Του Κωνσταντίνου Μητσάκη
Ήξερα ότι το Πακιστάν θα ήταν ένα από τα πιο δύσκολα μέρη του ταξιδιού. Έχοντας αφήσει πίσω το Ιράν, και έπειτα από το πέρασμα του Ιράν, έχω μπροστά μου το Πακιστάν.
Εσφαχάν – Κερμάν – 690 χλμ.
Μετά την διήμερη ξεκούραση, παπί και αναβάτης ξεκινήσαμε νωρίς τα ξημερώματα την πορεία μας προς τον ιρανικό νότο, με κατεύθυνση την πόλη Κερμάν. Η έρημος αποτελούσε πλέον τον μόνιμο πρωταγωνιστή στο σκηνικό τοπίο, ελάχιστες οι πόλεις καθοδόν, ενώ οι ατελείωτες ευθείες του δρόμου παραπέμπανε νοερά στο …καρδιογράφημα ενός νεκρού. Υπήρχαν στιγμές που έπιανα τον εαυτό μου στα πρόθυρα του ύπνου και αναγκαζόμουν να βάζω δυνατά την μουσική στο MP3 για να μείνω ξύπνιος - και φυσικά, πολλές οι στάσεις για νερό και φραπεδάκι (σέικερ και καφέδες υπάρχουν πάντα στις αποσκευές).
Ενδιαφέρον παρουσίαζαν πάντως τα χωριά της διαδρομής, με τις πλινθόκτιστες κατοικίες τους. Οικοδομημένα με ευτελή υλικά (λάσπη, πέτρες και ξύλα), και κτισμένα σύμφωνα με την τοπική οικιστική παράδοση και αρχιτεκτονική, τα σπίτια στα χωριά της ιρανικής ερήμου αποτελούσαν ένα οικιστικό σύνολο αλλοτινών εποχών που γοήτευαν την ματιά μου με την απλότητα και την χρηστικότητά τους.
Εικόνες, όμως, από άλλες εποχές είχα την ευκαιρία να δω και στο σκεπαστό παζάρι της Κερμάν, που βρισκόταν στην καρδιά της πόλης. Η ιρανική πολιτεία της ερήμου -διάσημη για τα χαλιά της- αποτελούσε κι αυτή κάποτε έναν «κρίκο» στην μακροσκελή αλυσίδα του μεταξένιου δρόμου.
Στο χώρο του παζαριού με πλησίασε και μου συστήθηκε ο Ομάρ, ένας καλοστεκούμενος 65χρονος, άριστος γνώστης της αγγλικής γλώσσας. Η συζήτησή μας δεν άργησε να στραφεί στην πολιτική κατάσταση της χώρας και γι’ αυτό τον λόγο ο Ομάρ με κάλεσε να τα πούμε σπίτι του πίνοντας ένα φλιτζάνι τσάι (και οι τοίχοι έχουν αυτιά!). Απόστρατος χειριστής ελικοπτέρου στον στρατό του πρώην βασιλιά Σάχη, ήταν από τους ανθρώπους που είδαν την ζωή και την καριέρα του να καταστρέφεται μετά την Ισλαμική επανάσταση, αφού ανήκε στο προηγούμενο καθεστώς. Δυστυχώς, δεν είχε προλάβει να φύγει από το Ιράν μετά την επανάσταση και εγκλωβίστηκε εδώ. Είδε την περιουσία του να δεσμεύεται, τα δυο παιδιά του να φυλακίζονται για περίπου 2 χρόνια, ενώ ο ίδιος αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να αλλάξει επάγγελμα, κάνοντας τον ταξιτζή…
Ο μόνος από την οικογένειά του που στάθηκε τυχερός ήταν ο μικρός του αδελφός, που κατάφερε να φύγει από το Ιράν το 1980. Η έκπληξή μου ήταν τεράστια όταν ο Ομάρ μου είπε ότι ο αδελφός του μένει μόνιμα τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα (συγκεκριμένα στην Θεσσαλονίκη). Υποσχέθηκα στον Ομάρ να δώσω εγώ προσωπικά στον αδελφό του το μικρό δώρο που μου έδωσε στα χέρια συγκινημένος, μαζί με την γυναίκα του.
Κερμάν – Ζαχεντάν - 520 χλμ.
Και κάπου εδώ ξεκίνησαν τα δύσκολα… ζέστη και ερημιά! Μετά τις 11:00 το πρωί, ο υδράργυρος, ακολουθώντας μια γρήγορη ανοδική πορεία, κατέληξε αργά το μεσημέρι στους 41 βαθμούς Κελσίου. Άρχισα να δυσφορώ μέσα στο μπουφάν, η ζελατίνα του κράνους παρέμεινε συνεχώς ανοικτή, ενώ ο ιδρώτας αυλάκωνε όλο μου το κορμί –τα πάντα ήταν καυτά στο άγγιγμά τους. Παρόλα αυτά, το μικρό μαύρο παπί συνέχιζε ακάθεκτο την πορεία του μέσα στο λιοπύρι μιας απόλυτα επίπεδης ερήμου. Από δω και πέρα, ως την πόλη Κουέτα του Πακιστάν, ήξερα ότι αυτή θα ήταν η ζεστή καθημερινότητα της ερήμου Βαλουχιστάν, της Γεδρωσίας του Μεγαλέξανδρου.
Σε τούτο το κομμάτι της διαδρομής χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω –για πρώτη φορά μάλιστα– το εφεδρικό ντεπόζιτο βενζίνης που είχα μαζί μου, αφού για μια απόσταση 180 χλμ. δεν υπήρχε κανένα βενζινάδικο. Οι πληροφορίες των ντόπιων αποδείχτηκαν όντως σωτήριες…
Η συνοριακή πόλη Ζαχεντάν δεν φημίζεται για την ασφάλειά της. Πολύ κοντά στα σύνορα με Πακιστάν και Αφγανιστάν, η ιρανική πόλη τα τελευταία χρόνια έχει καταστεί κόμβος στο λαθρεμπόριο των ναρκωτικών από τις δυο γειτονικές χώρες. Για τους λιγοστούς οδικούς ταξιδιώτες που φτάνουν εδώ, η Ζαχεντάν προσφέρεται ως ένας τελευταίος σταθμός ανασυγκρότησης, πριν ξεκινήσουν το δύσκολο ταξίδι τους στο Πακιστάν – το ίδιο ίσχυε και για μένα.
Ζαχεντάν – Ταφτάν (Πακιστάν) - 90 χλμ.
Στο ιρανικό συνοριακό φυλάκιο Mirjave (90 χλμ. ανατολικά της Ζαχεντάν) μπορεί να έφτασα γύρω στις 09:30, αλλά την τελευταία σφραγίδα από το πακιστανικό τελωνείο Taftan την πήρα 3 ώρες αργότερα. Αφού ξεμπέρδεψα λοιπόν με τα σύνορα και άλλαξα συνάλλαγμα στους μαυραγορίτες, άνοιξα κατόπιν το χάρτη και σημάδεψα την πακιστανική πόλη Νταλμπαντίν, 270 χλμ. μακριά.
Λογάριαζα όμως χωρίς τον …ξενοδόχο. Οι Πακιστανοί στρατιώτες δεν μου επέτρεψαν να ξεκινήσω την πορεία μου και με οδήγησαν στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις των συνόρων. Εκεί θα κοιμόμουν το ίδιο βράδυ και την επομένη –με την συνοδεία ενός επανδρωμένου στρατιωτικού οχήματος- θα ταξίδευα αρχικά ως την πόλη Νταλμπαντίν, και την μεθεπόμενη για την πόλη Κουέτα. Η επικινδυνότητα της περιοχής από ληστές, λαθρέμπορους, απαγωγείς, αλλά και μαχητές της Αλ Κάιντα, επέβαλλε αυτήν την ιδιότυπη συνοδεία-προστασία μου, που έμελλε να συνεχιστεί μέχρι την πόλη Κουέτα, 640 χλμ. ανατολικά των συνόρων. Ήταν ένα μέτρο που λάμβαναν οι πακιστανικές Αρχές για όλους τους ξένους που διέσχιζαν την περιοχή του Βαλουχιστάν.
Μου παραχωρήθηκε το γραφείο του διοικητή, όπου και έστρωσα κατάχαμα για να κοιμηθώ το βράδυ. Δεν είχα όμως καλά - καλά κοιμηθεί, όταν την σιωπή της ερήμου διέκοψαν απανωτοί πυροβολισμοί. Ξύπνησα τρομαγμένος, πιστεύοντας ότι το στρατόπεδο είχε δεχτεί επίθεση από τους Ταλιμπάν. Αυτό μας έλειπε τώρα… Διπλοκλείδωσα την πόρτα του γραφείου και λούφαξα σε μια γωνιά του δωματίου. Περίπου μισή ώρα αργότερα, όταν όλα και όλοι είχαν ηρεμήσει, πήρα το θάρρος να βγω έξω για να μάθω τι έγινε. Από το κτίριο των φυλακών του στρατοπέδου είχαν επιχειρήσει να αποδράσουν 5 κρατούμενοι Αφγανοί , αλλά την τελευταία στιγμή έγιναν αντιληπτοί από τους φρουρούς που άνοιξαν πυρ στον αέρα για να τους ακινητοποιήσουν – τελικά, μόνο ένας κατάφερε να ξεγλιστρήσει μέσα στο απόλυτο σκοτάδι της ερήμου…
Ταφτάν - Νταλμπαντίν - 260 χλμ.
Άλλη μια δύσκολη μέρα… Με την συνοδεία ενός στρατιωτικού οχήματος ξεκίνησα νωρίς το πρωί την πορεία μου στο Πακιστάν, με αρχικό προορισμό την πόλη Νταλμπαντίν. Εκεί θα διανυκτέρευα το ίδιο βράδυ (στο στρατιωτικό φυλάκιο της πόλης φυσικά, για λόγους ασφαλείας).
Στα πρώτα 130 χλμ. ο δρόμος ήταν κατεστραμμένος – η άσφαλτος ήταν σε άθλια κατάσταση. Το μικρό παπί –σε ρόλο εντούρο- προσπαθούσε να ξεπεράσει αξιοπρεπώς τις κακοτεχνίες του οδικού άξονα… Τελικά, ένα σκασμένο λάστιχο ήταν η πρώτη απώλεια από την άνιση μάχη του δρόμου. Σε λιγότερο από μισή ώρα κατάφερα να αλλάξω σαμπρέλα (με την πολύτιμη βοήθεια και των στρατιωτών) και ξεκινήσαμε ξανά την πορεία μας.
Φτάνοντας στην κωμόπολη Νοκούντι, η συνοδεία μου με αποχαιρέτησε και ένα άλλο στρατιωτικό όχημα ανέλαβε να με συνοδέψει (σε κάθε στρατιωτικό φυλάκιο ή κωμόπολη που φτάναμε, άλλαζε και το όχημα συνοδείας μου). Εδώ ο διοικητής ήταν ανένδοτος και απαίτησε να φορτώσω το παπί στο όχημα συνοδείας, γιατί στην περιοχή είχαν γίνει το τελευταίο διάστημα αρκετές επιθέσεις σε διερχόμενα οχήματα –προφανώς δε ήθελε να πάρει το ρίσκο να με αφήσει να ακολουθώ με το παπί τους στρατιώτες του. Παρά τις αντιρρήσεις μου, το μαύρο Crypton φορτώθηκε τελικά στην καρότσα του στρατιωτικού οχήματος και ταξιδέψαμε όλοι μαζί για περίπου 90 χλμ., ως την πόλη Νταλμπαντίν.
Στην Νταλμπαντίν φρόντισα να αλλάξω το πίσω λάστιχο και να βάλω ένα καινούριο, μια και το προηγούμενο είχε μάλλον «φάει τα ψωμιά του» - αυτή ήταν άλλωστε η αιτία που έσκασε. Έτσι, με καινούριο πίσω λάστιχο και ήρεμη διάθεση, ήμουν έτοιμος την επομένη να ταξιδέψω μέχρι την πόλη Κουέτα, την πρωτεύουσα της επαρχίας Βαλουχιστάν…
Συνεχίζεται…
Φωτογραφίες
https://www.bikeit.gr/asia/item/5142-crypton-go-to-india-3o-meros#sigProId7023abc222
