δεν κατάλαβα τίποτα ούτε όταν έπεσες μέσα σ’ εκείνη τη λακκούβα”. Ευχαριστούμε πολύ, ήταν μια απλή επιβεβαίωση στην αίσθηση που είχε δώσει και στις πριβέ βόλτες.

Στα φρένα, τώρα. Το ABS της Bosch είναι διακριτό πάνω στα κέντρα των τροχών και είναι το δεύτερο πράγμα πέραν του μεγέθους του κινητήρα αλλά πολύ πιο διακριτό, που μαρτυρά ότι αυτό το Duke δεν πρόκειται για το 200άρι. Με το ABS ενεργοποιημένο, λοιπόν, νιώθω ότι το Duke είναι ακλόνητο σα βράχος. Καθώς περνά η ώρα συνειδητοποιώ πως οδηγώ εντελώς μηχανικά: το μυαλό έχει εφησυχασθεί πως η μοτοσυκλέτα δεν θα κάνει κάποια απρόβλεπτη κίνηση κι έτσι πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πότε έχω προπόνηση και τι πρέπει να κάνω εκεί, τι φαί θα έχω στο σπίτι άραγε, αν προλαβαίνω να πάω το σκύλο βόλτα και λοιπές άσχετες με τη στιγμή σκέψεις. Γιατί πολύ απλά δε χρειαζόταν να σκεφτώ πώς να φρενάρω για να μη μου φύγει το μπροστινό ή τι να κάνω στη λακκούβα που έρχεται για να την αποφύγω. Όλα γίνονταν στον αυτόματο.

Τα φρένα του, είναι δυνατά, το ABS λειτουργεί όπως πρέπει για την ελληνική άσφαλτο, χωρίς να μακραίνει σημαντικά τα διαστήματα. Δύναμη υπάρχει αρκετή στα φρένα για να κάνεις παιχνίδι, ειδικά αν το διαβολάκι υπερισχύσει του “αγγελακίου” πάνω στον ώμο, - κάτι που έγινε, και το μυστικό κουμπί πατήθηκε και το ABS απενεργοποιήθηκε. Κι εκεί άρχισε το παιχνίδι, το οποίο σταμάτησε όταν το Duke επέστρεψε στην αντιπροσωπεία. Drift στο φρένο, για να θυμηθώ τις ωραίες στιγμές που μου χάρισε το πρωτάθλημα στο Supermotard. Drift στο γκάζι σε επιλεγμένα γλιστερούς δρόμους, οι οποίοι αποδεικνύονται τα hot spots του Δούκα, που σε άλλη περίπτωση και με υποδεέστερη μοτοσυκλέτα θα κινούμουν σαν υποδειγματικός πολίτης, με φόβο να γίνει ανεπιθύμητη συνάντηση των οπισθίων μου με την άσφαλτο. Αλλά όχι με το Duke, εδώ όλα πάνε μέλι…

My secret combination

Πλαίσιο: check. Αναρτήσεις: καρα-check. Φρένα: τριπλο-check. Τι μας μένει; Ο κινητήρας, βέβαια! Ο μονοκύλινδρος κινητήρας των 373cc διαθέτει επίστρωση Nicasil στον κύλινδρο για να μειώνει τις τριβές και, κατά συνέπεια, τις φθορές του εμβόλου. Τοιούτον σκοπόν επιτελεί η DLC (Diamond Like Carbon) επίστρωση στα ποτηράκια των βαλβίδων, με συνολικό αποτέλεσμα αυτών την καλύτερη απόδοση του εν λόγω κινητήρα.

“Κόψε εδώ, κόψε εκεί” και το συνολικό βάρος της μοτοσυκλέτας έχει κατέβει στα 139kg (κενή), το οποίο σημαίνει ότι κάνοντας μια απλή διαίρεση της ιπποδύναμης του κινητήρα (43,5hp ανακοινώσιμα) με τα κιλά, έχουμε την αναλογία 0,31hp/kg και 3,6kg ροπής στις 7.250rpm. Σαν αποτέλεσμα, Το Duke “αρπάζει” αμέσως από χαμηλά ενώ δε από τις 4.500rpm και πάνω κυριολεκτικά λυσσομανάει, χωρίς όμως ο ήχος που βγαίνει από τον κινητήρα να σε κάνει να νομίζεις ότι θα εκραγεί κάτω από τα πόδια σου. Σε γρήγορη κίνηση σε αυτοκινητόδρομο η 2η σχέση στο κιβώτιο θα τερματίσει στα 88km/h, η 3η στα 106km/h, συνεχίζω με 4η που τερματίζει στα 129km/h ενώ η 5η θα με συνεχίσει να με πηγαίνει γραμμικά μέχρι τα 154km/h. Με την 6η, το Duke φτάνει – με τα δικά μου κιλά – γρήγορα μέχρι τα 175χ.α.ω. Ως εκεί έφτασε η χάρη μου, μετά παρεμβλήθησαν διάφορα φορτηγά και αυτοκίνητα με άγνωστες διαθέσεις, οπότε τα χιλιόμετρα της τελικής θα αρκεστώ στα ανακοινώσιμα 179km/h και αν θες να δεις πάνω από 175, θα πρέπει να ζοριστείς και να ζορίσεις το μοτέρ. Αυτό που εκπλήσσει πάντως είναι η γραμμικότητα με την οποία μπορεί να δουλεύει στις χαμηλές στροφές, αλλά και στις μεσαίες, πριν δείξει τα δόντια του.

Υπήρξαν στιγμές που μου ερχόταν να… κλάψω (!!) από το πόσο άριστα στημένη είναι η μοτοσυκλέτα, όπως όταν ήμουν χαλαρή με το δεξί χέρι στο γκάζι και το αριστερό στη μέση, αναλογιζόμενη τι ωραία που περνάω με το Duke μέχρι που συνειδητοποίησα ότι κινιόμουν με χαλαρά 103 χιλιομετράκια στο κοντέρ, πλαγιασμένη σε επιταχυνόμενη αριστερή στροφή του αυτοκινητοδρόμου. Η σταθερότητά του είναι υποδειγματική, το πλαίσιο και το ψαλίδι δείχνουν να σηκώνουν ακόμη περισσότερη δύναμη, ενώ οι αναρτήσεις συνηγορούν στις απαιτήσεις του συνόλου, με αποτέλεσμα, να απολαμβάνεις κάθε στιγμή πάνω του. Αχ, κάτι τέτοια μου κάνεις και δε θέλω να σε πάω πίσω στην αντιπροσωπεία!

Συνοδοιπόρος στην άβυσσο της πόλης

Η καρατιμόνα είναι μεγάλη στο μάτι αλλά μικρή… στην κίνηση! Μου δίνει την αρχοντιά της μεγαλύτερης μοτοσυκλέτας αλλά παράλληλα μπορώ ν’ ακολουθήσω το delivery boy που κινείται βιαστικά μπροστά μου ανάμεσα από τα αυτοκίνητα με το παπί του, χωρίς να τον χάσω ούτε μέτρο. Οι καθρέπτες δεν εξέχουν από το τιμόνι κι έτσι στα πρώτα “δύσκολα” αμέσως διαγράφεται η εντολή του εγκεφάλου να τους διπλώσω για να περάσω, διστακτικά στην αρχή και μετά με περίσσια αυτοπεποίθηση και χάρη!

Η όρθια θέση οδήγησης προσφέρει ξεκούραστη θέση, τα πόδια πατάνε εύκολα στο έδαφος – σημείο το οποίο θα αγαπήσουν πολλές γυναίκες οδηγοί ή μέτριου ύψους άντρες αναβάτες. Τα μαρσπιέ βέβαια, έχουν μία τάση “προς τα πίσω”, χωρίς όμως να δημιουργούν πρόβλημα στα γόνατα, αφού το ρεζερβουάρ έχει σχεδιαστεί με σκοπό να τα φιλοξενεί εκεί. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι στο Duke βασίζεται και το νέο RC 390 – η street εκδοχή του.

Ο πίνακας οργάνων, όπως και στο 125 και στο 200, με γεμίζει με πληροφορίες, αφού πρώτα με “φτιάξει” υπενθυμίζοντάς μου με ένα μηνυματάκι στην οθόνη ότι ο Δούκας είναι “Ready to Race” μόλις γυρίσω το κλειδί. Μεγάλη είναι η ένδειξη του ταχυμέτρου, από πάνω το ψηφιακό στροφόμετρο, αριστερά ένδειξη σχέσης στο κιβώτιο. Δεξιά θα βρούμε την ώρα και τον ολικό και μερικό χιλιομετρητή, ενώ κάτω αριστερά και δεξιά θα βρω τη θερμοκρασία του κινητήρα και τη στάθμη της βενζίνης στο ρεζερβουάρ μου, αντίστοιχα, και τα δύο αναπαριστώμενα με ψηφιακές μπάρες, όλα μαζί στην ίδια μεγάλη οθόνη.

Τα χειριστήρια είναι και πάλι φωτιζόμενα, όπως στα μικρότερα αδέλφια και τα φλας αλλά και το φως της ουράς είναι led.
Να του βρω κι ένα κακό, ε; Ε, λοιπόν το stand, το οποίο δεν θα ξεχάσεις ανοιχτό γιατί στο υπενθυμίζει η ψηφιακή οθόνη των ενδείξεων, είναι ψηλό και κρατάει πολύ όρθια τη μοτοσυκλέτα και κρίμα είναι να τη μαζεύουμε από τα πεζοδρόμια.

Τα έχει όλα και συμφέρει

Το Duke 390 είναι μια τέλεια στημένη μοτοσυκλέτα, τόσο φιλική προς το χρήστη που με το που θ’ ανέβεις στη σέλα θα νομίζεις ότι το οδηγούσες μια ζωή. Πατάω κάτω με ευκολία όταν θέλω και δεν ανησυχώ μήπως μου πέσει γιατί είναι 20 κιλά ελαφρύτερο από το Honda CBR 250 και 30kg ελαφρύτερο από το Kawasaki Ninja 300. Έχει ελαφριά αίσθηση γιατί ακόμη και η εξάτμιση βρίσκεται χαμηλά, ενώ κινούμαι με ασφάλεια γιατί έχει φρενάρες και καλοστημένες αναρτήσεις, όταν θέλω “κάνω τρέλες”, ανεβοκατεβαίνοντας όπου θέλω, με όσα χιλιόμετρα θέλω. Πλαγιάζω, driftάρω αλλά και ταξιδεύω σε κοντινούς προορισμούς. Ο ηλεκτρονικός ψεκασμός υπόσχεται πως θα κάνω παραπάνω χιλιόμετρα από αυτά που νομίζω με τα 11lt βενζίνης που χωράει το ρεζερβουάρ. Και η τιμή αυτού: 5.350euro. Μάλλον δεν θέλω κάτι άλλο, απ’ ότι φαίνεται τα σκέφτηκαν όλα στην ΚΤΜ.

Τεχνικά χαρακτηριστικά

Φωτογραφίες οδήγησης

Στατικές φωτογραφίες