Είκοσι τρεις μέρες μετά το κάταγμα κνήμης - περόνης, ο Valentino Rossi πήρε μέρος στον αγώνα της Aragon και το πιο εντυπωσιακό δεν ήταν μόνο το γεγονός αυτό αλλά το ότι κατάφερε να παλέψει για τη νίκη, βρισκόμενος μάλιστα για 11 γύρους στην δεύτερη θέση!

Το ότι θέλει μεγάλα ψυχικά αποθέματα για να καταφέρει κανείς κάτι τέτοιο, δεν χρειάζεται καν να ειπωθεί, είναι δεδομένο! Ένα άλλο στοιχείο που προκαλεί έκπληξη όμως είναι η απίστευτη προσαρμοστικότητα του Rossi σε νέα οδηγικά δεδομένα, καθώς όχι μόνο έπρεπε να προσαρμόσει το στυλ του, έχοντας ένα αδύναμο δεξί πόδι για στήριξη αλλά χρειάστηκε παράλληλα να συνηθίσει σε μικρό χρονικό διάστημα, τον έλεγχο του πίσω φρένου μέσω του αντίχειρα του αριστερού του χεριού.  

Αδυνατώντας να πιέσει επαρκώς με το πόδι του το δεξί πεντάλ που ελέγχει τον πίσω φρένο, η brembo φρόντισε να δώσει μια άμεση και αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα, τοποθετώντας ένα λεβιεδάκι μέσω του οποίου ο Valentino ενεργοποιούσε το πίσω φρένο κατά την διάρκεια του αγώνα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται αυτό στην ιστορία των MotoGP, ο μεγάλος Doohan ήταν ο πρωτοπόρος σε αυτό το πεδίο, με τα γνωστά προβλήματα που είχε στο δεξί του πόδι, ενώ πολλοί άλλοι οδηγοί στα MotoGP το έχουν χρησιμοποιήσει, όπως οι Vinales, Lorenzo, Dovizioso και Petrucci.

Χαρακτηριστικό είναι δε, ότι η τοποθέτηση… αντιχειρόφρενου, δεν αφορά μόνο τους τραυματίες οδηγούς αλλά είναι κάτι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από… υγιέστατους αναβάτες, προσφέροντας ένα μικρομετρικό έλεγχο στη δύναμη που ασκείται στο πίσω φρένο σε καταστάσεις όπου η ισορροπία και η πρόσφυση είναι σε “εύθραυστο” στάδιο, ενώ βοηθά επίσης στις δεξιές στροφές με μεγάλες κλίσεις, όπου το πέλμα των οδηγών είναι μαζεμένο για μη βρει στην άσφαλτο.

Στις ανωτέρω περιπτώσεις όμως, μιλάμε για “γεφυρωμένα” υδραυλικά κυκλώματα που καταλήγουν στο ίδιο σημείο, χωρίς όμως να επιτρέπουν την ταυτόχρονη χρήση του πεντάλ και του λεβιέ. Οι αναβάτες, χρησιμοποιούν είτε το ένα, είτε το άλλο, όχι και τα δύο μαζί.

Ο Rossi όμως, αποφάσισε να έχει μια διαφορετική version, με δύο ξεχωριστά και ανεξάρτητα υδραυλικά κυκλώματα που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ταυτοχρόνως. Επί της ουσίας δηλαδή, αντιστάθμισε την απώλεια δύναμης (και κατά συνέπεια πίεσης) στο πεντάλ του φρένου λόγο του τραυματισμού του στο πόδι, “προσθέτοντας” ένα ποσοστό πέδησης από τον αντίχειρα του!

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, κάτι τέτοιο, ειδικά σε συνθήκες αγώνα κορυφαίου επιπέδου δεν είναι καθόλου εύκολο να το συνηθίσει κανείς… βέβαια από την άλλη, ούτε ο Rossi είναι “συνηθισμένος” αναβάτης…