Ένα διαφορετικό δώρο

Ο Marco Simoncelli γεννήθηκε στην Catolica της Ιταλίας, στις 20/01/1987, γόνος των Paolo και Rossella Simoncelli, και είχε αδελφή την Martina. Οι γονείς του διατηρούσαν παγωτατζίδικο και ο πατέρας του είχε μεγάλο πάθος για τα ποδήλατα αλλά και τις αγωνιστικές μοτοσυκλέτες. Έτσι, ως παιδί ο Marco, πέρασε την παιδική του ηλικία μεταξύ παγωτού και κινητήρων. Στα τέσσερα του χρόνια, τα Χριστούγεννα, ένα διαφορετικό δώρο για παιδί της ηλικίας του τον περίμενε κάτω από το δέντρο: Ένα Suzuki 50 minicross κι έτσι ο μικρός Marco ξεκίνησε τα χρονομετρημένα από δωμάτιο σε δωμάτιο. Μέχρι τα εφτά του χρόνια, οι διαδρομές που έκανε περιορίζονταν γύρω από το σπίτι, όμως στα εννέα του, συμμετέχει για πρώτη φορά σε αγώνα mini moto του Ιταλικού πρωταθλήματος. Η επιτυχία του ωθεί τους γονείς του στην περεταίρω στήριξη του μικρού Marco, ο οποίος με την κατάλληλη βοήθεια κερδίζει τον τίτλο στο Ιταλικό πρωτάθλημα Minimoto, το 1999. Το 2000, συνεχίζει την αγωνιστική εμπλοκή, σε ηλικία 13 ετών πλέον, και τρέχει παράλληλα με το Ιταλικό Πρωτάθλημα Minimoto και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα για τις συγκεκριμένες μοτοσυκλέτες, αποσπώντας κι εκεί τον τίτλο. Όλα άλλαξαν όμως όταν του δόθηκε η ευκαιρία να οδηγήσει για πρώτη φορά, στο τέλος του 2000, την μοτοσυκλέτα με την οποία ο Mattias Pasini είχε κερδίσει τα πρωταθλήματα 125 GP, του 1999 αλλά και του 2000.

Με τσαμπουκά στα 125

Το 2001, ακόμη πολύ μικρός για να συμμετάσχει σε αγώνες παγκοσμίου, συμμετέχει στο πρωτάθλημα Trophy Honda 125GP με την ομάδα του Massimo Matteoni. Ήταν μια εποχή γεμάτη από πτώσεις στο πρώτο μισό τη χρονιάς, όπως άλλωστε μας είχε συνηθίσει τελευταία ο Super Sic, αλλά και με άριστα αποτελέσματα στο δεύτερο. Τερμάτισε το πρωτάθλημα στην ένατη θέση της βαθμολογίας, ενώ στο Ιταλικό Trofeo που συμμετείχε, έφτασε στην δεύτερη θέση.

Το 2002  και ενώ έκλεισε τα δεκαπέντε του χρόνια, κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με την ομάδα του Matteoni οδηγώντας αυτή τη φορά μία Aprilia 125. Ήταν η καλύτερη στιγμή να δοκιμάσει τις δυνατότητές του στο GP, και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Συμμετείχε έτσι την ίδια χρονιά στον αγώνα της Τσεχίας και αντικατέστησε τον Jaroslav Hules και για τους τελευταίους πέντε αγώνες της χρονιάς.

Το 2003 ήταν η πρώτη χρονιά που ακολούθησε όλο το παγκόσμιο πρωτάθλημα GP 125, παραμένοντας στην ίδια ομάδα του Matteoni, πάνω σε μία Aprilia. Ως rookie είχε αρκετά σκαμπανεβάσματα και τερμάτισε στην 21η θέση, με καλύτερο αποτέλεσμα της χρονιάς μία 4η στον τελευταίο αγώνα της σεζόν.

Ωστόσο, είχε δείξει τις διαθέσεις του, και το 2004 βρέθηκε στην ομάδα του Fiorenzo Caponera, Rauch Bravo, με την οποία κατάφερε την πρώτη του pole position αλλά και την πρώτη νίκη. Η πολυπόθητη νίκη ήρθε στην πλημμυρισμένη από τη βροχή Jerez και ο Marco άκουσε για πρώτη φορά τον Ιταλικό ύμνο να παιανίζει για χάρη του. Εκείνη τη χρονιά, υπήρξαν αρκετές διακυμάνσεις ενώ έχασε τους δύο τελευταίους αγώνες λόγω τραυματισμού, κι έτσι κατάφερε να φτάσει μόλις στην 11η θέση της κατάταξης. Όπως φαινόταν, ο “ψηλός”, ήταν αρκετά ψηλός για τα 125, αλλά αρκετά μικρός ωστόσο για να ανέβει κατηγορία.

Το 2005 ήταν η τελευταία του χρονιά στα 125, αλλά και η καλύτερη συνολικά, με νέα ομάδα, την Nocable.it. Εκείνη τη χρονιά ο Sic κατάφερε να κερδίσει έναν αγώνα, να ανέβει στο βάθρο έξι φορές, και να τερματίσει 5ος στην τελική κατάταξη.

Παγκόσμιος πρωταθλητής

To 2006 έγινε η μετάβαση από τα 125 στα 250 και από την Aprilia στην Metis Gilera. Μία μέτρια χρονιά με πολλές δυσκολίες, παρεξηγήσεις με την ομάδα και τους υπεύθυνους. Μία έκτη θέση ήταν το καλύτερο αποτέλεσμα και η συνολική βαθμολογία τον κατέταξε στην 10η θέση. Προσπάθησε ωστόσο να κερδίσει τον τίτλο του rookie of the year και έχασε τελικά από τον Shuhei Aoyama μόλις για επτά βαθμούς.

Τα ίδια αποτελέσματα επεφύλασσε για αναβάτη και μοτοσυκλέτα και το 2007, αλλά η γενική αίσθηση ήταν πολύ πιο θετική σε σχέση με το 2006. Η εμπλοκή του σε ατύχημα με τον Hector Barbera, από το οποίο ο Simonceli “ξέφυγε” και κέρδισε τελικά τον αγώνα στο Mugelo, κρίθηκε αυστηρά από τους αγωνοδίκες, αλλά τελικά ο Sic γλίτωσε την ποινή. Ωστόσο, λίγες μέρες μετά έλαβε αυστηρή προειδοποίηση για την οδήγησή του, από την οργάνωση ασφαλείας των αναβατών του MotoGP.
Το 2008, ξεκίνησε την συνεργασία με τον Aligi Deganello,  ο αρχιμηχανικός του οποίου, μαζί με τους μηχανικούς, αποτέλεσαν την ομάδα του Simoncelli μέχρι και τον τελευταίο αγώνα.

Ο συνδυασμός αυτός απέδωσε σύντομα καρπούς και φάνηκαν οι δυνατότητες του Ιταλού αναβάτη. Αν και η χρονιά ξεκίνησε όσο πιο άσχημα μπορούσε, με δύο συνεχόμενες εγκαταλείψεις στους πρώτους αγώνες, χωρίς βαθμολογικό αντίκρυσμα, εντούτοις, στον 3ο αγώνα, στην Πορτογαλία, ο Simoncelli κατέκτησε την πρώτη του Pole Position και έδωσε το στίγμα του. Η πρώτη νίκη ήρθε λίγο πιο μετά, στην Ιταλία, μέσα στο Mugello, όπου κυριολεκτικά μέσα στο σπίτι του, ο Super Sic έχτισε μία δυνατή βάση για το μέλλον. Κι ενώ στους πρώτους αγώνες της χρονιάς, ο Simoncelli οδηγούσε την έκδοση LE της Gilera, οι νίκες και η συλλογή βαθμών έκαναν την εταιρία να του παραχωρήσει πλήρη υποστήριξη και την έκδοση RSA, για τους τελευταίους αγώνες της σεζόν. Από κει και πέρα, τα πράγματα κύλησαν πιο άνετα για τον Marco κι έτσι, κατέκτησε το 2008 συνολικά έξι νίκες ενώ έκανε δώδεκα τερματισμούς στο βάθρο. Κατέκτησε έτσι τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο στην κατηγορία των 250 κυβικών

Η μετάβαση στo MotoGP

Η απόφαση ήταν να παραμείνει στην ίδια ομάδα για να επαναλάβει την επιτυχία, το 2009. Όμως, μία εβδομάδα πριν την εκκίνηση του πρωταθλήματος, πέφτει σε προπόνηση με ποδήλατο και σπάει το σκαφοειδές οστό. Και όπως πάντα, αν είναι να πάει κάτι στραβά, θα πάει, συνεπώς ακολούθησαν πολλά και διάφορα μέσα στη χρονιά, τεχνικά προβλήματα και πτώσεις, που κράτησαν μακριά τα καλά αποτελέσματα.

Παρ' όλα αυτά, οι νίκες και οι σταθερές εμφανίσεις στο βάθρο, σε συνδυασμό με εγκαταλείψεις, τον έφεραν στην 3η θέση του πρωταθλήματος. Κόντρα στον Aoyama, έπρεπε να τερματίσει 13ος ο Ιάπωνας στην Valencia για να πάρει τον τίτλο ο Simoncelli, αν τερμάτιζε πρώτος. Τελικά, ο Aoyama έφτασε μέχρι την 7η θέση, αλλά ο Simoncelli έπεσε μιας και σκεφτόταν όλα αυτά, αντί να συγκεντρωθεί στην οδήγηση. Τελικά κράτησε το νούμερο 3, αλλά δεν άλλαξε καθόλου το 58 από την μοτοσυκλέτα του. Το 2009 του δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχει επίσης στα superbike, στον Ιταλικό γύρο, στην Imola. Συμμετείχε με μία Aprilia RSV4, σε μία φανταστική ημέρα, η οποία ξεκίνησε με μία πτώση στο πρώτο σκέλος, και μία 3η θέση στο δεύτερο σκέλος. "Εκείνη την ημέρα οι άνθρωποι στους λόφους πανηγύριζαν για μένα, μία φανταστική ημέρα που δεν μπορώ να ξεχάσω" είχε δηλώσει σχετικά. Και πώς να το ξεχάσει, όταν είχε προσπεράσει τον team mate του, Max Biaggi, και τον είχε εκτοπίσει από το βάθρο!

Το 2010 έκανε το μεγαλύτερο άλμα στην κατηγορία MotoGP. Μετά από σχεδόν μία δεκαετία συνεργασίας με τον όμιλο Piaggio και οδηγώντας Aprilia και Gilera, είχε έρθει η στιγμή για να περάσει στο Ιαπωνικό στρατόπεδο, και στην ομάδα της Honda Gresini. Τα νέα δεδομένα ήταν πιο δύσκολα, μιας και το επίπεδο των MotoGP ήταν πραγματικά υψηλό. Εκτός από την ομάδα που τον ακολουθούσε από τα 250, ουσιαστικά δεν υπήρχε καμία εμπειρία σχετικά με το νέο αυτό στόχο.

Νέα δεδομένα και κατηγορίες

Με Honda RC212V, στην κατηγορία των 800 κυβικών και πριν ακόμη ξεκινήσει το πρωτάθλημα του 2010, έχει δύο άσχημες πτώσεις στην Sepang, στα δοκιμαστικά. Η δεύτερη πτώση μάλιστα, είναι τόσο γερή που σπάει και το κράνος του. Τερματίζει τελικά 11ος στα δοκιμαστικά, και ξεκινάει έτσι την νέα χρονιά στην καινούρια κατηγορία. Πολλοί περιμένουν από τον παγκόσμιο πρωταθλητή να κάνει δυναμική παρουσία και αυτός το κάνει, αλλά με λάθος τρόπο. Ενώ κινείται πολύ γρήγορα, έχει συχνά πτώσεις και μένει πίσω βαθμολογικά. Οι μπροστινές θέσεις είναι πιασμένες, ο Simonceli παλεύει δίνοντας τον καλύτερό του εαυτό, και μετά το δεύτερο μισό της σεζόν, πλησιάζει τους πρώτους. Η καλύτερη θέση του ήρθε στην Πορτογαλία, όπου τερμάτισε 3ος, χάνοντας για 0,06 κλάσματα την 3η θέση από τον Andrea Dovizioso. Τερματίζει τελικά στην 8η θέση της τελικής κατάταξης, και μπαίνει στο 2011 με περισσότερο μυαλό, γνώση της μοτοσυκλέτας, εμπειρία στην κατηγορία. Είναι σταθερά γρήγορος, μερικές φορές περισσότερο από πολλούς αναβάτες.

Ξεκινάει 5ος την χρονιά στο βραδινό Qatar, πέφτει ενώ βρισκόταν πρώτος στην βροχερή Jerez και συνεχίζει να εκκινεί από τις πρώτες θέσεις στο grid. Μάχεται με τον Dani Pedroza στο Le Mans στη μάχη για την 2η θέση και ο Pedrosa, έπειτα από την προσπέραση του Sic από την εξωτερική, βρίσκεται στο έδαφος με σπασμένη κλείδα. Ο “ψηλός” χρεώνεται με ποινή διέλευσης από τα Pits και τερματίζει πάραυτα 5ος. Κατηγορείται ωστόσο για επικίνδυνο προσπέρασμα και ότι έπρεπε να έχει φρενάρει νωρίτερα για να αφήσει χώρο στον Pedrosa. Κερδίζει την πρώτη του pole position στην Καταλονία, για 0,016 κλάσματα από τον Casey Stoner, για να μείνει πίσω και να τερματίσει τελικά 6ος. Η 3η θέση στον αγώνα της Τσεχίας, δείχνει το επίπεδο του Ιταλού και οι φήμες φουντώνουν για την μεταγραφή του. Στο τραπέζι πέφτει η Ducati και ο κολλητός του, ο Valentino Rossi για ομόσταυλος, όμως ο Sic επιλέγει την πρόταση της Honda, με την οποία υπογράφει για το 2012 ως επίσημος αναβάτης της ομάδας Repsol Honda HRC.

Το παιχνίδι της μοίρας

Ο αγώνας της Μαλαισίας ήταν σημαδιακός για τον Super Sic. Μετά την δοκιμή της Honda RCV213 στο Motegi, είχε δηλώσει πως θέλει να πάρει βαθμούς και να ανέβει στο βάθρο στην Sepang. Είχε ξεκινήσει πολύ καλά, με το δικό του γνώριμο στυλ. Στον δεύτερο γύρο και ενώ βρισκόταν στις πρώτες θέσεις, το χάσιμο της πρόσφυσης του μπροστινού ελαστικού, όπως έδειξε η onboard camera του Hayden που ερχόταν από πίσω, τον εγκλώβισε ανάμεσα στη μοτοσυκλέτα και την άσφαλτο. Η μοτοσυκλέτα συνέχισε να στρίβει πλαγιασμένη παρασέρνωντας τον Marco, μέχρι που βρέθηκε στην αγωνιστική γραμμή των Edwards και Rossi οι οποίοι μάχονταν. Ένα τρομερό χτύπημα έριξε τον Marco Simoncelli στο έδαφος χωρίς κράνος, μιας και από τη δύναμη κόπηκαν τα λουριά.

Ο Edwards έπεσε δυνατά και έβγαλε τον ώμο του, ο Rossi κατάφερε να βγει αλώβητος από την πρόσκρουση, αλλά ο αγώνας για το γελαστό παιδί των MotoGP μόλις είχε τελειώσει. Στις 16:56 τοπική ώρα Μαλαισίας, ανακοινώθηκε ο θάνατός του που έφερε ένα τεράστιο πλήγμα στο χώρο των αγώνων.

Συγκλονισμένη η μοτοσυκλετιστική κοινότητα δεν μπορεί να πιστέψει το χαμό ενός τόσο νέου παλικαριού, που στα 24 του χρόνια, είχε ακόμη τόσα να δώσει στο sport και το μέλλον του προδιαγραφόταν λαμπρό.

Καλό ταξίδι Super Sic, στις πίστες του παραδείσου.

Στατιστικά

Φωτογραφίες