Το να συμμετέχει κανείς σε αγώνες μοτοσυκλέτας, δεν είναι εύκολή υπόθεση και δεν αναφερόμαστε στις οικονομικές και πρακτικές προεκτάσεις του όλου θέματος αλλά στο υψηλό επίπεδο φυσικής κατάστασης που απαιτείται για κάτι τέτοιο.
Μπορεί πολύς κόσμος να πιστεύει ότι ο μηχανοκίνητος αθλητισμός (και δεν μπαίνει τυχαία το “αθλητισμός”) είναι κάτι εύκολο, αφού το έργο κίνησης του εκάστοτε οχήματος παράγεται από κινητήρες, αυτή είναι όμως μια άποψη που απέχει έτη φωτός από την πραγματικότητα.
Ειδικά στην μοτοσυκλέτα, όπου το σώμα του αναβάτη παίζει τεράστιο ρόλο στην οδήγηση, ακόμα και μια απλή γρήγορη βόλτα στην άσφαλτο, μπορεί να επιφέρει κούραση και καταπόνηση.
Πόσο μάλλον όταν κάποιος συμμετέχει σε αγώνες… και μιλώντας για αγώνες με δίτροχα, οφείλουμε να παραδεχτούμε, χωρίς να θέλουμε σε καμία περίπτωση να μειώσουμε τις άλλες μοτοσυκλετιστικές αγωνιστικές δραστηριότητες που έχουν τις δικές τους ξεχωριστές απαιτήσεις , ότι το MX, είναι το πλέον δύσκολο.
Το πόσο… “ξύλο” τρώει ένας αναβάτης σε έναν αγώνα MX, είναι κάτι που δεν μπορεί να το καταλάβει κανείς εύκολα, εκτός και αν επιχειρήσει να κάνει έναν γύρο σε πίστα Motocross, πηγαίνοντας όσο πιο γρήγορα μπορεί βάση των δυνατοτήτων του…
Ας αφήσουμε όμως να μιλήσει ένας άνθρωπος που αγωνίζεται εδώ και μια δεκαετία σε πολύ υψηλό επίπεδο, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ΜΧ της FIM. O λόγος για τον τριαντάχρονο σκωτσέζο αναβάτη Shaun Simpson:
“Nομίζω ότι δεν υπάρχει κάποιο άλλο άθλημα που να μπορεί να συγκριθεί με το MX. Aν έπρεπε να το παρομοιάσω με μια άλλη δραστηριότητα θα έλεγα ότι είναι σαν να κάνεις Rodeo στην ράχη ενός πολύ άγριου αλόγου, συνεχόμενα, για 40 λεπτά… ναι, μοιάζει πολύ με κάτι τέτοιο, ουσιαστικά η μοτοσυκλέτα θέλει απλά να σε ξεφορτωθεί από πάνω της και εσύ έχεις ένα κύριο σημείο ελέγχου και επαφής με αυτή, το τιμόνι, το οποίο με τη σειρά του ταλαντεύεται σαν τρελό, θέλοντας να σου βγάλει τα χέρια…”
Εντάξει, ξεκίνησε κάπως τρoμακτικά ο Shaun αλλά μην ανησυχείτε… έχει και συνέχεια!
“Το ότι αγωνιζόμαστε μέσα σε πίστα δεν σημαίνει τίποτα, δεν πρέπει να θεωρείς τίποτα δεδομένο, κάθε γύρος είναι και διαφορετικός. Σε αντίθεση με τους αγώνες ταχύτητας, όπου η πίστα δεν αλλάζει, στο MX μπορεί να μπεις σε μια στροφή και να έχουν αλλάξει τα πάντα, τα λούκια, το berm, μπορεί η γραμμή που είχες επιλέξει πριν έναν γύρο να είναι τελείως κατεστραμμένη… για αυτό δεν υπάρχει μια “ανάγνωση” της πίστας, σε κάθε γύρο τα δεδομένα αλλάζουν και χρειάζεται να προσαρμόζεις συνεχώς τις γραμμές σου, αποφασίζοντας την πορεία σου αστραπιαία.”
Σε ότι αφορά στην φυσική κατάσταση;
“Oι καρδιακοί παλμοί σε ένα αγώνα παίζουν στους 180 με 200 το λεπτό. Μετά από τους δύο – τρεις πρώτους γύρους, φτάνεις σε αυτό το επίπεδο και μένεις εκεί για 40 λεπτά. Δουλεύεις όλους τους μυς του κορμιού σου, πρέπει να κουμαντάρεις μια μοτοσυκλέτα 110 κιλών με εκρηκτική απόκριση στο γκάζι. Η αδρεναλίνη ρέει άφθονη και πολύ σύντομα “βράζεις” από την θερμοκρασία που αναπτύσσεις φορώντας όλον αυτό τον προστατευτικό εξοπλισμό.” 
Tι προετοιμασία χρειάζεται για κάτι τέτοιο;
“Eίναι συνδυασμός αερόβιας και αναερόβιας προπόνησης αλλά όχι σε γενικές βάσεις, όπως τις εννοεί ο περισσότερος κόσμος. Θέλω να πω, μπορεί επί μήνες να κάνεις ποδήλατο, να τρέχεις και να σηκώνεις βάρη, φτιάχνοντας πολύ καλή φυσική κατάσταση, όμως δεν αρκεί αυτό, μετά από 5 γύρους μπορεί και πάλι να έχεις εξαντληθεί. Κάνουμε πιο στοχευμένη, εδική προπόνηση, πάντα σε συνάρτηση με το πρόγραμμα των αγώνων. Συνολικά, προπονούμαστε για 30-40 ώρες εβδομαδιαίως κατά την προετοιμασία μας για το πρωτάθλημα και αυτό περιλαμβάνει τις ώρες πάνω στην μοτοσυκλέτα αλλά και τρέξιμο, ποδήλατο και βάρη.”
Tραυματισμοί; Είναι συχνοί;
“Στα 15 χρόνια που ασχολούμαι σε σοβαρό επίπεδο με το MX, μετράω περισσότερο από 20 κατάγματα οστών και αναφέρομαι στις σοβαρές περιπτώσεις και όχι σε δάχτυλα και πλευρά… όλα αυτά έχουν επιφέρει κάποιες χρόνιες δυσκολίες και ενοχλήσεις, ξέρω επίσης ότι οι αρθρώσεις μου και οι σύνδεσμοι μου έχουν καταπονηθεί πολύ. Όμως όντας σε πολύ υψηλό επίπεδο φυσικής κατάστασης για τόσα χρόνια, αισθάνομαι σαν να είμαι 18 χρονών! Ο χρόνος που χρειαζόμαστε για να αναρρώσουμε από έναν τραυματισμό, είναι πολύ μικρότερος από αυτόν ενός μέσου ανθρώπου. Για παράδειγμα, για ένα κάταγμα στο χέρι μου, θέλω τα ¾ του χρόνου για να ξαναδέσει το οστό σε σχέση με ένα συνομήλικο μου, ενώ η επούλωση γίνεται το 90 με 95%, σε σχέση με το 70-80% που είναι ο μέσος όρος. Φυσικά έχουμε και πολύ καλά επιτελεία γιατρών που μας φροντίζουν, πρέπει να σημειωθεί και αυτό…”
Συγνώμη… αλλά μετά από όλα αυτά, γιατί επιλέγεις να τρέχεις ακόμα;
“Πολύ απλά, είναι εθισμός! Δεν μπορώ να με φανταστώ εκτός αγώνων, αγαπώ όλη την διαδικασία… την αγωνία, την προσμονή για την εκκίνηση, την έκρηξη αδρεναλίνης! Είναι μια διαδικασία συνεχούς υπέρβασης του εαυτού σου, οι αγώνες, αυτή είναι η… ρουτίνα μου και η δουλειά μου!”
