Κείμενο: Θοδωρής Ξύδης
Φωτογραφίες: Milagro/Ducati

Εκεί ακριβώς είναι που πέφτουν και τα μήλα και το νέο Monster 797, στη σύντομη επαφή που είχαμε μαζί του, απέδειξε με περισσή ευκολία πως, αν και αποτελεί το εισαγωγικό μοντέλο των Monster, είναι ένα γνήσιο Monster, άξιο μέλος της διάσημης οικογένειας της Ducati.

Λιτό και απέριττο

Το Monster 797 ανήκει στις μεσαίου κυβισμού γυμνές μοτοσυκλέτες, οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν πάρει δικαιωματικά ξανά τα πάνω τους σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και στη χώρα μας. Είναι μια κατηγορία που προσφέρει ακριβώς αυτό που ζητάει ο μέσος αναβάτης, χωρίς υπερβολικά ηλεκτρονικά, χωρίς υπερβολική δύναμη, με λογικό βάρος, κατανάλωση και έξοδα συντήρησης.

Ως το βασικό μοντέλο της σειράς, αλλά και μια από τις δύο πιο προσιτές μοτοσυκλέτες για να μπει κανείς στον κόσμο της Ducati, το “797” είναι ακριβώς αυτό. Μία λιτή και απέριττη μοτοσικλέτα με όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία των Monster στη σχεδίασή της, που την κάνουν μάλλον και την πιο εντυπωσιακή στην κατηγορία των naked μεσαίου κυβισμού.

Φέρει μάλιστα και σχεδιαστικά στοιχεία απευθείας από το πρώτο Monster 900, όπως είναι το εμπρός μεταλλικό κούμπωμα του ρεζερβουάρ (το τελευταίο, μαζί με το φανάρι είναι δύο στοιχεία που προέρχονται από το 1200), μια ρετρό πινελιά που χτυπάει σε όλα τα σωστά σημεία στο μυαλό του Ducatista. Το ίδιο έκανε και σε όλους που παραβρέθηκαν στη δημοσιογραφική παρουσίαση της μοτοσυκλέτας στην Κυανή Ακτή και αυτό δεν ήταν το μοναδικό σημείο που μας άρεσε. Βασικά ίσως και να μην υπάρχει κάτι πάνω στο Monster που να μην γοητεύει: το χαρακτηριστικό ρεζερβουάρ μπορείς να το κοιτάς με τις ώρες, το ίδιο και το πλαίσιο: και τα δύο, μαζί με άλλα εξαρτήματα της μοτοσυκλέτα, βρίσκοταν και στο σαλόνι του ξενοδοχείου που είχε στολιστεί ειδικά για το γεγονός: για να μπορούμε να τα χαζεύουμε με την ησυχία μας, κάτι που κάναμε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση πίνοντας το εσπρεσάκι μας. Υπάρχει βέβαια και το 43άρι ανεστραμμένο πιρούνι αλλά και οι “χρυσές” 4πίστονες και ακτινικά τοποθετημένες δαγκάνες της Brembo, ένα θέαμα που σίγουρα δεν έχει συνηθίσει να βλέπει κανείς σε γυμνή μοτοσυκλέτα μεσαίου κυβισμού.

Αυτά περνάνε από το μυαλό μου καθώς περιμένουμε για να ξεκινήσουμε για τη φωτογράφιση, με το πρόγραμμα να έχει αλλάξει λόγω του άστατου καιρού που επικρατεί στην περιοχή. Η βροχή άλλαξε το πρόγραμμα μία φορά και τώρα ετοιμαζόμαστε να φύγουμε νωρίτερα, νωρίς-νωρίς το πρωί, πριν από την έναρξη της επίσημης βόλτας μήπως και προλάβουμε να φωτογραφηθούμε με τον δρόμο στεγνό, χωρίς αδιάβροχα και μπότες, άνευ χειμερινών γαντιών, σε μια γωνιά της Ευρώπης που επιλέχθηκε ακριβώς επειδή τέτοια εποχή βρέχει σπάνια…

Βουρ στο ψητό!

Ο πλοηγός ενημερώνεται πως το συνεργείο των φωτογράφων έχει πάρει τις θέσεις του και μας περιμένει και γυρνά προς το μέρος μας κάνοντας νόημα να βάλουμε κράνος και γάντια. Έπειτα φεύγουμε από το ξενοδοχείο σαν κυνηγημένοι που προσπαθούν να αποδράσουν από μία φανταστική φυλακή!
Χωρίς να ξέρω φυσικά το δρόμο και χωρίς να έχω κάνει ούτε μέτρο με το νέο Monster 797, αποφασίζω να ακολουθήσω τον σβέλτο ρυθμό του πλοηγού και να μην τον αφήσω από τα μάτια μου, παρά την τσίμπλα που δεν λέει να φύγει από το μάτι.

Οι πρώτες εντυπώσεις από 797 είναι αμέσως θετικές. Είναι από εκείνες τις μοτοσυκλέτες που όντως έχουν σχεδιαστεί για καθημερινή χρήση, είτε στη σέλα της βρίσκεται αρχάριος αναβάτης είτε πιο έμπειρος. Ο συμπλέκτης είναι κυριολεκτικά πουπουλένιος, αφού υπάρχει υποβοήθηση που δουλεύει σωστά, το κιβώτιο είναι πολύ μαλακό και το λεβιέ χρειάζεται ελάχιστη δύναμη για να επιλέξεις την επόμενη ταχύτητα, ενώ το ίδιο μαλακό είναι και στα κατεβάσματα. Κάπου εκεί συνειδητοποιείς και τα χαρακτηριστικά μονόδρομης λειτουργίας του συμπλέκτη ο οποίος αποτρέπει τον πίσω τροχό από το να μπλοκάρει στα γρήγορα κατεβάσματα.

Ο πλοηγός βλέπει ότι τον ακολουθούμε από κοντά και ανεβάζει και άλλο ρυθμό. Κινούμαστε κατά μήκος της ακτογραμμής, έχουμε μόλις βγει από έναν συνοικισμό και τα αυτοκίνητα είναι ελάχιστα, αφού είναι Σάββατο και το ρολόι δείχνει λίγο μετά τις οχτώ. Το “μικρό” Monster αλλάζει πολύ γρήγορα κατεύθυνση και κλίση και ακολουθεί πιστά τις εντολές που του δίνεις απαιτώντας από εσένα μόνο την απαραίτητη ώθηση στο λογικά φαρδύ τιμόνι. Η αίσθηση στιβαρότητας που σου δίνει το Monster είναι ιδιαίτερα έντονη. Με τον γαλλικό δρόμο στεγνό από κάτω η αυτοπεποίθηση ανεβαίνει γρήγορα αφού η πληροφόρηση που φτάνει από το πιρούνι σου δίνει να καταλάβεις με σαφήνεια πως τα υψηλά περιθώρια πρόσφυσης δεν πρόκειται να εξαντληθούν γρήγορα σε καμία περίπτωση. Οι αναρτήσεις κάνουν πολύ καλή δουλειά με τις ελάχιστες μικροανωμαλίες που βρίσκουμε καθοδόν για το σημείο της φωτογράφισης. Λειτουργούν προοδευτικά στην αρχή της διαδρομής τους και κρατούν τους τροχούς σε διαρκή επαφή με το έδαφος, χωρίς να δίνουν την εντύπωση ότι φτάνουν στα όριά τους.

Σε αυτό το σημείο συνειδητοποιώ και τη μεγάλη διαφορά του “797”, σε σχέση με τα προηγούμενα μικρά Monster. Η μοτοσυκλέτα, σαν φιλοσοφία, κινείται κοντά στα υπόλοιπα σύγχρονα μέλη της οικογένειας και θυμίζει αρκετά το “821”. Δεν χρειάζεται δηλαδή να πιάσεις έναν γρήγορο ρυθμό για να αρχίσουν να συνεργάζονται αγαστά οι αναρτήσεις και το πλαίσιο. Αυτή η αρχική και περίεργη αίσθηση ότι έχεις ανάμεσα στα πόδια σου κάτι ιδιαίτερα άκαμπτο που θέλει να το πιάσεις από το σβέρκο για να αρχίσετε να επικοινωνείτε εδώ απουσιάζει. Το “797” σου δείχνει αμέσως τι είναι, είτε ισορροπείς με χάρη με ταχύτητες βαδίσματος, είτε κυνηγιέσαι σε στροφιλίκι. Στα αυτό βοηθούν βέβαια και τα ιδιαίτερα ποιοτικά Pirelli Diablo Rosso II, τα οποία αποτελούν ελαστικά πρώτης τοποθέτησης στο “797” και βεντουζώνουν με λαιμαργία στη γαλλική άσφαλτο.

Σπορ αλλά καθημερινό

Φτάνουμε στο σημείο της φωτογράφισης και έπειτα από σύντομη συνεννόηση ξεκινάμε με τα σύννεφα να βαραίνουν πάνω από τα κεφάλια μας. Οι συνεχείς στροφές και τα μπρος-πίσω μου δίνουν την ευκαιρία να σκεφτώ λίγο πιο καθαρά και να καταλάβω ότι παρά τα 184 εκατοστά μου, η θέση οδήγησης είναι καλή για μένα. Τα πόδια μου βρίσκονται σε ελαφρώς σπορ θέση, που δεν ενοχλεί, ενώ το τιμόνι είναι μάλλον εκεί ακριβώς που πρέπει για να έχω σωστή επαφή με τον εμπρός τροχό. Έχοντας ανέβει στατικά και σε ένα Monster που είχε “στολιστεί” με όλα τα εργοστασιακά αξεσουάρ πίσω στο ξενοδοχείο, προτείνω ανεπιφύλακτα στους ψηλότερους τη έξτρα ψηλότερη σέλα που ανεβάζει το συνολικό ύψος από τα 805 στα 830 χλστ. και δημιουργεί ταυτόχρονα λίγο πιο άνετες γωνίες στα γόνατα. Η στάνταρ σέλα, που αφήνει τα πόδια να φτάσουν στο έδαφος ακόμη πιο άνετα και τα πέλματα να πατήσουν κάτω ολόκληρα, θα ταιριάξει γάντι στους αναβάτες και τις αναβάτριες κάτω από 1,8 μ.
Η φωτογράφιση τελειώνει με επιτυχία αφού δεν έπεσε ούτε σταγόνα και ο καιρός έμεινε έτσι και στον γυρισμό προς στο ξενοδοχείο.

Και η βρόχα έπεφτε στρέιτ θρού

Πίσω στο ξενοδοχείο λοιπόν. Μετά από μία σύντομη ενημέρωση από τους ανθρώπους της Ducati για το πρόγραμμα της ημέρας γυρνάω στο δωμάτιό μου. Βάζω αδιάβροχα, αλλάζω τα μποτάκια μου με κανονικές μπότες και παίρνω τα χειμερινά μου γάντια. Βγαίνω έξω από το ξενοδοχείο και βλέπω όλους τους άλλους δημοσιογράφους να έχουν την ίδια ξινισμένη φάτσα με τη δική μου. Βρέχει και όλα δείχνουν ότι θα μείνει έτσι για όλη την ημέρα. Όσο και αν αυτό λειτουργεί ανασταλτικά για την διάθεση, η βροχή είναι το καλύτερο πεδίο για να γνωρίσει κανείς μία μοτοσυκλέτα που έχει στο στόχο της την καθημερινή χρήση αλλά και αναβάτες κάθε ηλικίας και εμπειρίας.

Η βόλτα ξεκινάει και η φιλικότητα που χαρακτηρίζει το 797 δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο. Τα φρένα με τις εντυπωσιακές προδιαγραφές τους (4πίστονες μονομπλόκ δαγκάνες της Brembo και δίσκοι διαμέτρου 320 χλστ.), τόσο για το βάρος του Monster όσο και για την ισχύ που αποδίδει, συνεχίζουν να δείχνουν το φιλικό τους πρόσωπο. Στο στεγνό δεν δυσκολεύονταν να κόψουν τη φόρα του Ducati όποτε το ζητήσει ο αναβάτης, ενώ στο βρεγμένο συνεργάζονται άψογα με το ένα δάχτυλο που τραβά τη μανέτα. Η γραμμικότητα και η σωστή αίσθηση κάνει την παρουσία της και εδώ. Τα Diablo Rosso II κάνουν πολύ καλή δουλειά και στο βρεγμένο, ταιριάζουν με τον χαρακτήρα του Monster και κάτι μας λέει ότι θα τα καταφέρουν καλά και στην “αστικού” τύπου ελληνική άσφαλτο.

Γλυκό δικύλινδρο μοτέρ

Ο αερόψυκτος κινητήρας των 803 κ.εκ. είναι σίγουρα αρωγός στην προσπάθειά μου να κινηθώ γρήγορα και με ασφάλεια στο στεγνό και φυσικά στο βρεγμένο. Δεν φέρει ηλεκτρονικό γκάζι, δεν διαθέτει power modes και ο τρόπος που λειτουργεί μου δείχνει ότι δεν τα χρειάζεται κιόλας. Η απόκριση του μαλακού γκαζιού είναι άριστη και βρίσκεται σε ευθεία αναλογία με τις μοίρες αλλά και την ταχύτητα περιστροφής του γκαζιού, ενώ η απόδοση των 75 ίππων (μόλις ένας λιγότερος σε σχέση με το πρώτο Monster 900!) δεν πρόκειται να τρομάξει κανένα. Ο δικύλινδρος είναι λίγο υποτονικός μέχρι τις 3.000 σ.α.λ. και στο απότομο άνοιγμα του γκαζιού με μεγάλη ταχύτητα στο κιβώτιο κομπιάζει ελαφρώς. Δεν ξεροβήχει όμως ποτέ και η ελαστικότητα που τον χαρακτηρίζει θα έκανε τα προηγούμενα μικρά Monster να κοκκινίσουν από την ντροπή τους. Από τις 3.500 σ.α.λ. και πάνω, από εκεί δηλαδή που αποδίδει το 80% της ροπής του, το μοτέρ επιταχύνει μεστά τη μοτοσυκλέτα με την ισχύ να κατεβαίνει στο δρόμο απολύτως γραμμικά, χωρίς ξεσπάσματα και απόλυτα ελεγχόμενα.

Ο πίσω τροχός δύσκολα θα γλιστρήσει, ακόμη και στο βρεγμένο, με την διαθέσιμη ισχύ να επαρκεί πλήρως για γρήγορα και ασφαλή προσπεράσματα αλλά και για διασκέδαση σε ορεινό στροφιλίκι. Σε ορεινό δρόμο, ο κινητήρας θα σου δώσει την αίσθηση ότι τον εξαντλείς, ειδικά από τη στιγμή που το πλαίσιο και οι αναρτήσεις δείχνουν ότι μπορούν να διαχειριστούν με άνεση τουλάχιστον 20 ίππους παραπάνω. Αυτό ακριβώς όμως αποτελεί μέρος της γοητείας του πιο καθημερινού από όλα τα Monster και κάτι που θα εκτιμήσουν τόσο οι νέοι όσο και οι παλιότεροι αναβάτες.

Κάπως έτσι η βόλτα των 60 περίπου χιλιομέτρων, η μισή από αυτή που είχαν προβλέψει αρχικά οι άνθρωποι της Ducati, έφτασε στο τέλος της και παρά τις ελπίδες που τρέφαμε για μία ακόμη έξοδο, αργότερα μέσα στην ημέρα, ο καιρός δεν μας έκανε τη χάρη. Θα έρθει όμως και στη Ελλάδα το “797”, δεν θα έρθει…;
Αξεσουάρ για αναβάτη και μοτοσικλέτα

Η Ducati, όπως κάνει πλέον κάθε σοβαρός κατασκευαστής, έχει δημιουργήσει μία ολόκληρη σειρά από αξεσουάρ για το “Monsterino” και τον αναβάτη του. Δύο διαφορετικά τελικά από τον μετρτ του είδους που ακούει στο όνομα Termignoni, εμπρός φτερό αλλά και καλύμματα για διάφορα εξαρτήματα και σημεία της μοτοσυκλέτας από ανρθακονήματα, διακοσμητικά κομμάτια από billet αλουμίνιο για το πλαίσιο, billet, καθρέπτες, LED φλας, μαγνητικό tank bag, ψηλότερη και χαμηλότερη σέλα.

Για τον αναβάτη υπάρχουν διαθέσιμα κράνη, μπουφάν, γάντια και μερικά ακόμη είδη ένδυσης, τα οποία μάλιστα χωρίζονται σε τρία διαφορετικά στυλ: City, Summer και Sport Touring! Με λίγα λόγια, μπορείς να μπεις στον κόσμο της Ducati και του Monster και να μην βγεις ποτέ!

Το πρώτο σου Τέρας

Απόλυτα φιλικό, προσεγμένο στις λεπτομέρειές του και με το όνομα της Ducati να κοσμεί το ρεζερβουάρ του, το νέο Monster 797 τιμά την παράδοση της ιταλικής εταιρίας και μπορεί κάλλιστα να γίνει για κάποιον, όχι μόνο το πρώτο Ducati, αλλά η πρώτη του μεγάλη μοτοσυκλέτα. Παραδοσιακά γοητευτική από όπου και αν την κοιτάξει κανείς, μοντέρνα αλλά και διαχρονική την ίδια στιγμή, η πρόταση των Ιταλών, φέρει έναν κινητήρα που τη συνδέει άρρηκτα με την ιστορία της Ducati, περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλο μοντέλο υπάρχει αυτή τη στιγμή στη γκάμα της.

Με την τιμή του Monster 797 να ξεκινά από τα 9.750 ευρώ, σίγουρα δεν είναι η πιο προσιτή γυμνή μοτοσυκλέτα μεσαίου κυβισμού. Είναι όμως το πιο προσιτό Monster και μαζί με το Scrambler, τα πιο προσιτά Ducati που μπορεί να αποκτήσει κανείς σήμερα. Με τα μάτια κλειστά αυτό το ποσό ίσως φανεί μεγάλο σε μερικούς. Με τα μάτια όμως ανοιχτά και στραμμένα προς το Monster “797” τα λεφτά είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται κανείς.

Τεχνικά Χαρακτηριστικά

Φωτογραφίες Οδήγησης

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

Φωτογραφίες Λεπτομεριών-Στατικές I

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

Φωτογραφίες Λεπτομεριών-Στατικές II

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•