Στην πόλη Irkutsk της Σιβηρίας είχα πάει πολλές φορές, πολύ πριν φτάσω εκεί με τη μοτοσυκλέτα μου την πρώτη φορά. Βλέπετε, όταν ήμουν μικρός μου άρεσε να ακολουθώ –νοερά φυσικά – τον μυθιστορηματικό ήρωα Μιχαήλ Στρογγόφ στη δύσκολη αποστολή του να πάει στο μακρινό Irkutsk.
Όταν η αειθαλής Honda CRF 250 Rally προσέγγιζε εκείνο το απόγευμα τα πρώτα σπίτια του Irkutsk, τον τελικό προορισμό του Μιχαήλ Στρογγόφ, το «Παρίσι της Σιβηρίας» αποτελούσε για τρίτη φορά (1996, 2007, 2018) μια ταξιδιωτική πραγματικότητα για μένα. Κατάκοπος αλλά οπωσδήποτε ευτυχισμένος, ο δίτροχος οδοιπόρος του Δρόμου Ειρήνης 2018 έβλεπα εδώ στο Irkutsk το κοντέρ της μαύρης μοτοσυκλέτας να δείχνει συνολικά 8,370 χλμ. από την αρχή του ταξιδιού.
Το ατμοσφαιρικό Irkutsk, γεμάτο όμορφες γωνιές και ιστορικά κτίσματα, είναι μια πόλη που άνετα γοητεύει και τον πιο απαιτητικό ταξιδιώτη. Γνωριμία όμως με το Irkutsk δε νοείται δίχως επίσκεψη στη κοντινή λίμνη Βαϊκάλη, τη βαθύτερη και αρχαιότερη λίμνη του κόσμου – η ηλικία της χρονολογείται στα 25,000,000 έτη! Κράνος, φωτογραφική μηχανή και πορεία λοιπόν για Βαϊκάλη…
Περίπου 60 χλμ. αργότερα έπινα χαλαρά τον καφέ μου στον παραλίμνιο τουριστικό οικισμό Listvjanka, με τις αισθήσεις μου να αποτυπώνουν την απαράμιλλη ομορφιά της τεράστιας γαλάζιας σιβηρικής λίμνης, που κατέχει περίοπτη θέση στο θησαυροφυλάκιο της τοπικής φύσης! Όλα γύρω μου ήταν μια μαγεία, ένα ποίημα…
Κι από το κομψό Irkutsk, μετάβαση κατόπιν στην πόλη Ulan Ude (458 χλμ. νοτιοανατολικά). Αφού φωτογράφισα εδώ τη μεγαλύτερη προτομή του Λένιν παγκοσμίως (είναι η ατραξιόν της Ulan Ude), στράφηκα αμέσως νότια και μετά από 220 χλμ. προσέγγισα τα σύνορα της Μογγολίας. Το πρόγραμμα του “Δρόμος Ειρήνης 2018” προέβλεπε μια σύντομη επίσκεψη στην γη του Τζένγκις Χαν, και συγκεκριμένα ως την πρωτεύουσα της χώρας, την Ulan Bator.
Μετά από δυο ώρες γραφειοκρατίας στα σύνορα, η μπάρα έδειξε τον ουρανό και η Μητέρα Μογγολία άνοιξε την αγκαλιά της για να υποδεχτεί τη μαύρη Honda CRF 250 Rally και τον ενθουσιασμένο αναβάτη της. Καθοδόν για την πρωτεύουσα Ulan Bator (350 χλμ. νότια των συνόρων), η ασφάλτινη λωρίδα ταλαιπώρησε αρκετά τις αναρτήσεις της μοτοσυκλέτας, ενώ στα αυτιά μου ακόμα ηχούσαν τα λόγια του νεαρού τελωνιακού, που τόσο με εντυπωσίασαν: «Η Μογγολία είναι μια τεράστια χώρα, δίχως όμως να έχει ουσιαστικά πόλεις. Οι περισσότεροι Μογγόλοι δε δείχνουμε διατεθειμένοι να αλλάξουμε τον νομαδικό τρόπο ζωή των προγόνων μας με τις ανέσεις της πόλης. Έτσι, χειμώνα-καλοκαίρι πολλοί ζούμε με τα κοπάδια μας σε γιούρτες, ελεύθεροι σε μια αχανή χώρα που έχει για σύνορα τον ουρανό και τα απέραντα βοσκοτόπια.»
Και πραγματικά, γιούρτες υπήρχαν διάσπαρτες σε όλη τη διαδρομή, από τα σύνορα ως την πρωτεύουσα, περισσότερες ίσως και από τα σπίτια! Υπήρχε όμως και αστυνομία. Η προσπέραση που έκανα σε σημείο με διπλή διαχωριστική έπεσε στην αντίληψη των οργάνων του νόμου. Καταδίωξη, ακινητοποίηση στην άκρη του δρόμου, αφαίρεση διαβατηρίου, προσαγωγή στο κοντινό αστυνομικό τμήμα. Μετά από δυο ώρες με άφησαν ωστόσο ελεύθερο να συνεχίσω την πορεία μου. Η ποινή μου; Να πιω μονορούφι ένα ποτήρι με γάλα αλόγου!! Δεν ήταν κι άσχημο…
Η παρουσία μου στην Ulan Bator συνέπεσε με τη διεξαγωγή του ετήσιου φολκλορικού φεστιβάλ Naadam, στη διάρκεια του οποίου χιλιάδες ντόπιοι από κάθε γωνιά της Μογγολίας καταφτάνουν στην πρωτεύουσα για να παρακολουθήσουν στο κεντρικό στάδιο της πόλης την αναβίωση παλαιών εθίμων-παραδόσεων και τη διεξαγωγή αθλημάτων (πάλη, τοξοβολία, ιπποδρομίες). Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που επέλεξα την συγκεκριμένη χρονική περίοδο για να παραβρεθώ στην Ulan Bator.
Και φυσικά, η γνωριμία μου με την πρωτεύουσα και τα λιτά αξιοθέατά της ολοκληρώθηκε με τη μετάβασή μου στο γιγάντιο άγαλμα του έφιππου Τζένγκις Χαν (40 μ. ύψος), που ορθώνεται επιβλητικό σε απόσταση 54 χλμ. ανατολικά.
Έξι μέρες παρέμεινα στη Μογγολία, που μου έκλεψε την καρδιά. Οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες που μου χάρισε, ακριβοθώρητες και μοναδικές: βουδιστικοί ναοί, γιούρτες, λιβάδια, στέπες, νομάδες, άλογα, ηλιοκαμένα πρόσωπα, πρόσχαροι άνθρωποι με ελεύθερο πνεύμα. Σε όποια γιούρτα κι αν σταμάτησα, συγκινητική η φιλοξενία που μου πρόσφεραν, αυθεντικά τα αισθήματα που μου χάρισαν. Μια υπόσχεση έδωσα στον εαυτό μου: σύντομα να γυρίσω ξανά στα λημέρια του Τζένγκις Χαν.
Σιβηρία και πάλι! Ίδια διαδρομή, ίδια συνοριακή ταλαιπωρία, ίδια τοπία. Επιστροφή στην Ulan Ude και προετοιμασία για τα τελευταία 3,600 χλμ. μέχρι το παραθαλάσσιο Βλαδιβοστόκ. Το οδικό πρόγραμμα ήταν έτοιμο και περιλάμβανε πέρασμα από τις πόλεις Chita – Mogocha – Blagovesensk – Khabarovsk – Vladivostok. Πάμε λοιπόν για την τελευταία παρτίδα επί σιβηρικού εδάφους…
Φωτογραφίες
https://www.bikeit.gr/asia/item/16188-taksidiotiko-dromos-eirinis-2018-4o-meros-moggolia#sigProId740612c7f6
