Της Ελένης Μανιάτη

Πρώτο Σάββατο του Δεκέμβρη και η Andeli μας είχε ετοιμάσει πάλι κάτι μοναδικό. Flat track μόνο για γυναίκες! Με το που το μαθαίνω παίρνω τηλέφωνο την Άντρεα, "κράτα μου θέση".

Χώμα με μηχανή δεν είχα ξαναπατήσει. Με το ποδήλατο μόνο και αυτό όχι πολύ πετυχημένα... Πρώτη βόλτα στην Πάρνηθα, άλμα, πτώση, ΚΑΤ, σπασμένο χέρι, πληγωμένη αυτοπεποίθηση. Το μυαλό μου γυρίζει σε αυτές τις μνήμες.. Που πας ρε φλωράκι; Μήπως να πας για έναν καφέ με τα ωραία σου ρουχαλάκια και να αφήσεις τις ταρζανιές; Όοοοοχι Ελενακι (εγώ μιλάω σε μένα) τα έχουμε πει, σε αυτή τη ζωή έχεις έρθει και αποφάσισες να την πας τάπα.

Τα πρώτα δυνατά κρύα είχαν ξεκινήσει και εγώ άρχισα πάλι τη γκρίνια. Πού θα πάω με 7 βαθμούς; Τι θα φορέσω; Και αν βρέξει; Και αν λερωθούν με λάσπες οι γκορντούρες μου;

Σάββατο πρωί φορτώνω ρούχα, μπότες κράνος στο αυτοκίνητο και ξεκινάω για το Riding School Θανάσης Χούντρας. Φτάνω και αλλάζω εκεί στο πάρκινγκ. Δε με ένοιαζε τίποτα. Ήθελα να πάω όσο πιο γρήγορα μπορούσα στην πίστα. Το πρώτο γκρουπ είχε ήδη ξεκινήσει και ανυπομονούσα σα μικρό παιδί να καβαλήσω και να νιώσω την ολίσθηση.

Ξεκινάει το γκρουπ μας με ένα γρήγορο θεωρητικό μάθημα με τον Θανάση και εγώ πάλι κοιτάζω σα χαζή (πάλι, γιατί το ίδιο έπαθα όταν μου εξηγούσε πριν χρόνια το γυροσκοπικό). Τι εννοεί ότι σπρώχνω τη μηχανή σα να σκουπίζω? Εγώ μόνο ηλεκτρική βάζω και αυτό με το ζόρι... Λέω άστο, μη σκέφτεσαι, θα το βρεις στην πίστα. Φτάνει η σειρά μας επιτέλους. Τρεις μηχανές στην πίστα τη φορά. Εγώ, η Μαρία και η Βίκυ. Όλες πρώτη φορά χώμα και όλες με σπίθες στα μάτια.

Ξεκινάμε πρώτο δεκάλεπτο. ΚΟΤΕΣ!!! Δεύτερο δεκάλεπτο και αρχίζω να νιώθω τη μηχανή. Πού να κοιτάζω, πού να βάζω τα πόδια, τι εννοούσε ο Θανάσης όταν έλεγε ότι "σκουπίζεις". Ένιωθα τη μηχανή να ντριφτάρει και να μην έχω τον έλεγχο της ασφάλτου. Αυτή λοιπόν ήταν η μαγεία. Ο έλεγχος της μηχανής μέσα από το μη έλεγχο. Τρελάθηκα! Ούρλιαζα μέσα από το κράνος. Ένιωθα σα μικρό παιδί με το ωραιότερο παιχνίδι του κόσμου.

Τρίτο δεκάλεπτο και χαλάρωσα τελείως. Πόδι κάτω και τέρμα γκάζι (οκ 125 cc ήταν το μηχανάκι). Ουρλιαχτά πάλι μέσα από το κράνος και δεν ήθελα να τελειώσει το δεκάλεπτο. Βγάζει καρό σημαία ο Θανάσης, σιγά μη σταματήσουμε. Ε μετά τη δεύτερη σημαία σταματήσαμε και ξεκινήσαμε τη γκρίνια.

Ήταν λίγο, οι άλλες έκατσαν περισσότερο κλπ... Σα μικρά παιδιά που τους παίρνεις το παιχνίδι. Έφυγα με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη και την καρδιά. Δεν ξέρω πόσα χρόνια είχα να νιώσω έτσι, σα μικρό παιδί που παίζει με τους φίλους του στην αλάνα μέσα στα χώματα και δεν το νοιάζει τίποτα, παρά μόνο η χαρά του παιχνιδιού.

Φωτογραφίες