Από την εποχή του Ago άλλωστε έχουν αλλάξει πολλά, περνώντας από τις μέρες δόξας της Gilera και την καθιέρωση του με την MV Agusta, τη χρυσή εποχή των δίχρονων ως και το σύγχρονο MotoGP. Οι μοτοσυκλέτες πια έχουν ισχύ που ελέγχεται μόνο χάρη στο ηλεκτρονικό πακέτο και τα αεροδυναμικά φτερά, με τις ομάδες να έχουν στη φαρέτρα τους συσκευές ύψους, χάρτες κινητήρα για συγκεκριμένες στροφές κ.α.
Κάπου εδώ έρχεται και η δυσαρέσκεια του παλαιάς κοπής θρύλου των αγώνων: «Ας αφήσουμε τα φτερά στα αεροπλάνα. Δεν μου αρέσει. Οι μοτοσυκλέτες πάνε πολύ γρήγορα και είναι υπερβολικά ακραίες, τι χρησιμεύουν οι τριακόσιοι ίπποι; Οι μισοί από αυτούς θα ήταν αρκετοί για να έχουμε καλούς αγώνες και μετά πρέπει να περιορίσουμε τους μηχανικούς. Και μετά τα ελαστικά: έχουν γίνει καθοριστικά για το αποτέλεσμα και ισοπεδώνουν τις αξίες».
Η παραπάνω εξάρτηση από τα ελαστικά ευνοεί δυσανάλογα ορισμένους αναβάτες έναντι άλλων, κάτι που ο Agostini θεωρεί αρνητικό, ενώ δεν παρέλειψε να στρέψει τα βέλη του και στην πολυφωνία των πρωταγωνιστών: «Είναι δυνατόν να είναι όλοι πρωταθλητές; Θα υπάρξουν δύο μεγάλοι πρωταθλητές, θα είναι τρεις, δεν μπορούν να είναι όλοι πρωταθλητές».
Χαρακτηριστική δε ήταν η στάση του και για το ΤΤ, με την ευρύτερη αλλαγή νοοτροπίας των αγώνων: «Ναι, όπως στο TT: αγωνιστήκαμε και αν τρακάραμε πιθανότατα θα πεθαίναμε, αλλά ο αναβάτης πρέπει να πάρει ρίσκα όπως αυτό, αυτή είναι η ζωή και το πάθος μας. Ο κίνδυνος του θανάτου ήταν πολιτισμικά αποδεκτός, η ασφάλεια ήταν μια άγνωστη έννοια. Είναι επικίνδυνο, πράγματι περισσότερο από επικίνδυνο. Αλλά συναρπαστικό: πρέπει να παραδεχτείς ότι τo να τρέχεις εκεί ήταν ό,τι πιο συναρπαστικό μπορούσες να ζήσεις. Και ακόμα σήμερα όλοι όσοι πάνε εκεί, πιλότοι ή θεατές, επιστρέφουν ενθουσιασμένοι… Η πολλή ταχύτητα -και η ταχύτητα είναι σαν ναρκωτικό- σου δίνει ενέργεια. Τεχνικά τότε ήταν πολλά, υπήρχαν ορισμένα περάσματα αποκλειστικά για το νησί, το άλμα, η πτώση στις κοιλάδες με μεγάλη ταχύτητα... Δυστυχώς τόσοι νεκροί, αυτό το καλοκαίρι πήγα εκεί και θρηνήσαμε ακόμα πέντε θύματα. Μετά τον θάνατο του Parlotti το 1972 όλα άλλαξαν: ήταν φίλος μου και το προηγούμενο απόγευμα είχαμε πάει μαζί με το αυτοκίνητο πάνω από την πίστα. Τότε είπα αρκετά! Τρέξτε αν θέλετε, αλλά το ΤΤ δεν μπορεί πλέον να παραμείνει γύρος του παγκοσμίου πρωταθλήματος, δεν χρειάζεται απαραίτητα να έρθουμε εκεί».
Τα παραπάνω ειπώθηκαν μεταξύ άλλων από τον Ago στο Dainese D-Store στη Βιτσέντζα, στο πλαίσιο της πεντηκοστής επετείου της μάρκας. Εν κατακλείδι, ο βετεράνος των αγώνων ίσως είναι λίγο «ακραία» ενάντιος της τεχνολογίας και της ασφάλειας, από την άλλη υπάρχει και μεγάλο μέρος των οπαδών που συμμερίζονται τις απόψεις του, με την αλήθεια να είναι πιθανότατα κάπου στη μέση.
