Ως βάση για το Rally θα χρησιμοποιηθεί η πόλη της Ναυπάκτου, ενώ 200 συμμετέχοντες θα μπορέσουν να ζήσουν ένα μοναδικό Ready to race event, που θα περιλαμβάνει 3 γεμάτες μέρες οδήγησης σε μερικά από τα καλύτερα βουνίσια μονοπάτια της Ελλάδας.
Η Ναύπακτος και τα γύρω μέρη βρίσκονται στην καρδιά του «πρεσβευτή» της ΚΤΜ, και θρυλικού αγωνιζόμενου και δασκάλου Chris Birch, καθώς εκεί ήταν που πήρε μια απίστευτη 4η θέση γενικής στο τελευταίο Hellas Rally, καβάλα σε ένα KTM 790 Adventure R.
Τέτοια γεγονότα είναι που από τη μία δίνουν προβολή στην Ελλάδα, και από την άλλη χαρίζουν μοναδικές εμπειρίες στους Έλληνες αναβάτες.
Περνώντας σε ένα άλλο θέμα, ιδιαίτερη συγκίνηση νιώσαμε, όταν είδαμε τον Wayne Rainey, έναν αναβάτη-θρύλο, να οδηγεί ξανά μοτοσυκλέτα, 26 χρόνια μετά το τραγικό ατύχημα που τον άφησε παράλυτο. Η μαγεία της μοτοσυκλέτας και της ταχύτητας, μαζί με το πείσμα ενός ξεχωριστού ανθρώπου και με τη βοήθεια της Yamaha, οδήγησαν στο ευχάριστο αυτό γεγονός, με το βίντεο «Wayne Rainey Rides again» να έχει ήδη μπει στα καλύτερα βίντεο που έχουμε δει ποτέ. Γιατί το πάθος με τη μοτοσυκλέτα δεν πεθαίνει ποτέ.
Επιστρέφοντας ξανά στα δικά μας «δρώμενα», θα θέλαμε να ξέραμε πόσες φορές πρέπει να κάνει επιχείρηση η ΕΛ.ΑΣ. στον λόφο του Λυκαβηττού το βράδυ, για να σταματήσει το μπάχαλο που συντελείται εκεί, με αυτοκίνητα να βάζουν στο τέρμα τα ηχοσυστήματα τους, δίκυκλα να επιδίδονται σε σούζες και burnout, και πολλά ακόμα «θεάματα» για το κοινό των… night riders.
Μετά τις πρώτες τρεις επιχειρήσεις, είχαμε τώρα και μια διπλή επιχείρηση σε δυο διαδοχικά βράδια, δίχως να σημειωθεί μείωση στις αφαιρέσεις πινακίδων και αδειών, στη βροχή των κλήσεων, στη μεταφορά οχημάτων στα γκαράζ της αστυνομίας, ακόμα και στις συλλήψεις.
Να σταθούμε εδώ σε δυο-τρία σημαντικά ζητήματα στη συγκεκριμένη επιχείρηση.
Πρώτα από όλα, το μπάχαλο αυτό πρέπει να τελειώσει, είτε γίνεται στον Λυκαβηττό, είτε στη Βούτα, είτε οπουδήποτε αλλού. Αυτό δεν θα είναι εύκολο.
Δεύτερον, η ΕΛ.ΑΣ. θα πρέπει να διενεργήσει παρόμοιες επιχειρήσεις και σε άλλα μέρη, ώστε να μην δημιουργείται η υπόνοια πως επιχειρεί στον Λυκαβηττό μόνο λόγω των σημαντικών προσώπων που κατοικοεδρεύουν εκεί.
Τρίτον, μας κάνει φοβερή εντύπωση ο αριθμός των αναβατών / οδηγών που πιάνονται να οδηγούν δίχως να κατέχουν δίπλωμα οδήγησης, ή να οδηγούν την ώρα που το δίπλωμα τους έχει κατασχεθεί για σοβαρές παραβάσεις. Δυστυχώς η έλλειψη αστυνόμευσης, μαζί με το περιβάλλον της οικονομικής κρίσης έχει οδηγήσει ένα εντυπωσιακά μεγάλο μέρος των οδηγών στην παρανομία. Πώς λύνεται αυτό; Με την διαρκή, συνεχή και αυστηρή αστυνόμευση, κάτι που όμως δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη.
Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να παρανομούμε, αλλά και να υπομένουμε τις παρανομίες των άλλων. Από το παράνομο παρκάρισμα του στιλ «ένα λεπτάκι το αφήνω εδώ, επιστρέφω σύντομα», έως την οδήγηση δίχως άδεια, δίχως κράνος, δίχως ασφάλεια.
Παράλληλα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε αστυνομικούς να κάνουν τα στραβά μάτια στους παραβάτες, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μας πιάνει έκπληξη και αγανάκτηση όταν μας κόψουν κλήση. Κι εκεί επικαλούμαστε ένα σωρό δικαιολογίες, όμως μια από αυτές είναι εκείνη που έχει πραγματική βάση.
Γιατί με γράφεις σήμερα, όταν χτες, και προχτές και πριν ένα μήνα, και κάθε μήνα, και κάθε μέρα, κυκλοφορώ και παρανομώ, με τα όργανα του νόμου να κάνουν ότι δεν βλέπουν.
Δυστυχώς η αντίληψη του Έλληνα για την ανομία («είναι φυσικό όλοι να παραβαίνουμε τον νόμο, ο καθένας με τον τρόπο του») δεν βοηθάει, ούτε όμως βοηθάει η επιλεκτική στάση της ΕΛ.Α.Σ που δεν επιβάλλει τον νόμο σε καθημερινή βάση, παρά μόνο σε «ειδικές επιχειρήσεις» που γίνονται μια φορά την εβδομάδα, και κυρίως στην Αθήνα.
Έτσι ΔΕΝ πάμε μπροστά, και ΔΕΝ λύνεται το πρόβλημα. Πρέπει το κράτος να πείσει τους πολίτες πως από εδώ και πέρα οι νόμοι θα τηρούνται, και ας γίνει αυτό σταδιακά, με μια περίοδο χάριτος, όπου τα αστυνομικά όργανα θα κάνουν μόνο συστάσεις.
Όνειρο θερινής νυκτός; Μπορεί, αλλά εμείς δεν παύουμε να ελπίζουμε πως θα αλλάξει κάτι, καθώς η κατάσταση έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα που κυριολεκτικά δεν πάει άλλο.
Είμαστε πολλοί, γινόμαστε ολοένα και περισσότεροι, και δεν καταλαβαίνουμε πού σταματούν τα δικαιώματα μας (ποτέ) και που ξεκινούν τα δικαιώματα των άλλων (επίσης ποτέ).
Κώστας Γκαζής
