Σχεδόν κάθε χρονιά, το μοτίβο που σχηματίζεται στην περίπτωση του Maverick Vinales είναι πανομοιότυπο: δυνατή παρουσία στα test, δηλώσεις ότι σωματικά και πνευματικά είναι έτοιμος για το καλύτερο δυνατό και αυτοπεποίθηση στα ύψη.
Με τον ίδιο τρόπο ξεκίνησε και η φετινή σεζόν για τον Ισπανό, ο οποίος για μία ακόμη φορά ήταν ένα από τα φαβορί για τον τίτλο, σε μια μοτοσυκλέτα ικανή στο να εξυπηρετήσει αυτό το στόχο.
Φρόντισε μάλιστα από τον πρώτο αγώνα να σκορπίσει τις αμφιβολίες που υπήρχαν, παίρνοντας μια δυνατή νίκη στο πρώτο Grand Prix του Κατάρ. Από το 2017 και μετά, ποτέ άλλοτε δεν είχε ξεκινήσει τη χρονιά με νίκη στους πρώτους αγώνες.
Το μοτίβο που περιγράψαμε πιο πάνω έχει, βέβαια, και την αρνητική του πλευρά. Κι αυτή έκανε την εμφάνισή της από το δεύτερο αγώνα του Κατάρ και μετά. Σε εφτά αγώνες, δεν έχει καταφέρει να ανέβει στο βάθρο και το καλύτερό του αποτέλεσμα είναι σε δύο περιπτώσεις η 5η θέση.
Το πρόβλημα με την έλλειψη πρόσφυσης στον πίσω τροχό, αναπαράγεται πολύ συχνά από τον Ισπανό. Το ίδιο συχνό είναι και το φαινόμενο της απόγνωσης στο πρόσωπο του Maverick, αφού η ομάδα και ο ίδιος δεν μπορούν να βρουν λύσεις.
Πριν από ένα χρόνο, στην πίστα της Αυστρίας, ο πιλότος της Yamaha είχε εμπλακεί σε δύο περιστατικά που λίγο έλειψε να του στοιχίσουν την ίδια του τη ζωή.
Στον πρώτο αγώνα της Αυστρίας, η σύγκρουση ανάμεσα σε Morbidelli και Zarco, έστειλε στον αέρα τις μοτοσυκλέτες τους κι αυτή του Γάλλου έφτασε μερικά εκατοστά από το κεφάλι του Vinales. Στο ίδιο περιστατικό, ως από θαύμα σώθηκε και η ζωή του Valentino Rossi.
Στο δεύτερο αγώνα και καθώς κινούνταν με κατεύθυνση προς την πρώτη στροφή της πίστας με 230χλμ/ώρα, έμεινε από φρένα και μόνο τα γρήγορα αντανακλαστικά του και η ολύμπια ψυχραιμία που έδειξε εκείνα τα κρίσιμα δευτερόλεπτα, του έσωσαν τη ζωή.
Αυτά τα δύο περιστατικά σε κάνουν να αναρωτιέσαι για τη ψυχολογία του Ισπανού, το κίνητρό του και το πώς προσεγγίζει τους αγώνες. Γρήγορος παραμένει, όπως το απέδειξε για μια ακόμη φορά στο τεστ της Βαρκελώνης, αλλά μέσα στους αγώνες η πορεία του είναι πτωτική.
Αλλά και σαν άνθρωπος έχει αλλάξει κι έχει περάσει από πολλά στάδια. Σε μικρότερη ηλικία είχε θέματα με το θυμό του και τις αντιδράσεις του. Πριν από 9 χρόνια, σε ηλικία 17 ετών, εγκατέλειψε ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση την τότε ομάδα του στην Moto3, αν και τελικά πείστηκε να επιστρέψει.
Στη μεγάλη κατηγορία, στα χρόνια της Suzuki αλλά και όταν πήρε τη μεταγραφή για την Yamaha, ήταν χαμογελαστός και ευδιάθετος. Σιγά-σιγά όμως και μετά τα πρώτα χρόνια στους μπλε, ο «σοβαρός» Vinales έδωσε τη θέση του στον χαμογελαστό.
Πριν από το ξεκίνημα της σεζόν, παραδέχτηκε – όπως και ο Fabio Quartararo – ότι βλέπει αθλητικό ψυχολόγο, κάτι που εκ του αποτελέσματος δεν φαίνεται να τον βοήθησε τελικά και πάρα πολύ.
Η ρουτίνα και το μοτίβο παραμένουν. Για κάποιους αγώνες παρουσιάζεται αισιόδοξος ότι η λύση με την έλλειψη πρόσφυσης στον πίσω τροχό έχει βρεθεί. Και πράγματι, μέσω πολλών αλλαγών στο στήσιμο της μοτοσυκλέτας του, υπάρχει μια βελτίωση, η οποία όμως δεν έχει διάρκεια.
Δοκιμάζει και πράγματα αντισυμβατικά, στην προσπάθειά του να του χαμογελάσει και η θεά τύχη, όπως πριν από μερικά χρόνια (2019) όταν και αποφάσισε να αλλάξει το αγωνιστικό του νούμερο από το «25» στο «12».
Αλλάζει και αρκετά συχνά αρχιμηχανικούς, με τα αποτελέσματα να είναι επίσης πρόσκαιρα, αφού μετά από το φρέσκο αέρα της αλλαγής, έρχεται η «συννεφιά» και η απογοήτευση.
Επιπλέον, μετά από αυτούς τους αγώνες στην Αυστρία, άλλαξε και η κατάσταση της προσωπικής του ζωής, αφού πλέον είναι νυμφευμένος κι έχει φέρει στον κόσμο το πρώτο του παιδί.
Συχνά αναφέρεται ότι μια οικογένεια αλλάζει τον τρόπο προσέγγισης των πιλότων στους αγώνες, αφού πλέον δεν διακινδυνεύουν μόνο τον εαυτό τους, ρισκάρουν να αφήσουν πίσω τους μια χήρα κι ένα ορφανό.
Πρόσφατα και τρανταχτά παραδείγματα αποτελούν ο Cal Crutchlow και ο Casey Stoner. Η έλευση στη ζωή των παιδιών τους άλλαξαν πολλά δεδομένα για τους δυο τους.
Βέβαια, ειδικά, ο Stoner, έφυγε από το MotoGP σε ηλικία μόλις 27 ετών επειδή δεν άντεχε ούτε τους δημοσιογράφους και τις συνεντεύξεις, αλλά ούτε και τον τρόπο ζωής του σύγχρονου αθλητή, με τις πολλαπλές υποχρεώσεις και τον έλεγχο από την ομάδα.
Ωστόσο είναι κοινό μυστικό ότι και η γυναίκα του τον πίεσε για να σταματήσει, ειδικά μετά τη γέννηση της πρώτης του κόρης.
Φυσικά υπάρχουν και παραδείγματα πιλότων που δεν έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης, ούτε επηρεάζονται από όλα τα παραπάνω. Αντίθετα είναι σε θέση να μείνουν συγκεντρωμένοι στο στόχο τους.
Πολλές φορές τέτοια παραδείγματα έρχονται και από αθλητές που έχουν σταματήσει την αγωνιστική τους καριέρα, όπως για παράδειγμα ο μεγάλος Max Biaggi που πριν από περίπου 4 χρόνια πέρασε αρκετές ημέρες στην εντατική.
Τότε υποσχόταν στα παιδιά και στη γυναίκα του ότι δεν θα οδηγούσε και πάλι μοτοσυκλέτα, μια υπόσχεση που τελικά δεν κατάφερε να τηρήσει.
Επιστρέφοντας στον Vinales, η περίπτωση του Ισπανού πιλότου της Yamaha είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη και περίπλοκη. Όλα τα παραπάνω είναι εικασίες και μόνο, αφού κανείς – πλην των ανθρώπων του κοντινού του κύκλου – δεν θα μπορέσουν να τα επιβεβαιώσουν ή να τα διαψεύσουν.
Μπορεί πολύ απλά όλες οι δυσκολίες να εκπορεύονται από την αδυναμία αυτός και το επιτελείο του να βρουν λύσεις στο στήσιμο της Μ1 και επιπρόσθετα να νοιώθει και πίεση από την επιτυχημένη παρουσία του Fabio Quartararo στο άλλο άκρο του γκαράζ.
Η συμπεριφορά του πάντως, οι συνεχείς δηλώσεις του τύπου «δεν ξέρω τι γίνεται» και η όλη του εικόνα, μας λένε μια διαφορετική ιστορία…
