Αmazonas 1600 (1970-1989)
Δεν πρόκειται ακριβώς για ένα μοντέλο αλλά για μια σειρά παρόμοιων εκδόσεων οι οποίες είχαν τα εξής κοινά: 1) Κατασκευάζονταν στην Βραζιλία 2) Χρησιμοποιούσαν κινητήρα 1.600 κ.εκ. από VW σκαραβαίο 50 ίππων. 3) Zύγιζαν 410+ κιλά.
Τα μοντέλα αυτά παράγονταν από το 1970 μέχρι και το 1989 και αν έχουμε κάτι να πούμε για την αισθητική τους, είναι ότι μας ξυπνά ευχάριστες μνήμες, όπως τα καλοκαιρινά μεσημέρια στο χωρίο, όπου οι μεγάλοι κοιμόντουσαν και πηγαίναμε κρυφά να βουτήξουμε κάνα ρυζόγαλο από το “ΙΖΟΛΑ” ψυγείο της γιαγιάς. Το “ΙΖΟΛΑ” ψυγείο κρατήστε, αυτή είναι η σύνδεση.
Το πράγμα μιλά από μόνο του, η εμφάνιση των Amazonas είναι τόσο χοντροκομένη και μονολιθική, που κάνει τα μενίρ του Οβελιξ να μοιάζουν με swarovski. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες ή καταγεγραμμένες εντυπώσεις από την συμπεριφορά των Amazonas, υποθέτουμε δεν ήταν εύκολο να μείνεις ζωντανός οδηγώντας μια από αυτές... ωστόσο υπάρχει μια μαρτυρία – ντοκουμέντο ενός τύπου που έκανε τον γύρο της Βραζιλίας με μια Amazonas 1600 του 1986:
“H αίσθηση της μοτοσυκλέτας ήταν παρόμοια με αυτή ενός τρακτέρ και για να την οδηγήσεις χρειάζεται να προσαρμοστείς στις πολλές ιδιοτροπίες της. Όταν την συνήθισα, έκανα σχεδόν ότι και με άλλες μοτοσυκλέτες , απλά σε πολύ πολύ πιο μικρές ταχύτητες. Τα φρένα σε μαθαίνουν πολλά για τον προγραμματισμό και το πλάνο στη ζωή σου, πρέπει να υπολογίζεις από πριν το που και πότε θες να σταματήσεις...”
Bimota DB3 Mantra (1995-2002)
Άλλη μια περίπτωση που ένας γνωστός σχεδιαστής, ο Γάλλος με σέρβικη καταγωγή Sacha Lakic, συνέβαλε ώστε μια μοτοσυκλέτα να μνημονεύεται για το design της, όχι με τον καλύτερο πάντα τρόπο.
Το naked Μantra, ήταν η προσπάθεια της Bimota να “απαντήσει” στo M900 (Monster) της Ducati που αποθεωνόταν για την σχεδίαση του. Δυστυχώς, αντί ο Lakic να ακολουθήσει την δωρική προσέγγιση του Galluzzi (σχεδιαστή του πρώτου Monster), προτίμησε την ακατάσχετη... φλυαρία, βάζοντας στο μίξερ μεταπολεμική americana αισθητική, φουτουρισμό των sixties, τον Batman και μισό κιλό μπαρμπούνια.
To πλήγμα ήταν διπλό, το Manta δεν ήταν απλώς υπερ - εκκεντρικό, ήταν και ιταλικό και μάλιστα Bimota, γεγονός που αποτελεί μέγιστη ύβρι! Tο καλό ήταν ότι η μοτοσυκλέτα απέδιδε εξαιρετικά στον δρόμο, το κακό ήταν ότι δεν μπορούσε κανείς να οδηγεί για πολύ ώρα με τα μάτια κλειστά. Μantra λοιπόν, μια μοτοσυκλέτα που θα την θυμόμαστε ως την εξαίρεση, που επιβεβαιώνει το κατά κανόνα εξαιρετικό ιταλικό design.
Buell RR 1000 Battlewin (1987-1988)
Oι περισσότερες Buell ήταν όμορφες μοτοσυκλέτες. Είτε με ένα “ωμό” και άγριο μηχανολογικό τρόπο, είτε καθαρά σχεδιαστικά, ως επιτομές του minimal. Όχι όμως το RR 1000 Battlewin!
Όσο αντικειμενικά και αν το δούμε, όσα ελαφρυντικά και αν θελήσουμε να δώσουμε, αυτό το πράγμα ήταν πραγματικά ά-σ-χ-η-μ-ο! Η προσπάθεια του Eric Buell να δημιουργήσει κάτι αεροδυναμικό που να προσφέρει συνάμα ικανοποιητική προστασία στον αναβάτη, πολύ απλά, απέτυχε παταγωδώς.
Στο σχεδιαστικό κομμάτι τουλάχιστον. Η μοτοσυκλέτα μοιάζει με μεσαιωνική πανοπλία μπράσκας που κυοφορεί ιπποπόταμο, ενώ οι γραμμές της είναι τόσο “εκλεπτυσμένες” που πρέπει να δημιουργήθηκαν δένοντας μπαλτά στην ουρά μιας φάλαινας φυσητήρα.
Ευτυχώς το Battlewin είχε μια βραχύβια παρουσία και προσέβαλε για έναν μόλις χρόνο την παγκόσμια αισθητική. Θα γράφαμε λίγα πράγματα για τα τεχνικά αλλά αναγκαστήκαμε να ξαναδούμε την φωτογραφία της και τώρα ψάχνουμε φαρμακείο για να πάρουμε κολλύριο. Συγνώμη, άλλη φορά...
Morbidelli V8 (1994 – 1988)
Giancarlo Morbidelli... αυτοδημιούργητος βιομήχανος o oποίος δραστηριοποιείται στην επεξεργασία ξυλείας και στην κατασκευή -πανάκριβων- επίπλων και -πανάκριβων- εσωτερικών σε σκάφη, πολυτελή αυτοκίνητα κτλ-κτλ. Χρήμα. Πολύ.
Το πραγματικό πάθος του Giancarlo όμως...οι μοτοσικλέτες! - Kαι επειδή λεφτά υπήρχαν και υπάρχουν, κατάφερε στο παρελθόν να κατασκευάσει αγωνιστικές μοτοσυκλέτες και να κερδίσει με αυτές μάλιστα τέσσερα παγκόσμια πρωταθλήματα στην ταχύτητα, τρία στην κατηγορία των 125 και ένα στα 250. Απόλυτος σεβασμός για αυτό, δεν το συζητάμε.
Το 1994 όμως, υποθέτουμε απολαμβάνοντας ένα μπουκάλι Chianti μετά συνοδείας εκλεκτού προσούτο στον κήπο της έπαυλης του, ο Giancarlo είχε την ιδέα να δημιουργήσει μια “πολιτική” μοτοσυκλέτα για την οποία έθεσε έναν απλό στόχο: να είναι η ακριβότερη εκείνης της εποχής. Ου λαλά! Το αποτέλεσμα ήταν η Morbidelli V8, μια μοτοσυκλέτα με εκπληκτικό οκτακύλινδρο V κινητήρα 850 κ.εκ. και με μια εκπληκτικά άσχημη εμφάνιση!
Δεν ξέρουμε τι ακριβώς οδήγησε το ομολογουμένως εκλεπτυσμένο γούστο του Giancarlo να πάρει μια τόσο λάθος ρότα στην σχεδίαση αλλά η μοτοσυκλέτα έμοιαζε με Panda. Όχι FIAT Panda (μακάρι) αλλά με το αρκούδι Panda. Που υποφέρει από βρογχοκήλη και που είχε μετωπική με SCANIA τράκτορα.
Αυτό ακριβώς. Δυστυχώς ο κινητήρας - τεχνολογικό διαμάντι χαντακώθηκε από την απαράδεκτη σχεδίαση, ενώ ο Giancarlo, εισπράττοντας (καλά, ότι του μετέφερε το υπηρετικό προσωπικό) το κράξιμο που έπεφτε για το design του V8 προχώρησε σε ένα face lift, το οποίο ήταν τόσο αποτελεσματικό, όσο και το μακιγιάζ σε μούμια.
Για την ιστορία, κατασκευάστηκαν μόλις τέσσερις Morbidelli V8, η τιμή τους την εποχή εκείνη ήταν 45.000 δολάρια, ενώ όσοι οδήγησαν μια από αυτές, ανέφεραν τα εξής: Εκπληκτικός κινητήρας, χάλια πλαίσιο, απαίσια σχεδίαση. Kρίμα...
YMC V3 (2006 – 2010)
Το YMC V3, ένα scooter 250 κ.εκ. το οποίο κυκλοφόρησε και σε άλλες αγορές ως CF Moto V3, εμφανίστηκε ξαφνικά, έκλεψε τις εντυπώσεις (όχι με καλό τρόπο) και εξαφανίστηκε το ίδιο απότομα, περνώντας στην λήθη της δίτροχης ιστορίας.
Ήταν μια μίξη scooter με cruiser αλλά στην εκτέλεση της “συνταγής” οι οδηγίες πρέπει να έγραφαν κάτι σαν “πάρτε τα χειρότερα στοιχεία από τις δύο κατηγορίες και συνδυάστε τα”… και ομολογουμένων τα κατάφεραν! Κιτσάτος φουτουρισμός αναμειγνυόταν με κλασικές πινελιές, ενώ οι γραμμές του πρέπει να προέκυψαν όταν σεισμός 8+ ρίχτερ χτύπησε το σχεδιαστήριο όπου δημιουργήθηκε.
Το V3 είναι τόσο… (βάλτε ότι θέλετε ως χαρακτηρισμό) που άνετα θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο cult αλλά δυστυχώς ούτε αυτό κατάφερε να πετύχει. Το hihlight του, πέραν της εμφάνισης του φυσικά, ήταν ότι είχε στον standard εξοπλισμό φουλ κομπλέ ηχοσύστημα, με κασετόφωνο, ραδιόφωνο και mp3 player.
Πολύ θα θέλαμε να είχαμε ένα! Να ντυθούμε με δερμάτινη στολή στην οποία θα είχαμε προσαρμόσει χριστουγεννιάτικο φωτοσωλήνα και να σκάγαμε σε πολυσύχναστες πλατείες με τα ηχεία να παίζουν τέρμα Στέλλα Μπεζαντάκου, στα καπάκια άριες από όπερες του Βέρντι και μετά Cannibal Corpse. Γιατί για έναν σουρεαλισμό και μια εκκεντρικότητα ζούμε…
